Als de docenten hun colleges het komend jaar onverstaanbaar brabbelend voordragen zal Joeri van Zuilen niet klagen.
Voor hem maakt het toch geen verschil: hij is al vanaf zijn geboorte doof. Van Zuilen begint over anderhalve week bij Civiele Techniek. Hij is een van de weinige dove studenten in Nederland.
Tussen duim en wijsvinger geeft Van Zuilen aan hoeveel hij kan horen van wat er gezegd wordt. Het is niet veel. Ondanks zijn gehoorapparaatje, of ‘oorhanger’, zoals hij het zelf noemt. Hij moet vooral afgaan op mondbewegingen en gebaren.
,,Gebarentaal is mijn moedertaal”, zegt hij. Zijn ouders zijn eveneens doof en zijn moeder is gebarentaal-docent. Van Zuilen praat wat minder gestroomlijnd dan mensen van wie de oren het wel doen; wie doof geboren is, heeft nooit de klanken gehoord die hij moet gebruiken om zich verstaanbaar te maken.
Op zijn veertiende was Van Zuilen klaar met de mavo, waarna hij verder ging met vwo. Hij bleef op dezelfde dovenschool maar haalde zijn diploma in feite via de LOI, aangezien de leraren op school niet veel meer dan mavo-hulp konden bieden. Hij is nu zeventien. ,,Ik heb civiel gekozen omdat het me een zware studie leek”, vertelt Van Zuilen. ,,Voor mij extra zwaar? Misschien. Ik ben een tijdje geleden met twee leraren van de dovenschool naar de studieadviseuse gegaan om uit te leggen hoe het zit met mijn doofheid. Maar ik weet nog niet precies hoe ze het aan gaan pakken.”
Bij Civiel worden alle docenten die met Van Zuilen te maken krijgen voorgelicht over hoe ze met hem om moeten gaan. Daarnaast krijgt Van Zuilen – net als elke dove – van staatswege een subidie voor een bepaald aantal doventolk-uren; die uren kan hij gebruiken voor colleges. Hij zal zelf moeten inschatten wat hij mèt en zonder tolk doet. ,,Ik denk dat bij de helft van de colleges een tolk aanwezig zal zijn”, zegt Van Zuilen.
Spice Girls
,,Kijk, natuurlijk mis ik een zintuig. In plaats van vijf heb ik er vier. Maar doordat je er eentje mist kun je je aandacht beter richten op die andere, die je daardoor sterker kunt gebruiken. Zo kun je het gemis goedmaken. Ik hoorde over een klein joch dat net hersenvliesontsteking had gehad en doof was geworden. Toen hem gevraagd werd hoe hij heette, antwoordde hij: ‘Dat is niet belangrijk, ik ben toch doof!’ Dat is zo’n typisch voorbeeld van iemand die denkt dat hij minder is door dat ene gemiste zintuig. Maar dat is dus niet zo, tenminste, niet helemaal. Want je hoort wel minder, maar daarom ben je niet minder.”
,,Er blijven natuurlijk verschillen. Als je mij vraagt of ik van popmuziek houd, kan ik daar niet over praten. Doven volgen dat niet. Moeilijk voorstelbaar misschien maar we kunnen al die deejays niet horen. Alleen MTV en TMF hebben soms welleuke shots. Op die dovenschool in Rotterdam zijn ze wel gek van de Spice Girls en zo, maar horen en begrijpen is er niet echt bij. Het is meer mode dan muziekliefhebberij, denk ik. En die korte rokjes, die helpen natuurlijk ook. Snaarinstrumenten kan ik trouwens wel horen. Piano, harp. Zang is niet te volgen. Mijn pa heeft een tape die hij wel eens heeft aanstaan. Daar staat wel wat mooie muziek op. En als het niet mooi is doe ik mijn oorhanger gewoon uit.”
,,In plaats van muziek luisteren kijken doven veel televisie. Zeer veel televisie. Engels gesproken en dus Nederlands ondertiteld. Ik denk dat we ook kleinere vriendenkringen hebben, maar die zijn wel zeer krachtig. Dove kinderen met horende ouders – dat geldt dus niet voor mij – zijn van jongsaf zelfs vaker bij hun dove vriendjes dan thuis.”
Van Zuilen trekt nog steeds veel met dove vrienden op. ,,Het contact is natuurlijk makkelijker gelegd. Ik ben twee weken in Italië geweest waar ik een andere dove jongen tegengekomen ben. Ook zijn ouders en zijn broer en zus konden uitstekend gebaren. Zijn moeder was zelfs gebarendocent, net als mijn moeder. Daar kon ik dus gewoon prima en intensief mee communiceren.”
