Ooit werd Alquin uitgeroepen tot de beste rockband van Nederland. Zaterdag stonden de veteranen op de planken tijdens het reúnistengala van Virgiel. De plek waar het allemaal begon.
Delen
Het doet de heren wel wat, om op weg naar de kleedkamer hun oude oefenruimte terug te zien. Zo’n tien jaar van hun leven brachten zij er door, vertelt drummer Job Tarenskeen. “Elke avond zaten we daar. ’s Nachts zaten Fer en ik nog vaak nieuwe dingetjes uit te proberen.”
Fer is Ferdinand Bakker, de gitarist met wie Tarenskeen de basis legde voor de muziek waarmee de groep ook buiten Nederland veel succes oogstte. Totdat een geplande trip naar Amerika niet doorging en de band, na vijf hoog aangeslagen elpees en talloze optredens, in 1977 stopte.
Sinds 2003 leidt het zestal, nagenoeg in originele bezetting, een nieuw leven. Er verscheen zelfs een gloednieuwe cd. En nu staan ze, zonder medeweten van hun trouwe schare fans, op de búhne van hun oude studentenclub. Voorzichtig komt er wat publiek naar voren, opvallend genoeg vooral jongeren: leden en aanhang van de Virgiliaanse big band die eerder op de avond de ‘beschaafd wild’ dansende oudjes liet zweten op ooit rebelse nummers als ‘Hound Dog’ en ‘Rock Around The Clock’.
Na een lang instrumentaal intro zet Michel van Dijk met zijn gruizige stem de tekst van het openingsnummer in, ‘Fool In The Mirror’. Alsof de jaren niet tellen gaat ‘mad professor’ Dickie Franssen ouderwets tekeer op zijn aan alle kanten dampende orgel, blaast de grijzende Ronald Ottenhof als vanouds op zijn sax en lijkt nieuwkomer Walter Latuperessa op bas volkomen ingeburgerd.
Tijdgenoot Albert de Vries geniet zichtbaar. “Hier heb ik mij echt op verheugd. Ik heb destijds al hun optredens op Virgiel meegemaakt, zeker een stuk of tien. Ze hebben zelfs nog dezelfde apparatuur. Dat orgeltje en die Leslie-boxen hadden ze dertig jaar geleden ook al. Ik mis alleen de originele bassist, Hein Mars. Die had een paar bijzondere loopjes.”
De jeugdige Marlies Zantingen zit achter in de zaal aan de bar. “Ik weet dat ze bekend waren, hoorde dat ze zelfs op Pinkpop stonden. Leuk dat ze er zijn, maar jammer dat ik geen meezingliedjes herken.” Haar generatiegenoot Matthijs Bos, vooraf onbekend met de progressieve symforock van Alquin, is aangenaam verrast: “Erg goed, veel relaxter dan gewone rock ‘n’ roll. Echt muzikaal!”
Langzaamaan verschijnen er steeds meer ouderen bij het podium. Bij de klassieker ‘Wheelchair Groupie’ bereikt het enthousiasme een hoogtepunt, maar na bijna twee uur spelen is de pret voorbij. Ondanks het massale ‘We want more’ zet de meedogenloze dj een plaatje op. Franssen: “Jammer. We waren moe, wilden een minuutje rusten en dan terugkomen, maar als er muziek wordt opgezet is het afgelopen.”
Het doet de heren wel wat, om op weg naar de kleedkamer hun oude oefenruimte terug te zien. Zo’n tien jaar van hun leven brachten zij er door, vertelt drummer Job Tarenskeen. “Elke avond zaten we daar. ’s Nachts zaten Fer en ik nog vaak nieuwe dingetjes uit te proberen.”
Fer is Ferdinand Bakker, de gitarist met wie Tarenskeen de basis legde voor de muziek waarmee de groep ook buiten Nederland veel succes oogstte. Totdat een geplande trip naar Amerika niet doorging en de band, na vijf hoog aangeslagen elpees en talloze optredens, in 1977 stopte.
Sinds 2003 leidt het zestal, nagenoeg in originele bezetting, een nieuw leven. Er verscheen zelfs een gloednieuwe cd. En nu staan ze, zonder medeweten van hun trouwe schare fans, op de búhne van hun oude studentenclub. Voorzichtig komt er wat publiek naar voren, opvallend genoeg vooral jongeren: leden en aanhang van de Virgiliaanse big band die eerder op de avond de ‘beschaafd wild’ dansende oudjes liet zweten op ooit rebelse nummers als ‘Hound Dog’ en ‘Rock Around The Clock’.
Na een lang instrumentaal intro zet Michel van Dijk met zijn gruizige stem de tekst van het openingsnummer in, ‘Fool In The Mirror’. Alsof de jaren niet tellen gaat ‘mad professor’ Dickie Franssen ouderwets tekeer op zijn aan alle kanten dampende orgel, blaast de grijzende Ronald Ottenhof als vanouds op zijn sax en lijkt nieuwkomer Walter Latuperessa op bas volkomen ingeburgerd.
Tijdgenoot Albert de Vries geniet zichtbaar. “Hier heb ik mij echt op verheugd. Ik heb destijds al hun optredens op Virgiel meegemaakt, zeker een stuk of tien. Ze hebben zelfs nog dezelfde apparatuur. Dat orgeltje en die Leslie-boxen hadden ze dertig jaar geleden ook al. Ik mis alleen de originele bassist, Hein Mars. Die had een paar bijzondere loopjes.”
De jeugdige Marlies Zantingen zit achter in de zaal aan de bar. “Ik weet dat ze bekend waren, hoorde dat ze zelfs op Pinkpop stonden. Leuk dat ze er zijn, maar jammer dat ik geen meezingliedjes herken.” Haar generatiegenoot Matthijs Bos, vooraf onbekend met de progressieve symforock van Alquin, is aangenaam verrast: “Erg goed, veel relaxter dan gewone rock ‘n’ roll. Echt muzikaal!”
Langzaamaan verschijnen er steeds meer ouderen bij het podium. Bij de klassieker ‘Wheelchair Groupie’ bereikt het enthousiasme een hoogtepunt, maar na bijna twee uur spelen is de pret voorbij. Ondanks het massale ‘We want more’ zet de meedogenloze dj een plaatje op. Franssen: “Jammer. We waren moe, wilden een minuutje rusten en dan terugkomen, maar als er muziek wordt opgezet is het afgelopen.”
Comments are closed.