,,Vijf voor elf pas”, concludeerde Andy fluisterend, nadat hij voor de vierde keer die minuut op zijn horloge had gekeken. Tegen wie hij het had wist hij niet, want in het overvolle café leek niemand aandacht aan hem te besteden.
Delen
Het nieuwe jaar liet nog ruim een uur op zich wachten en deze avond was wat hij er zich van had voorgesteld: deze avond bracht hem het ellendige einde, het ellendige einde van het oude jaar. De jarenlang gekoesterde vrees om op deze manier het nieuwe jaar in te luiden werd bewaarheid.
Met de biertjes ging het sneller en sneller. Andy schatte dat hij er binnen het uur inmiddels al vijf of zes achterover had geslagen. Zes zouden het er wel zijn. Omdat het de blonde barvrouw anders zou opvallen dat hij maar alleen was, haalde hij steeds twee glazen tegelijk en nu stond hij met lege handen. Het moest dus een even aantal zijn. ,,Wie gaat er dan ook in zijn eentje in een café oud en nieuw vieren?”, dacht hij bij zichzelf, maar hij besefte dat het zijn eigen keuze was geweest.
Het drinken ging veel te hard als je niets anders te doen had. Bovendien merkte je ook niet dat je aangeschoten raakte. Wie niet praat struikelt ook niet over woorden. Waarom rookte hij niet? Wie rookte had immers nog iets anders te doen dan drinken. Een beetje afwisseling kon op dit moment geen kwaad, maar zin om de mensen hier aan te spreken had hij allerminst.
Het was duidelijk dat de meesten hier gekomen waren om met bekenden het nieuwe jaar in te gaan. Om de eenzame medemens bekommerde men zich allerminst. Lotgenoten waren er nauwelijks, en als ze Andy al aanspraken dan maakten ze hem nog ongelukkiger. Een man van middelbare leeftijd die vooral opviel vanwege zijn enorme pokdalige neus en zijn te strakke en te doorschijnende truitje waardoor zijn tepels zichtbaar waren nodigde hem voor een gesprek uit door te openen met een medelijdend: ,,Depressief? Het leven is kut hè, zeker op dit soort avonden.” Van verbazing en ellende duwde Andy de tepels een biertje toe, met als gevolg dat ze hem de hele avond bleven achtervolgen. Hoewel hij niet moest pissen zocht Andy het toilet op, maar toen hij op een andere plek in het café nieuwe biertjes bestelde zag hij de man weer hoopvol naar hem staren.
***
Toen de champagne was rondgedeeld, de klok twaalf uur sloeg, de mensen elkaar om de hals vlogen en de polonaise werd ingezet kwam de man inderdaad opnieuw op Andy toegestruind. Het zou toch niet gebeuren dat hij de eerste was die hem een gelukkig nieuwjaar ging toewensen? Wat een rampjaar zou dat worden. Duizendmaal liever had hij op dit moment, zoals bij de eerste veertien of vijftien jaarwisselingen van zijn leven, het gezicht van zijn gerimpelde grootmoeder als eerste gezoend, hoe vervelend hij dit van kleins af aan ook had gevonden.
Maar nu lachte de man hem toe, nee hij giechelde zelfs en met zijn tong likte hij zijn mondhoeken schoon voordat hij begon te praten.Het was te laat om weg te lopen. ,,Ik hoop echt zo erg voor je dat het nieuwe jaar je meer liefde en schoonheid brengt dan het afgelopen jaar.” Andy knikte en stemde er gelaten in toe dat de man hem drie maal op zijn wangen zoende. Hij rook naar parfum en Martini en heette Otto, 37 jaar, galeriehouder en al weer drie maanden vrijgezel. ,,Tot ziens, Otto”, zei Andy en hij schaamde zich al op het moment dat hij het zei. Otto droop af en Andy was weer alleen met zijn biertjes. ,,Otto, wie heet er tegenwoordig nou nog Otto?”, dacht hij bij zichzelf.
***
Kwart voor vijf was het toen Andy uit de trein stapte. Hij liep van het perron naar de trappen en begaf zich in de nacht. Hij had het nog lang uitgehouden in het café, verlangend naar bekenden om zich heen, zijn bed, zijn ouders, een warme douche en alles wat leuker was dan alleen in een café de jaarwisseling vieren. En nu liep hij tussen smeulende prullenbakken, een uitgerookt autowrak, rode vuurwerkresten en lallende mensen richting huis. Men had zich hier ook vermaakt. Ook? Vermaakt? Een geluid van een verdwaald rotje. De ruiten van een bushokje trillen.