NASA
,,Er zijn wel periodes dat je het niet meer ziet zitten. Toen ik een jaar of negen was begreep ik er even niets meer van. Ik vond het onrechtvaardig, denk ik. Ook later, als puber, had ik een moeilijke tijd. Zoiets duurt dan tot je ontdekt dat je veel meer kunt dan horen alleen. Ook plotsdoven – dat zijn mensen die door onverklaarbare oorzaken plotseling doof zijn geworden – hebben weken tot maanden nodig om te wennen. Het is voor hen ongelooflijk om niet meer te kunnen horen. Als je er als gezond mens bij stilstaat, moet je blij zijn dat je horen kan. Muziek en feestjes zijn de gewoonste dingen totdat je doof wordt. Probeer het maar eens een tijdje; stop eens vijf minuten lang je oren dicht. Geen pretje.”
Van Zuilen was tot een half jaar geleden een fanatiek handboogschieter. In Delft wil hij gaan basketballen. Hij denkt erover om misschien lid te worden van een gezelligheidsvereniging maar blijft voorlopig wel bij zijn ouders in Dordrecht wonen. En op langere termijn?
,,Als ik afgestudeerd ben wil ik een eigen bedrijf beginnen. Een ingenieursbureau. Maar dat is voor later, voorlopig wil ik eerst wat organisatie- en managementervaring opdoen. Uiteindelijk zou ik bij de NASA willen werken. Dat is mijn droom. Ja, dan zou Lucht- en Ruimtevaarttechniek ook wel handig zijn natuurlijk. Dat wil ik er volgend jaar misschien bij gaan doen. Als je twee studies combineert heb je een plus, denk ik. Maar goed: eerst maar eens kijken hoe het dit jaar gaat.”
,
Als de docenten hun colleges het komend jaar onverstaanbaar brabbelend voordragen zal Joeri van Zuilen niet klagen. Voor hem maakt het toch geen verschil: hij is al vanaf zijn geboorte doof. Van Zuilen begint over anderhalve week bij Civiele Techniek. Hij is een van de weinige dove studenten in Nederland.
Tussen duim en wijsvinger geeft Van Zuilen aan hoeveel hij kan horen van wat er gezegd wordt. Het is niet veel. Ondanks zijn gehoorapparaatje, of ‘oorhanger’, zoals hij het zelf noemt. Hij moet vooral afgaan op mondbewegingen en gebaren.
,,Gebarentaal is mijn moedertaal”, zegt hij. Zijn ouders zijn eveneens doof en zijn moeder is gebarentaal-docent. Van Zuilen praat wat minder gestroomlijnd dan mensen van wie de oren het wel doen; wie doof geboren is, heeft nooit de klanken gehoord die hij moet gebruiken om zich verstaanbaar te maken.
Op zijn veertiende was Van Zuilen klaar met de mavo, waarna hij verder ging met vwo. Hij bleef op dezelfde dovenschool maar haalde zijn diploma in feite via de LOI, aangezien de leraren op school niet veel meer dan mavo-hulp konden bieden. Hij is nu zeventien. ,,Ik heb civiel gekozen omdat het me een zware studie leek”, vertelt Van Zuilen. ,,Voor mij extra zwaar? Misschien. Ik ben een tijdje geleden met twee leraren van de dovenschool naar de studieadviseuse gegaan om uit te leggen hoe het zit met mijn doofheid. Maar ik weet nog niet precies hoe ze het aan gaan pakken.”
Bij Civiel worden alle docenten die met Van Zuilen te maken krijgen voorgelicht over hoe ze met hem om moeten gaan. Daarnaast krijgt Van Zuilen – net als elke dove – van staatswege een subidie voor een bepaald aantal doventolk-uren; die uren kan hij gebruiken voor colleges. Hij zal zelf moeten inschatten wat hij mèt en zonder tolk doet. ,,Ik denk dat bij de helft van de colleges een tolk aanwezig zal zijn”, zegt Van Zuilen.
Spice Girls
,,Kijk, natuurlijk mis ik een zintuig. In plaats van vijf heb ik er vier. Maar doordat je er eentje mist kun je je aandacht beter richten op die andere, die je daardoor sterker kunt gebruiken. Zo kun je het gemis goedmaken. Ik hoorde over een klein joch dat net hersenvliesontsteking had gehad en doof was geworden. Toen hem gevraagd werd hoe hij heette, antwoordde hij: ‘Dat is niet belangrijk, ik ben toch doof!’ Dat is zo’n typisch voorbeeld van iemand die denkt dat hij minder is door dat ene gemiste zintuig. Maar dat is dus niet zo, tenminste, niet helemaal. Want je hoort wel minder, maar daarom ben je niet minder.”
