Licht

Een goede studentenfiets moet om de zoveel dagen een onderdeel kwijtraken, en de verlichting vormt hierop geen uitzondering.

De veilig-verkeerlobby geeft helaas de voorkeur aan visuele signalering, boven de al in ruime mate aanwezige auditieve. En dat terwijl het ritmisch klepperen van de bagagedrager, toch een proces van jaren, vele levens heeft gered. Vooral in de Barbarasteeg, waar plotseling geratel de voetgangers net genoeg speling geeft om vloekend opzij te springen. Als iedereen daar straks op goed onderhouden fietsen langsflitst, vallen er doden.

Fietsers met oog voor historie doen daarom het absoluut minimale om een boete te ontlopen. Zij zien in dat het repareren van de verlichting het begin van het einde is: voor je het weet vervang je de elastieken die je spatborden omhooghouden door solide bouten en moeren, en dat kan de bedoeling niet zijn. Nee, zij houden voor de vorm een zaklampje in de hand, dat ze demonstratief heen en weer zwaaien. Meestal is het uit om batterijen te sparen.

Eén stap verder is het lampje om het onderbeen, met een rood en wit glaasje. De schakelaar ligt niet meer binnen handbereik, waardoor er niets anders op zit dan het lampje continu te laten branden. Maar dit is geen investering in de fiets, dus aanvaardbaar. Het grootste probleem is rond te rijden alsof je geen lampje om je been hebt, want het ziet er natuurlijk niet uit.

En dan is er nog een upgrade mogelijk: knipperende LEDjes voor en achter. Net zo zinloos als Windows 95, want niet echt plug & play en het zíet er alleen maar snel uit. Het contrast tussen de geavanceerde mogelijkheden van het lampje en de fiets is wel erg groot, maar dwingt je niet tot het inlopen van achterstallig onderhoud.

Veel verder moet je niet gaan. Rondhobbelen op een rammelend wrak is een moeizaam verworven recht. Geniet daarvan.
(R.O.)

Het zal iets te maken hebben met de overijverige controles, maar de laatste tijd doen opvallend veel mensen aan licht op hun fiets. Het voortbestaan van het verduisterde rijwiel, sociaal identificatieteken van de culturele elite, komt hiermee onder druk te staan. Een goede studentenfiets moet om de zoveel dagen een onderdeel kwijtraken, en de verlichting vormt hierop geen uitzondering.

De veilig-verkeerlobby geeft helaas de voorkeur aan visuele signalering, boven de al in ruime mate aanwezige auditieve. En dat terwijl het ritmisch klepperen van de bagagedrager, toch een proces van jaren, vele levens heeft gered. Vooral in de Barbarasteeg, waar plotseling geratel de voetgangers net genoeg speling geeft om vloekend opzij te springen. Als iedereen daar straks op goed onderhouden fietsen langsflitst, vallen er doden.

Fietsers met oog voor historie doen daarom het absoluut minimale om een boete te ontlopen. Zij zien in dat het repareren van de verlichting het begin van het einde is: voor je het weet vervang je de elastieken die je spatborden omhooghouden door solide bouten en moeren, en dat kan de bedoeling niet zijn. Nee, zij houden voor de vorm een zaklampje in de hand, dat ze demonstratief heen en weer zwaaien. Meestal is het uit om batterijen te sparen.

Eén stap verder is het lampje om het onderbeen, met een rood en wit glaasje. De schakelaar ligt niet meer binnen handbereik, waardoor er niets anders op zit dan het lampje continu te laten branden. Maar dit is geen investering in de fiets, dus aanvaardbaar. Het grootste probleem is rond te rijden alsof je geen lampje om je been hebt, want het ziet er natuurlijk niet uit.

En dan is er nog een upgrade mogelijk: knipperende LEDjes voor en achter. Net zo zinloos als Windows 95, want niet echt plug & play en het zíet er alleen maar snel uit. Het contrast tussen de geavanceerde mogelijkheden van het lampje en de fiets is wel erg groot, maar dwingt je niet tot het inlopen van achterstallig onderhoud.

Veel verder moet je niet gaan. Rondhobbelen op een rammelend wrak is een moeizaam verworven recht. Geniet daarvan.
(R.O.)