‘Het centrum van de onweersbui’

,,Als de financiële middelen wat minder worden komt er vanzelf meer commentaar.” Ernest Lans (55) stopt met vakgroepbeheer. Exit Elektrotechniek, maar de handel gaat door.

Tegenover het Legermuseum staat een pand waarin een dozijn startende bedrijfjes is gevestigd. Eigenaar en beheerder is Ernest Lans, die vorige week afscheid nam als vakgroepbeheerder bij Elektrotechniek. In een groene KLM-overall vertelt hij hoe een ambtenaar aan 2000 m2 binnenstad komt.

,,Overdag zat ik als ambtenaar aan de TU en ’s avonds in de ambulante handel. Ik ben begonnen met het doorverkopen van gebruikte telefoons, want de handel mocht geen TU-binding hebben.” Telefoons konden wel door de beugel. Hele wagonladingen verplaatste hij van Duitsland naar Afrika.

Lans huurde een tuinbouwkas, kocht een oud pakhuis en begon in de avonduren de boel te verbouwen. Vlak nadat de verbouwing klaar was brandde het pakhuis met zijn woning uit. Hij laat foto’s zien: vier zwartgeblakerde muren waartussen een lading gesmolten telefoons ligt. Het dak ontbreekt. ,,Kon ik weer opnieuw verbouwen.”

Inmiddels is hij eigenaar van meerdere panden waarvan een deel gebruikt wordt om buitenlandse gasten van de TU te huisvesten. De handel heeft zich uitgebreid tot meer dan telefoons: ,,Op dit moment verkoop ik bijvoorbeeld weer kerstbomen. Ik kweek ze ook zelf tegenwoordig.”

Lans’ gevoel voor commercie bracht Elektrotechniek ertoe haar medewerker tot vakgroepbeheerder te benoemen. ,,Het was toen inmiddels ook wel duidelijk dat ik niet zo’n elektrotechnicus ben. Financiën ligt mij beter: ik kan wel aardig met fondsen schuiven.”

Met een miljoentje of acht subsidie (‘op twee A4-tjes werd een plan ingediend, later werd alsnog een heel rapport geëist’) werd een nieuwe onderzoeksgroep opgericht: het IRCTR, International Research Centre for Telecommunication Transmission and Radar.
Wasmachinehuis

Lans begon als kok in de horeca. Toen bij Natuurkunde iemand werd gezocht voor het ijken van meters en weerstandsbanken, reageerde hij. ,,Mijn hart lag wel een beetje bij elektronica.” Een medewerker deed voor hoe ijken in zijn gang ging en Lans kon als ‘rijksambtenaar E’ aan de slag. Niet gehinderd door enige kennis van zaken kreeg hij een half jaar om zich door de voorraad meters en weerstandsbanken te worstelen.

,,Tot dan toe werden die meters een voor een geijkt. Onzin natuurlijk, tegelijk testen scheelt de helft van het werk. Als je koekjes bakt doe je toch ook niet één koekje per keer in de oven?”

Klaar met de meters, op naar de weerstandsbanken. ,,Een beetje benzine op een koperen kammetje druppelen en dan doormeten.” Lans vond weer dat het grootschaliger kon en kwam met eentwaalfliterblik benzine onder de arm het laboratorium binnenlopen. ,,Dat gaf nogal klachten toen vanwege de stankoverlast en explosiegevaar. Maar het ging wel een stuk sneller.” Na twee maanden was hij klaar met zowel de meters als de weerstandsbanken.

Onder toeziend oog van collega’s (‘Ik let wel op dat die kok het goed doet’) mocht hij de resterende vier maanden van zijn proeftijd invullen met reparaties. ,,Er stond nog een oud apparaat in de hoek en toen ben ik daar maar een beetje aan gaan rommelen.” Na vier jaar verhuisde hij van Natuurkunde naar Elektrotechniek.

