Het is een chaos in de grote zaal van Theater aan het Spui. Gevangen tussen stalen hekken dolen negen aspecten van het menselijk brein. De casanova, flirtend met het publiek, het zesde zintuig, wankelend in glazen schalen.
Delen
Nergens stoelen. In de voorstelling %Het Sensorium% loopt het publiek grotendeels langs de scènes.
Choreografe Sanne van der Put staat in een lange doktersjas in een laboratorium vol pruttelende potjes en reageerbuisjes. Ook zij vertegenwoordigt een onderdeel van het brein. ,,Het borrelt er van de hormonen en feromonen%%, lacht ze en werpt terloops een blik op de casanova op de rode sofa, verderop in de zaal. Hij is nog niet geil genoeg, vindt ze. ,,Het moet vet zijn! Flirt met iedereen! Mannen, vrouwen, kinderen, het maakt niet uit. Je bent toch een cliché, dus doe het dan maar gelijk goed.%%
We zijn beland op een openbare repetitie van %Het Sensorium%, tijdens het Haags Uit Festival. Het stuk staat grotendeels op poten, maar er moeten nog een paar puntjes op de i, voordat het op 7 september in première kan gaan.
Dwaaltocht
Van der Put heeft de bezem er goed doorheen gehaald in het theater. De tribune is weggereden, een podium ontbreekt. Met behulp van stalen hekken heeft ze een doolhof gebouwd, waar het publiek doorheen moet lopen. Een %doolhoofd%, zoals de choreografe het zelf liever noemt, want %Het Sensorium% is een dwaaltocht door het doolhof van het brein, waarin de zintuigen, met name het horen en zien, centraal staan. De voorstelling is een mix van dans, theater, muziek en video.
,,Ik heb voordat ik aan het stuk begon, geloof ik wel vijfhonderd doolhoven getekend%%, vertelt Van der Put. ,,Maar je moet met allerlei dingen rekening houden zoals brandveiligheidsvoorschriften en toegankelijkheid voor rolstoelgebruikers.%%
Niets in de opbouw van het stuk is gebruikelijk. %Het Sensorium% speelt zich af in twee zalen en behalve dat het publiek in de grote zaal zelf door de voorstelling loopt, zodat de zintuigen optimaal geprikkeld worden, spelen de scènes zich niet na elkaar, maar tegelijkertijd af. Omdat de hekken die de scènes van elkaar scheiden doorzichtig zijn, ziet de toeschouwer van alles tegelijk gebeuren. Zoals in de echte hersenen.
Gedurende de voorstelling in de grote zaal is niets anders te horen dan een pulsend geluid. Een hartslag, onmiskenbaar, wanneer je naar de casanova kijkt. In een andere ruimte danst het zesde zintuig. %Jomanda%, zoals ze tijdens het repetitieproces geinend genoemd werd. De hartslag die bij de casanova nog de erotiek versterkte, krijgt in de hemelse wereld van het zesde zintuig plotseling iets onheilspellends. %Jomanda% danst in glazen schalen, reikend naar signalen van hogerhand, haar voeten net genezen van de snijwonden die ze eerder tijdens het repetitieproces opliep, toen één van de schalen brak.
Beppy Blankert
De doorgang naar de kleine zaal geeft toegang tot een andere wereld. Een gewone theaterzaal, met tribune en toneel. Tegen een decor van videobeelden komen in vijf korte dansscènes de zintuigen aan bod. Toneelschrijver Ton Theo Smit schreef zowel een poëtische als een wetenschappelijke tekst, die Van der Put tot een muzikale compositie monteerde. Want niets is standaard bij de choreografe, zelfs de muziek niet. Om te zorgen dat zelfs geen avond hetzelfde verloopt, heeft ze tien bekende dansers en choreografen aangetrokken die tegenwoordig niet meer op het podium te zien zijn, zoals Beppy Blankert, Thom Stuart en Fiona Lummes. Als schepper, één van de onderdelen van het brein, regisseren zij hun eigen aandeel in de grote zaal.
%Het Sensorium% is niet de eerste voorstelling die Van der Put voor Theater aan het Spui maakte. In voorgaande seizoenen werkte ze mee aan de producties ‘Amazing Discoveries% en %Shaken, Not Strirred%. Overigens was ze vaker te zien in Den Haag. Zo maakte ze de openingsvoorstelling %The City Hall Ball% voor het CaDance Festival van 1996 en werkte ze onder andere samen met het Nationale Toneel. En dat terwijl ze na haar vooropleiding aan de Rotterdamse Dansacademie en later bij de leerlingen van het Nederlands Dans Theater in Den Haag, naar Amsterdam vertrok. Nadat ze onder andere in een opera van Philip Glass had gedanst, richtte ze daar de dansgroep%Compagnie N%Importe Qui% op. Daar maakte ze in 1990 haar eerste choreografie. Sindsdien werkt Van der Put als choreograaf en danslerares voor professionele en amateurdansers.
Sinds enkele jaren probeert Van der Put dans bij een groter publiek populair te maken, door voorstellingen op het Lowlands Festival neer te zetten. Ook %Het Sensorium% was er dit jaar te zien. ,,Het trok alleen op de eerste dag al zevenhonderd bezoekers%%, glundert Van der Put en zegt lachend: ,,Het is een gek stuk.%%
%Het Sensorium%. T/m 16 sept. in Theater aan het Spui. Première 7 sept. Aanvang: 20.30 uur.
