Samenzijn

Een vegetariër maakt de puntjes open om te kijken of er nog iets tussen zit dat niet ooit geleefd heeft. (Ooit was ik voor een Europees project bij Alcatel in Stuttgart. Tijdens de lunch at ik gebakken tong. “Do you like dead fish?”, zei een Duitse lesbo naast me. Genoegzaam streek ze met een hand over haar wollen trui om die vervolgens door haar grauwgrijze vettige haar te halen. Haar mondhoeken kromden zich, waardoor twee dunne huidplooien het zwarte dons boven haar lip als een schaal omhoog hielden. “Do you want me to eat it alive?”, zei ik). Er staat ook een paar pakjes melk. Hoewel iemand mij uitdrukkelijk adviseerde om geen melk te drinken na je 35e, doet de kou van de melk mijn keel goed. Het gaat over onderwijs. De oude filosoof naast mij vraagt zich af of het toegestaan is dat studenten die een vak gehaald hebben, dat vak opnieuw doen teneinde een hoger cijfer te halen. Men is tegen. Te veel gedoe en de intrinsieke waarde van cijfers neemt af. Studenten gaan dan het eerste tentamen als generale repetitie beschouwen. Protest. Volgens een uitgenodigde studente moet de ambitie van een student die een hoger cijfer wil, beloond worden. Ze zegt het vastberaden. Weloverwogen kijkt ze vervolgens de tafel rond. Met haar jongere uitstraling pakt ze ons allemaal in. Iedereen aan tafel beseft ineens wat voor levensweg we al hebben afgelegd en hoe moe we zijn. Maar zij niet. Haar frisse haar rust zacht op haar ronde schouders, de lichtbruine ogen zijn niet alleen onschuldig maar verraderlijk charmant. Het is even stil. De voorzitter vraagt haar of ze het geen probleem vindt dat haar eigen goede cijfers zo minder waardevol worden. “Jawel, maar voor de studenten is het een voordeel”. Ze kan het professionele van het persoonlijke scheiden. De betovering breekt.
Zomaar een andere bijeenkomst. De zaal is rechthoekig en de tafel ovaal. Zij aan de ene kant van de tafel. Wij aan de andere kant. Een bonte verzameling studenten en docenten. De eerste groep is in de ruime meerderheid. De groep aan de overkant is net zo bont. Ik zit aan de zijkant zodat ik het overzicht behoud. Vind ik prettig. Mocht er brand uitbreken dan ben ik als eerste weg. Je weet maar nooit. De bijeenkomst verloopt als in een roes. Zelden pakte iets zo anders uit dan ik verwachtte. Ik was goed voorbereid, had echt mijn huiswerk gedaan. Ik verwachtte alleen te zijn. Maar nu werd ik omringd door velen. De voorzitter opent. Stelt een vraag over het niveau van de opleiding. De student tegenover hem kijkt onbeholpen naast zich om te checken of het goed is dat hij deze vraag beantwoordt. Goed gedaan. Wekt sympathie op. Alsof je jezelf opoffert voor de rest en voor het goede doel. Hij zegt dat het goed is maar dat het Engels van de docenten vaak niet zo goed is, waardoor het voor studenten lastig kan zijn om de colleges goed te volgen. “They often speak a sort of Dutch English”. Opnieuw breekt de betovering. 

Patrick van der Duin is toekomstonderzoeker bij de sectie Technology, Strategy and Entrepeneurship van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.

