Het lijkt wel een droom, zo een die je bij het ontbijt navertelt. In de fietsenstalling bij natuurkunde kom je prof.dr. Cees Dekker tegen. Hij stapt op je af, en begint je te feliciteren.
Weet je al dat je in Science stond? Nee, je had geen idee. Maar het klopt. En dat niet alleen. Het topvakblad noemt je ook nog eens in één adem met Archimedes, Newton, Einstein en Galileï. Je onderzoek wordt gezien als een van de belangrijkste wetenschappelijke mijlpalen van de afgelopen drieduizend jaar. Op één lijn met de evolutieleer, de eerste maanlanding en de ontdekking van het atoom.
Absurd natuurlijk, maar toch is dat precies wat TU-natuurkundige dr.ir. Pieter Jonker deze maand overkwam. Naar nu blijkt heeft Science al in juli een speciale poster uitgebracht ter gelegenheid van zijn 125-jarig bestaan, met daarop een overzicht van ruim honderd ‘mijlpalen van de wetenschap’. En Jonker staat er ook, samen met de inmiddels in de Verenigde Staten werkzame oud-promovendus dr. Jie Han. “2003: Jie Han and Pieter Jonker invent theory of fault-tolerant nanocircuits that lets these microscopic networks work even when they contain defects”, valt er te lezen.
Dat kan Jonker in zijn zak steken. Rond dezelfde tijd kloonde men in Zuid-Korea ’s werelds eerste mensenembryo, zagen astronomen voor het eerst de atmosfeer van een planeet in een ander zonnestelsel en vonden paleoantropologen de botten van een ‘verdwergde’ oermens. Allemaal peanuts, zo zou je uit de poster kunnen afleiden.
Ach, het is maar een poster, samengesteld door een wetenschapsjournalist van Science, relativeert Jonker. “Je gelooft inderdaad je ogen niet, en het is leuk. Maar het heeft natuurlijk geen enkele officiële status.” Aan het begin van 2003 publiceerden Jonker en Han een reeks artikelen waarin ze beschreven hoe je fouten in nanocircuits kunt omzeilen door er meerdere aan elkaar te koppelen. Onder bepaalde omstandigheden vangen die circuits elkaars fouten op, zodat je er toch een computer mee kunt bouwen. “Ik denk dat we op die poster zijn gekomen omdat we hebben laten zien hoe je met nanocircuits een processor kunt bouwen”, zegt Jonker. “Chipfabrikanten als Intel en AMD lopen er nu al tegenaan dat je een processor op een gegeven moment niet meer sneller kunt maken, omdat de circuits te klein en dus onbetrouwbaar beginnen te worden. De ‘giant brick wall’, zoals dat in de wandelgangen heet, ligt bij ongeveer vier gigahertz. Wij hebben laten zien hoe je om die bakstenen muur heen kunt.”
Opvallend dat de erkenning uit Amerika komt: in Nederland staat Jonker bij het brede publiek vooral bekend als die man van de voetballende robots. “Maar hier bouwen we dan ook geen computers. Dit probleem speelt vooral in Amerika.”
De mijlpalenposter hangt inmiddels ingelijst bij de lift in het natuurkundegebouw aan de muur en, als fotokopie, bij Jonker op de deur. Toch maar een feestje bouwen, zoals in veel laboratoria gebeurt na het halen van een topvakblad? Jonker: “Tja, daar zeg je wat. Ik denk dat ik maar op taart ga trakteren.”
Maarten Keulemans
Het lijkt wel een droom, zo een die je bij het ontbijt navertelt. In de fietsenstalling bij natuurkunde kom je prof.dr. Cees Dekker tegen. Hij stapt op je af, en begint je te feliciteren. Weet je al dat je in Science stond? Nee, je had geen idee. Maar het klopt. En dat niet alleen. Het topvakblad noemt je ook nog eens in één adem met Archimedes, Newton, Einstein en Galileï. Je onderzoek wordt gezien als een van de belangrijkste wetenschappelijke mijlpalen van de afgelopen drieduizend jaar. Op één lijn met de evolutieleer, de eerste maanlanding en de ontdekking van het atoom.
Absurd natuurlijk, maar toch is dat precies wat TU-natuurkundige dr.ir. Pieter Jonker deze maand overkwam. Naar nu blijkt heeft Science al in juli een speciale poster uitgebracht ter gelegenheid van zijn 125-jarig bestaan, met daarop een overzicht van ruim honderd ‘mijlpalen van de wetenschap’. En Jonker staat er ook, samen met de inmiddels in de Verenigde Staten werkzame oud-promovendus dr. Jie Han. “2003: Jie Han and Pieter Jonker invent theory of fault-tolerant nanocircuits that lets these microscopic networks work even when they contain defects”, valt er te lezen.
Dat kan Jonker in zijn zak steken. Rond dezelfde tijd kloonde men in Zuid-Korea ’s werelds eerste mensenembryo, zagen astronomen voor het eerst de atmosfeer van een planeet in een ander zonnestelsel en vonden paleoantropologen de botten van een ‘verdwergde’ oermens. Allemaal peanuts, zo zou je uit de poster kunnen afleiden.
Ach, het is maar een poster, samengesteld door een wetenschapsjournalist van Science, relativeert Jonker. “Je gelooft inderdaad je ogen niet, en het is leuk. Maar het heeft natuurlijk geen enkele officiële status.” Aan het begin van 2003 publiceerden Jonker en Han een reeks artikelen waarin ze beschreven hoe je fouten in nanocircuits kunt omzeilen door er meerdere aan elkaar te koppelen. Onder bepaalde omstandigheden vangen die circuits elkaars fouten op, zodat je er toch een computer mee kunt bouwen. “Ik denk dat we op die poster zijn gekomen omdat we hebben laten zien hoe je met nanocircuits een processor kunt bouwen”, zegt Jonker. “Chipfabrikanten als Intel en AMD lopen er nu al tegenaan dat je een processor op een gegeven moment niet meer sneller kunt maken, omdat de circuits te klein en dus onbetrouwbaar beginnen te worden. De ‘giant brick wall’, zoals dat in de wandelgangen heet, ligt bij ongeveer vier gigahertz. Wij hebben laten zien hoe je om die bakstenen muur heen kunt.”
Opvallend dat de erkenning uit Amerika komt: in Nederland staat Jonker bij het brede publiek vooral bekend als die man van de voetballende robots. “Maar hier bouwen we dan ook geen computers. Dit probleem speelt vooral in Amerika.”
De mijlpalenposter hangt inmiddels ingelijst bij de lift in het natuurkundegebouw aan de muur en, als fotokopie, bij Jonker op de deur. Toch maar een feestje bouwen, zoals in veel laboratoria gebeurt na het halen van een topvakblad? Jonker: “Tja, daar zeg je wat. Ik denk dat ik maar op taart ga trakteren.”
Maarten Keulemans
Comments are closed.