Elektronische muziek spelen op een kleploze saxofoon, op een handschoen of met behulp van laser. Dat was afgelopen zaterdag onder meer te zien op de 149ste diesviering van het Koninklijk Instituut van Ingenieurs in de Aula.
Delen
Drie studenten sonologie van het conservatorium in Den Haag lieten zien dat de huidige techniek mogelijkheden biedt voor totaal andere manieren van muziek maken en beleven.
Vierdejaars Johan van Kreij demonstreerde de werking van de handschoen, bijgenaamd ‘het Beest’. Met Robocop-achtige bewegingen verplaatste hij de handschoen in de ruimte en varieerde daarmee toonhoogte, volume en snelheid van samples die hij tevoren had opgenomen. ‘Het Beest’ werkt op sensoren. De buigsensoren, die reageren op de beweging van de vingers, bepalen hoe snel welk stuk van de sample wordt afgespeeld. Registratie van de plaats in de ruimte zorgt voor verandering van toonhoogte, en het volume ten slotte wordt geregeld met een druksensor in de andere hand. De muziek die in een kwartiertje ten gehore werd gebracht, leverde geluiden op die variëerden van het gevoel in een vliegtuig te zitten tot het luisteren naar een schietpartij.
Florentijn Boddendijk, inmiddels twee jaar afgestudeerd, gaf een demonstratie van zijn ‘Laserbase’. Met een ultrasone sensor op zijn hand tastte hij een verticale laserstraal af. Hoe hoger de positie van de hand, hoe hoger de toon van zijn samples. Tegelijkertijd zorgde een tweede buigsensor voor het variëren van het volume of voor het overschakelen naar een nieuwe sample. Ritmische bewegingen in de lucht zorgden zo voor beurtelings vloeiende tonen of staccato muziek. De toeschouwer werd getrakteerd op een compositie die heen en weer schakelde van kwinkelend vogelgekwetter naar aanstekelijke salsaritmes.
Wart Wamsteker, die over een week afstudeert, sloot de show af met weer een andere interpretatie van de handschoen. Noise, was letterlijk wat hier te horen viel, want ditmaal werd met de beweging van de arm, hand en vingers de interne ruis van het elektronische circuit gemanipuleerd. De positie in de ruimte werd geregistreerd ten opzichte van twee plaatssensoren en dit beïnvloedde het volume. Tegelijkertijd werd met een druksensor in de andere hand een verschuiving van de toonhoogte gecreëerd. Sissende en suizende klanken waren het gevolg en zo voelde ongetwijfeld ook het hoofd van menige bezoeker op weg naar de uitgang.
Elektronische muziek spelen op een kleploze saxofoon, op een handschoen of met behulp van laser. Dat was afgelopen zaterdag onder meer te zien op de 149ste diesviering van het Koninklijk Instituut van Ingenieurs in de Aula. Drie studenten sonologie van het conservatorium in Den Haag lieten zien dat de huidige techniek mogelijkheden biedt voor totaal andere manieren van muziek maken en beleven.
Vierdejaars Johan van Kreij demonstreerde de werking van de handschoen, bijgenaamd ‘het Beest’. Met Robocop-achtige bewegingen verplaatste hij de handschoen in de ruimte en varieerde daarmee toonhoogte, volume en snelheid van samples die hij tevoren had opgenomen. ‘Het Beest’ werkt op sensoren. De buigsensoren, die reageren op de beweging van de vingers, bepalen hoe snel welk stuk van de sample wordt afgespeeld. Registratie van de plaats in de ruimte zorgt voor verandering van toonhoogte, en het volume ten slotte wordt geregeld met een druksensor in de andere hand. De muziek die in een kwartiertje ten gehore werd gebracht, leverde geluiden op die variëerden van het gevoel in een vliegtuig te zitten tot het luisteren naar een schietpartij.
Florentijn Boddendijk, inmiddels twee jaar afgestudeerd, gaf een demonstratie van zijn ‘Laserbase’. Met een ultrasone sensor op zijn hand tastte hij een verticale laserstraal af. Hoe hoger de positie van de hand, hoe hoger de toon van zijn samples. Tegelijkertijd zorgde een tweede buigsensor voor het variëren van het volume of voor het overschakelen naar een nieuwe sample. Ritmische bewegingen in de lucht zorgden zo voor beurtelings vloeiende tonen of staccato muziek. De toeschouwer werd getrakteerd op een compositie die heen en weer schakelde van kwinkelend vogelgekwetter naar aanstekelijke salsaritmes.
Wart Wamsteker, die over een week afstudeert, sloot de show af met weer een andere interpretatie van de handschoen. Noise, was letterlijk wat hier te horen viel, want ditmaal werd met de beweging van de arm, hand en vingers de interne ruis van het elektronische circuit gemanipuleerd. De positie in de ruimte werd geregistreerd ten opzichte van twee plaatssensoren en dit beïnvloedde het volume. Tegelijkertijd werd met een druksensor in de andere hand een verschuiving van de toonhoogte gecreëerd. Sissende en suizende klanken waren het gevolg en zo voelde ongetwijfeld ook het hoofd van menige bezoeker op weg naar de uitgang.
Comments are closed.