Een wetenschappelijk tijdschrift waarvoor niet de lezers, maar de auteurs betalen. Dr.ir. Jasper Verberk (Civiele Techniek en Geowetenschappen) startte deze maand ‘Drinking water engineering and science’.
Delen
U begon met collega Ignaz Worm een ‘interactive open acces journal’, een gratis wetenschappelijk tijdschrift op internet.
“Een Delftse onderzoeker kan de bibliotheek in lopen en uit heel veel tijdschriften artikelen vinden. De TU betaalt het abonnement. Maar onderzoekers in andere delen van de wereld hebben deze luxe niet altijd. Ik krijg geregeld mails uit Oostblok-landen, Azië of Afrika van onderzoekers die weten dat ik iets gepubliceerd heb, maar niet aan het artikel kunnen komen omdat hun universiteit geen abonnement op het tijdschrift heeft.”
Dus nu laat u de publicerende wetenschapper betalen?
“Iets is nooit helemaal gratis, er moet altijd ergens iets betaald worden. Dus we hebben het omgedraaid. De wetenschapper heeft een belang: hij wil zijn verhaal gepubliceerd zien en dat het door zoveel mogelijk mensen wordt gelezen. Dus hij betaalt en zijn artikel is voor iedereen, zonder abonnement, beschikbaar.”
Als je betaalt, wordt je artikel zeker geaccepteerd?
“Nee. Het wordt door drie referenten beoordeeld. Dat is normaal ook zo. Zij kunnen het artikel afwijzen, maar je geld ben je kwijt.”
Om hoeveel geld gaat het?
“Voor een artikel van tien pagina’s betaal je vierhonderd tot vijfhonderd euro. Dat geld gaat naar onze Duitse uitgever. Die beheert van dat geld het blad, maar hoeft geen winst te maken.”
Kunnen onderzoekers uit armere landen het geld voor publicatie wèl betalen?
“We laten de mensen uit westerse landen iets meer betalen, zodat we een potje hebben waaruit we af en toe een onderzoeker met minder budget gratis kunnen laten publiceren.”
Voor een wetenschapper wordt het nu wel extra spannend. Niet alleen moet hij afwachten of zijn artikel wordt gepubliceerd, hij moet ook een bedrag investeren dat hij mogelijk kwijt is.
“Dat is een ander voordeel van ons tijdschrift. Het artikel komt sowieso op het discussiedeel van de site, dus is meteen voor iedereen te zien. En we proberen te garanderen dat het artikel binnen honderd dagen in het tijdschrift gepubliceerd is. “
Proberen te garanderen?
“We zijn afhankelijk van de referenten. Maar niet meer afhankelijk van wanneer het volgende nummer uitkomt, een artikel kan ieder moment op de site. Bij traditionele tijdschriften hoor je soms pas na meer dan een jaar dat je artikel wordt afgewezen. Dan moet je het opnieuw ergens aanbieden. Dat kost veel tijd.”
En, op de TU niet onbelangrijk, hoeveel punten levert een publicatie op?
“Nu vrijwel geen, het staat nog in de kinderschoenen. Maar als het gaat lopen, gaat de impact factor omhoog en levert het de onderzoeker meer op dan het kost. Huub Savenije heeft al een dergelijk tijdschrift opgestart, Hess. Dat ging in een jaar of drie van een impact factor van 0,3 naar 2. Dat succesverhaal is voor ons een enorme stimulans.”
www.drinking-water-engineering-and-science.net
www.drinking-water-engineering-and-science.net
U begon met collega Ignaz Worm een ‘interactive open acces journal’, een gratis wetenschappelijk tijdschrift op internet.
“Een Delftse onderzoeker kan de bibliotheek in lopen en uit heel veel tijdschriften artikelen vinden. De TU betaalt het abonnement. Maar onderzoekers in andere delen van de wereld hebben deze luxe niet altijd. Ik krijg geregeld mails uit Oostblok-landen, Azië of Afrika van onderzoekers die weten dat ik iets gepubliceerd heb, maar niet aan het artikel kunnen komen omdat hun universiteit geen abonnement op het tijdschrift heeft.”
Dus nu laat u de publicerende wetenschapper betalen?
“Iets is nooit helemaal gratis, er moet altijd ergens iets betaald worden. Dus we hebben het omgedraaid. De wetenschapper heeft een belang: hij wil zijn verhaal gepubliceerd zien en dat het door zoveel mogelijk mensen wordt gelezen. Dus hij betaalt en zijn artikel is voor iedereen, zonder abonnement, beschikbaar.”
Als je betaalt, wordt je artikel zeker geaccepteerd?
“Nee. Het wordt door drie referenten beoordeeld. Dat is normaal ook zo. Zij kunnen het artikel afwijzen, maar je geld ben je kwijt.”
Om hoeveel geld gaat het?
“Voor een artikel van tien pagina’s betaal je vierhonderd tot vijfhonderd euro. Dat geld gaat naar onze Duitse uitgever. Die beheert van dat geld het blad, maar hoeft geen winst te maken.”
Kunnen onderzoekers uit armere landen het geld voor publicatie wèl betalen?
“We laten de mensen uit westerse landen iets meer betalen, zodat we een potje hebben waaruit we af en toe een onderzoeker met minder budget gratis kunnen laten publiceren.”
Voor een wetenschapper wordt het nu wel extra spannend. Niet alleen moet hij afwachten of zijn artikel wordt gepubliceerd, hij moet ook een bedrag investeren dat hij mogelijk kwijt is.
“Dat is een ander voordeel van ons tijdschrift. Het artikel komt sowieso op het discussiedeel van de site, dus is meteen voor iedereen te zien. En we proberen te garanderen dat het artikel binnen honderd dagen in het tijdschrift gepubliceerd is. “
Proberen te garanderen?
“We zijn afhankelijk van de referenten. Maar niet meer afhankelijk van wanneer het volgende nummer uitkomt, een artikel kan ieder moment op de site. Bij traditionele tijdschriften hoor je soms pas na meer dan een jaar dat je artikel wordt afgewezen. Dan moet je het opnieuw ergens aanbieden. Dat kost veel tijd.”
En, op de TU niet onbelangrijk, hoeveel punten levert een publicatie op?
“Nu vrijwel geen, het staat nog in de kinderschoenen. Maar als het gaat lopen, gaat de impact factor omhoog en levert het de onderzoeker meer op dan het kost. Huub Savenije heeft al een dergelijk tijdschrift opgestart, Hess. Dat ging in een jaar of drie van een impact factor van 0,3 naar 2. Dat succesverhaal is voor ons een enorme stimulans.”
www.drinking-water-engineering-and-science.net
www.drinking-water-engineering-and-science.net
Comments are closed.