,,Er blijven natuurlijk verschillen. Als je mij vraagt of ik van popmuziek houd, kan ik daar niet over praten. Doven volgen dat niet. Moeilijk voorstelbaar misschien maar we kunnen al die deejays niet horen. Alleen MTV en TMF hebben soms welleuke shots. Op die dovenschool in Rotterdam zijn ze wel gek van de Spice Girls en zo, maar horen en begrijpen is er niet echt bij. Het is meer mode dan muziekliefhebberij, denk ik. En die korte rokjes, die helpen natuurlijk ook. Snaarinstrumenten kan ik trouwens wel horen. Piano, harp. Zang is niet te volgen. Mijn pa heeft een tape die hij wel eens heeft aanstaan. Daar staat wel wat mooie muziek op. En als het niet mooi is doe ik mijn oorhanger gewoon uit.”
,,In plaats van muziek luisteren kijken doven veel televisie. Zeer veel televisie. Engels gesproken en dus Nederlands ondertiteld. Ik denk dat we ook kleinere vriendenkringen hebben, maar die zijn wel zeer krachtig. Dove kinderen met horende ouders – dat geldt dus niet voor mij – zijn van jongsaf zelfs vaker bij hun dove vriendjes dan thuis.”
Van Zuilen trekt nog steeds veel met dove vrienden op. ,,Het contact is natuurlijk makkelijker gelegd. Ik ben twee weken in Italië geweest waar ik een andere dove jongen tegengekomen ben. Ook zijn ouders en zijn broer en zus konden uitstekend gebaren. Zijn moeder was zelfs gebarendocent, net als mijn moeder. Daar kon ik dus gewoon prima en intensief mee communiceren.”
NASA
,,Er zijn wel periodes dat je het niet meer ziet zitten. Toen ik een jaar of negen was begreep ik er even niets meer van. Ik vond het onrechtvaardig, denk ik. Ook later, als puber, had ik een moeilijke tijd. Zoiets duurt dan tot je ontdekt dat je veel meer kunt dan horen alleen. Ook plotsdoven – dat zijn mensen die door onverklaarbare oorzaken plotseling doof zijn geworden – hebben weken tot maanden nodig om te wennen. Het is voor hen ongelooflijk om niet meer te kunnen horen. Als je er als gezond mens bij stilstaat, moet je blij zijn dat je horen kan. Muziek en feestjes zijn de gewoonste dingen totdat je doof wordt. Probeer het maar eens een tijdje; stop eens vijf minuten lang je oren dicht. Geen pretje.”
Van Zuilen was tot een half jaar geleden een fanatiek handboogschieter. In Delft wil hij gaan basketballen. Hij denkt erover om misschien lid te worden van een gezelligheidsvereniging maar blijft voorlopig wel bij zijn ouders in Dordrecht wonen. En op langere termijn?
,,Als ik afgestudeerd ben wil ik een eigen bedrijf beginnen. Een ingenieursbureau. Maar dat is voor later, voorlopig wil ik eerst wat organisatie- en managementervaring opdoen. Uiteindelijk zou ik bij de NASA willen werken. Dat is mijn droom. Ja, dan zou Lucht- en Ruimtevaarttechniek ook wel handig zijn natuurlijk. Dat wil ik er volgend jaar misschien bij gaan doen. Als je twee studies combineert heb je een plus, denk ik. Maar goed: eerst maar eens kijken hoe het dit jaar gaat.”
Als de docenten hun colleges het komend jaar onverstaanbaar brabbelend voordragen zal Joeri van Zuilen niet klagen. Voor hem maakt het toch geen verschil: hij is al vanaf zijn geboorte doof. Van Zuilen begint over anderhalve week bij Civiele Techniek. Hij is een van de weinige dove studenten in Nederland.
Tussen duim en wijsvinger geeft Van Zuilen aan hoeveel hij kan horen van wat er gezegd wordt. Het is niet veel. Ondanks zijn gehoorapparaatje, of ‘oorhanger’, zoals hij het zelf noemt. Hij moet vooral afgaan op mondbewegingen en gebaren.
,,Gebarentaal is mijn moedertaal”, zegt hij. Zijn ouders zijn eveneens doof en zijn moeder is gebarentaal-docent. Van Zuilen praat wat minder gestroomlijnd dan mensen van wie de oren het wel doen; wie doof geboren is, heeft nooit de klanken gehoord die hij moet gebruiken om zich verstaanbaar te maken.
Op zijn veertiende was Van Zuilen klaar met de mavo, waarna hij verder ging met vwo. Hij bleef op dezelfde dovenschool maar haalde zijn diploma in feite via de LOI, aangezien de leraren op school niet veel meer dan mavo-hulp konden bieden. Hij is nu zeventien. ,,Ik heb civiel gekozen omdat het me een zware studie leek”, vertelt Van Zuilen. ,,Voor mij extra zwaar? Misschien. Ik ben een tijdje geleden met twee leraren van de dovenschool naar de studieadviseuse gegaan om uit te leggen hoe het zit met mijn doofheid. Maar ik weet nog niet precies hoe ze het aan gaan pakken.”
