Meiden en marketing

Uiteraard haalden ze er de Delta van deze week mee in de persoon van Yonna Welchen. Maar ook andere kranten ontdekten de Delftse beauties met brains en het moet gezegd: ze kozen tamelijk eensgezind. De Delftse editie van AD pakte vorige week vrijdag op de eerste pagina van het stadskatern uit met Cindy Habets, om op pagina 2 door te gaan met Elise Ruiter en Yonna.

,

Vanmorgen was het de beurt aan de abonnees van de Volkskrant. Zij werden op de achterpagina geconfronteerd met de beelden en ambities van Yonna, Elise, Cindy en Noor. Naast beauty & brains dus ook meiden & marketing.

,

Tachtig kilometer onder Rotterdam ligt Colijnsplaat: 1563 inwoners en een Solexmuseum. Het museum stelt dertig oude exemplaren tentoon van de fiets met hulpmotor, die tot eind jaren tachtig in productie bleef. De nieuwe e-Solex is een ontwerp van Pininfarina, de Italiaanse designstudio waar ‘onze’ Lowie Vermeersch en Doeke de Walle werken.

De kern van de e-Solex is een uitneembare lithium accu. Het motortrommeltje voorop is gedegradeerd tot handschoenenvakje. De Solex rijdt op de vlakke weg 25 kilometer per uur. Bergop ook. Bergaf ook: het apparaat is elektronisch begrensd. Volgens het boekje haalt een volle accu 25 tot 40 kilometer. Vertrekkend vanuit Rotterdam haalt de accu in het gunstigste geval de Haringvlietbrug.

Het weer is weinig behulpzaam: het vriest en het sneeuwt. In de kou en ploeterend door de pekelsmurrie op het fietspad rijdt de e-Solex slechts twintig kilometer per uur. Pas in de warme Maastunnel heeft de accu het weer naar zijn zin. De speaker kraakt: “Mevrouw, wilt u de motor uitzetten en afstappen?” Ik doof de koplamp en rij door. Dat pikt de speaker niet. “Mevrouw. Motor uit en afstappen!” Ik fiets verder met de trappers terwijl de speaker nog wat onverstaanbaars kraakt.

Via een nieuwbouwwijk van Barendrecht voert de rit naar de
Heinenoordtunnel. Die is zo steil dat de Solex ruim boven de limiet komt. Links en rechts racen wielrenners voorbij. Omhoog trekt de accu het niet meer. Fietsend bereik ik de bewoonde wereld: een Belgisch ogend woonhuis met bruine rolluiken. Een vrouw van voor de oorlog opent de deur. Met de accu in de hand en de adapter paraat stel ik haar de hamvraag: “Mag ik even bijladen?”

De vrouw kijkt wantrouwend. Zodra ze in het apparaat een Solex herkent, klaart haar gezicht op. Grinnikend gaat ze me voor naar een schuurtje: het washok. De accu volladen duurt acht uur. Na twintig minuten wachten in de kou, heb ik er genoeg van. Drie kilometer verder is de accu weer leeg. Dankzij een vals plat haal ik een tankshop langs de N489. Zo volgt om de paar kilometer een tussenstop. Het is vijf uur als ik Numansdorp voorbij ben en de Haringvlietbrug zie liggen. De zon is bijna onder, het museum al een uur dicht. 

Kaalenkammen is een samenwerking tussen fotograaf Hans Stakelbeek en architect Michel Heesen. Kaalenkammen ‘presenteert gevraagd en ongevraagd haar kijk op de stad, het landschap en veranderingen in de samenleving.’
www.kaalenkammen.nl

Uiteraard haalden ze er Delta van deze week mee in de persoon van Yonna Welchen. Maar ook andere kranten ontdekten de Delftse beauties met brains en het moet gezegd: ze kozen tamelijk eensgezind. De Delftse editie van AD pakte vorige week vrijdag op de eerste pagina van het stadskatern uit met Cindy Habets, om op pagina 2 door te gaan met Elise Ruiter en Welchen.

Vanmorgen was het de beurt aan de abonnees van de Volkskrant. Zij werden op de achterpagina geconfronteerd met de beelden en ambities van de meiden. Naast beauty & brains dus ook meiden & marketing.