James Mangold oogst op het International Filmfestival Rotterdam veel lof met zijn speelfilmdebuut ‘Heavy’ waarin een dikke pizzabakker verliefd wordt op een beeldschone serveerster.
Delen
Vanavond luistert zijn film de opening op van Filmhuis Lumen. Mangold is daarbij aanwezig en laat zich na de vertoning van ‘Heavy’ interviewen door Renée Soutendijk. Afgelopen maandag stond hij in het Rotterdamse Hiltonhotel de pers te woord.
Met een brede glimlach verschijnt James Mangold iets later dan afgesproken in de lobby van het Hiltonhotel, waar het rond drieën in de middag krioelt van de mensen. Hij heeft net een klein dutje gedaan, zegt hij enigszins verontschuldigend, want hij is nog steeds niet bekomen van de jetlag. Bovendien heeft hij het sinds zijn aankomst in Rotterdam erg druk. Aan één stuk door moet hij interviews geven. Voorlopig is dit zijn laatste. Hoewel hij staat te popelen om films te gaan kijken, staat hij er met alle plezier nog eentje af, en mag het zelfs langer duren dan het half uurtje dat ervoor was uitgetrokken.
,,Van Delft heb ik weleens gehoord”, antwoordt hij desgevraagd met een zware basstem. Het bestaan ervan is hij te weten gekomen van zijn vader, de Amerikaanse schilder Robert Mangold, die regelmatig in Nederland was en exposities op zijn naam heeft staan in het Amsterdamse Stedelijk Museum en het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Dat Vermeer in Delft heeft gewoond is hem echter onbekend. ,,Oh ja?”, reageert hij nieuwsgierig.
Voor Mangold junior is het evenmin de eerste keer dat hij hier is. Drie jaar geleden was hij met zijn producer te gast op het International Filmfestival Rotterdam. De steun en aanmoediging die ze kregen op Cinemart, een markt voor onafhankelijke filmmakers, hebben er mede toe bijgedragen dat ‘Heavy’ gemaakt kon worden, vertelt hij later.
Het idee om ‘Heavy’ te maken had hij toen al lang in zijn hoofd. Ongeveer zeven jaar geleden werd het geboren. ,,Ik wilde een film maken over dik-zijn”, legt hij uit. ,,Het idee van dik-zijn vind ik erg intrigerend. In meer ruime zin ben ik geïnteresseerd in onaantrekkelijkheid en in wat mensen mooi of lelijk maakt.”
Anders dan in sommige landen in de Derde Wereld wordt dik-zijn in onze samenleving als lelijk beschouwd. ,,Als iemand ineens erg dik wordt, dan vraagt de omgeving zich ernstig af waarom hij zichzelf zoiets aandoet. Men denkt dat hij niet goed voor zichzelf zorgt en vat het op als een vorm van zelfvernietiging. Dik-zijn wordt gezien als iets waarvan je zelf de schuld draagt, omdat verondersteld wordt dat je er iets aan kunt doen. Als je zwart of blank bent, dan ben je zo, maar als je dik bent dan heb je dat zelf willen zijn.”
Depressief
Mangold gaat in ‘Heavy’ niet in op de vraag waarom hoofdrolspeler Victor, een prachtige rol van Pruitt Taylor Vince, dik is geworden. Dat is ook allerminst zijn bedoeling. Hij benadruktdat er heel veel mooie dikke mensen zijn en vindt niet dat je iemand zijn dikte kunt verwijten. ,,Dik-zijn is net zomin een keus als bijvoorbeeld depressiviteit. Ik denk dat het een geestesgesteldheid is die verband houdt met stress. Vaak word je er ook mee geboren of grootgebracht. Als je een dikke vader of moeder hebt, dan zit het misschien in je genen of leer je bepaalde eetgewoonten aan. Maar daarmee wil ik niet beweren dat er deviant gedrag aan ten grondslag ligt, want het kan evengoed een wijze zijn waarop je wilt leven.”
