Headhunting op de TU Delft (1)

Deze week deel een: de student-recruiter.

Is jou op de borrelvloer nooit gevraagd of je misschien interesse hebt om eens bij een recruiter langs te gaan voor een oriënterend gesprek? En je bent nooit gebeld door een bedrijf dat je met woorden als detachering en recruitment om de oren sloeg en vervolgens een succesvolle toekomst beloofde? Dan ben je waarschijnlijk geen high-potential, of je bent het heel onopvallend. Want wie goed presteert en daarbij ook nog een commissietje of een bestuurtje doet, heeft grote kans te worden gespot door recruitend Nederland.

,,Als je niets naast je studie hebt gedaan, maak je weinig kans. En je moet goede studieresultaten hebben, al hoeft het niet uitmuntend te zijn. Eigenlijk moet je gewoon een beetje een vlotte jongen zijn.” Flip van Dijk, student werktuigbouwkunde en voormalig lid van de studentenraad, werd tot drie keer toe gespot door medestudenten die hem in contact wilden brengen met recruitment-bureaus. Dat leek hem wel wat, en dus haalde hij zijn nette pak uit de kast, knoopte zijn das, en schoof aan voor een gesprek.

De voordelen zijn voor Van Dijk duidelijk. Betrekkelijk eenvoudig had hij een stage kunnen regelen via zo%n bureau. ,,Ik had zo bij Unilever kunnen beginnen, maar mijn professor vond dat ik mijn afstuderen aan de TU moest doen. En je schijnt na je studie via een recruiter makkelijker binnen te komen bij bedrijven. Soms mag je een eerste sollicitatieronde overslaan.”

Match

Student luchtvaart- en ruimtevaarttechniek Jordy Egging is een van de acht Delftse student-recruiters die voor KPMG Ebbinge werken. Egging benadert medestudenten die uitsteken boven het gemiddelde met de vraag of ze wellicht geïnteresseerd zijn om eens met het bedrijf om de tafel te zitten. ,,Dat zijn meestal mensen die ik zelf ken. Als iemand mij geschikt lijkt, spreek ik eerst af in een café of bij mij thuis. Dan leg ik uit hoe het in zijn werk gaat. De kandidaat beslist vervolgens zelf of hij het een interessant voorstel vindt.”

Pas als iemand geïnteresseerd is, speelt Egging de naam door aan het hoofdkantoor. Dan volgt een procedure met een vragenlijst, een serie testjes en een intake-gesprek met een counsellor, meestal een oud-topmanager uit het bedrijfsleven. Egging: ,,Zo iemand kan de kandidaat goed beoordelen vanwege zijn ervaring. Je kunt hem niet makkelijk om de tuin leiden. Dat is wel wat anders dan wat je bij veel bedrijven ziet: een recruitment-meisje dat drie jaar ouder is dan jijzelf.” Het bureau wil meer weten dan standaard cv-wetenswaardigheden. ,,De gesprekken gaan ook over hoe je bepaalde periodes in je leven ervaren hebt. Daaruit kunnen ze bijvoorbeeld afleiden hoe de kandidaat over zichzelf denkt.”

Voldoet een kandidaat aan de verwachtingen, dan ‘gaat hij in procedure’: hij wordt opgenomen in het bestand. En op het moment dat hij een afstudeerplek of een baan zoekt, probeert het bureau een match te maken met een geschikt bedrijf. ,,Maar wel gericht. KPMG Ebbinge zal nooit proberen iemand geforceerd in een bepaalde richting te duwen. Daar heeft niemand iets aan.”

Ook Linda van Merrienboer, net afgestudeerd bij technische wiskunde, werd tijdens haar studiegevraagd of ze het interessant vond eens met KPMG Ebbinge te praten. Over haar contacten met de recruiters is ze tevreden. ,,Baat het niet, dan schaadt het niet”, meent ze. ,,En zit je niet op dergelijke contacten te wachten, dan kun je altijd nee zeggen.” Tijdens het introductiegesprek vertelde ze dat consultancy haar interesse had, wat tot gevolg had dat haar recruiter organiseerde dat ze kon deelnemen aan een business course bij McKinsey. Bovendien werd Van Merrienboer nog vóór haar afstuderen in contact gebracht met een mogelijke werkgever, een haar onbekend bedrijfje. ,,Ik had nog nooit van hen gehoord, hoewel ze binnen hun vakgebied toonaangevend zijn. Als ik alleen het Intermediair jaarboek zou hebben gehad, was ik daar nooit gaan solliciteren.”

