Het aanvaarden dat je homo bent, is iets waar veel jongeren jaren over doen. Dit vertellen aan de buitenwereld is vaak nog veel moeilijker.
Delen
Vandaar dat homofiele studenten vaak al lang studeren, voor ze deze stap durven nemen. Twee Delftse homo-organisaties bieden een helpende hand. Een weekje homo-scene bij de DWH (Delftse Werkgroep Homoseksualiteit) en Host (Homoseksualiteit en Studenten).
Het affiche op de deur laat weinig te raden over. Dromerig blikt een goedgebouwde heer – shirt tot aan de navel opengeknoopt en hand diep in de zak – binnenkomers tegemoet. Maar niet voor iedereen is het even duidelijk wat er op deze vrijdagavond in de Werktuigbouw-bar gaande is. ,,Hé, weten jullie wat voor feest dit is? Ik zie alleen maar mannen”, vragen twee jongens bedenkelijk. Nadat ze het affiche aan een tweede onderzoek onderworpen hebben, merken ze waar de afkorting Host voor staat. ,,Homoseksualiteit en Studenten. Wegwezen!” De beide heren vliegen de trap weer op en verdwijnen in het duister.
De bar van Werktuigbouw vormt dit jaar het toneel voor het jaarlijkse Host-feest. Binnen bevinden zich inderdaad veel jongens en slechts een enkele dame. Heel gewone jongens, zoals ze bij Host graag benadrukken. Ze hangen aan de bar, staan in groepjes te praten of maken – naarmate de avond vordert steeds vaker – een dansje. Opvallende noot in het studentengezelschap is de travestiet die zich gracieus door de gelederen beweegt.
Het is een tikkeltje rustig, mogelijk veroorzaakt door concurrentie van het naburige IO-festival. Er wordt gelonkt, en naarmate de kleine uurtjes vorderen en de alcohol zijn werk verricht, krijgt het feest meer de trekjes die een doorsnee heteroseksueel van een homofeest verwacht. Steels wordt hier en daar een zoentje gestolen; het dansen wordt expressiever. En de dj draait af en toe een gewaagd nummertje. Erotisch wiegt de dansvloer op het Surinaamse ritme van ‘Lik maar aan mijn lollie, lik maar aan m’n lolliepop’.
De rondhuppelende heer in dameskledij ontpopt zich als artiest en geeft een aantal nummertjes ten beste. Al zingend baant ze zich een weg door het publiek, en kijkt menig lieve jongen diep in de ogen. Maar het kan niet altijd feest zijn, meent de organisatie. Zang en dans worden ruw onderbroken voor een loterij, aan de hand van het nummer op ieders consumptiebon.
De leverworst – de derde prijs – vindt snel een nieuwe eigenaar. Maar met prijs twee wil het niet zo vlotten. ,,136? … Ook niemand.” De presentator besluit maar gewoon door te tellen, dat gaat wat sneller. ,,137, 138, 139…” Mijn nummer 144 begint wat vochtig te worden in mijn klamme hand. Maar 140 is mij voor en gaat met een extra consumptiebon aan de haal.
Hoger-opgeleid
Delft is twee homo-organisaties rijk. Het bekendst is de DWH met 175 leden en gehuisvest aan de Lange Geer in hun eigenpand genaamd ‘Begeerte’. Met spektakel en bekende gasten probeert de DWH tijdens de Owee de studentenwereld van haar bestaan te doordringen. De DWH is overigens een algemene vereniging.
De Stichting Host (een adressenbestand van vijftig man) richt zich daarentegen alleen op de Delftse studentenwereld. Host ontstond in 1990, toen een aantal studerende DWH-leden zich afscheidde. Een gebeurtenis die de DWH als onnodig betreurt. DWH-voorzitter Frank van Diepen (29, afgestudeerd natuurkunde): ,,Het is jammer dat er niet één homoseksuele vereniging bestaat in Delft. Ik denk dat het niet zo relevant is om het verschil tussen werkenden en studerenden te benadrukken. De overeenkomst, het homo-zijn, is veel belangrijker.”
Jeroen de Vreede (23, student natuurkunde), voorzitter van Host, is het hier niet mee eens: ,,Onder studenten heerst een andere sfeer, dat is het grootste verschil tussen de DWH en Host. Gemiddeld heeft de DWH een wat ouder publiek.”
