Prometheus, de personeelsvereniging van de TU, heeft bijna vierduizend leden. Vrijwel elke vrijetijdsbesteding komt aan bod. Desondanks treedt de vereniging weinig op de universitaire voorgrond.
Bij sommigen heeft Prometheus de naam een gezapig clubje te zijn, waarin iedereen elkaar kent en het net iets te gezellig is. Vooroordelen? Delta bezocht in november en december een aantal centrale activiteiten op de Prometheus-agenda.
Cabaret staat bij Prometheus hoog in het vaandel. Op de centrale agenda (Prometheus kent daarnaast ook een groot aantal onderverenigingen) is regelmatig een bekende of minder bekende grappenmaker te vinden. Vrijdag 8 november bijvoorbeeld: Marijke Boon bijgestaan door Harry Piekema met de voorstelling ‘Vogelkijken voor beginners’.
Marijke Boon mag zich onder Prometheus-leden blijkbaar in een grote populariteit verheugen. De aangekondigde Van Hasseltzaal blijkt te zijn ingeruild voor de zaal der zalen: het auditorium in de aula. Om het knus te houden, is een aantal schotten geplaatst waarachter het publiek niet mag gaan zitten. De achtergrond van het podium is veranderd in een duinlandschap.
,,Zangeres, schrijfster, cabaretière Marijke Boon was het liefst vogel geworden”, lezen bezoekers in de folder die ze bij binnenkomst in de hand gedrukt krijgen. Verder kan het publiek vast oefenen in het herkennen van Nederlands wild gevogelte in staande, dan wel vliegende positie.
Het is even wennen in het begin. Hier staat geen rauwe kerel met harde en meedogenloze grappen, maar een keurige dame in broekrok, die af en toe een ondeugend vogelgrapje maakt: ,,Ik denk altijd: hoe groter de telescoop, hoe kleiner de …” Boon moet even zoeken naar de juiste snaar bij het publiek. Maar dat is welwillend, en gunt de cabaretière ook bij twijfel een gulle lach.
Boon vertelt voornamelijk verhalen van autobiografische aard, met een komische en soms licht-tragische inslag. Over het weekje parachutespringen op Texel, waar ze bij de ‘pakloods’ haar eerste ervaring en al snel teleurstelling in de liefde opdeed. Over het koolmeesje dat in de brievenbus nestelde en over haar wilde image vroeger: ,,Eentje van de kunstacademie met BMW, die de kerels onder tafel dronk.”
Boons assistent speelt ondertussen met groeiend succes de rol van domoor, en lardeert het optreden met stompzinnigheden. Hij huppelt met vogelmasker over het podium, trekt damesschoenen aan als ‘de vriendin’ gespeeld moet worden en is natuurlijk ook vreselijk onhandig. Maar het werkt. Het publiek wordt hoe langer hoe meliger en vindt na verloop van tijd zelfs de flauwste dingen leuk. De verrekijker bijvoorbeeld die niets anders doet dan om Piekema’s hals slingeren. Wanneer de droogkijkende assistent met zijn vingers begint te knippen, bezwijkt een dame bijna in haar eigen gebulder.
Boon en Piekema hebben nog nooit zo’n succes gehad, en het publiek heeft een geslaagde avond. De hilariteit krijgt een mooi sluitstuk wanneer een in rode sweater – de nieuwe outfit – gehuld bestuurslid van Prometheus te vroeg met bloemen aan komt zetten. Wanneer de voorstelling daadwerkelijk is afgelopen, zijn de man en de bloemen in geen velden of wegen meer te bekennen.
Foto’s
1 Een zelfgeknutselde mijter, in afwachting van Sinterklaas
Het is donderdag, een week later. Honderdzestig Prometheus-leden zijn net terug van hun najaarsreis naar Mallorca. De foto’s zijn ontwikkeld, de filmpjes gemonteerd. Tijd dus voor de Reünie Prometheus Reizen 1996. Naast de Mallorca-reis worden ook herinneringen opgehaald aan andere reizen dit jaar. De winterreis naar Ebbs in Oostenrijk en de voorjaarstrip naar Kreta.
In de e-cast (het faculteitscafé van Scheikunde) druppelen de reünisten binnen. Aan tafeltjes zitten ze te praten. Foto-albums en foto-mapjes komen tevoorschijn uit handtassen en diepe jaszakken en gaan vervolgens de kring rond. Wat vooral opvalt is de leeftijd van de aanwezigen. Op een enkeling na zijn de meesten tamelijk bejaard.
,,Met de reizen gaan veel wat oudere mensen mee”, legt Marianne van Dijck uit. Van Dijck is bestuurslid van Prometheus en heeft vanaf 1979 bijna alle reizen meegemaakt. ,,Het is veilig en er is altijd begeleiding. Stel dat je ziek wordt.” Hoe ziet zo’n gezamenlijk reis eruit? ,,Iedereen is vrij”, benadrukt Van Dijck. ,,Soms zijn er gemeenschappelijke activiteiten, maar alleen voor degenen die dat willen. Sommige mensen zag ik alleen heen en terug op het vliegveld. Het voordeel van een gezamenlijke reis is dat je ’s avonds in de eetzaal wel altijd gezellig even een praatje kunt maken.”
Aan de wand van het keldercafé hangen grote foto’s met een artistiek tintje, gemaakt op Kreta door Gerrie van Geer. Naast de foto’s hangen aquarellen, gemaakt door de broer van Van Geer, en ook van Kreta. Aan de langsschuifelende geïnteresseerden geven broer en zus graag uitleg. Het wordt ondertussen drukker in de zaal, nieuwe binnenkomers kijken even aan welke tafel ze zullen aanschuiven en krijgen vervolgens tegen inlevering van de eigen foto-sessie die van een ander in de handen gedrukt.
Deuntje
2 Voor het nodige eten tijdens de vakantiereünie is gezorgd
,,Op de vakanties hebben zich groepjes gevormd”, becommentarieert Van Dijck. ,,Mensen die eenmaal meegaan, blijven dat doen. We hebben een vrij vaste groep vakantiegangers. Sommigen hebben nu al gemeld dat ze in het voorjaar meegaan, zonder te weten waarheen.”
Het loopt tegen achten en de vijftig reünisten die zich aangemeld hebben, lijken allemaal binnen. Van Dijckonderbreekt daarom het geroezemoes om iedereen ‘hartelijk welkom’ te heten. Verder geeft ze uitleg over het verdere verloop van de avond. Boven is er een dia-serie over de reis naar Kreta, beneden een videoband waarop het recente bezoek aan Mallorca is vastgelegd. ,,Het is een vrij lange band, u hoeft ‘m niet helemaal uit te kijken.”
,,Ik wens u allemaal heel veel plezier vanavond.” De zaal antwoordt met applaus. Maar voor het feest kan beginnen, wil Ernst, een stoere man die zoëven biertjes stond te tappen, nog wat kwijt. ,,Er mag hier niet gerookt worden. Als we narigheid krijgen, is het einde oefening. Ik wens u een hele prettige avond verder.” Applaus.
