Geld verdienen

Voor een schnabbel ontvang ik zo’n vijfhonderd euro. En dat geld steek ik in mijn eigen zak. Kan er niets aan doen. Ik geef mijn gironummer op en hopla, twee weken later staat het erop. Maar ik voel me er een beetje lullig onder. Helaas kan ik het een paar keer per jaar niet laten en gebeurt het toch: in plaats van het opgeven van de Baancode van mijn sectie geef ik nummer 2798428 op. Het is dan net alsof ik me verspreek, maar diep van binnen weet ik precies wat ik doe.

Inmiddels heb ik allerlei excuses om mijn gedrag te vergoelijken: ‘Ach, het is maar 500 euro’, (toch een kwart van mijn netto maandsalaris), ik neem er een dag voor vrij, als ik vanuit de TU een rekening stuur kost dat drie werkdagen, ik heb zelfs voor het eerst een P-biljet ingevuld (en nog steeds niet mijn belastingteruggave binnen), mijn target voor het binnenhalen van tienduizend euro aan derde geldstroom haal ik ieder jaar, ik doe niet actief aan acquisitie en, last but not least, iedereen doet het. Toch? En toch knaagt het. Niet dat ik er ’s nachts van wakker lig, maar als mijn manager mijn kamer binnenkomt, verwacht ik soms toch dat hij mij uitnodigt voor een ‘persoonlijk gesprek’ waarin ik dan mijn congé krijg. Kortom, het voelt niet goed, het zit me niet lekker.

Maar toen las ik de Intermediair van 25 mei. ‘De prof loopt binnen. Hoe wetenschappers miljoenen verdienen aan hun octrooi’, kopt een artikel van voormalig Delta-columnist Marie-José Kleef. Iedereen kan dit artikel zelf lezen, dus een samenvatting laat ik achterwege. Mij gaat het erom dat een aanzienlijk deel van mijn schuldgevoel weg is. Ik bedoel, het valoriseren van TU Delft-kennis is ongelooflijk belangrijk. In mijn directe werkomgeving ken ik iemand die zeer goed werk doet op dit gebied en ik ken ook één van de geïnterviewden uit het Intermediair-artikel voor wie ik diep respect heb. Maar is een regeling waarbij TU-Delft medewerkers een derde krijgen van de opbrengsten van een octrooi dat in werktijd is ontwikkeld wel terecht? Begrijp me niet verkeerd, ik gun alle onderzoekers van de TU Delft veel geld en geluk, maar is ondernemen niet risico lopen? Als de prof binnen kan lopen, is het dan ook mogelijk dat de prof failliet kan gaan? Een collega stelde voor om onderzoekers dan ook een derde van de derde geldstroom te kunnen laten houden. Mmm…

Ik ben in ieder geval opgelucht. Als anderen het doen, waarom ik dan niet, weet u nog? Voor tien columns in Delta krijg ik 1500 euro. De hoofdredacteur weet nu mijn gironummer en ach, het is weliswaar geen Porsche maar mijn MG-B uit 1979 kan een opknapbeurt gebruiken. Kan ik van mijn vakantiegeld pas echt op vakantie: lekker bijklussen.

Patrick van der Duin is toekomstonderzoeker bij de sectie technology, strategy and entrepeneurship van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.

Af en toe klus ik wat bij. Dat klinkt als een bekentenis, en zo voelt het ook. Vier a’ vijf keer per jaar geef ik een presentatie of ben ik deelnemer aan een expertbijeenkomst. Voor een schnabbel ontvang ik zo’n vijfhonderd euro. En dat geld steek ik in mijn eigen zak. Kan er niets aan doen. Ik geef mijn gironummer op en hopla, twee weken later staat het erop. Maar ik voel me er een beetje lullig onder. Helaas kan ik het een paar keer per jaar niet laten en gebeurt het toch: in plaats van het opgeven van de Baancode van mijn sectie geef ik nummer 2798428 op. Het is dan net alsof ik me verspreek, maar diep van binnen weet ik precies wat ik doe.

Inmiddels heb ik allerlei excuses om mijn gedrag te vergoelijken: ‘Ach, het is maar 500 euro’, (toch een kwart van mijn netto maandsalaris), ik neem er een dag voor vrij, als ik vanuit de TU een rekening stuur kost dat drie werkdagen, ik heb zelfs voor het eerst een P-biljet ingevuld (en nog steeds niet mijn belastingteruggave binnen), mijn target voor het binnenhalen van tienduizend euro aan derde geldstroom haal ik ieder jaar, ik doe niet actief aan acquisitie en, last but not least, iedereen doet het. Toch? En toch knaagt het. Niet dat ik er ’s nachts van wakker lig, maar als mijn manager mijn kamer binnenkomt, verwacht ik soms toch dat hij mij uitnodigt voor een ‘persoonlijk gesprek’ waarin ik dan mijn congé krijg. Kortom, het voelt niet goed, het zit me niet lekker.

Maar toen las ik de Intermediair van 25 mei. ‘De prof loopt binnen. Hoe wetenschappers miljoenen verdienen aan hun octrooi’, kopt een artikel van voormalig Delta-columnist Marie-José Kleef. Iedereen kan dit artikel zelf lezen, dus een samenvatting laat ik achterwege. Mij gaat het erom dat een aanzienlijk deel van mijn schuldgevoel weg is. Ik bedoel, het valoriseren van TU Delft-kennis is ongelooflijk belangrijk. In mijn directe werkomgeving ken ik iemand die zeer goed werk doet op dit gebied en ik ken ook één van de geïnterviewden uit het Intermediair-artikel voor wie ik diep respect heb. Maar is een regeling waarbij TU-Delft medewerkers een derde krijgen van de opbrengsten van een octrooi dat in werktijd is ontwikkeld wel terecht? Begrijp me niet verkeerd, ik gun alle onderzoekers van de TU Delft veel geld en geluk, maar is ondernemen niet risico lopen? Als de prof binnen kan lopen, is het dan ook mogelijk dat de prof failliet kan gaan? Een collega stelde voor om onderzoekers dan ook een derde van de derde geldstroom te kunnen laten houden. Mmm…

Ik ben in ieder geval opgelucht. Als anderen het doen, waarom ik dan niet, weet u nog? Voor tien columns in Delta krijg ik 1500 euro. De hoofdredacteur weet nu mijn gironummer en ach, het is weliswaar geen Porsche maar mijn MG-B uit 1979 kan een opknapbeurt gebruiken. Kan ik van mijn vakantiegeld pas echt op vakantie: lekker bijklussen.

Patrick van der Duin is toekomstonderzoeker bij de sectie technology, strategy and entrepeneurship van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.