Het International Filmfestival Rotterdam heeft zich voor zijn 26ste editie grondig opgepoetst. Het heeft een nieuwe directeur en de Pathé-megabioscoop aan het Schouwburgplein is voortaan de belangrijkste festivallocatie.
Evenals vorig jaar staan er meer dan tweehonderd lange films op het programma. Een verkenning in vogelvlucht.
Het International Filmfestival Rotterdam is onder Emile Fallaux flink uit de kluiten gewassen. Met de aanstelling van zijn opvolger Simon Field, voorheen filmprogrammeur van het vermaarde Institute of Contemporary Arts (ICA) in Londen, lijkt het plafond bereikt. ,,Na de komende editie wil ik gaan kijken of we de omvang kunnen terugbrengen”, liet hij recentelijk al weten in De Filmkrant. Zelfs voor de meest verstokte cinefiel zijn de 210 lange speelfilms en documentaires plus de ruim honderd korte films en videoproducties inderdaad nauwelijks te behappen. Een kwantitatieve inperking kan op zich dus geen kwaad.
Met het gereedkomen van de megabioscoop van Pathé op het Schouwburgplein, dat met zeven zalen plaats biedt aan 2700 toeschouwers, heeft het festival een ambiance waarmee het zichzelf niet tekort doet. De schepping van architect Koen van Velzen mag er aan de buitenkant enigszins ongenaakbaar uitzien, het interieur schijnt een walhalla te zijn van licht, ruimte en comfort. Speciaal ter gelegenheid van de inauguratie van deze doos wordt het festival geopend in alle zeven zalen tegelijk.
Voor genodigden is er echter wel degelijk een echte openingsfilm: ‘Basquiat’ van beeldend kunstenaar Julian Schnabel. Een film die ongetwijfeld een publiekstrekker van het festival gaat worden. Dat doet het alleen al door de rolbezetting. Niemand minder dan David Bowie, getooid met een witte pruik, zal Andy Warhol vertolken in deze biopic over de roemruchte Haïtiaans-Puertoricaanse kunstenaar Jean-Michel Basquiat. Hij was een graffiti-artiest die in het New York van de jaren tachtig uitgroeide tot een megaster, maar al op 27-jarige leeftijd stierf aan een overdosis. Hoofdrolspeler Jeffrey Wright wordt verder geflankeerd door Courtney Love, Dennis Hopper, Christopher Walken en Gary Oldman.
Het gewone publiek heeft keus uit zes andere openingfilms, waaronder ‘La Promesse’ van de Belgische broers Jean-Pierre en Luc Dardenne. Een film over illegalen die door een ploert van een koppelbaas als citroenen worden uitgeperst. Zijn zoontje treedt slaafs in zijn voetsporen, maar als zijn verwekker de dood van een Afrikaan wil verdoezelen blijkt het bedorven ventje toch een hart te hebben. Hoewel het scenario net iets te schools is,beslist een aanrader.
Dat geldt ook voor ‘Trees Lounge’ van en met Steve Buscemi, bekend van ‘Reservoir Dogs’ en ‘Fargo’. In zijn regiedebuut werkte hij het gegeven uit wat er was gebeurd als hij geen succesvolle acteur was geworden. Door zijn vrouw in de steek gelaten en zonder werk moest hij wel als barfly eindigen in het plaatselijke buurtcafé Trees Lounge. Alles wat hij doet om zijn lot te verbeteren, sorteert een averechts effect. Een aanstekelijke film, vol gevoel en aangenaam lichtvoetig.
Beloftevol is ook een tweede film die zich afspeelt in de New Yorkse kunstscene rond Andy Warhol. ‘I Shot Andy Warhol’ van Mary Harron is een docudrama over de radicaal feministe Valerie Solanas, die zich met een pistoolschot toegang verschaft tot de kringen rond Warhol’s The Factory. Ze wil dat hij een toneelstuk van haar produceert. Hij is van haar gecharmeerd, maar houdt haar ook aan het lijntje. Lili Taylor eist alle aandacht op met een weergaloze vertolking van kettingrookster Solanas.
Geënt op de recente geschiedenis is eveneens de Italiaanse debuutfilm ‘La Seconda Volta’ van Mimmo Calopresti. Nanni Moretti, die we al eerder zagen in ‘Caro Diario’, speelt hierin een economie-professor die een aanslag van de Rode Brigades heeft overleefd. Tien jaar later komt deze vrijgezel op straat toevallig de vrouwelijke terrorist tegen die hem neerschoot. Hij achtervolgt haar en het komt tot een ontmoeting, maar ze blijkt hem niet te herkennen. Toch blijft de confrontatie in deze gedoseerde film niet uit.