Opgemerkt dient te worden dat ook de meeste DWH-leden hoger-opgeleid zijn. De vereniging was zelf in de begintijd (opgericht in 1967) ook een studentenvereniging en heette toen DSWH.
Het verschil tussen Host en de DWH ligt primair in de omvang van de organisaties. De DWH heeft veel meer leden, heeft een eigen pand, en is vijf dagen per week geopend. Tot voor kort was de maandelijkse thema-avond op de eerste donderdag van de maand met aansluitende borrel de enige vaste activiteit van Host. Het Studentenpastoraat stelt hiervoor het pand aan de Voorstraat ter beschikking. Vanaf deze maand komen de Host-ers ook op de derde donderdag van de maand bij elkaar, voor een borrel zónder voorafgaande discussie.
Zielig
Financieel heeft Host het niet gemakkelijk. Na een startsubsidie in 1990, hield de TU de subsidiekraan verder gesloten. Niet helemaal terecht volgens De Vreede, aangezien onder meer de studentenpsychologen af en toe mensen doorverwijzen naar Host. Ook het winnen van de Antonia Korvezeeprijs een aantal jaren geleden – toegekend door de emancipatiecommissie – was geen reden voor subsidie.
Host heeft de naam zwaarwichtig en serieus te zijn, terwijl de DWH voor meer frivool en losbandig doorgaat. ,,Bij Host begint het altijd met een gesprek. Vaak denk ik: daar wil ik het helemaal niet over hebben. Het is niet een plek waar je naar toe gaat om uit te gaan”, legt een DWH’er uit.
Maar de voorzitters van beide organisaties ontkennen deze kwalificaties met klem. ,,De DWH doet inhoudelijk ook heel veel”, verzekert Van Diepen. De Vreede: ,,Sommige mensen schijnen te denken dat wij een zielig clubje mensen zijn. Onzin.” Dat idee vindt waarschijnlijk zijn oorsprong in het feit dat veel mensen die bij Host aankloppen bezig zijn met het vormgeven van hun homo-leven, of zelfs nog met de coming-out. In de begintijd werd er volgens De Vreede bij Host vooral veel gediscussieerd, maar er bestaat volgens hem een trend naar meer borrelen.
,,Voor veel mensen is de coming-out de meest emotionele gebeurtenis van hun leven. Daar doe je jaren over”, verteltDe Vreede. Verreweg de meeste studenten durven ouders en vrienden pas van hun homoseksuele geaardheid te vertellen als ze al lang en breed studeren. Studieproblemen ten gevolge van concentratiestoornissen zijn vaak een aanleiding om naar buiten te treden, ook al is de angst groot. Langsgaan bij Host is volgens De Vreede voor velen een grote stap, waar lang over gewikt en gewogen wordt. Bij de DWH doet de grap de ronde dat de straat langs het pand extra diep is uitgesleten vanwege de nieuwkomers die niet naar binnen durven.
Vriendje
Volgens Host-voorzitter De Vreede bezoeken gemiddeld twintig à dertig man (vrouwen zijn bij Host zelden gesignaleerd) de maandelijkse donderdagavond-discussie. De onderwerpen variëren van coming-out en safe sex tot het dilemma of je wel of geen homo-huisarts neemt. Soms is er een spreker van een organisatie.
Dat laatste is op deze donderdagavond 3 april niet het geval. Deelnemers zijn gelokt met opnieuw een affiche van een schone jongeman, ditmaal slechts gehuld in slip. Maar de opkomst valt tegen. Een man of tien wacht in een zijkamer van het pastoraat op wat komen gaat. ,,Zo rustig is het sinds ons bestaan nog niet geweest”, verontschuldigt De Vreede zich. Paasvakantie, naderende tentamens en het wellicht weinig aansprekende onderwerp worden als excuses aangevoerd.
Wanneer rond kwart voor negen blijkt dat er echt niemand meer komt, neemt de thema-avond een aanvang. Het onderwerp van vanavond is ‘neveneffecten’. ,,In hoeverre worden de keuzes die je maakt in je leven bepaald door je homoseksualiteit”, ligt De Vreede toe.