Mangold wilde niet alleen een film maken over een dik persoon maar ook over één die zo non-assertief is dat hij bijna niet aanwezig is. ,,Wat ik boeiend vind is de contradictie tussen hoe je twee keer zo dik bent dan andere mensen en toch twee keer zo weinig opvalt. Dat heeft ook te maken met de blik van anderen. We zijn namelijk vaak erg bang als we geconfronteerd worden met onze eigen angsten. Als ik in de film sociologisch iets wil beweren, dan is het wel dat de dikte van Victor het minst belangrijke aspect is van zijn leven waar hij een oplossing voor moet vinden.”
Moordenaar
Voor ‘Heavy’ liet Mangold zich op tweeërlei wijze inspireren. Ten eerste groeide hij op in upstate New York, vlakbij een restaurant dat lijkt op dat waar de film zich afspeelt. ,,Sommige karakters uit de film heb ik meegemaakt. Er was ook een ‘Victor’, maar een andere dan die ik ervan heb gemaakt. Ik herinner me ook de serveerster waarop Deborah Harry’s karakter is gebaseerd.” Op de tweede plaats wilde hij een hele stille film maken, of zoals hij het zelf verwoordt: ,,A least talky soundfilm.”
Opvallend aan de film is dat er tot aan het eind toe een sterke dreiging is dat Victor zich ontpopt als een moordenaar. ,,Daarvan werd ik zelf ook bewust toen ik aan het script werkte. Ik weet niet zeker of ìk die er heb ingebracht of dat die voortvloeit uit de maatschappij waarin we leven. Victor doet gedurende de hele film namelijk niets anders dan leuke dingen voor de mensen. Wat hem angstaanjagend maakt is het feit dat hij zo weinig zegt, zodat we het gevoel hebben dat we hem niet goed kennen. Maar het komt ook door de titel en doordat er tegenwoordig zoveel films over serial killers worden gemaakt.”
Hij heeft lang gezocht naar een geschikte acteur voor de rol van Victor. Hij plaatste een advertentie waarin gevraagd werd om een acteur die minstens 250 pond weegt. Meer dan honderd mensen deden een screentest. ,,Toen ik Pruitt Taylor Vince zag wist ik meteen dat hij de capaciteiten bezat om zich de rol van Victor eigen te maken.” Dat Victor zo fenomenaal zijn ogen laat rollen gebeurde volgens Mangold zomaar plotseling in één van de scènes. ,,Vanaf dat moment is hij dat méér en méér gaan doen. Terwijl ik eerst nog tegen hem zei: ‘Maak je er maar geen zorgen om’.”
Erkenning
Dat hij Deborah Harry koos om de rol te vertolken van de oudere serveerster, de tegenpool van het jonge meisje (Liv Tyler) waar Victor verliefd op wordt, kwam voort uit Mangolds verwachting dat de pers ‘Heavy’ als een ‘kleine’ film zou presenteren. ,,Zezouden de film omschrijven als het verhaal van de dikke man die een paar kleine stappen in zijn leven doet. Het zou onmogelijk geweest zijn critici en journalisten ervan te overtuigen om het woord ‘klein’ te vermijden of ze ervan af te houden dat ze schrijven dat er weinig gebeurt, wat trouwens helemaal opgaat. Het publiek denkt dan al snel dat het een slaapverwekkende film is. Ik heb me er veel om bekommerd belangstelling voor de film op te wekken en ook om geweldige acteurs te vinden. In ‘Debby’ zijn beide aanwezig.”
De jonge regisseur is blij dat ‘Heavy’ overal lovende reacties krijgt. ,,Ik hou van erkenning en dat mensen aandacht besteden aan iets waaraan ik heel hard heb gewerkt. Maar de essentie waarom ik films maak is om vragen van mezelf te beantwoorden en om mezelf trots te maken. Ik heb geprobeerd een film te maken die ik zelf graag zou zien. En dat is een stille, tedere en eerlijke lovestory.”
