Wie mooi wil zijn moet pijn lijden. De vele natte zweetplekken op de vloer van het Sportcentrum getuigden daar onlangs van bij de afsluiting van een driedaags sporttoernooi in het Sportcenterum.
Share
Voor de derde keer werd de zogenaamde Bewegen Op Muziek (BOM-)marathon georganiseerd.
Met zo’n 130 deelnemers was de grote zaal goed gevuld met strakgeklede en gespierde studentenlijven. Doel was om deze groep gedurende drie uur onafgebroken in beweging te houden. En dat is gelukt, vindt Dick van Wijngaarden, sportleider en organisator van dit evenement.
Afhaken was trouwens ook bijna onmogelijk door het strenge ‘uitlaat-beleid’ van de leiding. De dames en heren sporters moesten wel erg goede redenen hebben om de zaal te mogen verlaten. Mede door deze zachte dwang wist bijna iedere deelnemer de uitputtingsslag te volbrengen.
Want zwaar was het. Dat kon zelfs de schare toeschouwers constateren, die zich voor de kantineramen verdrong. Met een biertje in de hand zagen zij hoe er gedurende het eerste uur nog gelachen kon worden door de bommers. Onder afwisselende aanvoering van Van Wijngaarden, aerobics-juffrouw Coby Ouwesloot en krachttrainer Dubbeldam werden de oefeningen allengs zwaarder. En dat was af te lezen aan de gezichten. Steeds vaker moesten de zweetdruppels weggeveegd worden. De coördinatie-oefeningen van juffrouw Coby leverden met name de wat onhandig stuntelende mannen in het tweede uur duidelijke problemen op. Zij kwamen later meer aan hun trekken bij de mannetjesputter Dubbeldam. Met halters, medicin-ballen en banken wist deze Jerommeke een circuit op te bouwen dat veel deelnemers de tong op de schoenen deed hangen. Doorweekte t-shirts gaven aan dat het hoge tempo zijn tol begon te eisen. Steeds vaker gingen de blikken naar de klok en het waren aan het slot alleen nog de live-muziek en de opzwepende commando’s van de sportleiders die de uitgeputte massa na drie uur over de streep trokken. Een zucht van verlichting ontsnapte aan vele kelen.
,,Er was onder de bommers een geweldig goede wil om te trainen”, zegt Van Wijngaarden achteraf. ,,Ik heb het idee dat mensen zich deze keer veel serieuzer hebben voorbereid. Het conditionele niveau was in ieder geval beter dan ooit. We zullen proberen om het in december weer te organiseren.” Sponsor Isostar had voor elke deelnemer een presentje ter beschikking gesteld, waarin sommigen een stropdas, anderen een zweetband en enkelen zelfs een miss-sjerp meenden te herkennen. Ondanks de verbeten koppen tijdens de oefeningen werd achteraf erg luchtigjes gedaan over de zwaarte van het drie uur durende marathonprogramma. Toch waren opvallend weinig van diezelfde rood aangelopen hoofden terug te vinden in de kantine, waar nog wat nagefeest kon worden met de band. En desgevraagd zou natuurlijk niemand de volgende dagen geplaagd worden door wat voor spierpijn dan ook.
Wie mooi wil zijn moet pijn lijden. De vele natte zweetplekken op de vloer van het Sportcentrum getuigden daar onlangs van bij de afsluiting van een driedaags sporttoernooi in het Sportcenterum. Voor de derde keer werd de zogenaamde Bewegen Op Muziek (BOM-)marathon georganiseerd.
Met zo’n 130 deelnemers was de grote zaal goed gevuld met strakgeklede en gespierde studentenlijven. Doel was om deze groep gedurende drie uur onafgebroken in beweging te houden. En dat is gelukt, vindt Dick van Wijngaarden, sportleider en organisator van dit evenement.
Afhaken was trouwens ook bijna onmogelijk door het strenge ‘uitlaat-beleid’ van de leiding. De dames en heren sporters moesten wel erg goede redenen hebben om de zaal te mogen verlaten. Mede door deze zachte dwang wist bijna iedere deelnemer de uitputtingsslag te volbrengen.
Want zwaar was het. Dat kon zelfs de schare toeschouwers constateren, die zich voor de kantineramen verdrong. Met een biertje in de hand zagen zij hoe er gedurende het eerste uur nog gelachen kon worden door de bommers. Onder afwisselende aanvoering van Van Wijngaarden, aerobics-juffrouw Coby Ouwesloot en krachttrainer Dubbeldam werden de oefeningen allengs zwaarder. En dat was af te lezen aan de gezichten. Steeds vaker moesten de zweetdruppels weggeveegd worden. De coördinatie-oefeningen van juffrouw Coby leverden met name de wat onhandig stuntelende mannen in het tweede uur duidelijke problemen op. Zij kwamen later meer aan hun trekken bij de mannetjesputter Dubbeldam. Met halters, medicin-ballen en banken wist deze Jerommeke een circuit op te bouwen dat veel deelnemers de tong op de schoenen deed hangen. Doorweekte t-shirts gaven aan dat het hoge tempo zijn tol begon te eisen. Steeds vaker gingen de blikken naar de klok en het waren aan het slot alleen nog de live-muziek en de opzwepende commando’s van de sportleiders die de uitgeputte massa na drie uur over de streep trokken. Een zucht van verlichting ontsnapte aan vele kelen.
,,Er was onder de bommers een geweldig goede wil om te trainen”, zegt Van Wijngaarden achteraf. ,,Ik heb het idee dat mensen zich deze keer veel serieuzer hebben voorbereid. Het conditionele niveau was in ieder geval beter dan ooit. We zullen proberen om het in december weer te organiseren.” Sponsor Isostar had voor elke deelnemer een presentje ter beschikking gesteld, waarin sommigen een stropdas, anderen een zweetband en enkelen zelfs een miss-sjerp meenden te herkennen. Ondanks de verbeten koppen tijdens de oefeningen werd achteraf erg luchtigjes gedaan over de zwaarte van het drie uur durende marathonprogramma. Toch waren opvallend weinig van diezelfde rood aangelopen hoofden terug te vinden in de kantine, waar nog wat nagefeest kon worden met de band. En desgevraagd zou natuurlijk niemand de volgende dagen geplaagd worden door wat voor spierpijn dan ook.
Comments are closed.