De Vreede schrijft de discussiepunten op het bord. Normaal worden de aanwezigen in groepen verdeeld om in kleine kring te discussiëren. Vanwege de teleurstellende groepsgrootte blijft de groep in tact. ,,Heeft je homoseksualiteit iets veranderd in de relatie met je ouders?”, wil discussieleider De Vreede weten, en hij gaat het rijtje af. Alle ouders blijken het anders-zijn van hun zoon geaccepteerd te hebben, maar vreemd is dat ze zelden of nooit informeren of zoonlief al een vriendje heeft.
Statement
Met tantes en ooms, en vooral opa’s en oma’s blijkt communicatie nog moeilijker. Veel aanwezigen zeggen zelfs niet aan de grootouders te durven vertellen dat ze homo zijn. ,,Mijn oma is goed katholiek, en ik weet dat het haar pijn doet als ik het vertel. Daarom vertel ik het niet”, aldus een Leidse student die vanavond voor het eerst aanwezig is. Anderen hebben een vergelijkbare afweging gemaakt. ,,Homo’s schijnen ook mensen te zijn, heb ik mijn opa eens horen vertellen”, legt een ander uit. De enige corporale homoseksueel van de avond heeft zijn hele familie wel ingelicht en ergert zich aan de voorzichtigheid van de anderen: ,,Je lult jezelf altijd klem als je om de waarheid heendraait. Laat die mensen hun ogen nou eens opendoen.”
Ouders zijn ook niet erg rap van de tongriem gesneden waar het om het inlichten van verdere familie gaat, zo blijkt. DeVreede: ,,Mijn ouders zeiden: we laten het wel doorschemeren. Toen dat na anderhalf jaar nog niet gebeurd was, heb ik het zelf maar gedaan.”
Een ander onderwerp passeert de revue: vermeld je bij een sollicitatie dat je in het bestuur van Host gezeten hebt? Het pragmatisme blijkt de overhand te hebben. ,,Ik wil geen homo-stempel”, zegt de een. ,,Je doet er alles aan om goed over te komen. Nieuwe kleren, naar de kapper. Als er maar een kleine mogelijkheid is dat je minder kans hebt omdat je homo bent, zet je het natuurlijk niet op je cv”, is de mening van De Vreede.
Maar het homo-zijn blijkt ook kleine vervelende neveneffecten te hebben. Het gearmd met vriend over straat lopen bijvoorbeeld. ,,Als hetero word je hooguit voor klef uitgemaakt. Als homo krijg je gelijk het verwijt dat je een statement maakt”, aldus De Vreede. De meeste aanwezigen doen het wel eens, maar op de juiste plaatsen: ,,Niet voor bioscoop Delfia.” Erg bekeken voelen de meesten zich wel. ,,Ach, dat is alleen de eerste keer”, meent Richard. ,,De eerste keer dat je de Gay-krant koopt, denk je ook dat de hele wereld naar je kijkt.” De discussie kabbelt nog even door alvorens De Vreede met instemming besluit dat het tijd voor de borrel is.
Oscar Wilde
Vanaf acht uur is er volgens het boekje bij de DWH op woensdagavond open café. Maar bij het betreden van café Begeerte is het om kwart voor tien, op het barpersoneel na, nog leeg. Eén van de barkeepers groet en stelt zich voor als Hugo.
De DWH kent een drukkere agenda dan Host. Woensdag-, vrijdag- en zondagavond café, zaterdag dansen bij het populaire Saturgay, en zondagmiddag tweewekelijks een cultureel matinee. Op maandagavond is er sinds kort de nogal erotisch-geladen wasdag: geheel of gedeeltelijk ontkleed dansen in de kelder.
Maar de DWH doet ook aan serieuzere zaken: een aantal leden doet regelmatig middelbare scholen aan om voorlichting te geven. In voor- en najaar loopt er een discussiegroep, en er is af en toe een gespreksavond voor jongeren die met hun coming-out bezig zijn.
Het duurt even voor de zaak deze woensdagavond voorzichtig vol begint te druppelen. Ook bij de DWH vormen vrouwen een duidelijke minderheid, maar vanavond stappen twee vrouwelijke nieuwelingen schuchter de drempel over. Hugo wijst ze vriendelijk de kapstok en vertelt ze hun rechten: een gratis drankje aan de bar voor iedereen die nieuw is. De dames stijgen de steile trap op om een plekje rond de bar in te nemen. ,,Persoonlijk vind ik het niks, die bar zo hoog. Als je hier als nieuweling binnenkomt, word je gelijk zo bekeken”, merkt Hugo op.