Maar heden lijkt Lans meer te interesseren dan verleden. Dus begint hij al snel over de naamsverandering van Elektrotechniek: ,,Eerst worden miljoenen uitgegeven om de naam Elektrotechniek bekendheid te geven en vervolgens noemen ze de faculteit ITS, oftewel het wasmachinehuis. Er bestaat namelijk een groothandel in wasmachines die zo heet.”
Kritiek

Kritiek leveren is hem niet vreemd. ,,Twee fulltime banen heeft zo zijn voordelen. Je bent niet afhankelijk van je baan dus hoef je niet zo bang te zijn dat je iets verkeerds zegt.” Lans heeft dan ook niet de naam zich soepel en tactisch op te stellen.

De TU is volgens hem ondemocratischer geworden en hij is het niet geheel eens met de reorganisaties: ,,Het moet een keer eindigen, reorganisatie op reorganisatie stapelen is niet goed. Er kunnen niet ongestraft productiemensen worden wegbezuinigd.” Bestuur en TU, Lans raakt er niet over uitgepraat. ,,Ik vind het wel verdrietig en jammer hoor, maar je groeit uit elkaar. Ik ben ik en ik kan me niet vinden in het beleid van nu.”

Lans’ beslissingen als vakgroepbeheerder werden niet altijd toegejuicht. ,,Er is mij wel partijdigheid verweten. Dan kreeg de ene groep bijvoorbeeld veertigduizend gulden meer dan de andere. Maar op een budget van een miljoen betekent een verschil van veertigduizend gulden dat iedereen evenveel krijgt.”

Hoe beperkter de financiële middelen, des te meer commentaar. ,,Ik zat natuurlijk ook in het centrum van de onweersbui. Soms had ik geen keus. Als je voor een muur staat kun je er overheen of er doorheen, maar eromheen kan niet.”

Aan alles komt een eind. De indrukwekkende horecabumper van Lans zal niet meer in Elektrotechniek te zien zijn. ,,Ik deed wel eens een wedstrijdje met studenten. Wie het eerst boven was in Elektro kreeg taart van de ander. Ze wisten natuurlijk niet dat ik een behoorlijke conditie had door al dat gesjouw met bouwmateriaal ’s avonds. Tja die buik: een goedaardig gezwel zeg ik altijd maar.”

,,Als de financiële middelen wat minder worden komt er vanzelf meer commentaar.” Ernest Lans (55) stopt met vakgroepbeheer. Exit Elektrotechniek, maar de handel gaat door.

Tegenover het Legermuseum staat een pand waarin een dozijn startende bedrijfjes is gevestigd. Eigenaar en beheerder is Ernest Lans, die vorige week afscheid nam als vakgroepbeheerder bij Elektrotechniek. In een groene KLM-overall vertelt hij hoe een ambtenaar aan 2000 m2 binnenstad komt.

,,Overdag zat ik als ambtenaar aan de TU en ’s avonds in de ambulante handel. Ik ben begonnen met het doorverkopen van gebruikte telefoons, want de handel mocht geen TU-binding hebben.” Telefoons konden wel door de beugel. Hele wagonladingen verplaatste hij van Duitsland naar Afrika.

Lans huurde een tuinbouwkas, kocht een oud pakhuis en begon in de avonduren de boel te verbouwen. Vlak nadat de verbouwing klaar was brandde het pakhuis met zijn woning uit. Hij laat foto’s zien: vier zwartgeblakerde muren waartussen een lading gesmolten telefoons ligt. Het dak ontbreekt. ,,Kon ik weer opnieuw verbouwen.”

Inmiddels is hij eigenaar van meerdere panden waarvan een deel gebruikt wordt om buitenlandse gasten van de TU te huisvesten. De handel heeft zich uitgebreid tot meer dan telefoons: ,,Op dit moment verkoop ik bijvoorbeeld weer kerstbomen. Ik kweek ze ook zelf tegenwoordig.”

Lans’ gevoel voor commercie bracht Elektrotechniek ertoe haar medewerker tot vakgroepbeheerder te benoemen. ,,Het was toen inmiddels ook wel duidelijk dat ik niet zo’n elektrotechnicus ben. Financiën ligt mij beter: ik kan wel aardig met fondsen schuiven.”

