“Fusie Van Hall en Larenstein oké”

Verhagen steunt de wens van het bestuur van de hogeschool “om het onderwijs goed te laten aansluiten op de behoeften van het bedrijfsleven”. Hij schrijft dat in antwoord op kamervragen van de PvdA. Die wilde weten wat de schaalvergroting zou betekenen voor de onderwijskwaliteit.



Maar volgens Verhagen is van schaalvergroting geen sprake omdat de hogescholen al sinds 2003 “als één instelling functioneren”. Per 1 september zijn het voormalige Van Hall Instituut in Leeuwarden en de Hogeschool Larenstein in Velp niet alleen bestuurlijk gefuseerd, maar gaan ze daadwerkelijk verder als één instelling. De wet fusietoets, waarin de minister kan toetsen of een fusie gerechtvaardigd is, treedt pas op 1 oktober in werking.



De kamervragen over de fusie komen niet uit de lucht vallen. Instellingsblad Resource en de Volkskrant berichtten eerder over onenigheid tussen medezeggenschap en het bestuur van de hogeschool. Volgens docenten zou de fusie ten koste gaan van de kwaliteit van het onderwijs. Maar volgens de directie is dat onzin en maken de docenten zich zorgen “om hun eigen winkeltje”.



In 2010 telde Van Hall Larenstein in zijn geheel 4017 studenten. Daarmee is het een van de kleinere hogescholen. De VHL noemt zich “onderdeel van Wageningen Universiteit”: daarmee is ze sinds 2004 bestuurlijk gefuseerd.



 

No waste
De opening van het nieuwe collegejaar. Ik ben er – afgestudeerd – niet bij, maar vanuit mijn nieuwe huis in Amsterdam kijk ik mee. ’No waste’, luidt het thema. Ik vreet me alweer op over de opportunistische creativiteit waarmee de sprekers het nauwelijks hebben over de gigantisch interessante en spannende visie die de TU op dit prangende probleem zou kunnen hebben. Over hoe ze in plaats daarvan de aankomende studenten op het hart drukken dat studeren vooral geen lolletje moet zijn. Dat ze niet moeten denken dat ze zich de komende jaren een beetje kunnen gaan zitten ontwikkelen tot breed opgeleide zelfstandig denkers, want dat kost geld. Maar dan zie ik haar ineens in de zaal zitten. Ik herken haar meteen, de nieuwe 1171798: mijn plaatsvervanger. Zeven komma twee jaar jonger dan ik, maar met hetzelfde korte haar, de grote ogen en de hoge verwachtingen.

“Talent is als je binnen vijf jaar afstudeert en je in die tijd ontplooit!”, schreeuwt een man op het podium. Ze steekt het in haar zak. “De wereldbevolking groeit, er is een tekort aan energie en dat zal zwaar drukken op de techniek!” “Op mij dus”, denkt ze en haar hart begint sneller te kloppen. “Haal eruit wat erin zit!” En ik zie dat ze niet kan wachten. Ik kan een gevoel van moederlijke bezorgdheid niet onderdrukken en wil haar iets toeschreeuwen, iets wijs, iets bemoedigends: “Delft: at times a bitter sweet taste, but whatever it takes, you’ll find it no waste!” Maar ze kijkt me strak aan. Trekt met een stalen gezicht haar naar kots en zweet ruikende feutenshirt aan, staat op en grist op weg naar de uitgang haar eerste Delta mee – voor tijdens het college morgen. ‘Student vindt zichzelf een tijger in bed!’ leest ze. Ze pakt de fiets waarmee ze door haar hele middelbareschooltijd fietste en denkt: “Dat zullen we nog wel eens zien.”