Het DWH-pand heeft wat weg van een huiskamer. Voorin staat een boekenkast met homo-literatuur. Alle mogelijke homo-tijdschriften, maar ook ‘The complete works of Oscar Wilde’.
Hugo vertelt ondertussen dat nieuwe DWH-leden vaak een kleine cultuurschok meemaken. ,,De DWH is een cultuur op zich. Nieuwelingen moeten wennen aan de openheid qua sex en relaties. Je wordt heel snel versierd en de volgende dag weer gedumpt. Als je dat voor het eerst meemaakt, kan ik mevoorstellen dat je je gebruikt voelt. Maar dat geldt voor de gay-scene in zijn algemeenheid. Op een gegeven moment wen je eraan.”
Het Delftse homo-uitgaansleven heeft sterk te lijden onder de zuigkracht van gay-capital Amsterdam. Sinds kort weet de DWH met Saturgay iets van de klandizie van Amsterdam af te pakken. Toch stappen nog altijd velen op zaterdagavond op de nachttrein naar Amsterdam, zo ook Hugo. ,,Ik heb een tijd gehad dat ik veel bij de DWH kwam. Het was voor mij een soort woonkamer geworden. Dan doe je geen moeite meer om je op zaterdagavond om te kleden of er goed uit te zien. Als ik verhuis, dan moet het Amsterdam zelf zijn, of in de buurt van een station van het nachtnet.”
Dark-room
Saturgay is normaal gesproken hét hoogtepunt van de DWH-week. Deze week vindt het festijn helaas geen doorgang. De eerste zaterdag van de maand is namelijk gereserveerd voor de vrouwen en hun Potterie. ,,Als je daar als man heengaat, word je opgehangen”, waarschuwt een bezorgde DWH’er. De maandag daarop is het echter wasdag. ,,Een heel andere avond dan de andere, een beetje ondeugend zal ik maar zeggen”, vertelt voorzitter Van Diepen. De wasdag kent een selecte groep bezoekers; de meeste DWH’ers zijn er nooit geweest.
Ad – niet zo jong meer, piercing door de neus – is de verantwoordelijke voor de wasdag. ,,Gemiddeld komt er een wat ouder publiek”, vertelt Ad, en hij legt uit hoe dat komt: ,,Jongeren zijn romantisch, die zoeken naar een vaste vriend. Maar als je relatie twee of drie keer mislukt, ga je daar anders over denken. Dat geldt eigenlijk voor iedereen.” Vrouwen zijn op de wasdag officieel niet verboden. ,,Maar die hebben we er liever niet bij. Daar heb je niets aan”, zegt Ad met een veelbetekenend lachje.
Maandag wasdag bestaat pas sinds december. Omdat er onduidelijkheid bestond over wat de bezoekers wel en niet aan mogen trekken, zijn er sinds kort kledingvoorschriften opgesteld. Deze eerste maandag van de maand ontbloot bovenlijf. De tweede maandag alleen een onderbroek. Op de andere avonden moeten de edele delen verplicht zichtbaar zijn. Ad is niet blij met de nieuwe voorschriften. Wijzend op het geringe aantal bezoekers vanavond: ,,Een avond waarop mensen hun broek aan mogen houden, wordt natuurlijk gelijk de saaiste avond.”
Er wordt wat gedanst in het keldertje, en wie zich verveelt kan zich vergapen aan de heren in een homo-erotische pornofilm. Wasdag is natuurlijk niet compleet zonder dark-room. ,,Er is nou toch niemand’, zegt Ad. En hij doet het licht aan voor een rondleiding. Twee blote lichamen tekenen zich af, en Ad schakelt beschaamd direct het licht weer uit. ,,Op de laatste avond van de maand is de hele kelder eigenlijk een dark-room”, zegt hij. ,,Wil je wat foto’s zien?”
De thermostaat staat flink hoog, de ramen zijn van schotten voorzien om inkijk van straat tegen te gaan, en Ad cum suis vinden het wel welletjes, die warme spijkerbroek. De broeken gaan dus plotseling toch uit. Hoe zit het nou met die kledingvoorschriften, Ad? ,,Meer mag niet”, antwoordt Ad. ,,Minder wel.”
(K.V.)
