Skipiste

Maar omdat een fysieke afwezigheid van het werk je in staat stelt om verfrissende inzichten te krijgen. Niet voor niets geven bedrijven als 3M en Google hun werknemers een dag per week ‘vrij’ om iets anders te doen dan achter een bureau te zitten. Niet als goedmakertje voor een te laag loon of als secundaire arbeidsvoorwaarde, maar met de hoop dat de werknemers elders inspiratie krijgen en die meenemen naar de werkplek. Een weloverwogen eigen financieel belang dus. Zo interviewde ik ooit de directeur van een likeurfabriek in Roggel (echt waar) in Limburg die zijn werknemers zo had weten te enthousiasmeren dat het eerste dat ze deden na hun vakantie was op bezoek te gaan bij de directeur. Niet om de vakantiefoto’s te laten zien, maar om allerlei likeurtjes en andersoortige dranken te laten zien die ze op het vakantieoord hadden gezien en waar ze misschien in het bedrijf iets mee zouden kunnen doen. Niet werken is dus goed voor het werk. Misschien is dat wel de bedoeling van het ‘Nieuwe Werken’. Niet voor niets komen hoogleraren die met emeritaat zijn dan pas met de meest scherpzinnige observaties. Vooral die observaties die over het werk en de organisatie daarvan gaan. Financiële onafhankelijkheid is dus ook goed voor de inspiratie.

Mijn inspiratie heb ik dit jaar opgedaan tijdens een skivakantie in Italië. Verscholen in een klein bergdorpje en achter een dikke skibril viel me één ding op. En niet omdat het in dat skidorpje zo overduidelijk aanwezig was, maar omdat het in ons universiteitsdorpje zo overduidelijk afwezig is: samenwerking. De skileraar, de skiliftbediende, de hoteleigenaar, de buschauffeur, allen straalden een en hetzelfde doel uit: het zo goed mogelijk helpen van de skigasten. De bewoners van het skidorpje waren niet alleen met elkaar verbonden door uitgebreide en ingewikkelde familiare banden, maar vooral door het besef dat allen hetzelfde doel nastreefden. Hoewel er verschillende skischolen waren, hielpen alle skileraren elkaar bij het verdelen van de skileerlingen. De borg op skipassen kon bij vrijwel iedere skiverhuurplaats worden ingewisseld, hoewel de skipassen elders waren gekocht. Buschauffeurs begrepen dat het doel niet is om het reistijdschema stipt te halen, maar om passagiers veilig bij de piste af te zetten en ze te helpen met koffers en ski’s.

En dan kom je vol inspiratie terug op je werkplek in dat kleine, lieftallige universiteitcampusje. En dan zie je de verhuizers toch niet je bureau en kasten hebben verhuisd. Dat de beoordeling dit jaar door mensen gedaan wordt die niet met je samenwerken. En dat er weer vanuit de onderwijsbureaucratie geëist wordt dat je een onbegrijpelijke Excel-file moet invullen over hoeveel, met wie en waar je je onderwijs doet terwijl die informatie toch echt ligt opgeslagen in al die onderwijssystemen die door de onderwijsbureaucratie is bedacht en die door docenten zijn gevoed. Sommige mensen moeten maar eeuwig op vakantie. Is goed voor hun inspiratie.

Patrick van der Duin is toekomstonderzoeker bij de sectie technology, strategy and entrepeneurship van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.

 

“Papa, waarom zijn de studenten boos op jou?”, vroeg zijn negenjarige zoontje onlangs aan Nick Clegg. Tegen The New Statesman zegt hij soms bang te zijn dat zijn werk een emotionele impact heeft op zijn kinderen.

Het antwoord op de vraag van zijn zoon is overigens helder: voor de verkiezingen verzette de kleine liberaal-democratische partij zich tegen de verhoging van het collegegeld, en na de verkiezingen stemden ze toe met een verdrievoudiging ervan. Volgens critici, ook in zijn eigen achterban, heeft Clegg zijn idealen verkwanseld.

Toch doet hij wel pogingen zijn sociale hart te laten zien. Zo heeft hij aangekondigd dat stageplaatsen van ministeries niet meer onderhands verdeeld mogen worden. Er moeten advertenties voor komen waarop anoniem kan worden gesolliciteerd. Wie uit een lager sociale milieu komt, maakt daardoor meer kans.

Momenteel bezorgen rijke en invloedrijke ouders hun kinderen de beste stageplaatsen en dat vindt de regering oneerlijk. Enkele bedrijven hebben zich al achter het plan geschaard.

Toch lijkt de storm van kritiek voorlopig niet geluwd. Dat gaat Clegg niet in de koude kleren zitten, blijkt uit het interview met The New Statesman. “Ik ben een mens, geen boksbal. Ik heb ook gevoel”, zei hij.