In het collegezaaltje boven waar de dia’s van Kreta vertoond gaan worden, is het geklep niet van de lucht. De gezellige ons-kent-ons-stemming kan goed gedijen omdat het met de dia’s nog niet wil lukken. ,,Geeft niet hoor, Jan”, klinkt het jolig. ,,We hebben de tijd hoor, Jan.” Maar Jan heeft zijn dia’s gereed; de lichten doven, het geklets bedaart.
Begeleid door een vrolijk Grieks muziekje gaan de dia’s zonder verder commentaar automatisch in elkaar over. De vliegtuigmotor op dia één, Kreta vanuit de lucht op nummer twee, en verder landschappen, stadstafereeltjes en de lokale bevolking. Opvallend is dat ‘Jan’ de eigen groep stelselmatig niet in beeld heeft gebracht. De dia’s zijn gerangschikt naar thema zoals het Arkadi-klooster, Annabel Village of de paaslunch. Bij de overgang naar een nieuw thema vangt ook een nieuw Grieks deuntje aan.
Herinneringen komen boven en het geroezemoes komt langzaam weer op gang. ,,Wat was het mooi hè.” Regelmatig uiten de aanwezigen kreten van herkenning. De paaslunch gaat vergezeld van een extra vrolijk muziekje. Omdat we al een minuut of veertig bezig zijn, begint het Griekse gejengel ook de meest enthousiaste vakantie-nagenieter enigszins de keel uit te hangen. ,,Mooi Jan, mooi Jan”, klinkt als het licht even later weer aanflitst.
Beneden in de kelder zitten de overigen in een halve cirkel om de video. De band van Mallorca loopt bijna ten einde. ,,Ik wil even inventariseren of er interesse is voor de dia’s van Mallorca van vòrig jaar”, vraagt Van Dijck. Die is er, en belangstellenden gaan naar boven. Voor de achterblijvers wordt een nieuwe videoband opgezet: na de dia’s nu bewegende beelden van Kreta.
Krentenbol
3 Foto’s en aquarellen van Kreta, door broer en zus Van Geer
De Prometheus-agenda vervolgt in november met een filmavond en het theaterprogramma van Robert Long. We pakken de draad weer op op zaterdag 30 november, wanneer Sinterklaas op bezoek komt in de aula.
Het wemelt van de kinderen in het auditorium. Ze worden begeleid door veel mama’s en een enkele papa; ook bij veel opa’s en oma’s blijkt de liefde voor de Sint nog springlevend. Een orkestje speelt Sinterklaasliederen, en kleurplaten hangen aan de achterwand van het podium. Maar de Sint komt pas later op de middag; het Clownsduo Alberto en Company heeft de eer als voorprogramma van Sinterklaas te mogen dienen.
De twee clowns weten de kinderschare zeer te boeien. Scheldwoorden als ‘half gevulde krentenbol’ en ‘hondenpantoffel’ slaan aan, en menig kind staat zo nu en dan op van zijn zetel om de clowns iets toe te schreeuwen. Vooral bij de goocheltruc schreeuwen de peuters de longen uit het lijf om één van de sukkels duidelijk te maken hoe de vork in de steel zit. De clowns voeren af en toe een pittige dialoog: ,,Ik heb altijd al viool willen spelen”, zegt de allerdomste. ,,Dat is geen viool, dat is een trommel.” ,,Wat zeg je nou, is het rommel?” Maar beloond met het hardste gebrul worden versprekingen als ‘sexyfoon’ en een ferme schop onder de kont.
Na een minuut of twintig gebeurt het onvermijdelijke. De eerste plassers melden zich. Moeders lopen de lange trap naar boven op met een peuter aan de hand. ,,Papa, wat gebeurde er net”, wil een meisje weten dat net is teruggekeerd.
Na de pauze laat Sinterklaas even op zich wachten. Het geduld wordt te zwaar op de proef gesteld, en de kinderen zoeken ander vermaak. Over alle paden en trappen in de zaal zitten ze elkaar achterna. Als de hoogbejaarde eminentie daadwerkelijk verschijnt, raken de gemoederen helemaal verhit. Slechts met moeite weet Sint zich een weg naar beneden te banen, daarbij ook nog eens lastig gevallen door ouders met video-camera’s en fototoestellen.
Sint zet zich neder op zijn rode zetel. Na de gebruikelijke plichtplegingen bedenkt Sint dat het wel aardig zou zijn om eens voor te doen hoe pepernoten worden gemaakt. Een paar Pieten mengen een brouwsel in elkaar voor de ogen van de naar beneden gestroomde kindermeute. Sint fêteert vervolgens de winnaars van de kleurwedstrijd, en knoopt een praatje aan met vantevoren geselecteerde gelukkigen: ,,Jij krijgt een nieuwe kamer hè. Dat vind jij leuk hè.”
Maar deze Sint weet niet te overtuigen. Hij is niet zwaarwichtig genoeg, maar moet natuurlijk ook opboksen tegen het recente succes van de twee clowns. Hij verliest langzaam de aandacht van de meeste kinderen. Als afsluiting leidt Sinterklaas een stoelendans. Leuk voor het handjevol door Piet geselecteerden, maar de rest interesseert het al gauw weinig meer. Tikkertje en andere sporten op de trappen van het auditorium winnen snel aan populariteit.
Terracotta
4 ,,Eigenlijk kan bijna alles in kerststukjes”, vindt de cursusleidster
Ruim veertig dames zijn maandagavond 9 december bijeen in het IO-gebouw. Onder deskundige begeleiding van Pauline, zeer bedreven in de kunst van het schikken der bloemen, gaan we vanavond kerststukjes maken. De eigenaresse van Bloemenboetiek Pauline aan het Achterom is inmiddels een goede bekende van veel aanwezigen. Al enkele jaren achtereen instrueert Pauline voor Kerst de Prometheus-dames.
Alleen dames? Nee, ook één heer schikt dit jaar mee. De tweede heer uit de inmiddels tienjarige geschiedenis, weet de organisatie. Rondom een aantal tafels zitten de dames, tussen kerstboom en een overdaad aan kerstversieringen. Een mesje en een schaartje van thuis meegenomen, liggen voor hen op tafel. De meesten kennen elkaar, ze komen al jaren. ,,Ja natuurlijk weet ik al lang hoe het moet”, vertelt een meisje. ,,Maar ik kom lekker voor de gezelligheid.”
Pauline staat achter een verhoogde tafel, en doet voor wat de dames haar straks na mogen doen. Dit jaar staat eenkerststukje in een terracotta bak op het programma. Meest opvallende bijzonderheid dit keer: het ontbreken van kaarsen. Daarvoor in de plaats een keur aan wat er buiten groeit en bloeit: van mossen, tot ondermeer een appel, bamboe-stengels en een zogenaamd galax-blaadje.