Het aanvaarden dat je homo bent, is iets waar veel jongeren jaren over doen. Dit vertellen aan de buitenwereld is vaak nog veel moeilijker. Vandaar dat homofiele studenten vaak al lang studeren, voor ze deze stap durven nemen. Twee Delftse homo-organisaties bieden een helpende hand. Een weekje homo-scene bij de DWH (Delftse Werkgroep Homoseksualiteit) en Host (Homoseksualiteit en Studenten).
Het affiche op de deur laat weinig te raden over. Dromerig blikt een goedgebouwde heer – shirt tot aan de navel opengeknoopt en hand diep in de zak – binnenkomers tegemoet. Maar niet voor iedereen is het even duidelijk wat er op deze vrijdagavond in de Werktuigbouw-bar gaande is. ,,Hé, weten jullie wat voor feest dit is? Ik zie alleen maar mannen”, vragen twee jongens bedenkelijk. Nadat ze het affiche aan een tweede onderzoek onderworpen hebben, merken ze waar de afkorting Host voor staat. ,,Homoseksualiteit en Studenten. Wegwezen!” De beide heren vliegen de trap weer op en verdwijnen in het duister.
De bar van Werktuigbouw vormt dit jaar het toneel voor het jaarlijkse Host-feest. Binnen bevinden zich inderdaad veel jongens en slechts een enkele dame. Heel gewone jongens, zoals ze bij Host graag benadrukken. Ze hangen aan de bar, staan in groepjes te praten of maken – naarmate de avond vordert steeds vaker – een dansje. Opvallende noot in het studentengezelschap is de travestiet die zich gracieus door de gelederen beweegt.
Het is een tikkeltje rustig, mogelijk veroorzaakt door concurrentie van het naburige IO-festival. Er wordt gelonkt, en naarmate de kleine uurtjes vorderen en de alcohol zijn werk verricht, krijgt het feest meer de trekjes die een doorsnee heteroseksueel van een homofeest verwacht. Steels wordt hier en daar een zoentje gestolen; het dansen wordt expressiever. En de dj draait af en toe een gewaagd nummertje. Erotisch wiegt de dansvloer op het Surinaamse ritme van ‘Lik maar aan mijn lollie, lik maar aan m’n lolliepop’.
De rondhuppelende heer in dameskledij ontpopt zich als artiest en geeft een aantal nummertjes ten beste. Al zingend baant ze zich een weg door het publiek, en kijkt menig lieve jongen diep in de ogen. Maar het kan niet altijd feest zijn, meent de organisatie. Zang en dans worden ruw onderbroken voor een loterij, aan de hand van het nummer op ieders consumptiebon.
De leverworst – de derde prijs – vindt snel een nieuwe eigenaar. Maar met prijs twee wil het niet zo vlotten. ,,136? … Ook niemand.” De presentator besluit maar gewoon door te tellen, dat gaat wat sneller. ,,137, 138, 139…” Mijn nummer 144 begint wat vochtig te worden in mijn klamme hand. Maar 140 is mij voor en gaat met een extra consumptiebon aan de haal.
Hoger-opgeleid
Delft is twee homo-organisaties rijk. Het bekendst is de DWH met 175 leden en gehuisvest aan de Lange Geer in hun eigenpand genaamd ‘Begeerte’. Met spektakel en bekende gasten probeert de DWH tijdens de Owee de studentenwereld van haar bestaan te doordringen. De DWH is overigens een algemene vereniging.
De Stichting Host (een adressenbestand van vijftig man) richt zich daarentegen alleen op de Delftse studentenwereld. Host ontstond in 1990, toen een aantal studerende DWH-leden zich afscheidde. Een gebeurtenis die de DWH als onnodig betreurt. DWH-voorzitter Frank van Diepen (29, afgestudeerd natuurkunde): ,,Het is jammer dat er niet één homoseksuele vereniging bestaat in Delft. Ik denk dat het niet zo relevant is om het verschil tussen werkenden en studerenden te benadrukken. De overeenkomst, het homo-zijn, is veel belangrijker.”
Jeroen de Vreede (23, student natuurkunde), voorzitter van Host, is het hier niet mee eens: ,,Onder studenten heerst een andere sfeer, dat is het grootste verschil tussen de DWH en Host. Gemiddeld heeft de DWH een wat ouder publiek.”
