[Opinie] Een student over stress: ’toen was geluk nog heel gewoon’

Laatst hoorde ik dat een meisje van negen jaar overspannen was geraakt door school. Zij moest van zichzelf steeds harder werken en steeds vroeger opstaan om haar vele huiswerk af te maken. De reden van het vele huiswerk? Voorbereiding op de middelbare school. Met deze onnodige bangmakerij voerde de juf of meester de druk nog wat extra op.

Een snelle rekensom vertelt ons dat dit meisje waarschijnlijk in groep 6 zat. Mijn gedachten voeren terug naar mijn eigen tijd op de basisschool. Toen ik in groep 6 zat, had ik geen huiswerk. Ik was de koning te rijk als ik nieuw en hoger meubilair kreeg aangemeten. Dat betekende dat ik gegroeid was. Ik deed wat vleksommetjes, ik leerde de twaalf Nederlandse provincies en deed elke vrijdag een klein dictee. Hier en daar lazen we wat voor aan de juf, want niet iedereen had al de prominente leesgraad van AVI 9 bereikt. Het enige dat wat voorbereiding vergde, was een spreekbeurt: in de kleine pauze al je hoofdstukken op het krijtbord knallen en net wat te kleine plaatjes opplakken en dan vertellen waarom je het onderwerp gekozen had. Negentig procent kwam letterlijk uit die kleine Junior-informatieboekjes van de bieb. Zo kwamen we aan speelse onderwerpen als: De Kangoeroe of De Brandweer. De tijden waren simpel.

Engels werd opeens ontzettend belangrijk

En verder? Een beetje knikkeren met kattenogen of, als je echt een waaghals was, met stierenbonken. Handjeklap met pokemonkaarten of voetbalplaatjes ruilen terwijl de meisjes in de weer waren met een lichtgevend springtouw of van die giftige Scoubidou touwtjes. De week was niet compleet zonder school-tv. Als je mee mocht lang de klassen om te gaan trakteren, was je cool. Maar als je de tv-kar mocht ophalen bij de conciërge, was je veel cooler. De tientonner van een beeldbuis werd naar binnen gereden en daar zat de hele klas te bingewatchen naar klassiekers als: Huisje, Boompje, Beestje en Koekeloere. Natuurlijk waren er ook shows voor de intellectuelen onder ons: Nieuws? Uit de natuur! en het schooltv-weekjournaal. De basisschool was schitterend.

Op de middelbare school begon je het te merken: de invloed van hogerhand. Engels werd opeens ontzettend belangrijk, de automaat waar voorheen snoepgoed in zat, was gevuld met gezondere snacks en bijna uit het niets werden we verplicht te slagen voor onze rekentoetsen. De maatschappij was gearriveerd. De keuzes die we moesten maken, trokken op dramatische wijze hele vriendengroepen uit elkaar. Waar de ene helft de wondere wereld van de economie begon te ontdekken, zat de andere helft aandachtig te pipetteren of scalpels in dode dieren te steken. Stress was er mondjesmaat. Op naar de universiteit.

Deden we op de middelbare een heel jaar over een dun boek, op de universiteit verorberen een dikke pil in tien weken. De benodigde energie komt niet zozeer meer uit nachtrust, maar uit de koffiecorner en in onze agenda’s staan deadlines en data waarop DUO weer geld op de rekening zal storten. De overige tijd moeten we gebruiken om aan ons cv te werken of wat slaap in te halen.

Studeren is allang niet meer alleen studeren

Studeren is allang niet meer alleen studeren. Het verwachtingspatroon van de maatschappij oefent een te grote druk uit op studenten. Want is het niet gek dat de UB in tentamenperiodes tot 2 uur ‘s nachts open is en dat studenten zelfs in de nacht nog zitten te studeren? Apart ook dat het merendeel van de studenten er niet in slaagt om hun bachelor in drie jaar te halen, hoewel dit volgens de universiteit zou moeten kunnen. Hoe ongezond eigenlijk, om je griep uit te stellen naar een vakantie, omdat je anders teveel practica en opdrachten mist. De hoge werkdruk eist zijn tol, de stress wordt teveel. Kon ik maar weer Koekeloere kijken.

Tijden veranderen. De beeldbuis heeft plaatsgemaakt voor het digibord, het springtouw op het schoolplein wordt nu vergezeld door smartphones en de verwachtingen van de maatschappij zijn hoog. Maar als nieuwe generaties kleuters, scholieren en studenten bezwijken onder stress, mag de maatschappij dan wel zoveel verwachten? Kunnen we niet terug naar het tempo van de basisschool? Zoals onze filosoof met de grote keeltattoeage al zong op het Songfestival: Slow down brother, slow down if you can’t go on.

Mick van Haren is vierdejaars bachelorstudent civiele techniek.

Dit artikel is een bewerking van Micks column in het blad ExtraCT van Het Gezelschap “Practische Studie”, de studievereniging van civiele techniek.

Opinion / Our platform is open to well written and well argued opinion articles written by students and employees of TU Delft. The maximum word count is 700. Email us at delta@tudelft.nl.