Vaardig versnijdt Pauline de takjes, blaadjes en pepertjes, in de juiste vorm en steekt ze in het bekende stukje oase. ,,O, wat gaat het toch allemaal soepel hè”, zegt een dame een beetje jaloers. Pauline waarschuwt ondertussen ten overvloede dat stengels altijd schuin moeten worden afgesneden. Ter opvulling van de pot dit jaar een soort houten bal, wat verbazing wekt bij de aanwezigen.
De leerlingen mogen nu zelf aan de slag. Pauline en haar medewerksters delen het benodigde groen en ander gezellig materiaal uit. Tijdens het knutselen is er aan koffie geen gebrek, en gaat de schaal met koekjes voortdurend rond. Pauline loopt langs en biedt de helpende hand waar nodig. Maar zeggen wat wel mag en wat niet, dat wil ze niet. ,,Het leuke is dat iedereen zijn persoonlijke kerststukje maakt. Eigenlijk kan bijna alles.” Ook in de bloemschikkerij heeft het postmodernisme toegeslagen. ,,Als het echt niet kan, dan zeg ik het wel”, belooft ze.
Gilletje
De dames zijn verrassend snel klaar, en moeten vervolgens hun eigen troep opruimen. In een mum van tijd verdwijnt al het restmateriaal in vuilnisbakken, worden de tafels afgenomen, en zuigen twee of drie dames met een stofzuiger om de stoelpoten en voeten heen. En zo zitten tweeënveertig dames en één heer met hun vrijwel identieke bloemstukje voor zich op tafel.
Ter afsluiting laat Pauline zien hoe je een krans maakt. Met draad bindt ze allerlei groen om het ronde kransskelet. ,,Pauline, waar kun je dat kopen?”, klinkt het. ,,Dat groen haal je uit het plantsoen”, grapt Pauline. ,,Nee, je kunt ontzettend veel uit de tuin halen. Eucalyptus-soorten, mossen. Altijd goed aandraaien, want groen droogt op een gegeven moment in.”
‘Enig’, ‘gaaf’ klinkt het hier en daar. De krans is klaar en gaat rond om bewonderd te worden, terwijl Pauline nog even wat bessen rijgt om er omheen te draperen. Prometheus koopt de krans op om ‘m vervolgens onder de aanwezigen te verloten. Omdat de namen van alle dames op een genummerde lijst staan, wordt de portier gehaald die een nummer moet zeggen. ,,Nummer dertien”, veroorzaakt een gilletje ergens in de hoek. ,,We hebben het er net over dat we nooit wat winnen”, komt een lachend meisje naar voren. ,,Echt hartstikke bedankt.”
———————
‘Voor anderhalve gulden in de maand’
TU-personeelsvereniging Prometheus werd opgericht in 1954. Gestaag groeide het aantal leden van een paar honderd in het begin naar bijna vierduizend nu.
Voor 1954 bestond er aan de TU een aantal kleine personeelsverenigingen. Gedeeltelijk zijn deze verenigingen inPrometheus opgegaan, maar er bestaan naast Prometheus nog altijd een paar ‘lokale’ verenigingen. Prometheus is primair bedoeld voor TU-personeel en oud TU-personeel, maar volgens voorzitter ir. Max van der Laan kan ook personeel van instituten op TU-terrein (zoals TNO) lid worden. Verder laat een aantal ondervereningingen zoals de schaakvereniging en de bridgeclub ook zogenaamde gastleden toe omdat ze anders te klein zouden worden.
Prometheus organiseert regelmatig (gemiddeld om de één a twee weken) activiteiten voor haar leden. Veel film en cabaret, maar ook heel andere zaken als concerten, vakantiereizen, tentoonstellingen en een kerstdiner voor gepensioneerden. Leden van Prometheus kunnen daarnaast ook lid worden van de onderverenigingen, waarvoor apart contributie moet worden betaald. De onderverenigingen zijn ook weer zeer divers, van postzegels verzamelen tot tuinieren en schermen.
Leden betalen anderhalve gulden contributie per maand, die automatisch ingehouden wordt van het loon. Hiervoor ontvangen zij het maandblad en zijn gerechtigd de activiteiten – waar vaak wel weer voor betaald moet worden – bij te wonen.
Ondanks het grote aantal leden, zijn vaak dezelfde gezichten te zien op Prometheus-avonden. Volgens Van der Laan zijn er veel ‘papieren leden’. Hoewel wel lid, is vooral het wetenschappelijk personeel sterk ondervertegenwoordigd bij de meeste activiteiten.
foto’s: Hans Stakelbeek
,,,
Prometheus, de personeelsvereniging van de TU, heeft bijna vierduizend leden. Vrijwel elke vrijetijdsbesteding komt aan bod. Desondanks treedt de vereniging weinig op de universitaire voorgrond. Bij sommigen heeft Prometheus de naam een gezapig clubje te zijn, waarin iedereen elkaar kent en het net iets te gezellig is. Vooroordelen? Delta bezocht in november en december een aantal centrale activiteiten op de Prometheus-agenda.
Cabaret staat bij Prometheus hoog in het vaandel. Op de centrale agenda (Prometheus kent daarnaast ook een groot aantal onderverenigingen) is regelmatig een bekende of minder bekende grappenmaker te vinden. Vrijdag 8 november bijvoorbeeld: Marijke Boon bijgestaan door Harry Piekema met de voorstelling ‘Vogelkijken voor beginners’.
Marijke Boon mag zich onder Prometheus-leden blijkbaar in een grote populariteit verheugen. De aangekondigde Van Hasseltzaal blijkt te zijn ingeruild voor de zaal der zalen: het auditorium in de aula. Om het knus te houden, is een aantal schotten geplaatst waarachter het publiek niet mag gaan zitten. De achtergrond van het podium is veranderd in een duinlandschap.
,,Zangeres, schrijfster, cabaretière Marijke Boon was het liefst vogel geworden”, lezen bezoekers in de folder die ze bij binnenkomst in de hand gedrukt krijgen. Verder kan het publiek vast oefenen in het herkennen van Nederlands wild gevogelte in staande, dan wel vliegende positie.
Het is even wennen in het begin. Hier staat geen rauwe kerel met harde en meedogenloze grappen, maar een keurige dame in broekrok, die af en toe een ondeugend vogelgrapje maakt: ,,Ik denk altijd: hoe groter de telescoop, hoe kleiner de …” Boon moet even zoeken naar de juiste snaar bij het publiek. Maar dat is welwillend, en gunt de cabaretière ook bij twijfel een gulle lach.
Boon vertelt voornamelijk verhalen van autobiografische aard, met een komische en soms licht-tragische inslag. Over het weekje parachutespringen op Texel, waar ze bij de ‘pakloods’ haar eerste ervaring en al snel teleurstelling in de liefde opdeed. Over het koolmeesje dat in de brievenbus nestelde en over haar wilde image vroeger: ,,Eentje van de kunstacademie met BMW, die de kerels onder tafel dronk.”
