Mankracht

r.ir.Ubald Nienhuis MBA

Tussenstand : één jaar af, op schema

,,Ik werk vier dagen in de week op de scheepswerf van IHC Dredgers in Kinderdijk. We bouwen custom-made baggerschepen.

Het ontwerpen en bouwen van een schip (100 meter lang, 10.000 ton zwaar, 20 megawatt geïnstalleerd vermogen) neemt ongeveer twee jaar in beslag. In de ontwerpfase zijn twaalf verschillende vakdisciplines zo’n honderdduizend uur actief met één schip. Alleen al op de werf werken zo’n vierhonderd mensen mee aan de bouw.

Geen twee schepen zijn hetzelfde. Iedere klant vraagt om andere afmetingen en capaciteiten, maar natuurlijk ook altijd om het laatste type zuigbuis en baggerautomatiseringssysteem.De schepen zijn dus bepaald geen erieproducten. Het engineerings- en bouwproces verloopt uiteraard wel volgens vaste patronen. Voor mijn onderzoek kijk ik naar de ‘mathematische wetten’ in het ontwerp en engineeringsproces. Je kunt het benodigde vermogen van een generator nu eenmaal pas uitrekenen als je eerst het verbruik van de installaties hebt bepaald.

Het maken en bijstellen van de planning gebeurt nu slechts globaal en grotendeels op het gevoel van ervaren mensen.Maar het proces van tekentafel naar baggerboot is eigenlijk te complex en kennisintensief om alleen op routine te sturen. Nu weet bijvoorbeeld niemand wat er precies is misgegaan als er ineens overgewerkt moet worden om de leverdatum te halen. Er wordt ook te weinig geleerd van de gemaakte fouten.

Ik breng één voor één alle stappen in het proces in kaart. Dit gaat tot op een behoorlijk detailniveau. In mijn processchema staat zelfs de stap ‘reken nu de gewenste pompcapaciteit uit’.

Doordat ik ook de afhankelijkheden in kaart breng, worden de afdelingen zich bewust van hun rol in het geheel. Een tekenaar zei laatst: ,,O, daarom wil die onderaannemer altijd zo snel die gegevens hebben.” Uiteindelijk moet een projectleider met mijn software snel verschillende scenario’s kunnen doorrekenen. Als bijvoorbeeld een bepaalde component te laat geleverd wordt, kan hij direct bepalen waar extra mankracht ingezet moet worden om toch de geplande leverdatum te halen. Het systeem dat ik maak, zal in staat zijn om aan de hand van specifieke scheepskenmerken uitspraken te doen over de te verwachten moeilijkheden tijdens ontwerp en bouw. En misschien komt er wel uit dat de volgorde van de processtappen bepaalde schepen helemaal anders moet.

Soms ervaar ik weerstand bij mijn onderzoek. Tekenaars en constructeurs zijn bang dat ik hun ervaring en vaardigheden denk te kunnen automatiseren. Of dat hun werk door een computer wordt voorgeschreven: nu dit doen, dan dat doen. Ik ben dan ook wel eens bang dat mijn proefschrift uiteindelijk tussen de mottenballen belandt, omdat niemand het wil implementeren. Dat is eigenlijk mijn enige angst, voor de rest bevalt het promoveren me erg goed.” (TM)

Naam : Jenny Coenen (26)

Onderwerp : ontwikkelen van beslissingsondersteunende planningprogramma’s voor de scheepsbouw.

Promotor : prof.dr.ir.Ubald Nienhuis MBA

Tussenstand : één jaar af, op schema

,,Ik werk vier dagen in de week op de scheepswerf van IHC Dredgers in Kinderdijk. We bouwen custom-made baggerschepen.

Het ontwerpen en bouwen van een schip (100 meter lang, 10.000 ton zwaar, 20 megawatt geïnstalleerd vermogen) neemt ongeveer twee jaar in beslag. In de ontwerpfase zijn twaalf verschillende vakdisciplines zo’n honderdduizend uur actief met één schip. Alleen al op de werf werken zo’n vierhonderd mensen mee aan de bouw.

Geen twee schepen zijn hetzelfde. Iedere klant vraagt om andere afmetingen en capaciteiten, maar natuurlijk ook altijd om het laatste type zuigbuis en baggerautomatiseringssysteem.De schepen zijn dus bepaald geen erieproducten. Het engineerings- en bouwproces verloopt uiteraard wel volgens vaste patronen. Voor mijn onderzoek kijk ik naar de ‘mathematische wetten’ in het ontwerp en engineeringsproces. Je kunt het benodigde vermogen van een generator nu eenmaal pas uitrekenen als je eerst het verbruik van de installaties hebt bepaald.

Het maken en bijstellen van de planning gebeurt nu slechts globaal en grotendeels op het gevoel van ervaren mensen.Maar het proces van tekentafel naar baggerboot is eigenlijk te complex en kennisintensief om alleen op routine te sturen. Nu weet bijvoorbeeld niemand wat er precies is misgegaan als er ineens overgewerkt moet worden om de leverdatum te halen. Er wordt ook te weinig geleerd van de gemaakte fouten.

Ik breng één voor één alle stappen in het proces in kaart. Dit gaat tot op een behoorlijk detailniveau. In mijn processchema staat zelfs de stap ‘reken nu de gewenste pompcapaciteit uit’.

Doordat ik ook de afhankelijkheden in kaart breng, worden de afdelingen zich bewust van hun rol in het geheel. Een tekenaar zei laatst: ,,O, daarom wil die onderaannemer altijd zo snel die gegevens hebben.” Uiteindelijk moet een projectleider met mijn software snel verschillende scenario’s kunnen doorrekenen. Als bijvoorbeeld een bepaalde component te laat geleverd wordt, kan hij direct bepalen waar extra mankracht ingezet moet worden om toch de geplande leverdatum te halen. Het systeem dat ik maak, zal in staat zijn om aan de hand van specifieke scheepskenmerken uitspraken te doen over de te verwachten moeilijkheden tijdens ontwerp en bouw. En misschien komt er wel uit dat de volgorde van de processtappen bepaalde schepen helemaal anders moet.

Soms ervaar ik weerstand bij mijn onderzoek. Tekenaars en constructeurs zijn bang dat ik hun ervaring en vaardigheden denk te kunnen automatiseren. Of dat hun werk door een computer wordt voorgeschreven: nu dit doen, dan dat doen. Ik ben dan ook wel eens bang dat mijn proefschrift uiteindelijk tussen de mottenballen belandt, omdat niemand het wil implementeren. Dat is eigenlijk mijn enige angst, voor de rest bevalt het promoveren me erg goed.” (TM)