Lopen onder de Leeghwaterstraat

Onder de klinkers, het asfalt en gras van de TU-wijk, stroomt jaarlijks 10 miljoen kuub aardgas, 180 duizend kuub drinkwater en flitsen 6,7 miljoen telefoontjes voorbij. Wie bij het hoofdgebouw de goede put induikt, kan zonder daglicht te zien ondergronds naar het gebouw van Lucht- en Ruimtevaart lopen.

Al na vijf minuten gebukt lopen onder de Leeghwaterstraat klinkt het idee om de TU-wijk ondergronds te doorkruisen veel minder aantrekkelijk. Het is warm en aardedonker in de tunnel van 1,5 bij 1,5 meter waarin de pijpen van de wijkverwarming liggen. Spinnenrag belandt in de haren. ,,Maar dat van de ratten was een grapje”, verzekert ‘reisleider’ Frans van Rijsbergen, hoofd transport en distributie van de facilitaire dienst.

Inbrekers of avontuurlijk aangelegde studenten kon je vroeger nog wel eens tegenkomen, vertelt Van Rijsbergen die voorop gaat met zaklamp en gasmeter. Maar sinds de ingangen naar de gebouwen dichtgemetseld zijn en alle putdeksels voorzien zijn van alarm, is dat verleden tijd.

Het onderaardse gangenstelsel is aangelegd in de jaren vijftig als experimenteerruimte voor stromingsleer. Als zodanig heeft het weinig dienst gedaan. Met de komst van de wijkverwarming een paar jaar later bleek de kilometerslange tunnel uitermate handig. Eind jaren zestig is de tunnel doorgetrokken naar Lucht- en Ruimtevaart tot een totaallengte van acht kilometer. Ook nu bewijst de koker nut. Zonder graafwerk is er snel een extra glasvezelkabeltje getrokken.

Intiem

Tien minuten nadat het gezelschap (Van Rijsbergen, fotograaf en journalist) vanuit de Balthasar van der Polweg zijn vertrokken, is het klauteren geblazen. De buizen steken over naar de andere kant van de gang. ,,Expansiestukken om spanningen in de pijpen te voorkomen”, aldus Van Rijsbergen. Eén keer ging het mis. Op het kruispunt bij Bouwkunde begaf een afsluiter het. Een weekend lang was het hozen. Een andere ‘ramp’ vond een paar jaar geleden plaats. Een gemeentewerker vergiste zich en loosde een tankwagen vol stront in de koker in plaats van het ernaast gelegen riool.

Behalve anderhalf miljoen liter water verpompen voor alle TU-radiators, gebeurt er weinig in de koker. Af en toe wordt een pijp of afsluiter vernieuwd of een extra glasvezelkabel getrokken. Eén keer per jaar loopt iemand ondergronds de hele koker van acht kilometer door ter inspectie. Een collega met walkietalkie loopt boven zijn hoofd mee.

Even later kruist de koker ondergronds de Cornelis Drebbelweg. De verwarmingsbuizen voor elektrotechniek en technische natuurkunde slaan hier rechtsaf. Genoeg indrukken opgedaan, met pijn in de rug draaien we om. De jaarlijkse inspectie van het hele traject zal niet veel vrijwilligers trekken. Met het licht van de zaklamp van achteren – elkaar passeren is een intieme aangelegenheid – keren weterug, het vizier op het licht aan het eind van de tunnel. Na ruim een half uur onderaards avontuur klimt Van Rijsbergen soepel via het stalen trapje de put uit. Zijn gasten gehuld in papieren overalls, krabbelen onhandig de straat op. Mochten verhalen over ‘mannen in witte pakken’ u binnenkort bereiken, geloof ze niet.

Effe bellen

Energieslurpers

Spitten in de Mekelweg

Verdwenen kabels

Warm bad

Al na vijf minuten gebukt lopen onder de Leeghwaterstraat klinkt het idee om de TU-wijk ondergronds te doorkruisen veel minder aantrekkelijk. Het is warm en aardedonker in de tunnel van 1,5 bij 1,5 meter waarin de pijpen van de wijkverwarming liggen. Spinnenrag belandt in de haren. ,,Maar dat van de ratten was een grapje”, verzekert ‘reisleider’ Frans van Rijsbergen, hoofd transport en distributie van de facilitaire dienst.



Inbrekers of avontuurlijk aangelegde studenten kon je vroeger nog wel eens tegenkomen, vertelt Van Rijsbergen die voorop gaat met zaklamp en gasmeter. Maar sinds de ingangen naar de gebouwen dichtgemetseld zijn en alle putdeksels voorzien zijn van alarm, is dat verleden tijd.



Het onderaardse gangenstelsel is aangelegd in de jaren vijftig als experimenteerruimte voor stromingsleer. Als zodanig heeft het weinig dienst gedaan. Met de komst van de wijkverwarming een paar jaar later bleek de kilometerslange tunnel uitermate handig. Eind jaren zestig is de tunnel doorgetrokken naar Lucht- en Ruimtevaart tot een totaallengte van acht kilometer. Ook nu bewijst de koker nut. Zonder graafwerk is er snel een extra glasvezelkabeltje getrokken.



Intiem



Tien minuten nadat het gezelschap (Van Rijsbergen, fotograaf en journalist) vanuit de Balthasar van der Polweg zijn vertrokken, is het klauteren geblazen. De buizen steken over naar de andere kant van de gang. ,,Expansiestukken om spanningen in de pijpen te voorkomen”, aldus Van Rijsbergen. Eén keer ging het mis. Op het kruispunt bij Bouwkunde begaf een afsluiter het. Een weekend lang was het hozen. Een andere ‘ramp’ vond een paar jaar geleden plaats. Een gemeentewerker vergiste zich en loosde een tankwagen vol stront in de koker in plaats van het ernaast gelegen riool.



Behalve anderhalf miljoen liter water verpompen voor alle TU-radiators, gebeurt er weinig in de koker. Af en toe wordt een pijp of afsluiter vernieuwd of een extra glasvezelkabel getrokken. Eén keer per jaar loopt iemand ondergronds de hele koker van acht kilometer door ter inspectie. Een collega met walkietalkie loopt boven zijn hoofd mee.



Even later kruist de koker ondergronds de Cornelis Drebbelweg. De verwarmingsbuizen voor elektrotechniek en technische natuurkunde slaan hier rechtsaf. Genoeg indrukken opgedaan, met pijn in de rug draaien we om. De jaarlijkse inspectie van het hele traject zal niet veel vrijwilligers trekken. Met het licht van de zaklamp van achteren – elkaar passeren is een intieme aangelegenheid – keren we terug, het vizier op het licht aan het eind van de tunnel. Na ruim een half uur onderaards avontuur klimt Van Rijsbergen soepel via het stalen trapje de put uit. Zijn gasten gehuld in papieren overalls, krabbelen onhandig de straat op. Mochten verhalen over ‘mannen in witte pakken’ u binnenkort bereiken, geloof ze niet.