Boons assistent speelt ondertussen met groeiend succes de rol van domoor, en lardeert het optreden met stompzinnigheden. Hij huppelt met vogelmasker over het podium, trekt damesschoenen aan als ‘de vriendin’ gespeeld moet worden en is natuurlijk ook vreselijk onhandig. Maar het werkt. Het publiek wordt hoe langer hoe meliger en vindt na verloop van tijd zelfs de flauwste dingen leuk. De verrekijker bijvoorbeeld die niets anders doet dan om Piekema’s hals slingeren. Wanneer de droogkijkende assistent met zijn vingers begint te knippen, bezwijkt een dame bijna in haar eigen gebulder.
Boon en Piekema hebben nog nooit zo’n succes gehad, en het publiek heeft een geslaagde avond. De hilariteit krijgt een mooi sluitstuk wanneer een in rode sweater – de nieuwe outfit – gehuld bestuurslid van Prometheus te vroeg met bloemen aan komt zetten. Wanneer de voorstelling daadwerkelijk is afgelopen, zijn de man en de bloemen in geen velden of wegen meer te bekennen.
Foto’s
1 Een zelfgeknutselde mijter, in afwachting van Sinterklaas
Het is donderdag, een week later. Honderdzestig Prometheus-leden zijn net terug van hun najaarsreis naar Mallorca. De foto’s zijn ontwikkeld, de filmpjes gemonteerd. Tijd dus voor de Reünie Prometheus Reizen 1996. Naast de Mallorca-reis worden ook herinneringen opgehaald aan andere reizen dit jaar. De winterreis naar Ebbs in Oostenrijk en de voorjaarstrip naar Kreta.
In de e-cast (het faculteitscafé van Scheikunde) druppelen de reünisten binnen. Aan tafeltjes zitten ze te praten. Foto-albums en foto-mapjes komen tevoorschijn uit handtassen en diepe jaszakken en gaan vervolgens de kring rond. Wat vooral opvalt is de leeftijd van de aanwezigen. Op een enkeling na zijn de meesten tamelijk bejaard.
,,Met de reizen gaan veel wat oudere mensen mee”, legt Marianne van Dijck uit. Van Dijck is bestuurslid van Prometheus en heeft vanaf 1979 bijna alle reizen meegemaakt. ,,Het is veilig en er is altijd begeleiding. Stel dat je ziek wordt.” Hoe ziet zo’n gezamenlijk reis eruit? ,,Iedereen is vrij”, benadrukt Van Dijck. ,,Soms zijn er gemeenschappelijke activiteiten, maar alleen voor degenen die dat willen. Sommige mensen zag ik alleen heen en terug op het vliegveld. Het voordeel van een gezamenlijke reis is dat je ’s avonds in de eetzaal wel altijd gezellig even een praatje kunt maken.”
Aan de wand van het keldercafé hangen grote foto’s met een artistiek tintje, gemaakt op Kreta door Gerrie van Geer. Naast de foto’s hangen aquarellen, gemaakt door de broer van Van Geer, en ook van Kreta. Aan de langsschuifelende geïnteresseerden geven broer en zus graag uitleg. Het wordt ondertussen drukker in de zaal, nieuwe binnenkomers kijken even aan welke tafel ze zullen aanschuiven en krijgen vervolgens tegen inlevering van de eigen foto-sessie die van een ander in de handen gedrukt.
Deuntje
2 Voor het nodige eten tijdens de vakantiereünie is gezorgd
,,Op de vakanties hebben zich groepjes gevormd”, becommentarieert Van Dijck. ,,Mensen die eenmaal meegaan, blijven dat doen. We hebben een vrij vaste groep vakantiegangers. Sommigen hebben nu al gemeld dat ze in het voorjaar meegaan, zonder te weten waarheen.”
Het loopt tegen achten en de vijftig reünisten die zich aangemeld hebben, lijken allemaal binnen. Van Dijckonderbreekt daarom het geroezemoes om iedereen ‘hartelijk welkom’ te heten. Verder geeft ze uitleg over het verdere verloop van de avond. Boven is er een dia-serie over de reis naar Kreta, beneden een videoband waarop het recente bezoek aan Mallorca is vastgelegd. ,,Het is een vrij lange band, u hoeft ‘m niet helemaal uit te kijken.”
,,Ik wens u allemaal heel veel plezier vanavond.” De zaal antwoordt met applaus. Maar voor het feest kan beginnen, wil Ernst, een stoere man die zoëven biertjes stond te tappen, nog wat kwijt. ,,Er mag hier niet gerookt worden. Als we narigheid krijgen, is het einde oefening. Ik wens u een hele prettige avond verder.” Applaus.
In het collegezaaltje boven waar de dia’s van Kreta vertoond gaan worden, is het geklep niet van de lucht. De gezellige ons-kent-ons-stemming kan goed gedijen omdat het met de dia’s nog niet wil lukken. ,,Geeft niet hoor, Jan”, klinkt het jolig. ,,We hebben de tijd hoor, Jan.” Maar Jan heeft zijn dia’s gereed; de lichten doven, het geklets bedaart.
Begeleid door een vrolijk Grieks muziekje gaan de dia’s zonder verder commentaar automatisch in elkaar over. De vliegtuigmotor op dia één, Kreta vanuit de lucht op nummer twee, en verder landschappen, stadstafereeltjes en de lokale bevolking. Opvallend is dat ‘Jan’ de eigen groep stelselmatig niet in beeld heeft gebracht. De dia’s zijn gerangschikt naar thema zoals het Arkadi-klooster, Annabel Village of de paaslunch. Bij de overgang naar een nieuw thema vangt ook een nieuw Grieks deuntje aan.
Herinneringen komen boven en het geroezemoes komt langzaam weer op gang. ,,Wat was het mooi hè.” Regelmatig uiten de aanwezigen kreten van herkenning. De paaslunch gaat vergezeld van een extra vrolijk muziekje. Omdat we al een minuut of veertig bezig zijn, begint het Griekse gejengel ook de meest enthousiaste vakantie-nagenieter enigszins de keel uit te hangen. ,,Mooi Jan, mooi Jan”, klinkt als het licht even later weer aanflitst.
Beneden in de kelder zitten de overigen in een halve cirkel om de video. De band van Mallorca loopt bijna ten einde. ,,Ik wil even inventariseren of er interesse is voor de dia’s van Mallorca van vòrig jaar”, vraagt Van Dijck. Die is er, en belangstellenden gaan naar boven. Voor de achterblijvers wordt een nieuwe videoband opgezet: na de dia’s nu bewegende beelden van Kreta.
Krentenbol
3 Foto’s en aquarellen van Kreta, door broer en zus Van Geer
De Prometheus-agenda vervolgt in november met een filmavond en het theaterprogramma van Robert Long. We pakken de draad weer op op zaterdag 30 november, wanneer Sinterklaas op bezoek komt in de aula.
