Sommige mensen genieten hun kerstdiner samen met het gezin, anderen met huisgenoten of collega’s. Er zijn ook mensen die met kerstmis dineren met de bezitters van eenzelfde type auto. Tot die laatste categorie behoort Thea van Arum, hoofd van het faculteitssecretariaat van Bouwkunde.
Share
,,Er zijn in Nederland zo’n twintig Austin Maxi rijders die elkaar goed kennen. Het is de auto die ons verbindt, maar we zijn inmiddels gewoon vrienden geworden. We komen meerdere keren per jaar bij elkaar voor een puzzelrit, of een kerstdiner bijvoorbeeld. Tijdens de clubbijeenkomsten wisselen we tips uit over reparaties en reserveonderdelen.”
Van Arum deelt haar liefde voor de Austin met haar man. In 1964 kochten zij hun eerste auto, een Austin Mini. Van Arum: ,,Dat was begin jaren zestig een revolutionaire auto. De Mini viel uiterlijk al op, maar het was helemaal bijzonder hoe Austin zoveel techniek in zo’n klein autootje had weten te stoppen. Sinds die Mini zijn we Austin-gek.”
De Mini was fijn, maar klein. Toen het gezin van Van Arum met twee kinderen werd uitgebreid, lag de volgende stap dan ook voor de hand. ,,We kochten een Austin Maxi. Die is groot en comfortabel. Zo comfortabel dat je van de twee voorstoelen een echt tweepersoonsbed kunt maken. Daar werd indertijd door Austin zelfs mee geadverteerd.”
De kinderen zijn ondertussen het huis uit, maar Van Arum rijdt nog altijd in een Maxi. De eerste Mini heeft ze nooit weggedaan, maar die staat voorgoed stil. Die is met pensioen. ,,Daarnaast hebben we nog een Austin A30 en de A90 Westminster 6 staan. Die laatste stamt uit 1955, maar rijdt nog prima.” Drie jaar geleden ondernamen Van Arum en haar man in de A90 een tocht naar de Noordkaap en terug. ,,We kregen een boek in handen waarin ene Richard Pape beschreef hoe hij in 1955 met de Austin A90 van Cape Cold naar Cape Hot was gereden. Van de Noordkaap naar Kaapstad dus. M’n man en ik besloten een deel van deze reis veertig jaar na dato te herhalen. In Duitsland, nog geen vijfhonderd kilometer van huis, zaten we plotseling middenin een wolk stoom. De heetwaterleiding tussen de motor en de verwarming bleek gebroken. M’n man verhielp het probleem door de leiding af te sluiten. Toen zaten we de rest van de reis dus zonder verwarming. Dat viel tegen, want bij de Noordkaap was het maar vijf graden buiten.”
Zal ze de rest van Papes reis ooit nog herhalen? Van Arum schudt twijfelend haar hoofd. ,,Ik zou wel willen, maar ik vind Afrika te gevaarlijk zolang er nog zoveel burgeroorlogen zijn.” Cape Hot zal nog even op de volgende Austin A90 moeten wachten.
,,Er zijn in Nederland zo’n twintig Austin Maxi rijders die elkaar goed kennen. Het is de auto die ons verbindt, maar we zijn inmiddels gewoon vrienden geworden. We komen meerdere keren per jaar bij elkaar voor een puzzelrit, of een kerstdiner bijvoorbeeld. Tijdens de clubbijeenkomsten wisselen we tips uit over reparaties en reserveonderdelen.”
Van Arum deelt haar liefde voor de Austin met haar man. In 1964 kochten zij hun eerste auto, een Austin Mini. Van Arum: ,,Dat was begin jaren zestig een revolutionaire auto. De Mini viel uiterlijk al op, maar het was helemaal bijzonder hoe Austin zoveel techniek in zo’n klein autootje had weten te stoppen. Sinds die Mini zijn we Austin-gek.”
De Mini was fijn, maar klein. Toen het gezin van Van Arum met twee kinderen werd uitgebreid, lag de volgende stap dan ook voor de hand. ,,We kochten een Austin Maxi. Die is groot en comfortabel. Zo comfortabel dat je van de twee voorstoelen een echt tweepersoonsbed kunt maken. Daar werd indertijd door Austin zelfs mee geadverteerd.”
De kinderen zijn ondertussen het huis uit, maar Van Arum rijdt nog altijd in een Maxi. De eerste Mini heeft ze nooit weggedaan, maar die staat voorgoed stil. Die is met pensioen. ,,Daarnaast hebben we nog een Austin A30 en de A90 Westminster 6 staan. Die laatste stamt uit 1955, maar rijdt nog prima.” Drie jaar geleden ondernamen Van Arum en haar man in de A90 een tocht naar de Noordkaap en terug. ,,We kregen een boek in handen waarin ene Richard Pape beschreef hoe hij in 1955 met de Austin A90 van Cape Cold naar Cape Hot was gereden. Van de Noordkaap naar Kaapstad dus. M’n man en ik besloten een deel van deze reis veertig jaar na dato te herhalen. In Duitsland, nog geen vijfhonderd kilometer van huis, zaten we plotseling middenin een wolk stoom. De heetwaterleiding tussen de motor en de verwarming bleek gebroken. M’n man verhielp het probleem door de leiding af te sluiten. Toen zaten we de rest van de reis dus zonder verwarming. Dat viel tegen, want bij de Noordkaap was het maar vijf graden buiten.”
Zal ze de rest van Papes reis ooit nog herhalen? Van Arum schudt twijfelend haar hoofd. ,,Ik zou wel willen, maar ik vind Afrika te gevaarlijk zolang er nog zoveel burgeroorlogen zijn.” Cape Hot zal nog even op de volgende Austin A90 moeten wachten.
Comments are closed.