Proposition

>
Flexibility is more economic than rigidity when dealing with the turbulent environment, but rigidity is required to reach a higher level

>
‘Macrophytes in estuarine gradients’, PhD-thesis by Jasper Dijkstra (Faculty of Civil Engineering and Geosciences)

’Ik zat op mijn kamer (zes vierkante meter voor 650 euro) in hartje Tokyo toen de aardbeving begon. Het begon als een ‘normale’ aardbeving die ik hier al vaker had meegemaakt. Ik belde meteen mijn studiegenoot Emiel Barten op, omdat hij nog geen enkele aardbeving had gevoeld.
Ondertussen liep ik naar het dakterras van mijn gebouw. Emiel zat in het park en we spraken over de beving, die steeds heviger begon te worden. Uiteindelijk zwiepte het gebouw – het dakterras is op de zesde verdieping – behoorlijk heen en weer.

Ik hoorde mijn gebouw en alle andere (veel hogere) gebouwen om mij heen kraken en zag ze heen en weer zwiepen. Ik ben toen onder de deurpost – een soort afdak van het dakterras – gaan staan. Beneden hoorde ik dingen omvallen en had ik nog moeite overeind te blijven. Ik vond het best eng, vooral omdat het gebouw waarin ik zit erg oud is en ik niet zeker wist of het zo’n zware aardbeving aankon.

Toen de beving na tien, vijftien seconden over was, ging ik naar beneden. Ik keek in de gemeenschappelijke ruimte en keuken, waar prullenbakken waren omgevallen, bloempotten van de kastjes waren gevallen en keukenkastjes waren leeggegooid.

Daarna ging ik weer naar het dakterras en voelde de eerste naschok. Ik keek naar beneden en zag allemaal Japanners die zich op straathoeken verzamelden. Ik wist niet wat ik moest doen. Vooral omdat ik weg wilde uit mijn gebouw ben ik toen ook maar de straat opgegaan.
Ik voelde nog af en toe naschokken en zag stoplichten en lantaarnpalen heen en weer schudden. Ik zag gebouwen met gebroken ruiten, en glas en afgebrokkelde steentjes op straat. Ik ben toen maar gaan lopen en volgde de menigte naar een parkje in de buurt.

Op deze relatief veilige locatie bleef iedereen wachten en druk praten, maar er heerste voor mijn gevoel geen paniek. Ik probeerde mijn andere vrienden in Japan te bellen, maar het telefoonverkeer was overbelast. Na een uurtje verlieten de meeste mensen het park weer en ben ik verder rond gaan lopen.
Ik kwam uit bij het station, waar iedereen op schermen zat te kijken naar beelden over ingestorte gebouwen. Er werden kaarten op getoond met locaties waar tsunami’s en branden waren. De treinen en metro’s reden niet meer. Uiteindelijk, ongeveer twee tot drie uur na de aardbeving, besloot ik terug naar huis te gaan en mijn moeder via skype te bellen. Internet deed het gelukkig nog. Die avond was het verkeer een grote chaos. De treinen reden nog steeds niet, terwijl in Tokyo het overgrote deel van de mensen daarvan afhankelijk is. Er stonden enorme files en er liepen veel meer mensen over straat dan gewoonlijk.

Bij de vele ‘convenience stores’ die Tokyo rijk is waren veel schappen leeg gekocht. De hotels zaten volgens mij ook allemaal vol, omdat de mensen niet naar huis konden. Later hoorde ik dat veel collega’s op het werk hadden geslapen, omdat ze niet naar huis konden.

Die avond had ik bezorgde mails gehad van de TU, onder andere van professor Tomiyama (de begeleider van onze reis) en een studieadviseur (met wie wij allen goed contact hebben) die ook namens de onderwijsdirecteur mailde. Na de mails beantwoord en mijn vrienden via Facebook gerustgesteld te hebben, ben ik naar bed gegaan. Af en toe begon de grond te trillen.
De dag erna heb ik pas echt de omvang van de ramp meegekregen. Ik zag toen de beelden en realiseerde me dat de situatie in Tokyo heel erg meeviel vergeleken met wat er in het noorden van Japan is gebeurd. Ik was op dat moment niet bang voor de problemen met de kernreactoren in Fukushima.
In Tokyo pakte iedereen het dagelijks leven gewoon weer op. Ik ben zelf bijvoorbeeld met Emiel en twee vriendinnen naar een range gegaan om te golfen. Het leek alsof er niets gebeurd was, alleen waren de supermarkten nog altijd erg leeg en reden er veel minder treinen.

De dagen erna hoorde ik in de media steeds meer verontrustende berichten over de kernreactoren. Hoewel mijn Japanse begeleiders ons gerust hadden gesteld, kreeg ik van Nederlandse en Japanse professoren, vrienden en familie berichten dat ik toch echt uit Tokyo weg moest en erover na moest denken om terug naar Nederland te gaan.
Zelf wilden Emiel en ik (de rest was al in Nederland of elders in Japan) in Tokyo blijven. Mijn ouders hadden hier geen moeite mee, maar andere familieleden wel. Uiteindelijk zijn wij – vooral om iedereen gerust te stellen – naar Takamatsu vertrokken, wat zevenhonderd kilometer van Tokyo af ligt.
Wij (Erik Vlasblom, Emiel en ik) werken hier momenteel bij een andere vestiging van hetzelfde bedrijf. Hoewel wij eigenlijk weer zo snel mogelijk terug willen naar Tokyo. Ik denk zelf dat de situatie in de media erg wordt overdreven: alsof 35 miljoen mensen Tokyo willen ontvluchten. Dat is mijns inzien niet waar. Ik heb totdat ik in Tokyo was, ook op het moment dat er sprake was van een radioactieve wolk boven Tokyo, weinig verandering gezien in het dagelijks leven.

Een verschil is dat de supermarkten leeg zijn, omdat veel mensen bang zijn zonder eten te zitten. Ook rijden de treinen minder om energie te besparen. Van de geplande stroomuitvallen heb ik niks gemerkt. Ook werden de naschokken in de media erger voorgedaan dan ze waren. De meeste naschokken waren lichter dan eerdere aardbevingen die ik in Tokyo had meegemaakt.

Ik had zelf gepland tot eind juni te hier te blijven werken en dan nog op eigen gelegenheid wat rond te reizen. Van dit plan ga ik niet afwijken. Ik ben niet bang voor eventuele straling in Tokyo en nieuwe aardbevingen. Deze zware aardbeving was een uitzondering die eens in de duizend jaar voorkomt.’

Thijs Heldoorn (22, vierdejaars student werktuigbouwkunde) begon in oktober 2010 met vijf anderen aan een studiereis/stage van vijf maanden bij het Japanse onderzoeksinstituut AIST. Heldoorn zou oorspronkelijk tot 8 maart (drie dagen voor de aardbeving) in Japan blijven, maar kreeg net als de anderen de mogelijkheid te verlengen.