Jonge onderzoekers leveren in

Alles bij elkaar zal de rijksoverheid komend jaar 7,4 miljoen euro minder aan onderzoek uitgeven dan vorig jaar nog werd gedacht. Het totale budget blijft nog altijd boven de één miljard euro. Daar komt het gewone onderzoekbudget van universiteiten (1,7 miljard euro) en hogescholen (64,8 miljoen euro) bovenop.

Toch verandert er wel iets. De Rubicon-subsidies van onderzoeksfinancier NWO gaan verdwijnen. Daarmee konden pas gepromoveerde wetenschappers één tot twee jaar in het buitenland onderzoekservaring opdoen. Jaarlijks was hier vier miljoen euro voor beschikbaar. In eerdere begrotingen liep het budget al af en het potje wordt klaarblijkelijk niet meer aangevuld.

Verder bezuinigt OCW op ‘toptalent’. Dat NWO-programma geeft slimme afgestudeerden subsidie voor een promotie op een onderwerp naar keuze. In 2011 is daar tijdelijk 2,8 miljoen euro minder voor beschikbaar. Er blijft nog 1,2 miljoen over.

Andere NWO-subsidies blijven intact, waaronder twee miljoen euro aan promotiebeurzen voor talentvolle allochtonen en vier miljoen euro voor vrouwen in de wetenschap. Ook blijft er geld voor een nieuw type graduate schools, waarin promovendi meer vrijheid krijgen om hun promotie vorm te geven. Dit heeft voormalig PvdA-minister Plasterk op de rails gezet.

Ook het geld voor het gamesonderzoek GATE raakt op. Komend jaar is daar nog één miljoen voor beschikbaar en daarna verdwijnt het van de rijksbegroting.

Aan adviezen over het wetenschaps- en technologiebeleid heeft de regering minder behoefte, blijkt uit de begroting. Het budget van adviesraad AWT wordt meer dan gehalveerd van 1,6 miljoen in 2010 naar 0,7 miljoen in 2011. Maar ook dat was al voorzien.

De fiets is het meest efficiënte vervoermiddel. Fietsen geeft je vrijheid, want het vergroot je bereik en je wordt er niet moe van. Nederland is gemaakt om te fietsen – plat en ruim voorzien van fietspaden. Soms fiets je tegen de wind in maar even vaak heb je rugwind, je moet gewoon de juiste kant op fietsen. Ik hou van fietsen, de fiets is een van de redenen dat ik naar Nederland kwam. In de zeven jaar dat ik in Nederland woon, heb ik heel veel fietsen versleten. Twaalf om precies te zijn. Het gros van mijn fietsen heb ik gekocht, een enkele heb ik uit de gracht gevist, en sommige heb ik zelf in elkaar geklust, als God almachtig leven blazend in een hoop roestige troep. Fietsen, net als mensen, sterven. Zo belandde een van mijn fietsen terug in de gracht. En werd een andere gestolen. Een paar fietsen verkocht ik door. De meeste stierven echter een natuurlijke dood aan ouderdom, omdat de essentiële onderdelen het niet langer volhielden. Dan werden ze orgaandonoren en leefden (gedeeltelijk) verder in hun opvolgers. Gemiddeld overleefde een fiets in mijn bezit zo’n half jaar. Dol op statistieken als ik ben, heb ik uitgerekend dat het bezit van een fiets mij tussen de vijftien en twintig eurocent per dag heeft gekost, inclusief onderhoud. Daar kan geen auto aan tippen. Ik heb van mijn fietsen gehouden en heb ze allemaal een naam gegeven, zoals je je boot een naam geeft. Nu ben ik aan mijn dertiende fiets toe. Hij heet Tzameti en hij heeft me meer gekost dan al zijn voorgangers. Hij rijdt perfect en heeft zelfs een werkend licht, een primeur voor mij. Bijgelovig als ik ben, hoop ik dat de dertiende fiets bijzonder zal zijn. Dat ik er lang met plezier op zal kunnen fietsen, of op zijn minst zijn prijs zal terugverdienen aan wat ik zal sparen door te fietsen in plaats van de tram of bus te nemen. Er is helaas tot nu toe geen rechtstreeks verband tussen de prijs van mijn fietsen en hun verwachte levensduur. Sterker nog, de slechtste fietsen hebben het vaak het langst volgehouden. Misschien moet ik het licht maar slopen.