Ingenieurs zijn knutselaars en probleemoplossers. Ik weet dat omdat ik met vele soorten ingenieurs heb gewerkt en boven alles, ik ben er zelf ook één.
Delen
Hoe afgedwaald ook van mijn oorspronkelijke vakgebied; als ik ’s ochtends met mijn vrouw ontbijt maak en de keukenla loopt wat stroef, dan duik ik er op. Terwijl de kinderen aan tafel zitten te huilen van de honger, hoor ik mijn vrouw boven de herrie uit met geïrriteerde stem roepen: “Thomas, moet dat echt nú met die slijptol?!”.
Ingenieurs zijn mean, lean, problem solving machines. Maar hoe kiezen we eigenlijk wélke problemen we oplossen? Wie of wat bepaalt waar we onze cijfer krakende tanden inzetten en waar niet? En als we zo graag problemen oplossen, hoe komt het dan dat bepaalde problemen al zo lang onopgelost blijven? Toen ik in net in Delft studeerde, was ik er van overtuigd: als je het aan de ingenieurs overlaat dan wordt het geregeld! Naïef natuurlijk. Goed voor mijn zelfbeeld maar wel naïef.
Naïviteit is mij trouwens niet vreemd. Dertig jaar geleden zat ik in de klas van meester Bram. Toen hij vertelde dat het regenwoud verdwijnt met voetbalvelden tegelijkertijd dacht ik niet alleen ‘Hu, wat moeten die Brazilianen met zo veel voetbalvelden?’ maar ook ‘Waarom stoppen we daar niet mee, met dat houthakken?!’ Naïef, naïef! Maar vreemd genoeg, nog steeds een onbeantwoord vraagstuk. Hoe komt het dat de techniek ons wel heeft kunnen bevrijden van ponskaarten en kettingpapier, maar niet van houthakkende Brazilianen? Waarom heeft een heel leger knappe koppen zich jarenlang ingezet om mijn telefoon zó klein, slim en connected te maken, dat ik op mijn telefoonscherm bijna live de ontbossing van de Amazone kan volgen (www.globalforestwatch.org). Maar stoppen kunnen we het niet. Ook al krijg je het gevoel dat je met één swipende vinger de graafmachines zo terug de bebouwde kom in kunt vegen.
Volgens mij is dat zo omdat verdwijnende oerbossen of poolkappen geen probleem zijn. Stroef lopende keukenlades, fietsendiefstal en treinvertraging: dát zijn problemen! Problemen zijn geen feiten maar een gevoel. Ontbossing stoppen levert niks op. De economische motor draait nu zo, dat een oplossing alleen waarde heeft als het een probleem oplost. Een probleem dat pijn doet en geld oplevert als de pijn verdwijnt.
Maar er is hoop! Want ingenieurs, zijn mean, lean, problem solving machines. Techneuten zijn vaak niet bezig met de waarde van een oplossing, maar alleen met wat er allemaal nog meer kan met techniek. Geef ons een sappig probleem, en we zijn al begonnen. Combineer dat met iemand die er nú baat bij heeft als de bomen blijven staan en je hebt een pilotproject te pakken. Laat me weten als jullie beginnen, ik houd de vorderingen nauwlettend in de gaten vanaf mijn telefoon.
Comments are closed.