Een etmaal lang vrijwillig nonstop afzien, avontuurlijk en goed voor de teamgeest. Dat is de student adventure race, afgelopen weekeinde georganiseerd door de Delftse studentenklimvereniging Yeti.
Delen
Naar schatting honderd kilometer mountainbiken, twintig kilometer hardlopen, vijftien kilometer steppen over de Scheveningse boulevard en acht kilometer kanoën. En dat allemaal uit vrije wil. De oplettende burger heeft ze van vrijdagavond tot zaterdagavond rond kunnen zien struinen in Delft en omgeving. In groepjes van vier. Behelmd, bepakt en bezakt, met een steeds vermoeider uiterlijk. ’s Middags varen ze her en der door de Delftse grachten. Op zoek naar letters die zijn aangebracht op plaatsen als het monument Zicht op Delft en een bankje bij de Oostpoort.
The Battle of the SAC’s, heet de race ook wel, waarbij SAC staat voor Studenten Alpen Club. “Het is eigenlijk 24 uur afzien”, vat Court Haegens namens de organisatie de race kort samen. Nou ja, die 24 uur is wel inclusief briefing en prijsuitreiking. “De race is leuk, omdat het de teamgeest verhoogt. Het avontuurlijke van een etmaal lang bezig zijn zonder te slapen en samen alle problemen oplossen, maakt het tot een uitdaging. Als het gaat om doorzettingsvermogen en fysiek plus psychologisch afzien, is het vergelijkbaar met een gecompliceerde bergtocht. Het wedstrijdelement is daaraan ondergeschikt. Teams doen mee om zichzelf te testen. Finishen is belangrijker dan winnen.”
De race is opgedeeld in etappes. Per etappe krijgen de groepjes, 21 in totaal, een lijst met de x- en y-coördinaten van de controlepunten (CP’s) en bonuspunten (BP’s) die ze moeten zien te vinden. “Ze moeten die punten op een kaart intekenen en zichzelf daar zo slim mogelijk naartoe oriënteren.”
Er komt veel tactiek bij kijken. “Het team dat de meeste CP’s aandoet, wint de wedstrijd. Omdat er deadlines zijn, moet vaak worden overwogen welk punt je overslaat en welk niet. Bergbeklimmen is ook heel tactisch. Dan gaat het niet alleen om oriëntatie, maar ook om het inschatten van het weer en van je klimpartners.”
Dat de deelnemers van tevoren niet weten wat er gaat gebeuren is part of the fun, vertelt Haegens. “Ze krijgen pas bij de start een kaart plus de coördinaten. Het is een oriëntatietocht, met een aantal klimspecifieke onderdelen.” Een van die onderdelen is het zoeken van lawinepieps op het strand van Hoek van Holland, midden in de nacht. Lawinepieps zijn zender/ontvangers die signalen afgeven. Ze worden bij bergbeklimmingen gebruikt om slachtoffers van lawines te vinden.
Op een stormbaan in Zoetermeer zijn zaterdagmorgen eveneens opdrachten uitgevoerd. De race eindigt met een klimopdracht op de klauterwand in het sportcentrum van de TU.
Yeti-lid Maarten Altena maakt deel uit van de snelle combi-ploeg, die als eerste de traverse over de klimwand mag uitvoeren. Zijn poging om de aangegeven route van hand- en voetgrepen af te leggen, mislukt halverwege. “Vorig jaar was het zwaarder”, zegt Altena, “vooral door de regen en kou. Het is leuk om zoiets te doen met vrienden. Urenlang afzien, vooral als je voor de zoveelste keer verkeerd rijdt. Het leuke is dat je iets heel vreemds aan het doen bent en dat je tussendoor toch de grootste lol maakt.” Of hij nog puf over heeft voor het afsluitende feest? “Als je de hele survivalrace volhoudt, kan een feestje er ook nog wel bij.”
De overloop van het sportcentrum wordt langzaamaan gevuld met steeds meer deelnemers, die uitgeput neerzijgen tussen de rugzakken en andere spullen. Ruim voor tijd komen ook de Bikkelientjes, de enige volledige vrouwenploeg van Yeti, het sportcentrum binnenlopen. Ze eindigen als laatste. “We zijn voor de finish gegaan, dat was ons doel”, zegt een tevreden Astrid de Wind. “Het is ons uitstekend bevallen, gewoon leuk en gezellig. Ik ben wel moe, maar het was te doen. Kwestie van pijn negeren en doorgaan.” Ook de twee overige Yeti-teams eindigen niet hoog. De winst gaat naar ‘De Harries uit het Zuiden’, van de SAC uit Eindhoven.(JT)
Naar schatting honderd kilometer mountainbiken, twintig kilometer hardlopen, vijftien kilometer steppen over de Scheveningse boulevard en acht kilometer kanoën. En dat allemaal uit vrije wil. De oplettende burger heeft ze van vrijdagavond tot zaterdagavond rond kunnen zien struinen in Delft en omgeving. In groepjes van vier. Behelmd, bepakt en bezakt, met een steeds vermoeider uiterlijk. ’s Middags varen ze her en der door de Delftse grachten. Op zoek naar letters die zijn aangebracht op plaatsen als het monument Zicht op Delft en een bankje bij de Oostpoort.
