Jomanda

Voorzitter Michiel Meijer had de stoute schoenen al eerder aangetrokken door de ‘healster‘ uit Tiel om een bijdrage voor de almanak te vragen. Jomanda had haar stukje ingestuurd; en dus waagde Meijer het erop om ‘Tiel’ om een tweede gunst te vragen.

,,Met Michiel, is Jomanda thuis?” Een kleine tegenvaller: Jomanda zei niet meer aan telefonische instralingen te doen na een vervelende ervaring met het blad Panorama. ,,Maar weet je wat, ik kom wel even langs.” De chemici konden hun oren niet geloven. Wat een stunt, Jomanda zou de almanak komen instralen. Van boven tot onder werd het gebouw volgehangen met aankondigingen van het grootse bezoek.

De belangstelling voor de uitreiking van de almanak was nog nooit zo groot geweest. ,,Normaal zie ik hier nooit iemand”, aldus één van de nieuwsgierigen. ,,Jomanda? Ik denk dat de meesten voor het gratis bier komen”, meende een ander. Enige scepsis leefde er wel onder de aanwezigen: was het Jomanda-verhaal niet een grap om zoveel mogelijk mensen te trekken?

En de sceptici voelden zich in hun mening gesterkt toen de voorzitter van TG met de tragische mededeling kwam dat ‘om acht uur vierenveertig hedenmorgen’ de telefoon was overgegaan met de mededeling van Jomanda dat zij verhinderd was.

,,Jomanda moest naar de notaris”, legde Meijer uit. ,,Een kutsmoesje, dat vind ik ook.” Gelukkig had het Tielse medium om haar publiek te troosten vijfhonderd ingestraalde foto’s met daarop haar eigen hoofd en een ‘gebed voor de vrede’ per expresse naar de studievereniging gestuurd.

De gebruikelijke redevoeringen bij de uitreiking van de almanak volgden elkaar op, toen er bij de bar enige beroering onstond: Jomanda aan de telefoon. Meijer wisselde enige woorden, en richtte zich vervolgens tot het publiek, om de onduidelijke – ‘de autotelefoon kraakte nogal’ – woorden uit Tiel over te brengen.

Het resultaat liet zich raden: jongens, een leuk toneelstuk, maar houd er nu maar mee op. ,,Ik stond aan de bar toen ze belde; volgens mij was het allemaal in scène gezet”, meende een jongen. Anderen dachten er net zo over. ,,Maar het is ècht zo”, herhaalden de bestuursleden, met een oprechtheid die haast niet gespeeld kon zijn. Was er bewijsmateriaal voorhanden? Helaas had de conciërge de envelop van de ingestraalde kaartjes weggegooid, zodat afzender en poststempel niet waren te controleren. Er restte slechts één ding: even naar Tiel bellen.

Eigenlijk had ik ze het voordeel van de twijfel al gegeven. Alles zat ze gewoon tegen. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden, terwijl het allemaal zo mooi had kunnen zijn. Van het Jomanda-verhaal overtuigd, draaide ik ter controle toch nog maar even het nummer in Tiel. Geen gehoor, ik draaide een half uur later nog eens, en nog eens, en… Het resultaat bleef hetzelfde. Pure pech, of was er dan toch sprake van een goed geslaagde grap? Wanneer je het verlossende woord echtnodig hebt, is Jomanda helaas niet thuis.

Kees Versluis

Een ingestraalde almanak, het leek de leden van de almanakcommissie van de scheikundige studievereniging Technologisch Gezelschap (TG) dé manier om zich van hun voorgangers te onderscheiden. Voorzitter Michiel Meijer had de stoute schoenen al eerder aangetrokken door de ‘healster‘ uit Tiel om een bijdrage voor de almanak te vragen. Jomanda had haar stukje ingestuurd; en dus waagde Meijer het erop om ‘Tiel’ om een tweede gunst te vragen.

,,Met Michiel, is Jomanda thuis?” Een kleine tegenvaller: Jomanda zei niet meer aan telefonische instralingen te doen na een vervelende ervaring met het blad Panorama. ,,Maar weet je wat, ik kom wel even langs.” De chemici konden hun oren niet geloven. Wat een stunt, Jomanda zou de almanak komen instralen. Van boven tot onder werd het gebouw volgehangen met aankondigingen van het grootse bezoek.

De belangstelling voor de uitreiking van de almanak was nog nooit zo groot geweest. ,,Normaal zie ik hier nooit iemand”, aldus één van de nieuwsgierigen. ,,Jomanda? Ik denk dat de meesten voor het gratis bier komen”, meende een ander. Enige scepsis leefde er wel onder de aanwezigen: was het Jomanda-verhaal niet een grap om zoveel mogelijk mensen te trekken?

En de sceptici voelden zich in hun mening gesterkt toen de voorzitter van TG met de tragische mededeling kwam dat ‘om acht uur vierenveertig hedenmorgen’ de telefoon was overgegaan met de mededeling van Jomanda dat zij verhinderd was.

,,Jomanda moest naar de notaris”, legde Meijer uit. ,,Een kutsmoesje, dat vind ik ook.” Gelukkig had het Tielse medium om haar publiek te troosten vijfhonderd ingestraalde foto’s met daarop haar eigen hoofd en een ‘gebed voor de vrede’ per expresse naar de studievereniging gestuurd.

De gebruikelijke redevoeringen bij de uitreiking van de almanak volgden elkaar op, toen er bij de bar enige beroering onstond: Jomanda aan de telefoon. Meijer wisselde enige woorden, en richtte zich vervolgens tot het publiek, om de onduidelijke – ‘de autotelefoon kraakte nogal’ – woorden uit Tiel over te brengen.

Het resultaat liet zich raden: jongens, een leuk toneelstuk, maar houd er nu maar mee op. ,,Ik stond aan de bar toen ze belde; volgens mij was het allemaal in scène gezet”, meende een jongen. Anderen dachten er net zo over. ,,Maar het is ècht zo”, herhaalden de bestuursleden, met een oprechtheid die haast niet gespeeld kon zijn. Was er bewijsmateriaal voorhanden? Helaas had de conciërge de envelop van de ingestraalde kaartjes weggegooid, zodat afzender en poststempel niet waren te controleren. Er restte slechts één ding: even naar Tiel bellen.

Eigenlijk had ik ze het voordeel van de twijfel al gegeven. Alles zat ze gewoon tegen. Een ongelukkige samenloop van omstandigheden, terwijl het allemaal zo mooi had kunnen zijn. Van het Jomanda-verhaal overtuigd, draaide ik ter controle toch nog maar even het nummer in Tiel. Geen gehoor, ik draaide een half uur later nog eens, en nog eens, en… Het resultaat bleef hetzelfde. Pure pech, of was er dan toch sprake van een goed geslaagde grap? Wanneer je het verlossende woord echtnodig hebt, is Jomanda helaas niet thuis.

Kees Versluis