Hoezo technisch?

Repair Cafe op Campus

Het Repair Café is een initiatief van voormalig milieujournalist Martine Postma uit Amsterdam. Zij organiseerde bijeenkomsten waarbij mensen hun kapotte gebruiksvoorwerpen konden meenemen en waar ze door handige vrijwilligers werden geholpen om het spul te repareren.

Het reparatiecafé was bedoeld als alternatief voor het weggooien. “Ik geloof niet dat mensen zoveel spullen bij het grofvuil zetten uit onwil”, zegt Postma in De Pers. “Nieuwe spullen zijn nu eenmaal makkelijker te vinden dan goede reparateurs.”

Postma kwam vorige week met een busje vrijwilligers naar het Mekelpark op uitnodiging van de jubilerende Studium Generale (65 jaar).

In Delft waren het geen mixers en magnetrons die ter reparatie werden aangeboden, maar vooral fietsen. In weerwil van hun bijnaam bleken veel TU-studenten namelijk niet te weten hoe een rem af te stellen, een slag uit een wiel te halen of een lekke band te plakken.

Lees ‘Reparatieles tegen weggooien’, De Pers, 19 mei 2011-05-19

In Morf #12 (tijdschrift voor vormgeving) benoemt redacteur Timo de Rijk zijn gemis aan inhoudelijk debat binnen de ontwerpdiscipline.
Voor ik naar Delft kwam, stelde ik mij de grote mensenwereld voor als een massa van individuen met denkers en makers en slimme en minder slimme mensen, die allemaal hun eigen weg probeerden te vinden. Inmiddels heb ik geleerd dat die wereld zich in werkelijkheid heeft gesorteerd in allemaal kleine, spannende wereldjes. Wereldjes die bestaan uit mensen die zich met ongeveer hetzelfde bezighouden en dat uiten door kledingvoorschriften, toelatingseisen, geheime codes, ontmoetingsplaatsen en rituelen. Binnen die wereldjes gebeurt van alles rondom de voor verder niemand te begrijpen, maar toch heel belangrijke, ontwikkelingen en verschillen in opvatting over wat het dan precies inhoudt waarmee ze zich allemaal bezighouden. Bovendien lijkt er een correlatie te bestaan tussen de vaagheid van de bezigheid en de gezellige drukte binnen het wereldje. Ik wilde ook bij zo’n wereldje! Maar na zes jaar industrieel ontwerpen kan ik concluderen dat dat wereldje voor Delftse creatieven niet bestaat. Bouwkunde en IO zijn in Delft vage studies. Naast kennis en wetenschap komt er bij ontwerpen ook een deel creativiteit kijken en dat is voor de Delftenaar een onmeetbaar gedoe. De Delftse methode om daarmee om te gaan is: er niet mee omgaan. Met als gevolg dat deze opleidingen worden bevolkt door belezen tovenaarsleerlingen aan wie, bij gebrek aan een capabele Sorteerhoed, nooit werd uitgelegd dat ze potentiële tovenaars zijn en hoe ze hun toverkunsten moesten ontwikkelen. Met alle onbegrijpelijke explosies en verwarrende eenzaamheid van dien. Maar dat gaat veranderen! Binnenkort krijgen ook bouwkunde en IO een decentrale selectie aan de poort, als ware het een echte creatieve studie!
Toekomstige ontwerpstudenten zullen worden toegelaten op basis van vermeende ‘ontwerpkwaliteiten’ en daar schuilt Timo’s hoop. Die vage kwaliteiten moeten namelijk worden gedefinieerd. En daar kunnen we het nu dan eindelijk eens een beetje serieus over gaan hebben. In speciale kleren! Met geheime codes en ontmoetingsplaatsen! Ik verheug me erop ons daar als ontwerpers gezellig en noodzakelijk druk om te gaan maken. Bovendien komt er een belangrijke vacature vrij op de TU. Gezocht: Perkamentus. 

Repair Cafe op Campus

Repair Cafe op Campus

Repair Cafe op Campus

Het Repair Café is een initiatief van voormalig milieujournalist Martine Postma uit Amsterdam. Zij organiseerde bijeenkomsten waarbij mensen hun kapotte gebruiksvoorwerpen konden meenemen en waar ze door handige vrijwilligers werden geholpen om het spul te repareren.

Het reparatiecafé was bedoeld als alternatief voor het weggooien. “Ik geloof niet dat mensen zoveel spullen bij het grofvuil zetten uit onwil”, zegt Postma in De Pers. “Nieuwe spullen zijn nu eenmaal makkelijker te vinden dan goede reparateurs.”

Postma kwam vorige week met een busje vrijwilligers naar het Mekelpark op uitnodiging van de jubilerende Studium Generale (65 jaar).

In Delft waren het geen mixers en magnetrons die ter reparatie werden aangeboden, maar vooral fietsen. In weerwil van hun bijnaam bleken veel TU-studenten namelijk niet te weten hoe een rem af te stellen, een slag uit een wiel te halen of een lekke band te plakken.

Lees ‘Reparatieles tegen weggooien’, De Pers, 19 mei 2011-05-19