Met een miljoentje of acht subsidie (‘op twee A4-tjes werd een plan ingediend, later werd alsnog een heel rapport geëist’) werd een nieuwe onderzoeksgroep opgericht: het IRCTR, International Research Centre for Telecommunication Transmission and Radar.
Wasmachinehuis

Lans begon als kok in de horeca. Toen bij Natuurkunde iemand werd gezocht voor het ijken van meters en weerstandsbanken, reageerde hij. ,,Mijn hart lag wel een beetje bij elektronica.” Een medewerker deed voor hoe ijken in zijn gang ging en Lans kon als ‘rijksambtenaar E’ aan de slag. Niet gehinderd door enige kennis van zaken kreeg hij een half jaar om zich door de voorraad meters en weerstandsbanken te worstelen.

,,Tot dan toe werden die meters een voor een geijkt. Onzin natuurlijk, tegelijk testen scheelt de helft van het werk. Als je koekjes bakt doe je toch ook niet één koekje per keer in de oven?”

Klaar met de meters, op naar de weerstandsbanken. ,,Een beetje benzine op een koperen kammetje druppelen en dan doormeten.” Lans vond weer dat het grootschaliger kon en kwam met eentwaalfliterblik benzine onder de arm het laboratorium binnenlopen. ,,Dat gaf nogal klachten toen vanwege de stankoverlast en explosiegevaar. Maar het ging wel een stuk sneller.” Na twee maanden was hij klaar met zowel de meters als de weerstandsbanken.

Onder toeziend oog van collega’s (‘Ik let wel op dat die kok het goed doet’) mocht hij de resterende vier maanden van zijn proeftijd invullen met reparaties. ,,Er stond nog een oud apparaat in de hoek en toen ben ik daar maar een beetje aan gaan rommelen.” Na vier jaar verhuisde hij van Natuurkunde naar Elektrotechniek.

Maar heden lijkt Lans meer te interesseren dan verleden. Dus begint hij al snel over de naamsverandering van Elektrotechniek: ,,Eerst worden miljoenen uitgegeven om de naam Elektrotechniek bekendheid te geven en vervolgens noemen ze de faculteit ITS, oftewel het wasmachinehuis. Er bestaat namelijk een groothandel in wasmachines die zo heet.”
Kritiek

Kritiek leveren is hem niet vreemd. ,,Twee fulltime banen heeft zo zijn voordelen. Je bent niet afhankelijk van je baan dus hoef je niet zo bang te zijn dat je iets verkeerds zegt.” Lans heeft dan ook niet de naam zich soepel en tactisch op te stellen.

De TU is volgens hem ondemocratischer geworden en hij is het niet geheel eens met de reorganisaties: ,,Het moet een keer eindigen, reorganisatie op reorganisatie stapelen is niet goed. Er kunnen niet ongestraft productiemensen worden wegbezuinigd.” Bestuur en TU, Lans raakt er niet over uitgepraat. ,,Ik vind het wel verdrietig en jammer hoor, maar je groeit uit elkaar. Ik ben ik en ik kan me niet vinden in het beleid van nu.”

Lans’ beslissingen als vakgroepbeheerder werden niet altijd toegejuicht. ,,Er is mij wel partijdigheid verweten. Dan kreeg de ene groep bijvoorbeeld veertigduizend gulden meer dan de andere. Maar op een budget van een miljoen betekent een verschil van veertigduizend gulden dat iedereen evenveel krijgt.”

Hoe beperkter de financiële middelen, des te meer commentaar. ,,Ik zat natuurlijk ook in het centrum van de onweersbui. Soms had ik geen keus. Als je voor een muur staat kun je er overheen of er doorheen, maar eromheen kan niet.”

Aan alles komt een eind. De indrukwekkende horecabumper van Lans zal niet meer in Elektrotechniek te zien zijn. ,,Ik deed wel eens een wedstrijdje met studenten. Wie het eerst boven was in Elektro kreeg taart van de ander. Ze wisten natuurlijk niet dat ik een behoorlijke conditie had door al dat gesjouw met bouwmateriaal ’s avonds. Tja die buik: een goedaardig gezwel zeg ik altijd maar.”