Delta and Delft Integraal/Outlook often write about innovative ideas that offer big promises for the future. But what has happened to such ideas years later? What for instance has happened to the Water Pyramid?
Delta, September 2006
Martijn Nitzsche invented a new way to distil salty and polluted water in developing countries. The inhabitants of the village of Mandinari in Gambia are very pleased with his water pyramid.
Friends told Martijn Nitzsche he was crazy when, in 2002, he started his company, Aqua-Aero Watersystems. The mining engineer and TU alumnus had developed a spectacular water purification system for developing countries: a 30 metre in diameter, sun-heated, circus-like tent in which water from a salty or polluted water source evaporates. The condensation – a thousand litres of pure water a day – is collected and sold as drinking water.
Together with an NGO, Nitzsche started with a pilot project in Gambia. The World Bank was impressed and rewarded his company with a $190,000 innovation grant in 2006. Nitzsche then moved to India to apply the Water Pyramid in the Thar Desert, and in the state of Gujarat. And recently a double system was implemented on an Indonesian island.
Success mainly depends on the willingness of the locals to pay for clean water, Nitzsche found. “The story is only starting when a government or aid organization buys a tent for a village. The water purification plant must to be operated and kept running by two local employees. These people have to earn their money by selling the water to the locals.”
Based on past experiences, Nitzsche decided to focus his activities on Asia, because of the entrepreneurship of the people there. In Asia many small companies, like bottlers, ice-cream manufactures and others, were kick-started by the pyramids.
Nitzsche, who until now has started seven tent projects, has high expectations: “Within the next three years, hundreds of tents will be made and deployed in Asia.” He is also about to start a franchise formula, which he thinks will boost the production of tents.
In the meantime, however, the tent in Gambia is also still being used, but in a very original way. “The people who operate it earn 75 percent of their salary by recharging mobile telephones. For this they use the solar panels on the roof that normally feed the ventilation system that is required in the tent.”
Nitzsche stopped his activities in Africa. “Many Africans have been using contaminated water from wells their whole lives. They accept that they’ll become sick every now and then and that they’ll die at 45 years of age. That’s normal to them. When they’re not accustomed to the idea of drinking clean water, they won’t pay one cent for a litre. It’s sad but true.”
Een vriend van me heeft een tijdje geleden een naar ongeluk gehad en zit nu al een paar weken thuis. Thuis bij zijn ouders wel te verstaan, want erg zelfredzaam is hij nog niet. Dagen kunnen erg saai worden als je niks kunt doen en alleen maar thuis zit. Dus met een aantal studiegenootjes zijn we bij hem op bezoek gegaan in zijn ouderlijk huis. Het voelt wel nostalgisch!
We hebben zijn vader die avond niet gezien, maar moeder was wel thuis. Ze was erg aardig, maar had ook een duidelijke mening. En die kwam niet altijd overeen met de mijne… Nu ik aan het einde van mijn studententijd mijn studentenhuis heb ingeruild voor een appartement met mijn vriend, kan een van mijn grote wensen in vervulling gaan: een kat. Twee zelfs, want dan hebben ze het overdag gezelliger. Mijn enthousiasme hierover werd bepaald niet gedeeld. “Wat moet je ermee?” Helaas kreeg ik op dit punt ook nul back-up van mijn studiegenootjes.
Goed, geen katten dus. Het gesprek ging verder en kwam even later bij toekomstige banen. Dit valt te verwachten bij een groep studenten waarvan bijna iedereen binnen twee maanden afstudeert. Er kwam een hele rits aan chemische bedrijven voorbij. Helaas, voor mij weer een misser. Ik ga misschien bij DSM werken. Maar zijn ouders hebben ooit een paar jaar in Sittard gewoond en dit is niet erg goed bevallen. Zuid-Limburg, daar moet je niet zijn. Dat het hier om een baan bij DSM Delft gaat, maakt dit jammer genoeg niet echt meer goed.
Ik besloot maar te accepteren dat we het niet eens zullen worden. Het zal wel genetisch zijn. Met haar zoon kan ik ook nog wel eens van mening verschillen. Maar toen verschoof het gesprek naar vakantiebestemmingen. Na afloop van mijn studie vertrek ik voor een maand naar Costa Rica. En hier scoorde ik punten! Eindelijk een onderwerp waar we allebei enthousiast over waren. En zo kon ik uiteindelijk met een prima 2-1 uitslag weer richting huis.
Dit was de laatste column van Maaike Strijker voor Delta.
Comments are closed.