Nieuwe vrienden

Iedereen vergeet dat de rest van Delft wel in de UB zit. Ik struin in mijn eentje wat lege borrelvloeren af, in de hoop een lotgenoot te treffen. Zonder succes. Er zit maar een ding op: ik moet op zoek naar nieuwe vrienden. Mensen met een bruisend januarileven. En zo komt het dat ik op een donderdagavond het ID-café in stap voor de medewerkersborrel. Ik krijg meteen een déjâ vu. De lerarenkamer waar je niet mocht komen. Waar je stiekem gratis koffie jatte en leraren net deden of ze gewone mensen waren. Met broodtrommeltjes. Ik ben hier undercover en doe me voor als de secretaris van het ID-bestuur. Het is nog niet echt druk. Langzaam druppelen mensen binnen. Op weg naar huis, lijkt het, wippen ze nog even langs. Ik zie veel bekende gezichten. Mijn oude ontwerpbegeleider. De ergonomiedocent, die ook mijn yogaleraar is. Prabhu Kandachar; de man van de base-of-the-pyramid-filosofie. Ik voel me nogal ongemakkelijk. Het zijn toch je docenten. Professoren. Eerst maar wat drinken. Aan de bar staat het ID-bestuur. Leeftijdsgenoten! Onder het genot van een wijntje en een oliebol roddelen we over de aanwezigen. Dan zie ik een bekend gezicht: de studieadviseur. Ze staat naast nog een bekend gezicht: Annemiek van Boeijen, ontwerpbegeleidster en ‘Soap!’ster. Ik vraag om een foto en een handtekening. ‘sta ik er wel goed op? Laat eens kijken? Oh ja, nou, valt wel mee. Misschien kun je er nog wat in photoshoppen?’ Sterallures. Dan zie ik een collega staan. Jasper van Kuijk. Ook columnist bij Delta. Hoopvol loop ik op hem en zijn gesprekspartner af. Maar hij herkent me niet… En ik durf niets te zeggen. Wat heb ik opeens? Ik sta hier maar een beetje tussen al deze pakken. Iedereen blijft in kleine kliekjes met zijn eigen afdeling praten. Over ongetwijfeld belangrijke ontwerpzaken. En ik sta hier als aankomend wannabe-designer die over feestjes schrijft. Ik geef het op. Dit zijn niet mijn vrienden. Dit zijn de mensen die mij cijfers geven. Even koester ik nog de hoop dat iedereen dronken wordt. Dat het volledig uit de hand loopt. Goed verhaal. Maar rond half zeven loopt iedereen naar buiten. Terug naar vrouw, huis, boom en beest. Er zit niets anders op dan te wachten tot mijn vrienden klaar zijn met de vakken. Tot die tijd ga ik maar een boekje lezen. In de UB. (AN)

Weet je een feest? Mail dan naar anna_catharina@hotmail.com

Ik heb deze periode geen vakken. Ik heb heel wat jaloerse blikken geïncasseerd deze weken. Vrije tijd! Leuke dingen doen! Uit! Feesten! En al die andere dingen waar je heimelijk naar verlangt boven je wiskundesommen in een overvolle UB. Iedereen vergeet dat de rest van Delft wel in de UB zit. Ik struin in mijn eentje wat lege borrelvloeren af, in de hoop een lotgenoot te treffen. Zonder succes. Er zit maar een ding op: ik moet op zoek naar nieuwe vrienden. Mensen met een bruisend januarileven. En zo komt het dat ik op een donderdagavond het ID-café in stap voor de medewerkersborrel. Ik krijg meteen een déjâ vu. De lerarenkamer waar je niet mocht komen. Waar je stiekem gratis koffie jatte en leraren net deden of ze gewone mensen waren. Met broodtrommeltjes. Ik ben hier undercover en doe me voor als de secretaris van het ID-bestuur. Het is nog niet echt druk. Langzaam druppelen mensen binnen. Op weg naar huis, lijkt het, wippen ze nog even langs. Ik zie veel bekende gezichten. Mijn oude ontwerpbegeleider. De ergonomiedocent, die ook mijn yogaleraar is. Prabhu Kandachar; de man van de base-of-the-pyramid-filosofie. Ik voel me nogal ongemakkelijk. Het zijn toch je docenten. Professoren. Eerst maar wat drinken. Aan de bar staat het ID-bestuur. Leeftijdsgenoten! Onder het genot van een wijntje en een oliebol roddelen we over de aanwezigen. Dan zie ik een bekend gezicht: de studieadviseur. Ze staat naast nog een bekend gezicht: Annemiek van Boeijen, ontwerpbegeleidster en ‘Soap!’ster. Ik vraag om een foto en een handtekening. ‘sta ik er wel goed op? Laat eens kijken? Oh ja, nou, valt wel mee. Misschien kun je er nog wat in photoshoppen?’ Sterallures. Dan zie ik een collega staan. Jasper van Kuijk. Ook columnist bij Delta. Hoopvol loop ik op hem en zijn gesprekspartner af. Maar hij herkent me niet… En ik durf niets te zeggen. Wat heb ik opeens? Ik sta hier maar een beetje tussen al deze pakken. Iedereen blijft in kleine kliekjes met zijn eigen afdeling praten. Over ongetwijfeld belangrijke ontwerpzaken. En ik sta hier als aankomend wannabe-designer die over feestjes schrijft. Ik geef het op. Dit zijn niet mijn vrienden. Dit zijn de mensen die mij cijfers geven. Even koester ik nog de hoop dat iedereen dronken wordt. Dat het volledig uit de hand loopt. Goed verhaal. Maar rond half zeven loopt iedereen naar buiten. Terug naar vrouw, huis, boom en beest. Er zit niets anders op dan te wachten tot mijn vrienden klaar zijn met de vakken. Tot die tijd ga ik maar een boekje lezen. In de UB. (AN)

Weet je een feest? Mail dan naar anna_catharina@hotmail.com