En dan de bekende stem. Andy werd geroepen. Voor het eerst dit nieuwe jaar leek iemand hem te herkennen. Vertwijfeld keek hij om. Bekende lange jas, zwarte muts. Een opgeluchte Dirk rende hem tegemoet, stopte buiten adem en begon vrijwel direct een betoog. ,,Man, wat een dramatische avond. Zeker een ellendig einde van het jaar, mag ik wel zeggen. Ik wist vanmorgen nog niet wat ik nou moest, maar goed. Toen heb ik maar besloten om het uit te maken met Maja. Ik heb het haar gezegd op het moment dat we naar dat feest zouden gaan. Haar galajurk had ze al aan. Ze trok het wel slecht, maar ja, ik moest wat. Jezus, wat een gesprekken hebben we gevoerd. Ze kon het niet geloven. Ikzelf eigenlijk ook niet.”
Andy keek zijn huisgenoot onthutst aan. ,,Heb je het uitgemaakt? Dat is nogal wat. Ik heb de hele avond in een kroeg gezeten. Alleen in een kroeg gezeten. Alleen in een vreselijke kroeg gezeten. Wat doet een mens zichzelf aan af en toe. Ik had wel echt een foute tent uitgekozen, geloof ik. Bweh. Goed jou hier tegen te komen, trouwens. Maar je hebt het dus uitgemaakt met Maja? Je bent gek, man. Weet je trouwens waar Sarah heeft uitgehangen vannacht?” Dirk schudde zijn hoofd. Het viel Andy nu pas op dat hij huilde.
***
Het was een vreemde ervaring om op dit tijdstip een sjiek gedekte tafel in de gemeenschappelijke ruimte van hun studentenhuis te zien. De ongebruikte servetten, borden, messen, vorken en lepels, de glinsterende wijnglazen en ongebrande kaarsen. Nog precies zoals ze het tien uur geleden hadden neergezet. Sarah en Ella waren al thuis. Ella was eigenlijk de hele avond het huis niet uitgeweest. Ze had het studeren voor haar tentamen zo lang uitgesteld dat ze oud en nieuw aan zich voorbij moest laten gaan. Onder het genot van een pot koffie had ze zich de eindige elementenmethode eigen proberen te maken, het vuurwerk negerend. Het zag er naar uit dat ze voor de derde keer voor het vak ging zakken volgende week.,,Mijn ogen draaien, ik kan geen formule meer zien. Wat een drama, zo’n avond.”
Sarah, moe van haar zojuist afgeronde wandeling, ontkurkte de wijn. Aan het begin van de avond had ze zich door een clubgenoot vrijwillig laten droppen, zonder geld, zonder mobieltje, zonder regenjas en zonder enig idee waar ze was. De stromende regen had haar mooie gezicht iets ruigs gegeven. Ze had in één avond het uiterlijk van een zeiler op volle zee gekregen. Maar de blaren op haar voeten waren het bewijs van een vijfendertig kilometer lange voettocht.
De vier huisgenoten namen plaats aan tafel. Terwijl op de achtergrond Chopin piano speelde hief Andy het glas. ,,Op het ellendige einde”, riep hij, waarna Ella haar voorgerecht serveerde. ,,Moge dit de mooiste aller jaarwisselingen zijn”, opperde ze. ,,Geen afgezaagde feestjes, geen oliebollen, geen vuurwerk, maar geplande ellende. Alleen de originaliteit van een daad zorgt ervoor dat de herinnering blijft bestaan.” Ze leek tevreden met haar formulering. Dirk knikte en stond op, zijn volle glas in de lucht geheven: ,,Alleen wie door diepe dalen gaat, wie weet hoe het is om ongelukkig te zijn, kan werkelijk genieten van een lekkere maaltijd en een goed gesprek. Deze avond zal ons nog lang heugen.” Toen hij ging zitten liep er opnieuw een traan over zijn wangen. ,,Heb jij het niet wat al te serieus genomen, Dirk?” vroeg Sarah bezorgd. Een stilte volgde. Toen het dessert op tafel kwam werd het al weer bijna licht.
