Twee jaar na de overstroming is New Orleans nog steeds gehavend. Zes waterbouwkundigen bezochten onlangs de City of Jazz om te zien hoe Nederland er lering uit kan trekken.
Delen
Deze week verscheen het boek ‘Twee jaar na Katrina’. Het werd geschreven door zes auteurs, onder wie dr.ir. Mathijs Kok en ir. Wim Kanning, beiden verbonden aan de faculteit Civiele Techniek en Geowetenschappen. Ze verzamelden indrukken van de stad en praatten met vertegenwoordigers van overheden, adviseurs en inwoners op zoek naar indrukken waar Nederland wat van kan leren.
“Onze schademodellen zijn gebaseerd op de laatste grote overstroming in Nederland, en die was in 1953,” zegt Matthijs Kok. “We hebben die modellen daarna nooit meer getoetst. De nasleep van Katrina laat wel zien hoe complex de wederopbouw is. En hoe belangrijk de preventie.”
De vraag of New Orleans ooit weer haar oude zelf zal worden, brengt Kok een beetje in verwarring. New Orleans was namelijk al in verval voor Katrina. Vijftien procent van de inwoners had de stad al achter zich gelaten. Dat verval maakt het herstel van de stad niet eenvoudiger. Kok: “Als er ergens een gezonde economische ontwikkeling is, herstelt een gebied zich ook krachtiger. Je kunt prima beneden de zeespiegel wonen, zolang de dijken maar op orde blijven. En dat was daar niet het geval.”
De belangrijkste vraag voor Nederland is volgens de auteurs hoe we overstromingsschade willen gaan beperken. Kiezen we voor het Amerikaanse systeem van het beperken van schade door een combinatie van compartimenteringsdijken en overstromingsverzekeringen. Of zetten we vol in op totale preventie. Of is er wellicht een combinatie denkbaar tussen preventie en gevolgbeperking.
Deze week verscheen het boek ‘Twee jaar na Katrina’. Het werd geschreven door zes auteurs, onder wie dr.ir. Mathijs Kok en ir. Wim Kanning, beiden verbonden aan de faculteit Civiele Techniek en Geowetenschappen. Ze verzamelden indrukken van de stad en praatten met vertegenwoordigers van overheden, adviseurs en inwoners op zoek naar indrukken waar Nederland wat van kan leren.
“Onze schademodellen zijn gebaseerd op de laatste grote overstroming in Nederland, en die was in 1953,” zegt Matthijs Kok. “We hebben die modellen daarna nooit meer getoetst. De nasleep van Katrina laat wel zien hoe complex de wederopbouw is. En hoe belangrijk de preventie.”
De vraag of New Orleans ooit weer haar oude zelf zal worden, brengt Kok een beetje in verwarring. New Orleans was namelijk al in verval voor Katrina. Vijftien procent van de inwoners had de stad al achter zich gelaten. Dat verval maakt het herstel van de stad niet eenvoudiger. Kok: “Als er ergens een gezonde economische ontwikkeling is, herstelt een gebied zich ook krachtiger. Je kunt prima beneden de zeespiegel wonen, zolang de dijken maar op orde blijven. En dat was daar niet het geval.”
De belangrijkste vraag voor Nederland is volgens de auteurs hoe we overstromingsschade willen gaan beperken. Kiezen we voor het Amerikaanse systeem van het beperken van schade door een combinatie van compartimenteringsdijken en overstromingsverzekeringen. Of zetten we vol in op totale preventie. Of is er wellicht een combinatie denkbaar tussen preventie en gevolgbeperking.
Comments are closed.