Het wemelt van de kinderen in het auditorium. Ze worden begeleid door veel mama’s en een enkele papa; ook bij veel opa’s en oma’s blijkt de liefde voor de Sint nog springlevend. Een orkestje speelt Sinterklaasliederen, en kleurplaten hangen aan de achterwand van het podium. Maar de Sint komt pas later op de middag; het Clownsduo Alberto en Company heeft de eer als voorprogramma van Sinterklaas te mogen dienen.
De twee clowns weten de kinderschare zeer te boeien. Scheldwoorden als ‘half gevulde krentenbol’ en ‘hondenpantoffel’ slaan aan, en menig kind staat zo nu en dan op van zijn zetel om de clowns iets toe te schreeuwen. Vooral bij de goocheltruc schreeuwen de peuters de longen uit het lijf om één van de sukkels duidelijk te maken hoe de vork in de steel zit. De clowns voeren af en toe een pittige dialoog: ,,Ik heb altijd al viool willen spelen”, zegt de allerdomste. ,,Dat is geen viool, dat is een trommel.” ,,Wat zeg je nou, is het rommel?” Maar beloond met het hardste gebrul worden versprekingen als ‘sexyfoon’ en een ferme schop onder de kont.
Na een minuut of twintig gebeurt het onvermijdelijke. De eerste plassers melden zich. Moeders lopen de lange trap naar boven op met een peuter aan de hand. ,,Papa, wat gebeurde er net”, wil een meisje weten dat net is teruggekeerd.
Na de pauze laat Sinterklaas even op zich wachten. Het geduld wordt te zwaar op de proef gesteld, en de kinderen zoeken ander vermaak. Over alle paden en trappen in de zaal zitten ze elkaar achterna. Als de hoogbejaarde eminentie daadwerkelijk verschijnt, raken de gemoederen helemaal verhit. Slechts met moeite weet Sint zich een weg naar beneden te banen, daarbij ook nog eens lastig gevallen door ouders met video-camera’s en fototoestellen.
Sint zet zich neder op zijn rode zetel. Na de gebruikelijke plichtplegingen bedenkt Sint dat het wel aardig zou zijn om eens voor te doen hoe pepernoten worden gemaakt. Een paar Pieten mengen een brouwsel in elkaar voor de ogen van de naar beneden gestroomde kindermeute. Sint fêteert vervolgens de winnaars van de kleurwedstrijd, en knoopt een praatje aan met vantevoren geselecteerde gelukkigen: ,,Jij krijgt een nieuwe kamer hè. Dat vind jij leuk hè.”
Maar deze Sint weet niet te overtuigen. Hij is niet zwaarwichtig genoeg, maar moet natuurlijk ook opboksen tegen het recente succes van de twee clowns. Hij verliest langzaam de aandacht van de meeste kinderen. Als afsluiting leidt Sinterklaas een stoelendans. Leuk voor het handjevol door Piet geselecteerden, maar de rest interesseert het al gauw weinig meer. Tikkertje en andere sporten op de trappen van het auditorium winnen snel aan populariteit.
Terracotta
4 ,,Eigenlijk kan bijna alles in kerststukjes”, vindt de cursusleidster
Ruim veertig dames zijn maandagavond 9 december bijeen in het IO-gebouw. Onder deskundige begeleiding van Pauline, zeer bedreven in de kunst van het schikken der bloemen, gaan we vanavond kerststukjes maken. De eigenaresse van Bloemenboetiek Pauline aan het Achterom is inmiddels een goede bekende van veel aanwezigen. Al enkele jaren achtereen instrueert Pauline voor Kerst de Prometheus-dames.
Alleen dames? Nee, ook één heer schikt dit jaar mee. De tweede heer uit de inmiddels tienjarige geschiedenis, weet de organisatie. Rondom een aantal tafels zitten de dames, tussen kerstboom en een overdaad aan kerstversieringen. Een mesje en een schaartje van thuis meegenomen, liggen voor hen op tafel. De meesten kennen elkaar, ze komen al jaren. ,,Ja natuurlijk weet ik al lang hoe het moet”, vertelt een meisje. ,,Maar ik kom lekker voor de gezelligheid.”
Pauline staat achter een verhoogde tafel, en doet voor wat de dames haar straks na mogen doen. Dit jaar staat eenkerststukje in een terracotta bak op het programma. Meest opvallende bijzonderheid dit keer: het ontbreken van kaarsen. Daarvoor in de plaats een keur aan wat er buiten groeit en bloeit: van mossen, tot ondermeer een appel, bamboe-stengels en een zogenaamd galax-blaadje.
Vaardig versnijdt Pauline de takjes, blaadjes en pepertjes, in de juiste vorm en steekt ze in het bekende stukje oase. ,,O, wat gaat het toch allemaal soepel hè”, zegt een dame een beetje jaloers. Pauline waarschuwt ondertussen ten overvloede dat stengels altijd schuin moeten worden afgesneden. Ter opvulling van de pot dit jaar een soort houten bal, wat verbazing wekt bij de aanwezigen.
De leerlingen mogen nu zelf aan de slag. Pauline en haar medewerksters delen het benodigde groen en ander gezellig materiaal uit. Tijdens het knutselen is er aan koffie geen gebrek, en gaat de schaal met koekjes voortdurend rond. Pauline loopt langs en biedt de helpende hand waar nodig. Maar zeggen wat wel mag en wat niet, dat wil ze niet. ,,Het leuke is dat iedereen zijn persoonlijke kerststukje maakt. Eigenlijk kan bijna alles.” Ook in de bloemschikkerij heeft het postmodernisme toegeslagen. ,,Als het echt niet kan, dan zeg ik het wel”, belooft ze.
Gilletje
De dames zijn verrassend snel klaar, en moeten vervolgens hun eigen troep opruimen. In een mum van tijd verdwijnt al het restmateriaal in vuilnisbakken, worden de tafels afgenomen, en zuigen twee of drie dames met een stofzuiger om de stoelpoten en voeten heen. En zo zitten tweeënveertig dames en één heer met hun vrijwel identieke bloemstukje voor zich op tafel.
Ter afsluiting laat Pauline zien hoe je een krans maakt. Met draad bindt ze allerlei groen om het ronde kransskelet. ,,Pauline, waar kun je dat kopen?”, klinkt het. ,,Dat groen haal je uit het plantsoen”, grapt Pauline. ,,Nee, je kunt ontzettend veel uit de tuin halen. Eucalyptus-soorten, mossen. Altijd goed aandraaien, want groen droogt op een gegeven moment in.”
