‘Je moet relaxed zijn om efficiënt te werken’

Hij is net hersteld van een griepje en een baby met doorkomende tandjes houdt hem uit zijn slaap, maar niettemin oogt Thomas Maschmeyer in de vroege ochtend al behoorlijk energiek. Sinds hij op 1 augustus de jongste hoogleraar aan de TU werd, moest hij vol aan de bak. Het Waterman Instituut voor Chemische Procestechnologie kon niet wachten. Maschmeyer: ,,Het ging allemaal wat sneller dan ik verwacht had. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik me rustig kon inwerken.”

Ondanks die drukte ziet de Duitser er opvallend ontspannen en goedgeluimd uit. ,,Dat kan ook niet anders. Je moet relaxed zijn om efficiënt te kunnen werken.” Maschmeyer werd door de TU weggelokt uit Cambridge, of uit Londen, of uit Sydney, of uit Hamburg, het is maar een beetje hoe je het bekijkt. Zijn curriculum leest als dat van een scheikundige nomade. En dat komt door zijn vrouw.

Verklaring: ,,Ik heb haar na mijn abitur ontmoet in Amsterdam en ben haar gevolgd naar Australië. In Sydney heb ik gestudeerd en ben ook gepromoveerd. Maar als je in Australië een wetenschappelijke carrière wilt opbouwen, moet je naar het buitenland. Dat zit zo: Australië is een eiland, nou ja het is een continent, maar toch is het een eiland. Iedereen kent iedereen. Daarom is het beleid om mensen weg te sturen, zodat ze met frisse inzichten terugkomen. Het probleem is alleen dat velen wegblijven, omdat de faciliteiten en de betaling niet altijd even goed zijn.”
Wel

Op die manier belandde Maschmeyer in Londen, waar hij aan de Royal Institution een postdoc plaats kreeg bij Sir John Meurig Thomas, een wereldautoriteit op het gebied van katalyse. Omdat het vermaarde instituut niet de faciliteiten bezat die Maschmeyer voor zijn onderzoek nodig had, veroverde hij ook een parttime positie in Cambridge.

,,Ik heb me daar bezig gehouden met epoxydering katalysatoren. Epoxy’s worden gebruikt als grondstof voor bijvoorbeeld coatings en lijmen. Dat onderzoek heeft me onder meer in contact gebracht met Shell, waar ik een consultancy-rol heb vervuld. Mijn katalysator was iets beter dan de hunne, maar ook iets duurder. Mede daardoor heeft hij het productieproces uiteindelijk niet gehaald.”

En nu dus Delft. Waarom? ,,Wel…”, zegt Maschmeyer. Stilte. ,,Dit wordt opgeschreven, dus ik wil niks doms zeggen”, legt hij uit. Dan, bedachtzaam: ,,Er zijn hier goede faciliteiten en alle onderdelen die ik voor het onderzoek nodig heb zijn in de faculteit aanwezig. Bovendien kon ik hier hoofd van een sectie van het Waterman Instituut worden en dat is natuurlijk een vooruitgang. En het salaris is stukken beter, dat teltook, zeker als je kinderen hebt.”

Bijzonder vlot geeft Maschmeyer antwoord op de vraag hoe lang hij in Delft denkt te blijven. ,,Acht jaar. Dat wil zeggen, ik denk acht jaar nodig te hebben om de doelen te bereiken die ik mezelf gesteld heb. Of ik die doelen na acht jaar bereikt heb, is uiteraard een tweede. In elk geval ben ik niet iemand die bij het begin meteen zegt: hier blijf ik de rest van mijn leven zitten. Ik zal ook moeten afwachten of ze me hier over acht jaar nog leuk vinden.”
Vrouwen

Maschmeyers doelen laten zich in één zin samenvatten: van Delft een Europees toonaangevend katalyse-centrum maken. Vanaf Kerst hoopt hij snelle voortgang te boeken met het onderzoek, dankzij een automatisch apparaat dat aangeschaft kon worden dankzij gulle steun van Shell (,,Ja, ik denk dat mijn contacten daar wel een rol gespeeld hebben bij mijn benoeming”). Het apparaat in kwestie kan honderd nieuwe katalysatoren tegelijk maken, zuiveren en testen. ,,Daardoor kun je sneller werken en meer parameters variëren. Zo wordt een shot gun approach mogelijk.”

Ook tegen Kerstmis denkt Maschmeyer een strategisch plan voor de toekomst van zijn groep klaar te hebben. ,,Ik heb al vastgesteld dat we de massa van de vakgroep moeten uitbreiden. Dat zal uit de derde geldstroom moeten komen. Ook moet de leeftijdsopbouw veranderen. De jongste na mij is nu 49 jaar, geloof ik. Verder zou het wel aardig zijn om een paar vrouwen te werven. De groep moet tenslotte een afspiegeling zijn van de studentenpopulatie en die bestaat niet alleen uit mannen.”

Ook op onderwijsgebied heeft de nieuwe hoogleraar plannen in wording. ,,Ik denk dat we meer interactieve leermethoden moeten toepassen, ook om de kosten terug te dringen. Daarnaast moeten de practica beter bij de praktijk aansluiten, dat wil zeggen, meer met gebruik van computers – hoewel het glaswerk zeker niet zal verdwijnen. Dat geldt trouwens voor al het onderwijs: we moeten de opleiding zo goed mogelijk afstemmen op de vaardigheden die onze studenten later nodig hebben.”

Volgt de morele uitsmijter: ,,De studenten zijn immers onze klanten, we zijn het aan hen verplicht goed werk te leveren. Ook aan de Nederlandse belastingbetaler, trouwens.”