,,Vijf voor elf pas”, concludeerde Andy fluisterend, nadat hij voor de vierde keer die minuut op zijn horloge had gekeken. Tegen wie hij het had wist hij niet, want in het overvolle café leek niemand aandacht aan hem te besteden. Het nieuwe jaar liet nog ruim een uur op zich wachten en deze avond was wat hij er zich van had voorgesteld: deze avond bracht hem het ellendige einde, het ellendige einde van het oude jaar. De jarenlang gekoesterde vrees om op deze manier het nieuwe jaar in te luiden werd bewaarheid.
Met de biertjes ging het sneller en sneller. Andy schatte dat hij er binnen het uur inmiddels al vijf of zes achterover had geslagen. Zes zouden het er wel zijn. Omdat het de blonde barvrouw anders zou opvallen dat hij maar alleen was, haalde hij steeds twee glazen tegelijk en nu stond hij met lege handen. Het moest dus een even aantal zijn. ,,Wie gaat er dan ook in zijn eentje in een café oud en nieuw vieren?”, dacht hij bij zichzelf, maar hij besefte dat het zijn eigen keuze was geweest.
Het drinken ging veel te hard als je niets anders te doen had. Bovendien merkte je ook niet dat je aangeschoten raakte. Wie niet praat struikelt ook niet over woorden. Waarom rookte hij niet? Wie rookte had immers nog iets anders te doen dan drinken. Een beetje afwisseling kon op dit moment geen kwaad, maar zin om de mensen hier aan te spreken had hij allerminst.
Het was duidelijk dat de meesten hier gekomen waren om met bekenden het nieuwe jaar in te gaan. Om de eenzame medemens bekommerde men zich allerminst. Lotgenoten waren er nauwelijks, en als ze Andy al aanspraken dan maakten ze hem nog ongelukkiger. Een man van middelbare leeftijd die vooral opviel vanwege zijn enorme pokdalige neus en zijn te strakke en te doorschijnende truitje waardoor zijn tepels zichtbaar waren nodigde hem voor een gesprek uit door te openen met een medelijdend: ,,Depressief? Het leven is kut hè, zeker op dit soort avonden.” Van verbazing en ellende duwde Andy de tepels een biertje toe, met als gevolg dat ze hem de hele avond bleven achtervolgen. Hoewel hij niet moest pissen zocht Andy het toilet op, maar toen hij op een andere plek in het café nieuwe biertjes bestelde zag hij de man weer hoopvol naar hem staren.
***
Toen de champagne was rondgedeeld, de klok twaalf uur sloeg, de mensen elkaar om de hals vlogen en de polonaise werd ingezet kwam de man inderdaad opnieuw op Andy toegestruind. Het zou toch niet gebeuren dat hij de eerste was die hem een gelukkig nieuwjaar ging toewensen? Wat een rampjaar zou dat worden. Duizendmaal liever had hij op dit moment, zoals bij de eerste veertien of vijftien jaarwisselingen van zijn leven, het gezicht van zijn gerimpelde grootmoeder als eerste gezoend, hoe vervelend hij dit van kleins af aan ook had gevonden.
Maar nu lachte de man hem toe, nee hij giechelde zelfs en met zijn tong likte hij zijn mondhoeken schoon voordat hij begon te praten.Het was te laat om weg te lopen. ,,Ik hoop echt zo erg voor je dat het nieuwe jaar je meer liefde en schoonheid brengt dan het afgelopen jaar.” Andy knikte en stemde er gelaten in toe dat de man hem drie maal op zijn wangen zoende. Hij rook naar parfum en Martini en heette Otto, 37 jaar, galeriehouder en al weer drie maanden vrijgezel. ,,Tot ziens, Otto”, zei Andy en hij schaamde zich al op het moment dat hij het zei. Otto droop af en Andy was weer alleen met zijn biertjes. ,,Otto, wie heet er tegenwoordig nou nog Otto?”, dacht hij bij zichzelf.
***
Kwart voor vijf was het toen Andy uit de trein stapte. Hij liep van het perron naar de trappen en begaf zich in de nacht. Hij had het nog lang uitgehouden in het café, verlangend naar bekenden om zich heen, zijn bed, zijn ouders, een warme douche en alles wat leuker was dan alleen in een café de jaarwisseling vieren. En nu liep hij tussen smeulende prullenbakken, een uitgerookt autowrak, rode vuurwerkresten en lallende mensen richting huis. Men had zich hier ook vermaakt. Ook? Vermaakt? Een geluid van een verdwaald rotje. De ruiten van een bushokje trillen.
