Het geheim van de rollende stenen

Over tien minuten begint het college van prof.dr. W. Ockels. Met koffie in de hand wachten we voor zaal D. Behalve kartonnen collega André Kuipers zijn we de enigen.

Minuten later is er nog altijd geen spoor van Ockels, noch van andere geïnteresseerden. Ook de geraadpleegde portier heeft geen idee. Ondertussen zijn horden studenten door twee klapdeuren in een lange gang verdwenen, en nieuwsgierig lopen we achter een groepje aan. We spieken door de halfopen deur van zaal B, waar geen astronaut, maar dr.ir. S. Turteltaub college geeft. Delft applied mechanics course: dynamics is de inspirerende titel. Omdat teveel toegepaste natuurkunde op de vroege morgen niet goed is voor onze maag, gaan we kijken of de heer Ockels al terecht is.

De breed lachende Kuipers heeft inmiddels gezelschap gekregen van een lotgenoot, maar binnen in de zaal is het nog steeds angstaanjagend donker. Geen ruimtevluchten vandaag. Teleurgesteld slenteren we terug de gang in, en geven ons over aan de mechanica van zaal B.

In het goedgevulde zaaltje is het aangenaam wakker worden. Om ons heen klinkt zacht gefluister, en beneden spreekt Turteltaub zalvende woorden, waarvan de inhoud nog even langs ons heen gaat. Vlak voor ons beginnen twee jongemannen aan hun ontbijt, met een literpak jus d’orange en zelfgesmeerde boterhammen.

Het zijn rollende stenen waarmee Turteltaub onze aandacht plotseling weet te winnen. Hierover bestaat een groot misverstand. Iedereen denkt namelijk dat rollende stenen om hun centrale zwaartepunt roteren, maar wat blijkt wanneer we de versnellingsvectoren goed bekijken? Het werkelijke rotatiepunt is het contactpunt met de helling, en dat verandert voortdurend terwijl de steen naar beneden rolt.

Verrijkt met dit natuurkundige inzicht bekijken we Turteltaub eens nader. Hij ziet er charmant uit. Met een luchtig bloesje en soepel zwaaiende ledematen schept hij een zwoele ‘Heartbreak High’-sfeer. Turteltaub is een hunk en alle meisjes staren verliefd naar de door hem gemaakte sommetjes. De analogie stopt hier echter snel, want zoveel vrouwen zijn er niet en ze voldoen evenmin aan het benodigde babe-gehalte. Sterker nog, wanneer Turteltaub bijna verlegen vraagt of we onze paparazzi-achtige fototechnieken willen staken, roept een bijdehante feeks achter ons: “They are not first year students, they are spies!” “Oh, it’s a surprise“, begrijpt Turteltaub. Het meisje stamelt nog wat halve zinnen, maar Turteltaub heeft zich alweer tot de stof gewend.

Door het voorval is de concentratie van de eerstejaars echter gebroken en het rumoer zwelt in volle sterkte aan. We voelen ons schuldig over het verstoren van de net nog zo gestroomlijnde informatieoverdracht. Beschaamd besluiten we tijdens de koffie niet meer terug te keren.

(Foto: Stan en Sander)

TU-colleges saai? Stan en Sander sluipen binnen en doen verslag. Onaangekondigd, onbevangen, ongefundeerd.

In het vroege ochtendzonnetje van 25 mei parkeren we onze fietsen goedgemutst onder de toren van Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek. Over tien minuten begint het college van prof.dr. W. Ockels. Met koffie in de hand wachten we voor zaal D. Behalve kartonnen collega André Kuipers zijn we de enigen.

Minuten later is er nog altijd geen spoor van Ockels, noch van andere geïnteresseerden. Ook de geraadpleegde portier heeft geen idee. Ondertussen zijn horden studenten door twee klapdeuren in een lange gang verdwenen, en nieuwsgierig lopen we achter een groepje aan. We spieken door de halfopen deur van zaal B, waar geen astronaut, maar dr.ir. S. Turteltaub college geeft. Delft applied mechanics course: dynamics is de inspirerende titel. Omdat teveel toegepaste natuurkunde op de vroege morgen niet goed is voor onze maag, gaan we kijken of de heer Ockels al terecht is.

De breed lachende Kuipers heeft inmiddels gezelschap gekregen van een lotgenoot, maar binnen in de zaal is het nog steeds angstaanjagend donker. Geen ruimtevluchten vandaag. Teleurgesteld slenteren we terug de gang in, en geven ons over aan de mechanica van zaal B.

In het goedgevulde zaaltje is het aangenaam wakker worden. Om ons heen klinkt zacht gefluister, en beneden spreekt Turteltaub zalvende woorden, waarvan de inhoud nog even langs ons heen gaat. Vlak voor ons beginnen twee jongemannen aan hun ontbijt, met een literpak jus d’orange en zelfgesmeerde boterhammen.

Het zijn rollende stenen waarmee Turteltaub onze aandacht plotseling weet te winnen. Hierover bestaat een groot misverstand. Iedereen denkt namelijk dat rollende stenen om hun centrale zwaartepunt roteren, maar wat blijkt wanneer we de versnellingsvectoren goed bekijken? Het werkelijke rotatiepunt is het contactpunt met de helling, en dat verandert voortdurend terwijl de steen naar beneden rolt.

Verrijkt met dit natuurkundige inzicht bekijken we Turteltaub eens nader. Hij ziet er charmant uit. Met een luchtig bloesje en soepel zwaaiende ledematen schept hij een zwoele ‘Heartbreak High’-sfeer. Turteltaub is een hunk en alle meisjes staren verliefd naar de door hem gemaakte sommetjes. De analogie stopt hier echter snel, want zoveel vrouwen zijn er niet en ze voldoen evenmin aan het benodigde babe-gehalte. Sterker nog, wanneer Turteltaub bijna verlegen vraagt of we onze paparazzi-achtige fototechnieken willen staken, roept een bijdehante feeks achter ons: “They are not first year students, they are spies!” “Oh, it’s a surprise“, begrijpt Turteltaub. Het meisje stamelt nog wat halve zinnen, maar Turteltaub heeft zich alweer tot de stof gewend.

Door het voorval is de concentratie van de eerstejaars echter gebroken en het rumoer zwelt in volle sterkte aan. We voelen ons schuldig over het verstoren van de net nog zo gestroomlijnde informatieoverdracht. Beschaamd besluiten we tijdens de koffie niet meer terug te keren.

(Foto: Stan en Sander)