Pornoprobleem

Dit zou dan weer komen door een toename van de individualisering binnen de samenleving, waardoor de Nederlander en met name de hoogopgeleide Nederlander, last heeft van bindingsangst.

Ik ben een indirect slachtoffer van deze angst. Het zit zo dat mijn buurman een werkkamer heeft, met een computer. Vanuit mijn raam kijk ik via een klein raampje in zijn werkkamer, en direct op zijn beeldscherm. Mijn buurman is een hardwerkende ambtenaar die vele avonden tot in de late uurtjes rapporten en verslagen doorleest, dacht ik. Tot ik beter keek. Toen bleken die rapporten en verslagen Nina en Chantal te heten en zich samen in niets verhullende poses aan mijn buurman te ontbloten. En aan mij. Avond na avond. En zoals dat gaat met vieze dingen waar je eigenlijk niet naar wilt kijken; daar blijf je naar kijken. Telkens als ik langs mijn raam liep, spiekte ik automatisch naar binnen. Rusteloos sloot ik de gordijnen en probeerde mijn gedachten te verzetten naar intellectueler zaken. De krant. Daarin niets dan electorale nepdiscussies. Of toch. Er werd gesproken over nog een nieuwe trend: de Nederlander brengt vaker een bezoek aan de gezondheidspsycholoog. Komt óók door de toenemende individualisatie. En door angst.

Ik vind dat niet zo raar. De individualistische mens is een narcist die uitsluitend in zichzelf gelooft. Maar dan realiseert hij zich dat hij er dus ook alleen voor staat. Klimaatsveranderingen, integratieproblemen, terrorisme en de vergrijzing komen allemaal op zijn allene ikje af. En hij wordt doodsbang. Bange mensen zoeken bescherming. Daar speelde Den Haag graag op in. En zo stemde Nederland deze verkiezingen op partijen met een grote mond, vol van dingen waar bange mensen zich mee identificeren. Rechts of links. Met als gevolg dat we nu opgescheept zitten met een onsamenhangend extremiteitenkabinet. Dat wordt wat. Want de rest van Nederland is weer in zijn holletje gekropen, achter de computer. Om daar lekker de hand aan zichzelf te slaan.

Godzijdank heeft de Partij voor de Dieren ook twee zetels. Laat hen die beren op de weg opruimen. Zodat de rest van Nederland uit zijn hol kan kruipen en weer een beetje gaat nadenken.

Anna Noyons

Ik heb een pornoprobleem. NRC Handelsblad schreef onlangs over een onderzoek waaruit was gebleken dat de Nederlander minder seks heeft dan in 1991, veel meer gebruik maakt van (internet)porno en vaker de hand aan zichzelf slaat (masturbeert). Dit zou dan weer komen door een toename van de individualisering binnen de samenleving, waardoor de Nederlander en met name de hoogopgeleide Nederlander, last heeft van bindingsangst.

Ik ben een indirect slachtoffer van deze angst. Het zit zo dat mijn buurman een werkkamer heeft, met een computer. Vanuit mijn raam kijk ik via een klein raampje in zijn werkkamer, en direct op zijn beeldscherm. Mijn buurman is een hardwerkende ambtenaar die vele avonden tot in de late uurtjes rapporten en verslagen doorleest, dacht ik. Tot ik beter keek. Toen bleken die rapporten en verslagen Nina en Chantal te heten en zich samen in niets verhullende poses aan mijn buurman te ontbloten. En aan mij. Avond na avond. En zoals dat gaat met vieze dingen waar je eigenlijk niet naar wilt kijken; daar blijf je naar kijken. Telkens als ik langs mijn raam liep, spiekte ik automatisch naar binnen. Rusteloos sloot ik de gordijnen en probeerde mijn gedachten te verzetten naar intellectueler zaken. De krant. Daarin niets dan electorale nepdiscussies. Of toch. Er werd gesproken over nog een nieuwe trend: de Nederlander brengt vaker een bezoek aan de gezondheidspsycholoog. Komt óók door de toenemende individualisatie. En door angst.

Ik vind dat niet zo raar. De individualistische mens is een narcist die uitsluitend in zichzelf gelooft. Maar dan realiseert hij zich dat hij er dus ook alleen voor staat. Klimaatsveranderingen, integratieproblemen, terrorisme en de vergrijzing komen allemaal op zijn allene ikje af. En hij wordt doodsbang. Bange mensen zoeken bescherming. Daar speelde Den Haag graag op in. En zo stemde Nederland deze verkiezingen op partijen met een grote mond, vol van dingen waar bange mensen zich mee identificeren. Rechts of links. Met als gevolg dat we nu opgescheept zitten met een onsamenhangend extremiteitenkabinet. Dat wordt wat. Want de rest van Nederland is weer in zijn holletje gekropen, achter de computer. Om daar lekker de hand aan zichzelf te slaan.

Godzijdank heeft de Partij voor de Dieren ook twee zetels. Laat hen die beren op de weg opruimen. Zodat de rest van Nederland uit zijn hol kan kruipen en weer een beetje gaat nadenken.

Anna Noyons