Road running across Amsterdam

It was about one month back when I decided to take my first international run, registering on the last day for the Amsterdam half marathon. I had run in seven half marathons over the years back home in India, but this would be my first international race, a unique chance to feel what it’s like to run on foreign soil. So it was on a sunny Sunday last month when my two roomies, both Chinese students, and another classmates boarded the train in Delft heading for Amsterdam, they tagging along just to cheer me on.

Having navigated our way from the AMS Central station to the Sporthallen Zuid, where the running bibs and runner numbers were being distributed, I then asked the Dutch lady at the counter for the usual runner’s ‘goodie bag’, but she didn’t understand the meaning of ‘goodie bag’, thinking instead it was some kind of brand. I explained that usually a bag with lots of running-related ‘stuff’ is distributed pre-race to the marathon runners, but obviously not at the Amsterdam Marathon, which is perhaps why the International Association of Athletics Federations rates this race only as a ‘Silver Class’ event.

Nevertheless, thankfully it was a cold but bright day, the Sun God mercifully showing his face all day long. After my quick pre-race meal (bread, biscuits, banana), we runners then proceeded towards the Startvak, the Dutch word for starting line. The runners were divided into five packs, and I was put in the last pack. At 13:30, our pack still hadn’t started, and I began getting anxious. Finally, at 13:45, we were flagged off, so I waved to my friends and took off.

Back in Delft I usually run four times a week in the mornings or evenings, reserving weekends for the longer runs. But for such a race as this, one must be both mentally and physically prepared for the gruelling kilometres that lie ahead. Fortunately the route was superb, covering much of Amsterdam, starting near the Olympic Stadium and then passing along the Rivierenbuurt, before circling around Overamstel, crossing the Hugo de Vrieslaan and finishing back inside the Olympic Stadium. The route was however quite narrow in places, forcing us runners to squeeze through or slow down so as not to bump into each other.

Personal best
Professional runners usually complete half marathons (21.1 km) in one hour. My goal was to finish under 2 hours. Usually when one is running in a marathon alone, the runner will use another runner as a target, trying to follow and overtake the target runner over the course of the race. In my case, I set my target on a girl who seemed like a pretty strong runner. This soon became like a cat and mouse game between us, I overtaking her and then she overtaking me, then again I overtaking her, only to find that she was always still right on my heels! She finally overtook me at the 16-kilometre mark and I never caught up to her again.

The Dutch people lining the race route were very supportive, especially the school kids, who cheered for all the runners and gave us ‘high fives’ as we passed, which really motivates you and gives you extra bursts of energy as you tire and reach your pain threshold.

I finally reached the Olympic Stadium and the finish line, completing my run in 2:08:26, my new personal best. Entering the Olympic Stadium was a wonderful, once-in-lifetime feeling. I celebrated by thanking God for giving me the strength to complete another race successfully. I wanted to hug somebody, but unfortunately (or fortunately for them) I couldn’t immediately find my roommates at the crowed finish line.
Having completed my first ‘international’ race, I’m now training for a full marathon in Barcelona in March, followed by the Berlin marathon – one of top five marathons in the world – in September.

Many people call me crazy for spending so much time (and money) running, but for me it is pure joy and a wonderful way to test my endurance capabilities. After completing a race I always have just one thought in mind: ‘Human willpower, how amazing!’

Met stip op één: bordspellen. De laatste jaren vond een ware revival van gezelschapsspellen plaats. Een avondje spelletjes spelen was helemaal hip. En dan niet het ouderwetse monopoly, rummikub of scrabble, maar moderne strategiespellen zoals de inmiddels tot de klassiekers gebombardeerde Kolonisten van Catan, Carcassonne en Machiavelli.

Bij de meeste van deze spellen is het belangrijk om het je tegenstanders lekker moeilijk te maken. Maar het zijn de feestdagen; iets vredigers is dus op z’n plaats. Dit jaar viel bij de Duitse Spiel des Jahre-verkiezing – de Oscars voor moderne bordspellen – het spel GiftTrap in de prijzen. Dit spel draait niet om elkaar dingen af te pakken, maar juist om elkaar cadeautjes te geven. Denkbeeldige cadeautjes, dat dan wel. De kunst is om in te schatten welk cadeau iemand het leukste vindt; en daar word je op afgerekend. Ideaal om te spelen tijdens de feestdagen dus. Of misschien juist nog net daarvoor, als er nog tijd is om kerstinkopen te doen.

Een goede tweede plaats in de lijst familieactiviteiten is voor de spelcomputers, en dan met name de Wii. Wat is er nou leuker dan toekijken hoe je moeder/broer/oma fanatiek met de Wii-remote zwaait alsof het een echt tennisraket is? Let bij het spelen wel op dat je elkaar niet raakt. Builen en blauwe plekken zijn namelijk minder goed voor de familierelaties.
Voor wie graag gezamenlijk een ‘echt’ spel op de Wii wil spelen in plaats van tegen elkaar te sporten, is er sinds kort New Super Mario Bros. Het idee is bekend: het dikke Italiaanse loodgietertje Mario moet door heel wat platformachtige levels rennen en vijanden verslaan om de prinses te redden. Maar uniek aan deze nieuwe versie is dat je hem met tot wel vier mensen tegelijk kunt spelen. De recensies van het spel zijn lovend, en het wordt geprezen als één van de beste offline multiplayer ervaringen van de laatste jaren.

Je kunt natuurlijk ook met zijn allen knus op de bank een filmpje kijken. Lastig is om een film uit te zoeken die geschikt is voor iedereen die mee kijkt. ‘Harry Potter’ doet het goed bij alle leeftijden. Zo ook de Pixar-animatie ‘Up’. In ‘Up’ zitten grappen voor iedereen. Hij is niet te zoet: er gaan goodies in dood en dingen lopen noch eindigen zoals gepland. Maar hij eindigt toch positief. En de wat meer cynische grappen; ach, die snappen kinderen toch niet. (NB) 

Volgende week: individuele activiteiten om je aan je familie te kunnen onttrekken.