En dan de bekende stem. Andy werd geroepen. Voor het eerst dit nieuwe jaar leek iemand hem te herkennen. Vertwijfeld keek hij om. Bekende lange jas, zwarte muts. Een opgeluchte Dirk rende hem tegemoet, stopte buiten adem en begon vrijwel direct een betoog. ,,Man, wat een dramatische avond. Zeker een ellendig einde van het jaar, mag ik wel zeggen. Ik wist vanmorgen nog niet wat ik nou moest, maar goed. Toen heb ik maar besloten om het uit te maken met Maja. Ik heb het haar gezegd op het moment dat we naar dat feest zouden gaan. Haar galajurk had ze al aan. Ze trok het wel slecht, maar ja, ik moest wat. Jezus, wat een gesprekken hebben we gevoerd. Ze kon het niet geloven. Ikzelf eigenlijk ook niet.”
Andy keek zijn huisgenoot onthutst aan. ,,Heb je het uitgemaakt? Dat is nogal wat. Ik heb de hele avond in een kroeg gezeten. Alleen in een kroeg gezeten. Alleen in een vreselijke kroeg gezeten. Wat doet een mens zichzelf aan af en toe. Ik had wel echt een foute tent uitgekozen, geloof ik. Bweh. Goed jou hier tegen te komen, trouwens. Maar je hebt het dus uitgemaakt met Maja? Je bent gek, man. Weet je trouwens waar Sarah heeft uitgehangen vannacht?” Dirk schudde zijn hoofd. Het viel Andy nu pas op dat hij huilde.
***
Het was een vreemde ervaring om op dit tijdstip een sjiek gedekte tafel in de gemeenschappelijke ruimte van hun studentenhuis te zien. De ongebruikte servetten, borden, messen, vorken en lepels, de glinsterende wijnglazen en ongebrande kaarsen. Nog precies zoals ze het tien uur geleden hadden neergezet. Sarah en Ella waren al thuis. Ella was eigenlijk de hele avond het huis niet uitgeweest. Ze had het studeren voor haar tentamen zo lang uitgesteld dat ze oud en nieuw aan zich voorbij moest laten gaan. Onder het genot van een pot koffie had ze zich de eindige elementenmethode eigen proberen te maken, het vuurwerk negerend. Het zag er naar uit dat ze voor de derde keer voor het vak ging zakken volgende week.,,Mijn ogen draaien, ik kan geen formule meer zien. Wat een drama, zo’n avond.”
Sarah, moe van haar zojuist afgeronde wandeling, ontkurkte de wijn. Aan het begin van de avond had ze zich door een clubgenoot vrijwillig laten droppen, zonder geld, zonder mobieltje, zonder regenjas en zonder enig idee waar ze was. De stromende regen had haar mooie gezicht iets ruigs gegeven. Ze had in één avond het uiterlijk van een zeiler op volle zee gekregen. Maar de blaren op haar voeten waren het bewijs van een vijfendertig kilometer lange voettocht.
De vier huisgenoten namen plaats aan tafel. Terwijl op de achtergrond Chopin piano speelde hief Andy het glas. ,,Op het ellendige einde”, riep hij, waarna Ella haar voorgerecht serveerde. ,,Moge dit de mooiste aller jaarwisselingen zijn”, opperde ze. ,,Geen afgezaagde feestjes, geen oliebollen, geen vuurwerk, maar geplande ellende. Alleen de originaliteit van een daad zorgt ervoor dat de herinnering blijft bestaan.” Ze leek tevreden met haar formulering. Dirk knikte en stond op, zijn volle glas in de lucht geheven: ,,Alleen wie door diepe dalen gaat, wie weet hoe het is om ongelukkig te zijn, kan werkelijk genieten van een lekkere maaltijd en een goed gesprek. Deze avond zal ons nog lang heugen.” Toen hij ging zitten liep er opnieuw een traan over zijn wangen. ,,Heb jij het niet wat al te serieus genomen, Dirk?” vroeg Sarah bezorgd. Een stilte volgde. Toen het dessert op tafel kwam werd het al weer bijna licht.
Comments are closed.