Bij Civiel worden alle docenten die met Van Zuilen te maken krijgen voorgelicht over hoe ze met hem om moeten gaan. Daarnaast krijgt Van Zuilen – net als elke dove – van staatswege een subidie voor een bepaald aantal doventolk-uren; die uren kan hij gebruiken voor colleges. Hij zal zelf moeten inschatten wat hij mèt en zonder tolk doet. ,,Ik denk dat bij de helft van de colleges een tolk aanwezig zal zijn”, zegt Van Zuilen.
Spice Girls
,,Kijk, natuurlijk mis ik een zintuig. In plaats van vijf heb ik er vier. Maar doordat je er eentje mist kun je je aandacht beter richten op die andere, die je daardoor sterker kunt gebruiken. Zo kun je het gemis goedmaken. Ik hoorde over een klein joch dat net hersenvliesontsteking had gehad en doof was geworden. Toen hem gevraagd werd hoe hij heette, antwoordde hij: ‘Dat is niet belangrijk, ik ben toch doof!’ Dat is zo’n typisch voorbeeld van iemand die denkt dat hij minder is door dat ene gemiste zintuig. Maar dat is dus niet zo, tenminste, niet helemaal. Want je hoort wel minder, maar daarom ben je niet minder.”
,,Er blijven natuurlijk verschillen. Als je mij vraagt of ik van popmuziek houd, kan ik daar niet over praten. Doven volgen dat niet. Moeilijk voorstelbaar misschien maar we kunnen al die deejays niet horen. Alleen MTV en TMF hebben soms welleuke shots. Op die dovenschool in Rotterdam zijn ze wel gek van de Spice Girls en zo, maar horen en begrijpen is er niet echt bij. Het is meer mode dan muziekliefhebberij, denk ik. En die korte rokjes, die helpen natuurlijk ook. Snaarinstrumenten kan ik trouwens wel horen. Piano, harp. Zang is niet te volgen. Mijn pa heeft een tape die hij wel eens heeft aanstaan. Daar staat wel wat mooie muziek op. En als het niet mooi is doe ik mijn oorhanger gewoon uit.”
,,In plaats van muziek luisteren kijken doven veel televisie. Zeer veel televisie. Engels gesproken en dus Nederlands ondertiteld. Ik denk dat we ook kleinere vriendenkringen hebben, maar die zijn wel zeer krachtig. Dove kinderen met horende ouders – dat geldt dus niet voor mij – zijn van jongsaf zelfs vaker bij hun dove vriendjes dan thuis.”
Van Zuilen trekt nog steeds veel met dove vrienden op. ,,Het contact is natuurlijk makkelijker gelegd. Ik ben twee weken in Italië geweest waar ik een andere dove jongen tegengekomen ben. Ook zijn ouders en zijn broer en zus konden uitstekend gebaren. Zijn moeder was zelfs gebarendocent, net als mijn moeder. Daar kon ik dus gewoon prima en intensief mee communiceren.”
NASA
,,Er zijn wel periodes dat je het niet meer ziet zitten. Toen ik een jaar of negen was begreep ik er even niets meer van. Ik vond het onrechtvaardig, denk ik. Ook later, als puber, had ik een moeilijke tijd. Zoiets duurt dan tot je ontdekt dat je veel meer kunt dan horen alleen. Ook plotsdoven – dat zijn mensen die door onverklaarbare oorzaken plotseling doof zijn geworden – hebben weken tot maanden nodig om te wennen. Het is voor hen ongelooflijk om niet meer te kunnen horen. Als je er als gezond mens bij stilstaat, moet je blij zijn dat je horen kan. Muziek en feestjes zijn de gewoonste dingen totdat je doof wordt. Probeer het maar eens een tijdje; stop eens vijf minuten lang je oren dicht. Geen pretje.”
Van Zuilen was tot een half jaar geleden een fanatiek handboogschieter. In Delft wil hij gaan basketballen. Hij denkt erover om misschien lid te worden van een gezelligheidsvereniging maar blijft voorlopig wel bij zijn ouders in Dordrecht wonen. En op langere termijn?
,,Als ik afgestudeerd ben wil ik een eigen bedrijf beginnen. Een ingenieursbureau. Maar dat is voor later, voorlopig wil ik eerst wat organisatie- en managementervaring opdoen. Uiteindelijk zou ik bij de NASA willen werken. Dat is mijn droom. Ja, dan zou Lucht- en Ruimtevaarttechniek ook wel handig zijn natuurlijk. Dat wil ik er volgend jaar misschien bij gaan doen. Als je twee studies combineert heb je een plus, denk ik. Maar goed: eerst maar eens kijken hoe het dit jaar gaat.”
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.