Verlaten textielfabrieken, kolenwasserijen en tbc-klinieken. Urban explorers Geert Donker (27) en Ernst Naezer (24) hebben een fascinatie voor vergankelijkheid.
Delen
Binnenkort wordt een van hun tochten door donkere krochten, krappe kruipruimtes en langs lekkende kranen uitgezonden op BNN radio.
,,Oude panden leven. Sommige geven een heel naar gevoel”, volgens Geert Donker, voormalig student industrieel ontwerpen. ,,Vaak staan er nog laarzen en kleding voor de volgende ploeg arbeiders die nooit meer is gekomen. Je voelt daar bloed, zweet en tranen.” Met kameraad Ernst Naezer, werkzaam bij een softwarebedrijf, fotografeert Donker in onbruik geraakte gebouwen. ,,Wij fotograferen de panden voordat ze gesloopt of gerestaureerd zijn. Onze interesse gaat uit naar groot-industrie: fabrieken, rangeerterreinen, zeg maar de witte vlekken op de kaart”, licht Naezer toe.
Inmiddels bezitten de twee ieder zo’n 1500 à 2000 dia’s, waarvan een selectie op hun website wordt getoond. De wens bestaat een fotoboek te maken en een tentoonstelling samen te stellen. De samenwerking ontstond naar aanleiding van een studieopdracht van Donker, tegenwoordig student aan de filmacademie. ,,We maakten een diareportage van een inmiddels gesloopt kinderziekenhuis in Utrecht. Eenmaal binnen werden we onmiddellijk weggejaagd door een man met een breekijzer”, herinnert Donker zich. ,,Bleek dat het gebouw juist die dag werd ingenomen door krakers. De situatie escaleerde totaal, met politie, media, alles. Dat was zo spannend dat we besloten vaker zo’n tocht te maken.”
Inmiddels bezocht het duo een groot aantal locaties in Nederland, Duitsland en vooral België. ,,In Nederland worden functioneel versleten gebouwen binnen een paar jaar gesloopt of verheven tot monument”, volgens Donker. ,,In België staat veel meer weg te rotten. In Zeebrugge bijvoorbeeld: daar is van een terrein ter grootte van zes voetbalvelden de bodem zo verontreinigd dat er niets kan worden gebouwd voordat ze die meuk hebben weggehaald. Maar daarvoor ontbreekt het geld.”
Duivenlijken
Geschikte locaties vinden de urban explorers onder andere via internet. ,,Er zijn meer mensen met deze hobby”, zegt Naezer. ,,Bovendien hebben we waanzinnig veel informatie gehad van een oude Belg met wie we in gesprek raakten in een eetcafé. Hij bleek een boek te hebben geschreven over het Scheldegebied.”
Om tot een verlaten complex te kunnen doordringen, klauteren Donker en Naezer regelmatig over muren en prikkeldraad. ,,De grens ligt bij het doorknippen”, vindt Donker. ,,We laten de boel wel in originele staat.” Vervolgens lopen de twee geconcentreerd rond: in gedachten maken ze een plattegrond van het gebouw, hun ogen zoeken intussen het perfecte plaatje van vergankelijkheid. Zo nu en dan worden ze opgeschrikt door een geluid. ,,Als je iets verdachts hoort, roep je ‘Hallo? Goed volk…‘ Meestal blijkt het een duif te zijn. Die beesten hebben me al een paar keer een behoorlijke hartverzakking gegeven”, huivert Naezer.
De foto’s worden uit de hand geschoten. Ieder heeft zo zijn specialiteit. ,,Ik ben een deurenfetisjist”, bekent Naezer. ,,Bovendien ben ik op zoek naar de perfecte foto van een trap. Trappen fotograferen is erg moeilijk.” Donker heeft patent op extreme close-ups. ,,Verder valt op dat mijn kaders strak zijn uitgelijnd, terwijl die van Ernst vaak nonchalant scheef zijn.”
Behalve een fotocamera behoort een deurklink tot de vaste uitrusting. ,,Laat je nooit insluiten”, waarschuwt Naezer. ,,Soms komen we in panden een sleutelbos tegen waardoor we tot het diepst van het gebouw kunt doordringen.” De twee stuiten zo nu en dan op bizarre dingen. ,,Mensen die hun gekte op de muren hebben geschreven, brieven van moeders aan hun verslaafde zoon. Om tranen van in je ogen te krijgen”, vindt Donker. ,,Maar het meest bizarre tafereel: een serie dakpannen in de vorm van een hart, met daarbinnen een partij duivenlijkjes.”
Komend weekend wordt een radioverslag gemaakt van een van de tochten van urban explorers; kort daarna wordt het uitgezonden.
www.urbanexplorers.nl . .
