Monotasken

Haar vriend was totaal anders. Hij lag graag uren te luieren op de bank, voetbal kijkend voor de televisie, terwijl zij op de zondagavond hard aan het werk was om de column te schrijven. Samen vormden ze de ideale match. Hoe lang houd je immers het harde werken vol, wanneer iemand in je omgeving om aandacht vraagt en een lekker avondje met je wil niksen? Andersom zal haar buitengewoon gedisciplineerde manier van werken haar vriend toch enigszins motiveren om de volgende dag weer met frisse moed te beginnen aan een nieuwe werkweek.

Ik was ook van het type dat altijd alleen maar nuttige dingen wilde doen. Proberen zoveel mogelijk te bereiken in zo kort mogelijke tijd. Hoewel ik nog steeds geen televisie op mijn kamer heb, weet ik nutteloze bezigheden steeds meer te waarderen. Het niksen ontspant en kan een hoop stress relativeren. Het onrustige gevoel dat er nog iets gedaan moet worden, moet dan echter wel verdwijnen en dat is lastig. Je moet nog een tekst afmaken, dat ene boek lezen, die vrienden uitnodigen, sporten en altijd keuzes maken uit oneindig veel verschillende opties.

De kunst is om met vol bewustzijn de concentratie te leggen bij datgene wat je wilt doen en je focus snel en volledig om te schakelen als je iets anders gaat doen. Multitasken kan niemand. Neem Robbert Dijkgraaf, hij kan bij wijze van spreken in het Frans vertellen over heerlijke Japanse oesters van Texel, om vervolgens over te schakelen naar een uitgebreid verhaal over gravitatievelden rondom een pulserende ster in het Engels. Zo serieel denken getuigt van intelligentie.

Tijdens het schrijven van deze column heb ik vijf keer mijn mail gecheckt, twee keer nrc.nl bezocht, een mail verzonden, gebeld, vier sms’jes verstuurd, vijftien dropjes, een toetje en een banaan gegeten, thee gezet, iTunes doorgescrold en grotendeels de tweede helft van Rusland-Griekenland gezien. Dit is mijn laatste column, ik ben nu afgestudeerd, en kan gelukkig nog veel leren. Wellicht van mijn opvolger.