The Battle of the SAC’s, heet de race ook wel, waarbij SAC staat voor Studenten Alpen Club. “Het is eigenlijk 24 uur afzien”, vat Court Haegens namens de organisatie de race kort samen. Nou ja, die 24 uur is wel inclusief briefing en prijsuitreiking. “De race is leuk, omdat het de teamgeest verhoogt. Het avontuurlijke van een etmaal lang bezig zijn zonder te slapen en samen alle problemen oplossen, maakt het tot een uitdaging. Als het gaat om doorzettingsvermogen en fysiek plus psychologisch afzien, is het vergelijkbaar met een gecompliceerde bergtocht. Het wedstrijdelement is daaraan ondergeschikt. Teams doen mee om zichzelf te testen. Finishen is belangrijker dan winnen.”
De race is opgedeeld in etappes. Per etappe krijgen de groepjes, 21 in totaal, een lijst met de x- en y-coördinaten van de controlepunten (CP’s) en bonuspunten (BP’s) die ze moeten zien te vinden. “Ze moeten die punten op een kaart intekenen en zichzelf daar zo slim mogelijk naartoe oriënteren.”
Er komt veel tactiek bij kijken. “Het team dat de meeste CP’s aandoet, wint de wedstrijd. Omdat er deadlines zijn, moet vaak worden overwogen welk punt je overslaat en welk niet. Bergbeklimmen is ook heel tactisch. Dan gaat het niet alleen om oriëntatie, maar ook om het inschatten van het weer en van je klimpartners.”
Dat de deelnemers van tevoren niet weten wat er gaat gebeuren is part of the fun, vertelt Haegens. “Ze krijgen pas bij de start een kaart plus de coördinaten. Het is een oriëntatietocht, met een aantal klimspecifieke onderdelen.” Een van die onderdelen is het zoeken van lawinepieps op het strand van Hoek van Holland, midden in de nacht. Lawinepieps zijn zender/ontvangers die signalen afgeven. Ze worden bij bergbeklimmingen gebruikt om slachtoffers van lawines te vinden.
Op een stormbaan in Zoetermeer zijn zaterdagmorgen eveneens opdrachten uitgevoerd. De race eindigt met een klimopdracht op de klauterwand in het sportcentrum van de TU.
Yeti-lid Maarten Altena maakt deel uit van de snelle combi-ploeg, die als eerste de traverse over de klimwand mag uitvoeren. Zijn poging om de aangegeven route van hand- en voetgrepen af te leggen, mislukt halverwege. “Vorig jaar was het zwaarder”, zegt Altena, “vooral door de regen en kou. Het is leuk om zoiets te doen met vrienden. Urenlang afzien, vooral als je voor de zoveelste keer verkeerd rijdt. Het leuke is dat je iets heel vreemds aan het doen bent en dat je tussendoor toch de grootste lol maakt.” Of hij nog puf over heeft voor het afsluitende feest? “Als je de hele survivalrace volhoudt, kan een feestje er ook nog wel bij.”
De overloop van het sportcentrum wordt langzaamaan gevuld met steeds meer deelnemers, die uitgeput neerzijgen tussen de rugzakken en andere spullen. Ruim voor tijd komen ook de Bikkelientjes, de enige volledige vrouwenploeg van Yeti, het sportcentrum binnenlopen. Ze eindigen als laatste. “We zijn voor de finish gegaan, dat was ons doel”, zegt een tevreden Astrid de Wind. “Het is ons uitstekend bevallen, gewoon leuk en gezellig. Ik ben wel moe, maar het was te doen. Kwestie van pijn negeren en doorgaan.” Ook de twee overige Yeti-teams eindigen niet hoog. De winst gaat naar ‘De Harries uit het Zuiden’, van de SAC uit Eindhoven.(JT)
www.bots.climbing.nl.
Jimmy Tigges / Redacteur Sport
Comments are closed.