Figuur 1 James Mangold: ,,Dik-zijn wordt gezien als iets waarvan je zelf de schuld draagt”
James Mangold oogst op het International Filmfestival Rotterdam veel lof met zijn speelfilmdebuut ‘Heavy’ waarin een dikke pizzabakker verliefd wordt op een beeldschone serveerster. Vanavond luistert zijn film de opening op van Filmhuis Lumen. Mangold is daarbij aanwezig en laat zich na de vertoning van ‘Heavy’ interviewen door Renée Soutendijk. Afgelopen maandag stond hij in het Rotterdamse Hiltonhotel de pers te woord.
Met een brede glimlach verschijnt James Mangold iets later dan afgesproken in de lobby van het Hiltonhotel, waar het rond drieën in de middag krioelt van de mensen. Hij heeft net een klein dutje gedaan, zegt hij enigszins verontschuldigend, want hij is nog steeds niet bekomen van de jetlag. Bovendien heeft hij het sinds zijn aankomst in Rotterdam erg druk. Aan één stuk door moet hij interviews geven. Voorlopig is dit zijn laatste. Hoewel hij staat te popelen om films te gaan kijken, staat hij er met alle plezier nog eentje af, en mag het zelfs langer duren dan het half uurtje dat ervoor was uitgetrokken.
,,Van Delft heb ik weleens gehoord”, antwoordt hij desgevraagd met een zware basstem. Het bestaan ervan is hij te weten gekomen van zijn vader, de Amerikaanse schilder Robert Mangold, die regelmatig in Nederland was en exposities op zijn naam heeft staan in het Amsterdamse Stedelijk Museum en het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Dat Vermeer in Delft heeft gewoond is hem echter onbekend. ,,Oh ja?”, reageert hij nieuwsgierig.
Voor Mangold junior is het evenmin de eerste keer dat hij hier is. Drie jaar geleden was hij met zijn producer te gast op het International Filmfestival Rotterdam. De steun en aanmoediging die ze kregen op Cinemart, een markt voor onafhankelijke filmmakers, hebben er mede toe bijgedragen dat ‘Heavy’ gemaakt kon worden, vertelt hij later.
Het idee om ‘Heavy’ te maken had hij toen al lang in zijn hoofd. Ongeveer zeven jaar geleden werd het geboren. ,,Ik wilde een film maken over dik-zijn”, legt hij uit. ,,Het idee van dik-zijn vind ik erg intrigerend. In meer ruime zin ben ik geïnteresseerd in onaantrekkelijkheid en in wat mensen mooi of lelijk maakt.”
Anders dan in sommige landen in de Derde Wereld wordt dik-zijn in onze samenleving als lelijk beschouwd. ,,Als iemand ineens erg dik wordt, dan vraagt de omgeving zich ernstig af waarom hij zichzelf zoiets aandoet. Men denkt dat hij niet goed voor zichzelf zorgt en vat het op als een vorm van zelfvernietiging. Dik-zijn wordt gezien als iets waarvan je zelf de schuld draagt, omdat verondersteld wordt dat je er iets aan kunt doen. Als je zwart of blank bent, dan ben je zo, maar als je dik bent dan heb je dat zelf willen zijn.”
Depressief
Mangold gaat in ‘Heavy’ niet in op de vraag waarom hoofdrolspeler Victor, een prachtige rol van Pruitt Taylor Vince, dik is geworden. Dat is ook allerminst zijn bedoeling. Hij benadruktdat er heel veel mooie dikke mensen zijn en vindt niet dat je iemand zijn dikte kunt verwijten. ,,Dik-zijn is net zomin een keus als bijvoorbeeld depressiviteit. Ik denk dat het een geestesgesteldheid is die verband houdt met stress. Vaak word je er ook mee geboren of grootgebracht. Als je een dikke vader of moeder hebt, dan zit het misschien in je genen of leer je bepaalde eetgewoonten aan. Maar daarmee wil ik niet beweren dat er deviant gedrag aan ten grondslag ligt, want het kan evengoed een wijze zijn waarop je wilt leven.”