Pikant

Er is een hardnekkig gerucht dat dergelijke vormen van recruitment veel weg hebben van vriendjespolitiek. Egging: ,,Veel mensen denken dat het een incrowd wereld is. Maar dat is niet het geval. Natuurlijk zijn er wel eens recruiters die hun clubgenoten aandragen, maar iemand moet wel kwaliteiten hebben. Wanneer een kandidaat niet aan het profiel voldoet, wordt hij afgewezen en stopt het contact. Dat is zowel voor de kandidaat als voor de student-recruiter vervelend.”

Egging, zelf Virgiliaan, beaamt wel dat in Delft veel kandidaten afkomstig zijn van de twee grote studentenverenigingen. ,,Dat vind ik ook logisch. Veel studenten laten hun ontwikkeling zien op studenten- en studieverenigingen. Maar we zitten niet alleen op die verenigingen. De recruiters zijn verdeeld over faculteiten en verenigingen, zodat een optimale dekking ontstaat.”

Maar er zitten meer mysterieuze kanten aan het recruiten. Veel recruiters werken vrij anoniem en praten liever niet over hun werkzaamheden. Iets te verbergen? ,,Nee hoor. Maar als we heel erg aanwezig zouden zijn, krijg je een omgekeerd proces”, verklaart Egging. ,,Dan komen mensen opeens op jou af om te vragen of ze een keer op gesprek kunnen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.” Toch houdt hij het niet voor iedereen geheim. ,,Als iemand mij vraagt of ik recruiter ben, ga ik niet liegen. En mijn beste vrienden weten het ook.” Soms levert dat pikante situaties op. ,,Mensen die weten dat ik dit werk doe zullen zich misschien gepasseerd voelen omdat ik ze nooit benader.”

Ook Van Merrienboer werd tijdens haar studie gepolst of ze op haar faculteit voor een recruitment-bureau naar nieuw talent wilde speuren. Ze weigerde. ,,Het leek me niks. Dan moet je gaan nadenken of je vrienden wel capabel zijn.” Egging hierover: ,,Het voelt inderdaad soms akelig. Als ik oprecht aan iemand vraag hoe het met de studie gaat, kan die persoon misschien denken dat ik met mijn werk bezig ben. Maar daar zet je je wel overheen.”

Headhunter, talent scout of recruiter. Vieze woorden voor de een, mooie kans voor de ander. In twee delen belicht Delta de wereld van de banenbemiddeling. Deze week deel een: de student-recruiter.

Is jou op de borrelvloer nooit gevraagd of je misschien interesse hebt om eens bij een recruiter langs te gaan voor een oriënterend gesprek? En je bent nooit gebeld door een bedrijf dat je met woorden als detachering en recruitment om de oren sloeg en vervolgens een succesvolle toekomst beloofde? Dan ben je waarschijnlijk geen high-potential, of je bent het heel onopvallend. Want wie goed presteert en daarbij ook nog een commissietje of een bestuurtje doet, heeft grote kans te worden gespot door recruitend Nederland.

,,Als je niets naast je studie hebt gedaan, maak je weinig kans. En je moet goede studieresultaten hebben, al hoeft het niet uitmuntend te zijn. Eigenlijk moet je gewoon een beetje een vlotte jongen zijn.” Flip van Dijk, student werktuigbouwkunde en voormalig lid van de studentenraad, werd tot drie keer toe gespot door medestudenten die hem in contact wilden brengen met recruitment-bureaus. Dat leek hem wel wat, en dus haalde hij zijn nette pak uit de kast, knoopte zijn das, en schoof aan voor een gesprek.

De voordelen zijn voor Van Dijk duidelijk. Betrekkelijk eenvoudig had hij een stage kunnen regelen via zo%n bureau. ,,Ik had zo bij Unilever kunnen beginnen, maar mijn professor vond dat ik mijn afstuderen aan de TU moest doen. En je schijnt na je studie via een recruiter makkelijker binnen te komen bij bedrijven. Soms mag je een eerste sollicitatieronde overslaan.”

Match

Student luchtvaart- en ruimtevaarttechniek Jordy Egging is een van de acht Delftse student-recruiters die voor KPMG Ebbinge werken. Egging benadert medestudenten die uitsteken boven het gemiddelde met de vraag of ze wellicht geïnteresseerd zijn om eens met het bedrijf om de tafel te zitten. ,,Dat zijn meestal mensen die ik zelf ken. Als iemand mij geschikt lijkt, spreek ik eerst af in een café of bij mij thuis. Dan leg ik uit hoe het in zijn werk gaat. De kandidaat beslist vervolgens zelf of hij het een interessant voorstel vindt.”