Opgemerkt dient te worden dat ook de meeste DWH-leden hoger-opgeleid zijn. De vereniging was zelf in de begintijd (opgericht in 1967) ook een studentenvereniging en heette toen DSWH.
Het verschil tussen Host en de DWH ligt primair in de omvang van de organisaties. De DWH heeft veel meer leden, heeft een eigen pand, en is vijf dagen per week geopend. Tot voor kort was de maandelijkse thema-avond op de eerste donderdag van de maand met aansluitende borrel de enige vaste activiteit van Host. Het Studentenpastoraat stelt hiervoor het pand aan de Voorstraat ter beschikking. Vanaf deze maand komen de Host-ers ook op de derde donderdag van de maand bij elkaar, voor een borrel zónder voorafgaande discussie.
Zielig
Financieel heeft Host het niet gemakkelijk. Na een startsubsidie in 1990, hield de TU de subsidiekraan verder gesloten. Niet helemaal terecht volgens De Vreede, aangezien onder meer de studentenpsychologen af en toe mensen doorverwijzen naar Host. Ook het winnen van de Antonia Korvezeeprijs een aantal jaren geleden – toegekend door de emancipatiecommissie – was geen reden voor subsidie.
Host heeft de naam zwaarwichtig en serieus te zijn, terwijl de DWH voor meer frivool en losbandig doorgaat. ,,Bij Host begint het altijd met een gesprek. Vaak denk ik: daar wil ik het helemaal niet over hebben. Het is niet een plek waar je naar toe gaat om uit te gaan”, legt een DWH’er uit.
Maar de voorzitters van beide organisaties ontkennen deze kwalificaties met klem. ,,De DWH doet inhoudelijk ook heel veel”, verzekert Van Diepen. De Vreede: ,,Sommige mensen schijnen te denken dat wij een zielig clubje mensen zijn. Onzin.” Dat idee vindt waarschijnlijk zijn oorsprong in het feit dat veel mensen die bij Host aankloppen bezig zijn met het vormgeven van hun homo-leven, of zelfs nog met de coming-out. In de begintijd werd er volgens De Vreede bij Host vooral veel gediscussieerd, maar er bestaat volgens hem een trend naar meer borrelen.
,,Voor veel mensen is de coming-out de meest emotionele gebeurtenis van hun leven. Daar doe je jaren over”, verteltDe Vreede. Verreweg de meeste studenten durven ouders en vrienden pas van hun homoseksuele geaardheid te vertellen als ze al lang en breed studeren. Studieproblemen ten gevolge van concentratiestoornissen zijn vaak een aanleiding om naar buiten te treden, ook al is de angst groot. Langsgaan bij Host is volgens De Vreede voor velen een grote stap, waar lang over gewikt en gewogen wordt. Bij de DWH doet de grap de ronde dat de straat langs het pand extra diep is uitgesleten vanwege de nieuwkomers die niet naar binnen durven.
Vriendje
Volgens Host-voorzitter De Vreede bezoeken gemiddeld twintig à dertig man (vrouwen zijn bij Host zelden gesignaleerd) de maandelijkse donderdagavond-discussie. De onderwerpen variëren van coming-out en safe sex tot het dilemma of je wel of geen homo-huisarts neemt. Soms is er een spreker van een organisatie.
Dat laatste is op deze donderdagavond 3 april niet het geval. Deelnemers zijn gelokt met opnieuw een affiche van een schone jongeman, ditmaal slechts gehuld in slip. Maar de opkomst valt tegen. Een man of tien wacht in een zijkamer van het pastoraat op wat komen gaat. ,,Zo rustig is het sinds ons bestaan nog niet geweest”, verontschuldigt De Vreede zich. Paasvakantie, naderende tentamens en het wellicht weinig aansprekende onderwerp worden als excuses aangevoerd.
Wanneer rond kwart voor negen blijkt dat er echt niemand meer komt, neemt de thema-avond een aanvang. Het onderwerp van vanavond is ‘neveneffecten’. ,,In hoeverre worden de keuzes die je maakt in je leven bepaald door je homoseksualiteit”, ligt De Vreede toe.
