In memoriam: Prof.dr.Simon de Vries

In de kleedkamer kreeg hij een hartaanval en verloor het bewustzijn, voorgoed naar later bleek. Simon laat zijn vrouw, zoon, dochter en vier kleinkinderen achter.

Simon studeerde scheikunde aan de Universiteit van Amsterdam, waar hij ook promoveerde in 1983 bij de nestor van de Nederlandse biochemie E.C. Slater op een proefschrift ‘Pathway of electrons in QH2 cytochrome c oxidoreductase’. Het enzym met deze moeilijke naam is een voorbeeld uit de klasse van energie-transductie (ET) complexen: misschien wel de meest gecompliceerde biomoleculen op aarde. Met deze voorliefde voor het meest complexe is Simon zijn hele carrière behept gebleven.

Een postdoc-positie op de University of Pennsylvania in Philadelphia bij biofysicus Les Dutton werd gebruikt om zich methodieken eigen te maken om zijn complexen in actie op atomair niveau te kunnen volgen. Terug in Amsterdam stonden Simons volgende jaren in het teken van de toepassing van de opkomende moleculaire biologie op ET complexen in het Swammerdam Institute of Life Sciences eerst als postdoc bij Les Grivell en vervolgens als onafhankelijke KNAW fellow. In 1992 kwam hij als UD-er in de Delftse Enzymologie groep van Hans Duine. In 2001 volgde zijn benoeming tot Antoni van Leeuwenhoekhoog-leraar vanwege uitzonderlijke wetenschappelijke prestaties op het gebied van de enzymologie.

Simon was ook een bevlogen docent. Hij stond in 1999 aan de wieg van de life science and technology-opleiding, waarin hij tot vorige maand actief was als docent, track coördinator en voorzitter van de examencommissie.

De laatste tien jaar in onze onderzoeksgroep (die tegenwoordig de sectie biokatalyse heet) gebruikte Simon zijn snelle brein om apparaten te ontwikkelen die snel genoeg waren om de individuele deelreacties van zijn ET complexen op micro-seconde tijdschaal te ontrafelen. Een belangrijke pilaar in dit werk was zijn samenwerking met Albert van den Berg in Twente op snelle vloeistofmengkamers. Simon was trots op zijn onlangs als ‘very important paper’ in Angewandte Chemie verschenen artikel waarin hij beschreef hoe zijn apparaten gebruikt waren om de kinetiek van electron tunneling te meten in het meest complexe van alle ET complexen: NADH ubiquinone oxidoreductase.

Hiermee is de stroom nog lang niet opgedroogd. Binnenkort verschijnt in Nature een paper uit een samenwerking van Simon met Mike

Jetten in Nijmegen en anderen over de werking van een multi-eiwit complex dat de raketbrandstof hydrazine maakt. Er staan nog drie promoties op de rol. En collega’s in de sectie biokatalyse staan klaar om zijn levenswerk voort te zetten.

Prof.dr. Fred Hagen, sectie biokatalyse, afdeling biotechnologie.