‘Enig’, ‘gaaf’ klinkt het hier en daar. De krans is klaar en gaat rond om bewonderd te worden, terwijl Pauline nog even wat bessen rijgt om er omheen te draperen. Prometheus koopt de krans op om ‘m vervolgens onder de aanwezigen te verloten. Omdat de namen van alle dames op een genummerde lijst staan, wordt de portier gehaald die een nummer moet zeggen. ,,Nummer dertien”, veroorzaakt een gilletje ergens in de hoek. ,,We hebben het er net over dat we nooit wat winnen”, komt een lachend meisje naar voren. ,,Echt hartstikke bedankt.”
———————
‘Voor anderhalve gulden in de maand’
TU-personeelsvereniging Prometheus werd opgericht in 1954. Gestaag groeide het aantal leden van een paar honderd in het begin naar bijna vierduizend nu.
Voor 1954 bestond er aan de TU een aantal kleine personeelsverenigingen. Gedeeltelijk zijn deze verenigingen inPrometheus opgegaan, maar er bestaan naast Prometheus nog altijd een paar ‘lokale’ verenigingen. Prometheus is primair bedoeld voor TU-personeel en oud TU-personeel, maar volgens voorzitter ir. Max van der Laan kan ook personeel van instituten op TU-terrein (zoals TNO) lid worden. Verder laat een aantal ondervereningingen zoals de schaakvereniging en de bridgeclub ook zogenaamde gastleden toe omdat ze anders te klein zouden worden.
Prometheus organiseert regelmatig (gemiddeld om de één a twee weken) activiteiten voor haar leden. Veel film en cabaret, maar ook heel andere zaken als concerten, vakantiereizen, tentoonstellingen en een kerstdiner voor gepensioneerden. Leden van Prometheus kunnen daarnaast ook lid worden van de onderverenigingen, waarvoor apart contributie moet worden betaald. De onderverenigingen zijn ook weer zeer divers, van postzegels verzamelen tot tuinieren en schermen.
Leden betalen anderhalve gulden contributie per maand, die automatisch ingehouden wordt van het loon. Hiervoor ontvangen zij het maandblad en zijn gerechtigd de activiteiten – waar vaak wel weer voor betaald moet worden – bij te wonen.
Ondanks het grote aantal leden, zijn vaak dezelfde gezichten te zien op Prometheus-avonden. Volgens Van der Laan zijn er veel ‘papieren leden’. Hoewel wel lid, is vooral het wetenschappelijk personeel sterk ondervertegenwoordigd bij de meeste activiteiten.
foto’s: Hans Stakelbeek
Prometheus, de personeelsvereniging van de TU, heeft bijna vierduizend leden. Vrijwel elke vrijetijdsbesteding komt aan bod. Desondanks treedt de vereniging weinig op de universitaire voorgrond. Bij sommigen heeft Prometheus de naam een gezapig clubje te zijn, waarin iedereen elkaar kent en het net iets te gezellig is. Vooroordelen? Delta bezocht in november en december een aantal centrale activiteiten op de Prometheus-agenda.
Cabaret staat bij Prometheus hoog in het vaandel. Op de centrale agenda (Prometheus kent daarnaast ook een groot aantal onderverenigingen) is regelmatig een bekende of minder bekende grappenmaker te vinden. Vrijdag 8 november bijvoorbeeld: Marijke Boon bijgestaan door Harry Piekema met de voorstelling ‘Vogelkijken voor beginners’.
Marijke Boon mag zich onder Prometheus-leden blijkbaar in een grote populariteit verheugen. De aangekondigde Van Hasseltzaal blijkt te zijn ingeruild voor de zaal der zalen: het auditorium in de aula. Om het knus te houden, is een aantal schotten geplaatst waarachter het publiek niet mag gaan zitten. De achtergrond van het podium is veranderd in een duinlandschap.
,,Zangeres, schrijfster, cabaretière Marijke Boon was het liefst vogel geworden”, lezen bezoekers in de folder die ze bij binnenkomst in de hand gedrukt krijgen. Verder kan het publiek vast oefenen in het herkennen van Nederlands wild gevogelte in staande, dan wel vliegende positie.
Het is even wennen in het begin. Hier staat geen rauwe kerel met harde en meedogenloze grappen, maar een keurige dame in broekrok, die af en toe een ondeugend vogelgrapje maakt: ,,Ik denk altijd: hoe groter de telescoop, hoe kleiner de …” Boon moet even zoeken naar de juiste snaar bij het publiek. Maar dat is welwillend, en gunt de cabaretière ook bij twijfel een gulle lach.
Boon vertelt voornamelijk verhalen van autobiografische aard, met een komische en soms licht-tragische inslag. Over het weekje parachutespringen op Texel, waar ze bij de ‘pakloods’ haar eerste ervaring en al snel teleurstelling in de liefde opdeed. Over het koolmeesje dat in de brievenbus nestelde en over haar wilde image vroeger: ,,Eentje van de kunstacademie met BMW, die de kerels onder tafel dronk.”
Boons assistent speelt ondertussen met groeiend succes de rol van domoor, en lardeert het optreden met stompzinnigheden. Hij huppelt met vogelmasker over het podium, trekt damesschoenen aan als ‘de vriendin’ gespeeld moet worden en is natuurlijk ook vreselijk onhandig. Maar het werkt. Het publiek wordt hoe langer hoe meliger en vindt na verloop van tijd zelfs de flauwste dingen leuk. De verrekijker bijvoorbeeld die niets anders doet dan om Piekema’s hals slingeren. Wanneer de droogkijkende assistent met zijn vingers begint te knippen, bezwijkt een dame bijna in haar eigen gebulder.
Boon en Piekema hebben nog nooit zo’n succes gehad, en het publiek heeft een geslaagde avond. De hilariteit krijgt een mooi sluitstuk wanneer een in rode sweater – de nieuwe outfit – gehuld bestuurslid van Prometheus te vroeg met bloemen aan komt zetten. Wanneer de voorstelling daadwerkelijk is afgelopen, zijn de man en de bloemen in geen velden of wegen meer te bekennen.
Foto’s
1 Een zelfgeknutselde mijter, in afwachting van Sinterklaas
Het is donderdag, een week later. Honderdzestig Prometheus-leden zijn net terug van hun najaarsreis naar Mallorca. De foto’s zijn ontwikkeld, de filmpjes gemonteerd. Tijd dus voor de Reünie Prometheus Reizen 1996. Naast de Mallorca-reis worden ook herinneringen opgehaald aan andere reizen dit jaar. De winterreis naar Ebbs in Oostenrijk en de voorjaarstrip naar Kreta.
In de e-cast (het faculteitscafé van Scheikunde) druppelen de reünisten binnen. Aan tafeltjes zitten ze te praten. Foto-albums en foto-mapjes komen tevoorschijn uit handtassen en diepe jaszakken en gaan vervolgens de kring rond. Wat vooral opvalt is de leeftijd van de aanwezigen. Op een enkeling na zijn de meesten tamelijk bejaard.