De Vreede schrijft de discussiepunten op het bord. Normaal worden de aanwezigen in groepen verdeeld om in kleine kring te discussiëren. Vanwege de teleurstellende groepsgrootte blijft de groep in tact. ,,Heeft je homoseksualiteit iets veranderd in de relatie met je ouders?”, wil discussieleider De Vreede weten, en hij gaat het rijtje af. Alle ouders blijken het anders-zijn van hun zoon geaccepteerd te hebben, maar vreemd is dat ze zelden of nooit informeren of zoonlief al een vriendje heeft.
Statement
Met tantes en ooms, en vooral opa’s en oma’s blijkt communicatie nog moeilijker. Veel aanwezigen zeggen zelfs niet aan de grootouders te durven vertellen dat ze homo zijn. ,,Mijn oma is goed katholiek, en ik weet dat het haar pijn doet als ik het vertel. Daarom vertel ik het niet”, aldus een Leidse student die vanavond voor het eerst aanwezig is. Anderen hebben een vergelijkbare afweging gemaakt. ,,Homo’s schijnen ook mensen te zijn, heb ik mijn opa eens horen vertellen”, legt een ander uit. De enige corporale homoseksueel van de avond heeft zijn hele familie wel ingelicht en ergert zich aan de voorzichtigheid van de anderen: ,,Je lult jezelf altijd klem als je om de waarheid heendraait. Laat die mensen hun ogen nou eens opendoen.”
Ouders zijn ook niet erg rap van de tongriem gesneden waar het om het inlichten van verdere familie gaat, zo blijkt. DeVreede: ,,Mijn ouders zeiden: we laten het wel doorschemeren. Toen dat na anderhalf jaar nog niet gebeurd was, heb ik het zelf maar gedaan.”
Een ander onderwerp passeert de revue: vermeld je bij een sollicitatie dat je in het bestuur van Host gezeten hebt? Het pragmatisme blijkt de overhand te hebben. ,,Ik wil geen homo-stempel”, zegt de een. ,,Je doet er alles aan om goed over te komen. Nieuwe kleren, naar de kapper. Als er maar een kleine mogelijkheid is dat je minder kans hebt omdat je homo bent, zet je het natuurlijk niet op je cv”, is de mening van De Vreede.
Maar het homo-zijn blijkt ook kleine vervelende neveneffecten te hebben. Het gearmd met vriend over straat lopen bijvoorbeeld. ,,Als hetero word je hooguit voor klef uitgemaakt. Als homo krijg je gelijk het verwijt dat je een statement maakt”, aldus De Vreede. De meeste aanwezigen doen het wel eens, maar op de juiste plaatsen: ,,Niet voor bioscoop Delfia.” Erg bekeken voelen de meesten zich wel. ,,Ach, dat is alleen de eerste keer”, meent Richard. ,,De eerste keer dat je de Gay-krant koopt, denk je ook dat de hele wereld naar je kijkt.” De discussie kabbelt nog even door alvorens De Vreede met instemming besluit dat het tijd voor de borrel is.
Oscar Wilde
Vanaf acht uur is er volgens het boekje bij de DWH op woensdagavond open café. Maar bij het betreden van café Begeerte is het om kwart voor tien, op het barpersoneel na, nog leeg. Eén van de barkeepers groet en stelt zich voor als Hugo.
De DWH kent een drukkere agenda dan Host. Woensdag-, vrijdag- en zondagavond café, zaterdag dansen bij het populaire Saturgay, en zondagmiddag tweewekelijks een cultureel matinee. Op maandagavond is er sinds kort de nogal erotisch-geladen wasdag: geheel of gedeeltelijk ontkleed dansen in de kelder.
Maar de DWH doet ook aan serieuzere zaken: een aantal leden doet regelmatig middelbare scholen aan om voorlichting te geven. In voor- en najaar loopt er een discussiegroep, en er is af en toe een gespreksavond voor jongeren die met hun coming-out bezig zijn.
Het duurt even voor de zaak deze woensdagavond voorzichtig vol begint te druppelen. Ook bij de DWH vormen vrouwen een duidelijke minderheid, maar vanavond stappen twee vrouwelijke nieuwelingen schuchter de drempel over. Hugo wijst ze vriendelijk de kapstok en vertelt ze hun rechten: een gratis drankje aan de bar voor iedereen die nieuw is. De dames stijgen de steile trap op om een plekje rond de bar in te nemen. ,,Persoonlijk vind ik het niks, die bar zo hoog. Als je hier als nieuweling binnenkomt, word je gelijk zo bekeken”, merkt Hugo op.