Pas als iemand geïnteresseerd is, speelt Egging de naam door aan het hoofdkantoor. Dan volgt een procedure met een vragenlijst, een serie testjes en een intake-gesprek met een counsellor, meestal een oud-topmanager uit het bedrijfsleven. Egging: ,,Zo iemand kan de kandidaat goed beoordelen vanwege zijn ervaring. Je kunt hem niet makkelijk om de tuin leiden. Dat is wel wat anders dan wat je bij veel bedrijven ziet: een recruitment-meisje dat drie jaar ouder is dan jijzelf.” Het bureau wil meer weten dan standaard cv-wetenswaardigheden. ,,De gesprekken gaan ook over hoe je bepaalde periodes in je leven ervaren hebt. Daaruit kunnen ze bijvoorbeeld afleiden hoe de kandidaat over zichzelf denkt.”

Voldoet een kandidaat aan de verwachtingen, dan ‘gaat hij in procedure’: hij wordt opgenomen in het bestand. En op het moment dat hij een afstudeerplek of een baan zoekt, probeert het bureau een match te maken met een geschikt bedrijf. ,,Maar wel gericht. KPMG Ebbinge zal nooit proberen iemand geforceerd in een bepaalde richting te duwen. Daar heeft niemand iets aan.”

Ook Linda van Merrienboer, net afgestudeerd bij technische wiskunde, werd tijdens haar studiegevraagd of ze het interessant vond eens met KPMG Ebbinge te praten. Over haar contacten met de recruiters is ze tevreden. ,,Baat het niet, dan schaadt het niet”, meent ze. ,,En zit je niet op dergelijke contacten te wachten, dan kun je altijd nee zeggen.” Tijdens het introductiegesprek vertelde ze dat consultancy haar interesse had, wat tot gevolg had dat haar recruiter organiseerde dat ze kon deelnemen aan een business course bij McKinsey. Bovendien werd Van Merrienboer nog vóór haar afstuderen in contact gebracht met een mogelijke werkgever, een haar onbekend bedrijfje. ,,Ik had nog nooit van hen gehoord, hoewel ze binnen hun vakgebied toonaangevend zijn. Als ik alleen het Intermediair jaarboek zou hebben gehad, was ik daar nooit gaan solliciteren.”

Pikant

Er is een hardnekkig gerucht dat dergelijke vormen van recruitment veel weg hebben van vriendjespolitiek. Egging: ,,Veel mensen denken dat het een incrowd wereld is. Maar dat is niet het geval. Natuurlijk zijn er wel eens recruiters die hun clubgenoten aandragen, maar iemand moet wel kwaliteiten hebben. Wanneer een kandidaat niet aan het profiel voldoet, wordt hij afgewezen en stopt het contact. Dat is zowel voor de kandidaat als voor de student-recruiter vervelend.”

Egging, zelf Virgiliaan, beaamt wel dat in Delft veel kandidaten afkomstig zijn van de twee grote studentenverenigingen. ,,Dat vind ik ook logisch. Veel studenten laten hun ontwikkeling zien op studenten- en studieverenigingen. Maar we zitten niet alleen op die verenigingen. De recruiters zijn verdeeld over faculteiten en verenigingen, zodat een optimale dekking ontstaat.”

Maar er zitten meer mysterieuze kanten aan het recruiten. Veel recruiters werken vrij anoniem en praten liever niet over hun werkzaamheden. Iets te verbergen? ,,Nee hoor. Maar als we heel erg aanwezig zouden zijn, krijg je een omgekeerd proces”, verklaart Egging. ,,Dan komen mensen opeens op jou af om te vragen of ze een keer op gesprek kunnen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling.” Toch houdt hij het niet voor iedereen geheim. ,,Als iemand mij vraagt of ik recruiter ben, ga ik niet liegen. En mijn beste vrienden weten het ook.” Soms levert dat pikante situaties op. ,,Mensen die weten dat ik dit werk doe zullen zich misschien gepasseerd voelen omdat ik ze nooit benader.”

Ook Van Merrienboer werd tijdens haar studie gepolst of ze op haar faculteit voor een recruitment-bureau naar nieuw talent wilde speuren. Ze weigerde. ,,Het leek me niks. Dan moet je gaan nadenken of je vrienden wel capabel zijn.” Egging hierover: ,,Het voelt inderdaad soms akelig. Als ik oprecht aan iemand vraag hoe het met de studie gaat, kan die persoon misschien denken dat ik met mijn werk bezig ben. Maar daar zet je je wel overheen.”