Opinie

Jinte

Jinte heet hij. Jinte beheerst sinds enige tijd mijn gedachten. Jinte dreigt in één keer alles omver te gooien wat ik tot nu toe heb gedaan en waar ik in geloofde.

Mijn leven ligt totaal overhoop. Daar heb ik dan al die jaren voor gestudeerd. Om vanwege zo’n pietluttige reden alles overboord te kieperen, of erger nog: om toe te geven. En wie heeft die klokken laten luiden?

Jinte heet hij. Jinte beheerst sinds enige tijd mijn gedachten. Jinte dreigt in één keer alles omver te gooien wat ik tot nu toe heb gedaan en waar ik in geloofde. Mijn leven ligt totaal overhoop. Daar heb ik dan al die jaren voor gestudeerd. Om vanwege zo’n pietluttige reden alles overboord te kieperen, of erger nog: om toe te geven. En wie heeft die klokken laten luiden?

Een aantal jaren geleden ging een vriendin uitleg vragen over haar slechte tentamencijfer. De docent constructieleer keek haar even aan en zei: ,,Ja, maar jij zit altijd te kletsen en te giebelen tijdens mijn colleges. Vrouwen kunnen ook helemaal geen civiel studeren.”

Ah, is dat zo? Verontwaardiging was ons deel. Waanzin natuurlijk. Bovendien was ze nooit naar zijn colleges geweest, laat staan dat hij kon weten of ze op dat moment misschien zat te kletsen. Uiteindelijk is ze afgestudeerd met een 8,5 en kreeg ze een promotieplaats aangeboden. Duidelijk bleek het ongelijk van de docent. Maar sinds kort slaat de twijfel toe.

Twee jaar geleden nog absoluut niet. Toen was ik in India op studiereis en werd ik voor het eerst met het fenomeen geconfronteerd. Een arme Deen zat moederziel alleen voor een Europees ingenieursbureau in de afschuwlijke stad Karnal. Geen lol te beleven in die lelijke, grote, anonieme industriestad. Ook al was hij duidelijk eenzaam, toch was hij blij dat hij geen vrouw had. Die zou zich in die Indiase stad immers helemaal te pletter vervelen.

Hoe zou dat gaan met mijn man, vroeg ik me af, aangezien ik ook plannen heb om naar het buitenland te vertrekken. Voor de studente naast me bleek het simpel. Haar carrièrekansen liet ze compleet afhangen van haar man. Eigenlijk wilde ze het liefst gewoon kinderen. De studie was een leuk tijdverdrijf tot het juiste moment om een gezin te stichten en natuurlijk een mooie gelegenheid een goeie vent te vinden. Mijn mond viel open.

Vol ambities heb ik mij door de vervelendste studiemomenten geslagen. De obstakels van niet-interessante vakken, praktica en scripties genomen met het vooruitzicht dat het zich eens allemaal zou uitbetalen. In exotische omgevingen zou ik als ingenieur hard werken, maar dan in de wetenschap dat de mechanicasommetjes er echt toe deden, dat het werkelijk zin had (en dat er echt geen fouten in mochten zitten). Na zo’n twintig jaar alle uithoeken van de wereld met civiele werken te hebben versierd in opdracht van één of ander Europees ingenieursbureau, zou ik dan weer terugkeren naar het vaderland. Om daar alle opgedane aanmodder-, consessie- en niet te vergeten diplomatieke onderhandelervaring om te zetten in een glanzende politieke carrière. Of zoiets.

Maar dat beeld is dus omgegooid sinds de komst van Jinte. Jinte heeft prachtige blauwe ogen, blond haar en is onweerstaanbaar. Door de Jintes van deze wereld word je je opeens pijnlijk bewust van je genen. Jinte weegt vier kilo, is drie weken oud en het kindje van Jacqueline, een vriendin en oud-klasgenootje. En ik al die tijd maar denken dat de biologische klok pas rond je 37e de kinderwens-bellen luidde.

Jinte heet hij. Jinte beheerst sinds enige tijd mijn gedachten. Jinte dreigt in één keer alles omver te gooien wat ik tot nu toe heb gedaan en waar ik in geloofde. Mijn leven ligt totaal overhoop. Daar heb ik dan al die jaren voor gestudeerd. Om vanwege zo’n pietluttige reden alles overboord te kieperen, of erger nog: om toe te geven. En wie heeft die klokken laten luiden?

Een aantal jaren geleden ging een vriendin uitleg vragen over haar slechte tentamencijfer. De docent constructieleer keek haar even aan en zei: ,,Ja, maar jij zit altijd te kletsen en te giebelen tijdens mijn colleges. Vrouwen kunnen ook helemaal geen civiel studeren.”

Ah, is dat zo? Verontwaardiging was ons deel. Waanzin natuurlijk. Bovendien was ze nooit naar zijn colleges geweest, laat staan dat hij kon weten of ze op dat moment misschien zat te kletsen. Uiteindelijk is ze afgestudeerd met een 8,5 en kreeg ze een promotieplaats aangeboden. Duidelijk bleek het ongelijk van de docent. Maar sinds kort slaat de twijfel toe.

Twee jaar geleden nog absoluut niet. Toen was ik in India op studiereis en werd ik voor het eerst met het fenomeen geconfronteerd. Een arme Deen zat moederziel alleen voor een Europees ingenieursbureau in de afschuwlijke stad Karnal. Geen lol te beleven in die lelijke, grote, anonieme industriestad. Ook al was hij duidelijk eenzaam, toch was hij blij dat hij geen vrouw had. Die zou zich in die Indiase stad immers helemaal te pletter vervelen.

Hoe zou dat gaan met mijn man, vroeg ik me af, aangezien ik ook plannen heb om naar het buitenland te vertrekken. Voor de studente naast me bleek het simpel. Haar carrièrekansen liet ze compleet afhangen van haar man. Eigenlijk wilde ze het liefst gewoon kinderen. De studie was een leuk tijdverdrijf tot het juiste moment om een gezin te stichten en natuurlijk een mooie gelegenheid een goeie vent te vinden. Mijn mond viel open.

Vol ambities heb ik mij door de vervelendste studiemomenten geslagen. De obstakels van niet-interessante vakken, praktica en scripties genomen met het vooruitzicht dat het zich eens allemaal zou uitbetalen. In exotische omgevingen zou ik als ingenieur hard werken, maar dan in de wetenschap dat de mechanicasommetjes er echt toe deden, dat het werkelijk zin had (en dat er echt geen fouten in mochten zitten). Na zo’n twintig jaar alle uithoeken van de wereld met civiele werken te hebben versierd in opdracht van één of ander Europees ingenieursbureau, zou ik dan weer terugkeren naar het vaderland. Om daar alle opgedane aanmodder-, consessie- en niet te vergeten diplomatieke onderhandelervaring om te zetten in een glanzende politieke carrière. Of zoiets.

Maar dat beeld is dus omgegooid sinds de komst van Jinte. Jinte heeft prachtige blauwe ogen, blond haar en is onweerstaanbaar. Door de Jintes van deze wereld word je je opeens pijnlijk bewust van je genen. Jinte weegt vier kilo, is drie weken oud en het kindje van Jacqueline, een vriendin en oud-klasgenootje. En ik al die tijd maar denken dat de biologische klok pas rond je 37e de kinderwens-bellen luidde.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.