Het DWH-pand heeft wat weg van een huiskamer. Voorin staat een boekenkast met homo-literatuur. Alle mogelijke homo-tijdschriften, maar ook ‘The complete works of Oscar Wilde’.
Hugo vertelt ondertussen dat nieuwe DWH-leden vaak een kleine cultuurschok meemaken. ,,De DWH is een cultuur op zich. Nieuwelingen moeten wennen aan de openheid qua sex en relaties. Je wordt heel snel versierd en de volgende dag weer gedumpt. Als je dat voor het eerst meemaakt, kan ik mevoorstellen dat je je gebruikt voelt. Maar dat geldt voor de gay-scene in zijn algemeenheid. Op een gegeven moment wen je eraan.”
Het Delftse homo-uitgaansleven heeft sterk te lijden onder de zuigkracht van gay-capital Amsterdam. Sinds kort weet de DWH met Saturgay iets van de klandizie van Amsterdam af te pakken. Toch stappen nog altijd velen op zaterdagavond op de nachttrein naar Amsterdam, zo ook Hugo. ,,Ik heb een tijd gehad dat ik veel bij de DWH kwam. Het was voor mij een soort woonkamer geworden. Dan doe je geen moeite meer om je op zaterdagavond om te kleden of er goed uit te zien. Als ik verhuis, dan moet het Amsterdam zelf zijn, of in de buurt van een station van het nachtnet.”
Dark-room
Saturgay is normaal gesproken hét hoogtepunt van de DWH-week. Deze week vindt het festijn helaas geen doorgang. De eerste zaterdag van de maand is namelijk gereserveerd voor de vrouwen en hun Potterie. ,,Als je daar als man heengaat, word je opgehangen”, waarschuwt een bezorgde DWH’er. De maandag daarop is het echter wasdag. ,,Een heel andere avond dan de andere, een beetje ondeugend zal ik maar zeggen”, vertelt voorzitter Van Diepen. De wasdag kent een selecte groep bezoekers; de meeste DWH’ers zijn er nooit geweest.
Ad – niet zo jong meer, piercing door de neus – is de verantwoordelijke voor de wasdag. ,,Gemiddeld komt er een wat ouder publiek”, vertelt Ad, en hij legt uit hoe dat komt: ,,Jongeren zijn romantisch, die zoeken naar een vaste vriend. Maar als je relatie twee of drie keer mislukt, ga je daar anders over denken. Dat geldt eigenlijk voor iedereen.” Vrouwen zijn op de wasdag officieel niet verboden. ,,Maar die hebben we er liever niet bij. Daar heb je niets aan”, zegt Ad met een veelbetekenend lachje.
Maandag wasdag bestaat pas sinds december. Omdat er onduidelijkheid bestond over wat de bezoekers wel en niet aan mogen trekken, zijn er sinds kort kledingvoorschriften opgesteld. Deze eerste maandag van de maand ontbloot bovenlijf. De tweede maandag alleen een onderbroek. Op de andere avonden moeten de edele delen verplicht zichtbaar zijn. Ad is niet blij met de nieuwe voorschriften. Wijzend op het geringe aantal bezoekers vanavond: ,,Een avond waarop mensen hun broek aan mogen houden, wordt natuurlijk gelijk de saaiste avond.”
Er wordt wat gedanst in het keldertje, en wie zich verveelt kan zich vergapen aan de heren in een homo-erotische pornofilm. Wasdag is natuurlijk niet compleet zonder dark-room. ,,Er is nou toch niemand’, zegt Ad. En hij doet het licht aan voor een rondleiding. Twee blote lichamen tekenen zich af, en Ad schakelt beschaamd direct het licht weer uit. ,,Op de laatste avond van de maand is de hele kelder eigenlijk een dark-room”, zegt hij. ,,Wil je wat foto’s zien?”
De thermostaat staat flink hoog, de ramen zijn van schotten voorzien om inkijk van straat tegen te gaan, en Ad cum suis vinden het wel welletjes, die warme spijkerbroek. De broeken gaan dus plotseling toch uit. Hoe zit het nou met die kledingvoorschriften, Ad? ,,Meer mag niet”, antwoordt Ad. ,,Minder wel.”
(K.V.)
Comments are closed.