,,Met de reizen gaan veel wat oudere mensen mee”, legt Marianne van Dijck uit. Van Dijck is bestuurslid van Prometheus en heeft vanaf 1979 bijna alle reizen meegemaakt. ,,Het is veilig en er is altijd begeleiding. Stel dat je ziek wordt.” Hoe ziet zo’n gezamenlijk reis eruit? ,,Iedereen is vrij”, benadrukt Van Dijck. ,,Soms zijn er gemeenschappelijke activiteiten, maar alleen voor degenen die dat willen. Sommige mensen zag ik alleen heen en terug op het vliegveld. Het voordeel van een gezamenlijke reis is dat je ’s avonds in de eetzaal wel altijd gezellig even een praatje kunt maken.”
Aan de wand van het keldercafé hangen grote foto’s met een artistiek tintje, gemaakt op Kreta door Gerrie van Geer. Naast de foto’s hangen aquarellen, gemaakt door de broer van Van Geer, en ook van Kreta. Aan de langsschuifelende geïnteresseerden geven broer en zus graag uitleg. Het wordt ondertussen drukker in de zaal, nieuwe binnenkomers kijken even aan welke tafel ze zullen aanschuiven en krijgen vervolgens tegen inlevering van de eigen foto-sessie die van een ander in de handen gedrukt.
Deuntje
2 Voor het nodige eten tijdens de vakantiereünie is gezorgd
,,Op de vakanties hebben zich groepjes gevormd”, becommentarieert Van Dijck. ,,Mensen die eenmaal meegaan, blijven dat doen. We hebben een vrij vaste groep vakantiegangers. Sommigen hebben nu al gemeld dat ze in het voorjaar meegaan, zonder te weten waarheen.”
Het loopt tegen achten en de vijftig reünisten die zich aangemeld hebben, lijken allemaal binnen. Van Dijckonderbreekt daarom het geroezemoes om iedereen ‘hartelijk welkom’ te heten. Verder geeft ze uitleg over het verdere verloop van de avond. Boven is er een dia-serie over de reis naar Kreta, beneden een videoband waarop het recente bezoek aan Mallorca is vastgelegd. ,,Het is een vrij lange band, u hoeft ‘m niet helemaal uit te kijken.”
,,Ik wens u allemaal heel veel plezier vanavond.” De zaal antwoordt met applaus. Maar voor het feest kan beginnen, wil Ernst, een stoere man die zoëven biertjes stond te tappen, nog wat kwijt. ,,Er mag hier niet gerookt worden. Als we narigheid krijgen, is het einde oefening. Ik wens u een hele prettige avond verder.” Applaus.
In het collegezaaltje boven waar de dia’s van Kreta vertoond gaan worden, is het geklep niet van de lucht. De gezellige ons-kent-ons-stemming kan goed gedijen omdat het met de dia’s nog niet wil lukken. ,,Geeft niet hoor, Jan”, klinkt het jolig. ,,We hebben de tijd hoor, Jan.” Maar Jan heeft zijn dia’s gereed; de lichten doven, het geklets bedaart.
Begeleid door een vrolijk Grieks muziekje gaan de dia’s zonder verder commentaar automatisch in elkaar over. De vliegtuigmotor op dia één, Kreta vanuit de lucht op nummer twee, en verder landschappen, stadstafereeltjes en de lokale bevolking. Opvallend is dat ‘Jan’ de eigen groep stelselmatig niet in beeld heeft gebracht. De dia’s zijn gerangschikt naar thema zoals het Arkadi-klooster, Annabel Village of de paaslunch. Bij de overgang naar een nieuw thema vangt ook een nieuw Grieks deuntje aan.
Herinneringen komen boven en het geroezemoes komt langzaam weer op gang. ,,Wat was het mooi hè.” Regelmatig uiten de aanwezigen kreten van herkenning. De paaslunch gaat vergezeld van een extra vrolijk muziekje. Omdat we al een minuut of veertig bezig zijn, begint het Griekse gejengel ook de meest enthousiaste vakantie-nagenieter enigszins de keel uit te hangen. ,,Mooi Jan, mooi Jan”, klinkt als het licht even later weer aanflitst.
Beneden in de kelder zitten de overigen in een halve cirkel om de video. De band van Mallorca loopt bijna ten einde. ,,Ik wil even inventariseren of er interesse is voor de dia’s van Mallorca van vòrig jaar”, vraagt Van Dijck. Die is er, en belangstellenden gaan naar boven. Voor de achterblijvers wordt een nieuwe videoband opgezet: na de dia’s nu bewegende beelden van Kreta.
Krentenbol
3 Foto’s en aquarellen van Kreta, door broer en zus Van Geer
De Prometheus-agenda vervolgt in november met een filmavond en het theaterprogramma van Robert Long. We pakken de draad weer op op zaterdag 30 november, wanneer Sinterklaas op bezoek komt in de aula.
Het wemelt van de kinderen in het auditorium. Ze worden begeleid door veel mama’s en een enkele papa; ook bij veel opa’s en oma’s blijkt de liefde voor de Sint nog springlevend. Een orkestje speelt Sinterklaasliederen, en kleurplaten hangen aan de achterwand van het podium. Maar de Sint komt pas later op de middag; het Clownsduo Alberto en Company heeft de eer als voorprogramma van Sinterklaas te mogen dienen.
De twee clowns weten de kinderschare zeer te boeien. Scheldwoorden als ‘half gevulde krentenbol’ en ‘hondenpantoffel’ slaan aan, en menig kind staat zo nu en dan op van zijn zetel om de clowns iets toe te schreeuwen. Vooral bij de goocheltruc schreeuwen de peuters de longen uit het lijf om één van de sukkels duidelijk te maken hoe de vork in de steel zit. De clowns voeren af en toe een pittige dialoog: ,,Ik heb altijd al viool willen spelen”, zegt de allerdomste. ,,Dat is geen viool, dat is een trommel.” ,,Wat zeg je nou, is het rommel?” Maar beloond met het hardste gebrul worden versprekingen als ‘sexyfoon’ en een ferme schop onder de kont.
Na een minuut of twintig gebeurt het onvermijdelijke. De eerste plassers melden zich. Moeders lopen de lange trap naar boven op met een peuter aan de hand. ,,Papa, wat gebeurde er net”, wil een meisje weten dat net is teruggekeerd.
Na de pauze laat Sinterklaas even op zich wachten. Het geduld wordt te zwaar op de proef gesteld, en de kinderen zoeken ander vermaak. Over alle paden en trappen in de zaal zitten ze elkaar achterna. Als de hoogbejaarde eminentie daadwerkelijk verschijnt, raken de gemoederen helemaal verhit. Slechts met moeite weet Sint zich een weg naar beneden te banen, daarbij ook nog eens lastig gevallen door ouders met video-camera’s en fototoestellen.