Het is een chaos in de grote zaal van Theater aan het Spui. Gevangen tussen stalen hekken dolen negen aspecten van het menselijk brein. De casanova, flirtend met het publiek, het zesde zintuig, wankelend in glazen schalen. Nergens stoelen. In de voorstelling %Het Sensorium% loopt het publiek grotendeels langs de scènes.
Choreografe Sanne van der Put staat in een lange doktersjas in een laboratorium vol pruttelende potjes en reageerbuisjes. Ook zij vertegenwoordigt een onderdeel van het brein. ,,Het borrelt er van de hormonen en feromonen%%, lacht ze en werpt terloops een blik op de casanova op de rode sofa, verderop in de zaal. Hij is nog niet geil genoeg, vindt ze. ,,Het moet vet zijn! Flirt met iedereen! Mannen, vrouwen, kinderen, het maakt niet uit. Je bent toch een cliché, dus doe het dan maar gelijk goed.%%
We zijn beland op een openbare repetitie van %Het Sensorium%, tijdens het Haags Uit Festival. Het stuk staat grotendeels op poten, maar er moeten nog een paar puntjes op de i, voordat het op 7 september in première kan gaan.
Dwaaltocht
Van der Put heeft de bezem er goed doorheen gehaald in het theater. De tribune is weggereden, een podium ontbreekt. Met behulp van stalen hekken heeft ze een doolhof gebouwd, waar het publiek doorheen moet lopen. Een %doolhoofd%, zoals de choreografe het zelf liever noemt, want %Het Sensorium% is een dwaaltocht door het doolhof van het brein, waarin de zintuigen, met name het horen en zien, centraal staan. De voorstelling is een mix van dans, theater, muziek en video.
,,Ik heb voordat ik aan het stuk begon, geloof ik wel vijfhonderd doolhoven getekend%%, vertelt Van der Put. ,,Maar je moet met allerlei dingen rekening houden zoals brandveiligheidsvoorschriften en toegankelijkheid voor rolstoelgebruikers.%%
Niets in de opbouw van het stuk is gebruikelijk. %Het Sensorium% speelt zich af in twee zalen en behalve dat het publiek in de grote zaal zelf door de voorstelling loopt, zodat de zintuigen optimaal geprikkeld worden, spelen de scènes zich niet na elkaar, maar tegelijkertijd af. Omdat de hekken die de scènes van elkaar scheiden doorzichtig zijn, ziet de toeschouwer van alles tegelijk gebeuren. Zoals in de echte hersenen.
Gedurende de voorstelling in de grote zaal is niets anders te horen dan een pulsend geluid. Een hartslag, onmiskenbaar, wanneer je naar de casanova kijkt. In een andere ruimte danst het zesde zintuig. %Jomanda%, zoals ze tijdens het repetitieproces geinend genoemd werd. De hartslag die bij de casanova nog de erotiek versterkte, krijgt in de hemelse wereld van het zesde zintuig plotseling iets onheilspellends. %Jomanda% danst in glazen schalen, reikend naar signalen van hogerhand, haar voeten net genezen van de snijwonden die ze eerder tijdens het repetitieproces opliep, toen één van de schalen brak.
Beppy Blankert
De doorgang naar de kleine zaal geeft toegang tot een andere wereld. Een gewone theaterzaal, met tribune en toneel. Tegen een decor van videobeelden komen in vijf korte dansscènes de zintuigen aan bod. Toneelschrijver Ton Theo Smit schreef zowel een poëtische als een wetenschappelijke tekst, die Van der Put tot een muzikale compositie monteerde. Want niets is standaard bij de choreografe, zelfs de muziek niet. Om te zorgen dat zelfs geen avond hetzelfde verloopt, heeft ze tien bekende dansers en choreografen aangetrokken die tegenwoordig niet meer op het podium te zien zijn, zoals Beppy Blankert, Thom Stuart en Fiona Lummes. Als schepper, één van de onderdelen van het brein, regisseren zij hun eigen aandeel in de grote zaal.
%Het Sensorium% is niet de eerste voorstelling die Van der Put voor Theater aan het Spui maakte. In voorgaande seizoenen werkte ze mee aan de producties ‘Amazing Discoveries% en %Shaken, Not Strirred%. Overigens was ze vaker te zien in Den Haag. Zo maakte ze de openingsvoorstelling %The City Hall Ball% voor het CaDance Festival van 1996 en werkte ze onder andere samen met het Nationale Toneel. En dat terwijl ze na haar vooropleiding aan de Rotterdamse Dansacademie en later bij de leerlingen van het Nederlands Dans Theater in Den Haag, naar Amsterdam vertrok. Nadat ze onder andere in een opera van Philip Glass had gedanst, richtte ze daar de dansgroep%Compagnie N%Importe Qui% op. Daar maakte ze in 1990 haar eerste choreografie. Sindsdien werkt Van der Put als choreograaf en danslerares voor professionele en amateurdansers.
Sinds enkele jaren probeert Van der Put dans bij een groter publiek populair te maken, door voorstellingen op het Lowlands Festival neer te zetten. Ook %Het Sensorium% was er dit jaar te zien. ,,Het trok alleen op de eerste dag al zevenhonderd bezoekers%%, glundert Van der Put en zegt lachend: ,,Het is een gek stuk.%%
%Het Sensorium%. T/m 16 sept. in Theater aan het Spui. Première 7 sept. Aanvang: 20.30 uur.
Comments are closed.