Mangold wilde niet alleen een film maken over een dik persoon maar ook over één die zo non-assertief is dat hij bijna niet aanwezig is. ,,Wat ik boeiend vind is de contradictie tussen hoe je twee keer zo dik bent dan andere mensen en toch twee keer zo weinig opvalt. Dat heeft ook te maken met de blik van anderen. We zijn namelijk vaak erg bang als we geconfronteerd worden met onze eigen angsten. Als ik in de film sociologisch iets wil beweren, dan is het wel dat de dikte van Victor het minst belangrijke aspect is van zijn leven waar hij een oplossing voor moet vinden.”
Moordenaar
Voor ‘Heavy’ liet Mangold zich op tweeërlei wijze inspireren. Ten eerste groeide hij op in upstate New York, vlakbij een restaurant dat lijkt op dat waar de film zich afspeelt. ,,Sommige karakters uit de film heb ik meegemaakt. Er was ook een ‘Victor’, maar een andere dan die ik ervan heb gemaakt. Ik herinner me ook de serveerster waarop Deborah Harry’s karakter is gebaseerd.” Op de tweede plaats wilde hij een hele stille film maken, of zoals hij het zelf verwoordt: ,,A least talky soundfilm.”
Opvallend aan de film is dat er tot aan het eind toe een sterke dreiging is dat Victor zich ontpopt als een moordenaar. ,,Daarvan werd ik zelf ook bewust toen ik aan het script werkte. Ik weet niet zeker of ìk die er heb ingebracht of dat die voortvloeit uit de maatschappij waarin we leven. Victor doet gedurende de hele film namelijk niets anders dan leuke dingen voor de mensen. Wat hem angstaanjagend maakt is het feit dat hij zo weinig zegt, zodat we het gevoel hebben dat we hem niet goed kennen. Maar het komt ook door de titel en doordat er tegenwoordig zoveel films over serial killers worden gemaakt.”
Hij heeft lang gezocht naar een geschikte acteur voor de rol van Victor. Hij plaatste een advertentie waarin gevraagd werd om een acteur die minstens 250 pond weegt. Meer dan honderd mensen deden een screentest. ,,Toen ik Pruitt Taylor Vince zag wist ik meteen dat hij de capaciteiten bezat om zich de rol van Victor eigen te maken.” Dat Victor zo fenomenaal zijn ogen laat rollen gebeurde volgens Mangold zomaar plotseling in één van de scènes. ,,Vanaf dat moment is hij dat méér en méér gaan doen. Terwijl ik eerst nog tegen hem zei: ‘Maak je er maar geen zorgen om’.”
Erkenning
Dat hij Deborah Harry koos om de rol te vertolken van de oudere serveerster, de tegenpool van het jonge meisje (Liv Tyler) waar Victor verliefd op wordt, kwam voort uit Mangolds verwachting dat de pers ‘Heavy’ als een ‘kleine’ film zou presenteren. ,,Zezouden de film omschrijven als het verhaal van de dikke man die een paar kleine stappen in zijn leven doet. Het zou onmogelijk geweest zijn critici en journalisten ervan te overtuigen om het woord ‘klein’ te vermijden of ze ervan af te houden dat ze schrijven dat er weinig gebeurt, wat trouwens helemaal opgaat. Het publiek denkt dan al snel dat het een slaapverwekkende film is. Ik heb me er veel om bekommerd belangstelling voor de film op te wekken en ook om geweldige acteurs te vinden. In ‘Debby’ zijn beide aanwezig.”
De jonge regisseur is blij dat ‘Heavy’ overal lovende reacties krijgt. ,,Ik hou van erkenning en dat mensen aandacht besteden aan iets waaraan ik heel hard heb gewerkt. Maar de essentie waarom ik films maak is om vragen van mezelf te beantwoorden en om mezelf trots te maken. Ik heb geprobeerd een film te maken die ik zelf graag zou zien. En dat is een stille, tedere en eerlijke lovestory.”
Figuur 1 James Mangold: ,,Dik-zijn wordt gezien als iets waarvan je zelf de schuld draagt”
Comments are closed.