Hij is net hersteld van een griepje en een baby met doorkomende tandjes houdt hem uit zijn slaap, maar niettemin oogt Thomas Maschmeyer in de vroege ochtend al behoorlijk energiek. Sinds hij op 1 augustus de jongste hoogleraar aan de TU werd, moest hij vol aan de bak. Het Waterman Instituut voor Chemische Procestechnologie kon niet wachten. Maschmeyer: ,,Het ging allemaal wat sneller dan ik verwacht had. Ik had eigenlijk gehoopt dat ik me rustig kon inwerken.”

Ondanks die drukte ziet de Duitser er opvallend ontspannen en goedgeluimd uit. ,,Dat kan ook niet anders. Je moet relaxed zijn om efficiënt te kunnen werken.” Maschmeyer werd door de TU weggelokt uit Cambridge, of uit Londen, of uit Sydney, of uit Hamburg, het is maar een beetje hoe je het bekijkt. Zijn curriculum leest als dat van een scheikundige nomade. En dat komt door zijn vrouw.

Verklaring: ,,Ik heb haar na mijn abitur ontmoet in Amsterdam en ben haar gevolgd naar Australië. In Sydney heb ik gestudeerd en ben ook gepromoveerd. Maar als je in Australië een wetenschappelijke carrière wilt opbouwen, moet je naar het buitenland. Dat zit zo: Australië is een eiland, nou ja het is een continent, maar toch is het een eiland. Iedereen kent iedereen. Daarom is het beleid om mensen weg te sturen, zodat ze met frisse inzichten terugkomen. Het probleem is alleen dat velen wegblijven, omdat de faciliteiten en de betaling niet altijd even goed zijn.”
Wel

Op die manier belandde Maschmeyer in Londen, waar hij aan de Royal Institution een postdoc plaats kreeg bij Sir John Meurig Thomas, een wereldautoriteit op het gebied van katalyse. Omdat het vermaarde instituut niet de faciliteiten bezat die Maschmeyer voor zijn onderzoek nodig had, veroverde hij ook een parttime positie in Cambridge.

,,Ik heb me daar bezig gehouden met epoxydering katalysatoren. Epoxy’s worden gebruikt als grondstof voor bijvoorbeeld coatings en lijmen. Dat onderzoek heeft me onder meer in contact gebracht met Shell, waar ik een consultancy-rol heb vervuld. Mijn katalysator was iets beter dan de hunne, maar ook iets duurder. Mede daardoor heeft hij het productieproces uiteindelijk niet gehaald.”

En nu dus Delft. Waarom? ,,Wel…”, zegt Maschmeyer. Stilte. ,,Dit wordt opgeschreven, dus ik wil niks doms zeggen”, legt hij uit. Dan, bedachtzaam: ,,Er zijn hier goede faciliteiten en alle onderdelen die ik voor het onderzoek nodig heb zijn in de faculteit aanwezig. Bovendien kon ik hier hoofd van een sectie van het Waterman Instituut worden en dat is natuurlijk een vooruitgang. En het salaris is stukken beter, dat teltook, zeker als je kinderen hebt.”

Bijzonder vlot geeft Maschmeyer antwoord op de vraag hoe lang hij in Delft denkt te blijven. ,,Acht jaar. Dat wil zeggen, ik denk acht jaar nodig te hebben om de doelen te bereiken die ik mezelf gesteld heb. Of ik die doelen na acht jaar bereikt heb, is uiteraard een tweede. In elk geval ben ik niet iemand die bij het begin meteen zegt: hier blijf ik de rest van mijn leven zitten. Ik zal ook moeten afwachten of ze me hier over acht jaar nog leuk vinden.”
Vrouwen

Maschmeyers doelen laten zich in één zin samenvatten: van Delft een Europees toonaangevend katalyse-centrum maken. Vanaf Kerst hoopt hij snelle voortgang te boeken met het onderzoek, dankzij een automatisch apparaat dat aangeschaft kon worden dankzij gulle steun van Shell (,,Ja, ik denk dat mijn contacten daar wel een rol gespeeld hebben bij mijn benoeming”). Het apparaat in kwestie kan honderd nieuwe katalysatoren tegelijk maken, zuiveren en testen. ,,Daardoor kun je sneller werken en meer parameters variëren. Zo wordt een shot gun approach mogelijk.”

Ook tegen Kerstmis denkt Maschmeyer een strategisch plan voor de toekomst van zijn groep klaar te hebben. ,,Ik heb al vastgesteld dat we de massa van de vakgroep moeten uitbreiden. Dat zal uit de derde geldstroom moeten komen. Ook moet de leeftijdsopbouw veranderen. De jongste na mij is nu 49 jaar, geloof ik. Verder zou het wel aardig zijn om een paar vrouwen te werven. De groep moet tenslotte een afspiegeling zijn van de studentenpopulatie en die bestaat niet alleen uit mannen.”

Ook op onderwijsgebied heeft de nieuwe hoogleraar plannen in wording. ,,Ik denk dat we meer interactieve leermethoden moeten toepassen, ook om de kosten terug te dringen. Daarnaast moeten de practica beter bij de praktijk aansluiten, dat wil zeggen, meer met gebruik van computers – hoewel het glaswerk zeker niet zal verdwijnen. Dat geldt trouwens voor al het onderwijs: we moeten de opleiding zo goed mogelijk afstemmen op de vaardigheden die onze studenten later nodig hebben.”

Volgt de morele uitsmijter: ,,De studenten zijn immers onze klanten, we zijn het aan hen verplicht goed werk te leveren. Ook aan de Nederlandse belastingbetaler, trouwens.”