Natte voeten

Maar er waren verzachtende omstandigheden. Wat kan ik eraan doen dat er iemand een domme stelling poneert?

We zaten biertjes te drinken in een restaurant waar twee van ons hadden zitten eten. Nadat de dessertbordjes van de twee dinerende biochemici waren weggehaald, was drie Delftse ingenieurs per sms verzocht om aan te schuiven. Ik kwam als laatste binnen en had meteen het hoogste woord. Ik had iets leuks meegemaakt.

Ik had van een lunch genoten met mijn heerlijke ex, bijgenaamd ‘de Grote Liefde’. Hij had me plat gebeld nadat hij me eerder die week had betrapt met ‘de Nieuwe Liefde’. De twee herkenden in één oogopslag elkaars kwaliteiten en de Grote wilde zich blijkbaar langs de romantische meetlat gelegd zien naast de Nieuwe.

De ingenieur die mij nog niet zo goed kent, vroeg me met welke van de twee het wat ging worden. De overige aanwezigen vielen proestend over tafel. Soms ben ik pijnlijk eerlijk: “Met geen van beiden.” Hij zou er snel achterkomen waarom het nooit wat wordt tussen mij en De Liefde.

Het gesprek kwam op New Orleans.”Diep triest, maar die mensen zijn zelf zo dom geweest om daar te gaan wonen”, zei de ingenieur. Begrijpelijke opmerking. Voor een ongeletterde Amerikaan. In de Rocky Mountains. Ik probeerde de opmerking subtiel te relativeren. “Bijna net zo dom als wij”, zei ik. “Wij leven onder zeeniveau.” Hij keek me vol ongeloof aan. “Dat is zo’n onzin”, zei de ingenieur die de dag daarop ging catamaranzeilen op de Noordzee. “Dat blijven ze maar zeggen.” Nu was het mijn beurt om vol ongeloof om me heen te kijken. Hij ging door. “Als hier de dijken breken, loopt misschien de Haarlemmermeerpolder onder, maar verder niets. Kijk naar het IJ. Dat is zeeniveau en we hebben hier nooit natte voeten.”

De twee biochemici en de andere ingenieur waren geneigd zich achter zijn versie van de werkelijkheid te scharen. Ik tekende het verloop van de waterlijn bij hoogwater door de duinen naar het achterland, vertelde dat we alleen in Rotterdam een open verbinding hebben met de zee en dat de Maas zijn kop soms wel meters boven het maaiveld uitsteekt, maar het mocht niet baten. Ik was de wanhoop nabij.

Mijn beste vriendin nam het voor me op in de hoop dat ik niet nog harder zou gaan schreeuwen. Ook zij had ooit geleerd dat veertig procent van Nederland onder zeeniveau lag. Maar de hele tafel – min één – vond het moeilijk te geloven dat dat nu nog zo was. Mijn klomp brak. Had ik iets gemist? Was de Hollandse cake gaan rijzen als gevolg van het broeikaseffect?

Ik heb D66 gestemd, maar sinds dit weekend ben ik tegen het referendum. Ze mochten het volk eens vragen te stemmen over investeringen in waterkeringen. Zandsuppleties langs de kust? Nergens voor nodig. De Deltawerken? Weggegooid geld. Nee, maar die mensen in New Orleans, die zijn dom!

Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.

Zat ik weer te schreeuwen in een Amsterdams restaurant. Ik word een oude, verbitterde tante Truus, waarover mensen zullen zeggen: ‘Verbaast me niets dat zij altijd alleen is gebleven’. Maar er waren verzachtende omstandigheden. Wat kan ik eraan doen dat er iemand een domme stelling poneert?

We zaten biertjes te drinken in een restaurant waar twee van ons hadden zitten eten. Nadat de dessertbordjes van de twee dinerende biochemici waren weggehaald, was drie Delftse ingenieurs per sms verzocht om aan te schuiven. Ik kwam als laatste binnen en had meteen het hoogste woord. Ik had iets leuks meegemaakt.

Ik had van een lunch genoten met mijn heerlijke ex, bijgenaamd ‘de Grote Liefde’. Hij had me plat gebeld nadat hij me eerder die week had betrapt met ‘de Nieuwe Liefde’. De twee herkenden in één oogopslag elkaars kwaliteiten en de Grote wilde zich blijkbaar langs de romantische meetlat gelegd zien naast de Nieuwe.

De ingenieur die mij nog niet zo goed kent, vroeg me met welke van de twee het wat ging worden. De overige aanwezigen vielen proestend over tafel. Soms ben ik pijnlijk eerlijk: “Met geen van beiden.” Hij zou er snel achterkomen waarom het nooit wat wordt tussen mij en De Liefde.

Het gesprek kwam op New Orleans.”Diep triest, maar die mensen zijn zelf zo dom geweest om daar te gaan wonen”, zei de ingenieur. Begrijpelijke opmerking. Voor een ongeletterde Amerikaan. In de Rocky Mountains. Ik probeerde de opmerking subtiel te relativeren. “Bijna net zo dom als wij”, zei ik. “Wij leven onder zeeniveau.” Hij keek me vol ongeloof aan. “Dat is zo’n onzin”, zei de ingenieur die de dag daarop ging catamaranzeilen op de Noordzee. “Dat blijven ze maar zeggen.” Nu was het mijn beurt om vol ongeloof om me heen te kijken. Hij ging door. “Als hier de dijken breken, loopt misschien de Haarlemmermeerpolder onder, maar verder niets. Kijk naar het IJ. Dat is zeeniveau en we hebben hier nooit natte voeten.”

De twee biochemici en de andere ingenieur waren geneigd zich achter zijn versie van de werkelijkheid te scharen. Ik tekende het verloop van de waterlijn bij hoogwater door de duinen naar het achterland, vertelde dat we alleen in Rotterdam een open verbinding hebben met de zee en dat de Maas zijn kop soms wel meters boven het maaiveld uitsteekt, maar het mocht niet baten. Ik was de wanhoop nabij.

Mijn beste vriendin nam het voor me op in de hoop dat ik niet nog harder zou gaan schreeuwen. Ook zij had ooit geleerd dat veertig procent van Nederland onder zeeniveau lag. Maar de hele tafel – min één – vond het moeilijk te geloven dat dat nu nog zo was. Mijn klomp brak. Had ik iets gemist? Was de Hollandse cake gaan rijzen als gevolg van het broeikaseffect?

Ik heb D66 gestemd, maar sinds dit weekend ben ik tegen het referendum. Ze mochten het volk eens vragen te stemmen over investeringen in waterkeringen. Zandsuppleties langs de kust? Nergens voor nodig. De Deltawerken? Weggegooid geld. Nee, maar die mensen in New Orleans, die zijn dom!

Marie-José Kleef is freelance journalist. Ze studeerde civiele techniek aan de TU Delft.