Orakel van Delft

En waarom voorspelt Edelkoort dat? Omdat ze dat zo aanvoelt. ,,Ik doe een bewust beroep op mijn intuïtie, later verifieer ik dat.” Met deze aanpak vertelt ze fabrikanten van wasmiddelen en auto’s wat de toekomstige wensen van de klant zijn. Of zoals vorige week woensdag, wat de wensen en het gedrag zijn van de toekomstige generatie TU-studenten. Vastgoeddirecteur Higler wilde dit weten om er het masterplan van de TU-campus op af te stemmen. Behalve de nieuwe kaskraker van de kantine leverde het zowaar ook nog wat bruikbare stedenbouwkundige tips op.

Begeleid met stemmige foto’s van teddyberen, vijvers en groente illustreert Edelkoort % een statige dame, in zwart gekleed en met het grijzende haar strak achterover % trends zoals ‘zacht’, ‘water als rustpunt’ en ‘vers’. De verwezenlijking laat ze over aan het voornamelijk uit TU-bestuurders bestaande publiek, dat bij uitspraken als ‘doe-tests met vervoer over water’ en ‘low performance-sporten als wandelen en schommelen gaan het maken’ voor overleg naar elkaar toebuigt. Ook concreet is de terugval op tradities en oude dingen, die de almaar toenemende virtualiteit gaat compenseren. Oude gebouwen gaan we weer mooi vinden en gerecyclede bankstellen waarop je loungend % uiteraard 24 uur per dag – je studietijd doorkomt worden hip, voor zover ze dat al niet zijn.

Tegelijk met de toenemende individualiteit neemt volgens Edelkoort paradoxaal genoeg ook de behoefte aan samenzijn toe. ,,Voor fabrikanten natuurlijk een onmogelijke opgave om tegelijkertijd zowel de groep als het individu aan te spreken.” En voor de TU, die studenten als individuen moet gaan benaderen.

Edelkoort voorziet een ander onderwijssysteem. ,,De relatie docent-student wordt intiemer, meer ouder-kind, inclusief ruzies.” En het lokaal dat hier bij hoort? ,,Waarschijnlijk iets atelierachtigs, want dat afstandige rechtop voor de klas kan echt niet meer.”

Edelkoort zegt zich niet met kortdurende mode of de nog kortere hypes bezig te houden. Daarentegen is ze zich bewust van de vergankelijkheid van trends. Nieuwe gebouwen moeten dan ook flexibel zijn, zodat ze iedere drie jaar aangepast kunnen worden. De benaming onroerend goed is dan ook uit de tijd. ,,Het is natuurlijk roerend goed, of nog beter: kwispelend goed.” Ook de moderniteit is vergankelijk, waarschuwt ze. ,,De TU zou compleet de mist in gaan als ze een hightech gebouw neer zou zetten.”

De mens krijgt de komende decennia behoefte aan babyvoeding. ,,Soep, puree, pap en al het andere fijngeprakte voedsel gaan het helemaal maken”, zegt trendwatcher Lidewij Edelkoort. En waarom voorspelt Edelkoort dat? Omdat ze dat zo aanvoelt. ,,Ik doe een bewust beroep op mijn intuïtie, later verifieer ik dat.” Met deze aanpak vertelt ze fabrikanten van wasmiddelen en auto’s wat de toekomstige wensen van de klant zijn. Of zoals vorige week woensdag, wat de wensen en het gedrag zijn van de toekomstige generatie TU-studenten. Vastgoeddirecteur Higler wilde dit weten om er het masterplan van de TU-campus op af te stemmen. Behalve de nieuwe kaskraker van de kantine leverde het zowaar ook nog wat bruikbare stedenbouwkundige tips op.

Begeleid met stemmige foto’s van teddyberen, vijvers en groente illustreert Edelkoort % een statige dame, in zwart gekleed en met het grijzende haar strak achterover % trends zoals ‘zacht’, ‘water als rustpunt’ en ‘vers’. De verwezenlijking laat ze over aan het voornamelijk uit TU-bestuurders bestaande publiek, dat bij uitspraken als ‘doe-tests met vervoer over water’ en ‘low performance-sporten als wandelen en schommelen gaan het maken’ voor overleg naar elkaar toebuigt. Ook concreet is de terugval op tradities en oude dingen, die de almaar toenemende virtualiteit gaat compenseren. Oude gebouwen gaan we weer mooi vinden en gerecyclede bankstellen waarop je loungend % uiteraard 24 uur per dag – je studietijd doorkomt worden hip, voor zover ze dat al niet zijn.

Tegelijk met de toenemende individualiteit neemt volgens Edelkoort paradoxaal genoeg ook de behoefte aan samenzijn toe. ,,Voor fabrikanten natuurlijk een onmogelijke opgave om tegelijkertijd zowel de groep als het individu aan te spreken.” En voor de TU, die studenten als individuen moet gaan benaderen.

Edelkoort voorziet een ander onderwijssysteem. ,,De relatie docent-student wordt intiemer, meer ouder-kind, inclusief ruzies.” En het lokaal dat hier bij hoort? ,,Waarschijnlijk iets atelierachtigs, want dat afstandige rechtop voor de klas kan echt niet meer.”

Edelkoort zegt zich niet met kortdurende mode of de nog kortere hypes bezig te houden. Daarentegen is ze zich bewust van de vergankelijkheid van trends. Nieuwe gebouwen moeten dan ook flexibel zijn, zodat ze iedere drie jaar aangepast kunnen worden. De benaming onroerend goed is dan ook uit de tijd. ,,Het is natuurlijk roerend goed, of nog beter: kwispelend goed.” Ook de moderniteit is vergankelijk, waarschuwt ze. ,,De TU zou compleet de mist in gaan als ze een hightech gebouw neer zou zetten.”