De afgelopen weken heeft u kunnen genieten van de perikelen rondom de Algemene Bewonersorganisatie (ABo). Bestuur- en stuurloos dolen de leden rond op ledenvergaderingen waar besluiten moeten worden genomen. Als oud-voorzitter en bewoner van een Duwo-pand maak ik mij grote zorgen. Wie komt er eigenlijk voor me op als de tijd vooral in valse beschuldigingen wordt gestoken? De vorige Delta bevatte een opiniestuk van de heer Talmon. Hierin beschuldigt hij het vorige bestuur, mijn bestuur dus, van het ‘opofferen van de huurbescherming van niet-studenten.’ Het verbaast mij ten hoogste dat dit stuk geplaatst is in een krant die met enkele zoektermen op internet had kunnen achterhalen dat dit niet eens mogelijk is. Zelfs een contract weegt niet op tegen de in de wet genoemde bescherming die iedere huurder heeft. U begrijpt dat mijn bestuur nooit de heer Talmon als juridische commissie van ABo, waarmee hij de brief ondertekende, heeft willen erkennen.
Inhoudelijk gezien klopt er weinig van de beschuldigingen. Het stuk spreekt van connecties tussen de ABo en de VSSD die gericht zouden zijn tegen niet-studenten. Het is duidelijk dat de schrijver het convenant tussen VSSD, gemeente en Duwo niet heeft gelezen. Daarin is duidelijk te vinden dat het gaat om bouwen van nieuwe eenheden. Die eenheden zouden juist moeten voorkomen dat er uit de huidige woningen mensen moeten worden gezet. Ongeacht welke bewoners dat zijn.
Het lijkt mij dat de schrijver daarnaast zelf doet waar hij het oud-bestuur van beschuldigt, namelijk de ‘eigen volk eerst’-aanpak. Pas op het moment dat Duwo hem niet meer wilde erkennen als voorzitter van de bewonerscommissie van zijn complex, kwam hij bij de ABo langs. Op het moment dat de door hem genoemd bestuursleden plaatsnamen in het ABo-bestuur was zijn bewonerscommissie niet eens aanwezig. De ervaring in andere organisaties leek pas een probleem te worden op het moment dat het de heer Talmon uitkwam.
Wij waardeerden uiteraard de ondersteuning en inzet. Maar momenteel maakt de schrijver de zoektocht naar nieuwe bestuursleden onmogelijk. Met een dergelijke kritische houding is het onmogelijk te functioneren voor eenieder waar hij zijn pijlen op richt. En zelf weigert hij de verantwoordelijkheid te nemen om de leiding te nemen. Schreeuwen aan de zijlijn is nog altijd makkelijker dan in het veld staan.
Ik ga nu nog niet eens in op de beschuldiging van het samenspannen van mijn bestuur en Duwo om hem en andere niet-studenten uit hun huis te zetten. Dit is een absurde bewering en iedereen die Delta leest heeft kunnen meekrijgen dat de ABo er alles aan deed om het tegendeel te bewerkstelligen. Een proces om zekerheid te krijgen en daarna eisen te kunnen stellen, uitstel voor de aangeschreven bewoners en de intentie om een negatief advies te geven.
Het ‘collectief disfunctioneren’ raakt kant noch wal. Mijn bestuur heeft in korte tijd veel bereikt. We hebben de website eindelijk nieuw leven ingeblazen. We hebben brandveiligheidvoorlichting met de brandweer gegeven aan eerstejaars studenten. En boven alles hebben we geregeld dat de ABo de internationale huurders kan vertegenwoordigen richting Duwo, waar geen andere organisatie dat doet. En zonder bestuur bij de ABo doet wederom niemand dit.
Ik heb mij hoogst verbaasd over de opmerking van de heer Talmon dat een nieuw bestuur niet erkend zal worden. Dit is nooit door Duwo aan welk van mijn bestuursleden dan ook gezegd. Ik vraag me af waarom een dergelijke bewering door iemand verzonnen zou worden. Wil de schrijver wel dat er een nieuw bestuur komt? Zulke opmerkingen versnellen dat proces niet. Hoe kan dit in het belang van een bewoner zijn?
Waar staat de ABo nu? Zonder bestuur, zonder mandaat en zonder besluitkracht. Ledenvergaderingen die besluiten moeten vormen die binnen zes weken genomen moeten worden. En dan nog steeds leden die liever modder gooien dan aan een oplossing werken. Wie wil daar nu nog bestuur van zijn? Hoewel ik niet meer namens alle bewoners kan spreken, meen ik toch dat dit een groot verlies is voor elke Duwo-huurder.

Renske van Slooten is oud-voorzitter van de ABo.

Naschrift van de redactie:
De opiniepagina is er voor meningen. Die zijn persoonlijk, en worden door ons niet ter discussie gesteld. Wel brengen we de feiten waarop een opinie is gebaseerd zo goed mogelijk in kaart, ook in dit geval.