Verlaten textielfabrieken, kolenwasserijen en tbc-klinieken. Urban explorers Geert Donker (27) en Ernst Naezer (24) hebben een fascinatie voor vergankelijkheid. Binnenkort wordt een van hun tochten door donkere krochten, krappe kruipruimtes en langs lekkende kranen uitgezonden op BNN radio.
,,Oude panden leven. Sommige geven een heel naar gevoel”, volgens Geert Donker, voormalig student industrieel ontwerpen. ,,Vaak staan er nog laarzen en kleding voor de volgende ploeg arbeiders die nooit meer is gekomen. Je voelt daar bloed, zweet en tranen.” Met kameraad Ernst Naezer, werkzaam bij een softwarebedrijf, fotografeert Donker in onbruik geraakte gebouwen. ,,Wij fotograferen de panden voordat ze gesloopt of gerestaureerd zijn. Onze interesse gaat uit naar groot-industrie: fabrieken, rangeerterreinen, zeg maar de witte vlekken op de kaart”, licht Naezer toe.
Inmiddels bezitten de twee ieder zo’n 1500 à 2000 dia’s, waarvan een selectie op hun website wordt getoond. De wens bestaat een fotoboek te maken en een tentoonstelling samen te stellen. De samenwerking ontstond naar aanleiding van een studieopdracht van Donker, tegenwoordig student aan de filmacademie. ,,We maakten een diareportage van een inmiddels gesloopt kinderziekenhuis in Utrecht. Eenmaal binnen werden we onmiddellijk weggejaagd door een man met een breekijzer”, herinnert Donker zich. ,,Bleek dat het gebouw juist die dag werd ingenomen door krakers. De situatie escaleerde totaal, met politie, media, alles. Dat was zo spannend dat we besloten vaker zo’n tocht te maken.”
Inmiddels bezocht het duo een groot aantal locaties in Nederland, Duitsland en vooral België. ,,In Nederland worden functioneel versleten gebouwen binnen een paar jaar gesloopt of verheven tot monument”, volgens Donker. ,,In België staat veel meer weg te rotten. In Zeebrugge bijvoorbeeld: daar is van een terrein ter grootte van zes voetbalvelden de bodem zo verontreinigd dat er niets kan worden gebouwd voordat ze die meuk hebben weggehaald. Maar daarvoor ontbreekt het geld.”
Duivenlijken
Geschikte locaties vinden de urban explorers onder andere via internet. ,,Er zijn meer mensen met deze hobby”, zegt Naezer. ,,Bovendien hebben we waanzinnig veel informatie gehad van een oude Belg met wie we in gesprek raakten in een eetcafé. Hij bleek een boek te hebben geschreven over het Scheldegebied.”
Om tot een verlaten complex te kunnen doordringen, klauteren Donker en Naezer regelmatig over muren en prikkeldraad. ,,De grens ligt bij het doorknippen”, vindt Donker. ,,We laten de boel wel in originele staat.” Vervolgens lopen de twee geconcentreerd rond: in gedachten maken ze een plattegrond van het gebouw, hun ogen zoeken intussen het perfecte plaatje van vergankelijkheid. Zo nu en dan worden ze opgeschrikt door een geluid. ,,Als je iets verdachts hoort, roep je ‘Hallo? Goed volk…‘ Meestal blijkt het een duif te zijn. Die beesten hebben me al een paar keer een behoorlijke hartverzakking gegeven”, huivert Naezer.
De foto’s worden uit de hand geschoten. Ieder heeft zo zijn specialiteit. ,,Ik ben een deurenfetisjist”, bekent Naezer. ,,Bovendien ben ik op zoek naar de perfecte foto van een trap. Trappen fotograferen is erg moeilijk.” Donker heeft patent op extreme close-ups. ,,Verder valt op dat mijn kaders strak zijn uitgelijnd, terwijl die van Ernst vaak nonchalant scheef zijn.”
Behalve een fotocamera behoort een deurklink tot de vaste uitrusting. ,,Laat je nooit insluiten”, waarschuwt Naezer. ,,Soms komen we in panden een sleutelbos tegen waardoor we tot het diepst van het gebouw kunt doordringen.” De twee stuiten zo nu en dan op bizarre dingen. ,,Mensen die hun gekte op de muren hebben geschreven, brieven van moeders aan hun verslaafde zoon. Om tranen van in je ogen te krijgen”, vindt Donker. ,,Maar het meest bizarre tafereel: een serie dakpannen in de vorm van een hart, met daarbinnen een partij duivenlijkjes.”
Komend weekend wordt een radioverslag gemaakt van een van de tochten van urban explorers; kort daarna wordt het uitgezonden.
www.urbanexplorers.nl . .
Comments are closed.