Sint zet zich neder op zijn rode zetel. Na de gebruikelijke plichtplegingen bedenkt Sint dat het wel aardig zou zijn om eens voor te doen hoe pepernoten worden gemaakt. Een paar Pieten mengen een brouwsel in elkaar voor de ogen van de naar beneden gestroomde kindermeute. Sint fêteert vervolgens de winnaars van de kleurwedstrijd, en knoopt een praatje aan met vantevoren geselecteerde gelukkigen: ,,Jij krijgt een nieuwe kamer hè. Dat vind jij leuk hè.”
Maar deze Sint weet niet te overtuigen. Hij is niet zwaarwichtig genoeg, maar moet natuurlijk ook opboksen tegen het recente succes van de twee clowns. Hij verliest langzaam de aandacht van de meeste kinderen. Als afsluiting leidt Sinterklaas een stoelendans. Leuk voor het handjevol door Piet geselecteerden, maar de rest interesseert het al gauw weinig meer. Tikkertje en andere sporten op de trappen van het auditorium winnen snel aan populariteit.
Terracotta
4 ,,Eigenlijk kan bijna alles in kerststukjes”, vindt de cursusleidster
Ruim veertig dames zijn maandagavond 9 december bijeen in het IO-gebouw. Onder deskundige begeleiding van Pauline, zeer bedreven in de kunst van het schikken der bloemen, gaan we vanavond kerststukjes maken. De eigenaresse van Bloemenboetiek Pauline aan het Achterom is inmiddels een goede bekende van veel aanwezigen. Al enkele jaren achtereen instrueert Pauline voor Kerst de Prometheus-dames.
Alleen dames? Nee, ook één heer schikt dit jaar mee. De tweede heer uit de inmiddels tienjarige geschiedenis, weet de organisatie. Rondom een aantal tafels zitten de dames, tussen kerstboom en een overdaad aan kerstversieringen. Een mesje en een schaartje van thuis meegenomen, liggen voor hen op tafel. De meesten kennen elkaar, ze komen al jaren. ,,Ja natuurlijk weet ik al lang hoe het moet”, vertelt een meisje. ,,Maar ik kom lekker voor de gezelligheid.”
Pauline staat achter een verhoogde tafel, en doet voor wat de dames haar straks na mogen doen. Dit jaar staat eenkerststukje in een terracotta bak op het programma. Meest opvallende bijzonderheid dit keer: het ontbreken van kaarsen. Daarvoor in de plaats een keur aan wat er buiten groeit en bloeit: van mossen, tot ondermeer een appel, bamboe-stengels en een zogenaamd galax-blaadje.
Vaardig versnijdt Pauline de takjes, blaadjes en pepertjes, in de juiste vorm en steekt ze in het bekende stukje oase. ,,O, wat gaat het toch allemaal soepel hè”, zegt een dame een beetje jaloers. Pauline waarschuwt ondertussen ten overvloede dat stengels altijd schuin moeten worden afgesneden. Ter opvulling van de pot dit jaar een soort houten bal, wat verbazing wekt bij de aanwezigen.
De leerlingen mogen nu zelf aan de slag. Pauline en haar medewerksters delen het benodigde groen en ander gezellig materiaal uit. Tijdens het knutselen is er aan koffie geen gebrek, en gaat de schaal met koekjes voortdurend rond. Pauline loopt langs en biedt de helpende hand waar nodig. Maar zeggen wat wel mag en wat niet, dat wil ze niet. ,,Het leuke is dat iedereen zijn persoonlijke kerststukje maakt. Eigenlijk kan bijna alles.” Ook in de bloemschikkerij heeft het postmodernisme toegeslagen. ,,Als het echt niet kan, dan zeg ik het wel”, belooft ze.
Gilletje
De dames zijn verrassend snel klaar, en moeten vervolgens hun eigen troep opruimen. In een mum van tijd verdwijnt al het restmateriaal in vuilnisbakken, worden de tafels afgenomen, en zuigen twee of drie dames met een stofzuiger om de stoelpoten en voeten heen. En zo zitten tweeënveertig dames en één heer met hun vrijwel identieke bloemstukje voor zich op tafel.
Ter afsluiting laat Pauline zien hoe je een krans maakt. Met draad bindt ze allerlei groen om het ronde kransskelet. ,,Pauline, waar kun je dat kopen?”, klinkt het. ,,Dat groen haal je uit het plantsoen”, grapt Pauline. ,,Nee, je kunt ontzettend veel uit de tuin halen. Eucalyptus-soorten, mossen. Altijd goed aandraaien, want groen droogt op een gegeven moment in.”
‘Enig’, ‘gaaf’ klinkt het hier en daar. De krans is klaar en gaat rond om bewonderd te worden, terwijl Pauline nog even wat bessen rijgt om er omheen te draperen. Prometheus koopt de krans op om ‘m vervolgens onder de aanwezigen te verloten. Omdat de namen van alle dames op een genummerde lijst staan, wordt de portier gehaald die een nummer moet zeggen. ,,Nummer dertien”, veroorzaakt een gilletje ergens in de hoek. ,,We hebben het er net over dat we nooit wat winnen”, komt een lachend meisje naar voren. ,,Echt hartstikke bedankt.”
———————
‘Voor anderhalve gulden in de maand’
TU-personeelsvereniging Prometheus werd opgericht in 1954. Gestaag groeide het aantal leden van een paar honderd in het begin naar bijna vierduizend nu.
Voor 1954 bestond er aan de TU een aantal kleine personeelsverenigingen. Gedeeltelijk zijn deze verenigingen inPrometheus opgegaan, maar er bestaan naast Prometheus nog altijd een paar ‘lokale’ verenigingen. Prometheus is primair bedoeld voor TU-personeel en oud TU-personeel, maar volgens voorzitter ir. Max van der Laan kan ook personeel van instituten op TU-terrein (zoals TNO) lid worden. Verder laat een aantal ondervereningingen zoals de schaakvereniging en de bridgeclub ook zogenaamde gastleden toe omdat ze anders te klein zouden worden.
Prometheus organiseert regelmatig (gemiddeld om de één a twee weken) activiteiten voor haar leden. Veel film en cabaret, maar ook heel andere zaken als concerten, vakantiereizen, tentoonstellingen en een kerstdiner voor gepensioneerden. Leden van Prometheus kunnen daarnaast ook lid worden van de onderverenigingen, waarvoor apart contributie moet worden betaald. De onderverenigingen zijn ook weer zeer divers, van postzegels verzamelen tot tuinieren en schermen.
Leden betalen anderhalve gulden contributie per maand, die automatisch ingehouden wordt van het loon. Hiervoor ontvangen zij het maandblad en zijn gerechtigd de activiteiten – waar vaak wel weer voor betaald moet worden – bij te wonen.
Ondanks het grote aantal leden, zijn vaak dezelfde gezichten te zien op Prometheus-avonden. Volgens Van der Laan zijn er veel ‘papieren leden’. Hoewel wel lid, is vooral het wetenschappelijk personeel sterk ondervertegenwoordigd bij de meeste activiteiten.
foto’s: Hans Stakelbeek
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.