Niet minder hoog zijn de verwachtingen van ‘The Funeral’ van Abel – ‘Bad Lieutenant’ – Ferrara. Wederom een obsessief onderzoek naar goed en kwaad gericht op de strijd tussen de maffia en de vakbonden tijdens de depressie in de jaren dertig. Over mannen die gedreven door bloedwraak hun gezinnen de afgrond in sleuren. Christopher Walken contra Annabella Sciorra en Chris Penn contra Isabella Rosselini, en zoveel mag ook duidelijk zijn, de mannen verdienen anders dan hun vrouwen geen plaats in de hemel.
Van een heel andere orde is ‘Crash’ van David Cronenberg naar het gelijknamige pornografische science-fiction boek van J.G. Ballard. De film is in verschillende landen verboden, omdat het zou aanzetten tot onverantwoord rijgedrag. Een echtpaar met een meer dan gemiddeld seksleven begeeft zich tussen lui die een seksuele kick krijgen van auto-ongelukken. De film is hier niet verboden dus let voortaan extra goed op uw medeweggebruiker!
Zoveel perversiteit bevatten de andere films die in Rotterdam worden vertoond niet. Een van de bijprogramma’s staat dit jaar in het teken van Fake. Wie mocht denken dat Arjan Ederveen met zijn ’30 minuten’ en Lodewijk Crijns met ‘Kutzooi’ en ‘Lap Rouge’ een nieuwe trend zetten heeft het mis. Het genre van de nepdocumentaire heeft een veelzijdige traditie. Een klassieker is bijvoorbeeld ‘F For Fake’ van Orson Welles, die in 1939 al borg stond voor de nodige paniek toen hij ‘War of the Worlds’ van H. G. Wells bracht als een nieuwsuitzending.
Een ander bijprogramma besteedt aandacht aan het Hongkongse filmbedrijf Golden Harvest, dat Bruce Lee lanceerde. Een toepasselijk eerbetoon in het jaar dat Hong Kong wordt overgedragen aan China. De gerichtheid op Aziatische films, waarmee Rotterdam een naam heeft hoog te houden en wat, waarschijnlijk niet toevallig, ook een liefhebberij van Field is, komt tevens tot uitdrukking in het onderdeel Filmmakers in Focus. Daarin staat onder andere Jang Sun-Woo uit Zuid Korea centraal, ”het spannendste filmland van dit moment”, volgens Mark Duursma in De Filmkrant.
Uiteraard wordt ook de Nederlandse cinema in het zonnetje gezet met een selectie van de films die het afgelopen jaar uitkwam. Er zit zelfs nog een heuse wereldpremière bij: ‘Bastards and Bridesmaids’ van Eddy Terstall. Een no-budgetfilm – hoe kan het anders – over relatieperikelen in Amsterdam. Laten we hem niet op voorhand afknallen, want afgezien van een uitstekend filmfestival, wil hier heel af en toe ook nog wel een aardig filmpje wortel schieten.
Het International Filmfestival Rotterdam duurt van 29 jan. t/m 9 feb. Info: www.iffrotterdam.nl
,,,
Het International Filmfestival Rotterdam heeft zich voor zijn 26ste editie grondig opgepoetst. Het heeft een nieuwe directeur en de Pathé-megabioscoop aan het Schouwburgplein is voortaan de belangrijkste festivallocatie. Evenals vorig jaar staan er meer dan tweehonderd lange films op het programma. Een verkenning in vogelvlucht.
Het International Filmfestival Rotterdam is onder Emile Fallaux flink uit de kluiten gewassen. Met de aanstelling van zijn opvolger Simon Field, voorheen filmprogrammeur van het vermaarde Institute of Contemporary Arts (ICA) in Londen, lijkt het plafond bereikt. ,,Na de komende editie wil ik gaan kijken of we de omvang kunnen terugbrengen”, liet hij recentelijk al weten in De Filmkrant. Zelfs voor de meest verstokte cinefiel zijn de 210 lange speelfilms en documentaires plus de ruim honderd korte films en videoproducties inderdaad nauwelijks te behappen. Een kwantitatieve inperking kan op zich dus geen kwaad.
Met het gereedkomen van de megabioscoop van Pathé op het Schouwburgplein, dat met zeven zalen plaats biedt aan 2700 toeschouwers, heeft het festival een ambiance waarmee het zichzelf niet tekort doet. De schepping van architect Koen van Velzen mag er aan de buitenkant enigszins ongenaakbaar uitzien, het interieur schijnt een walhalla te zijn van licht, ruimte en comfort. Speciaal ter gelegenheid van de inauguratie van deze doos wordt het festival geopend in alle zeven zalen tegelijk.
Voor genodigden is er echter wel degelijk een echte openingsfilm: ‘Basquiat’ van beeldend kunstenaar Julian Schnabel. Een film die ongetwijfeld een publiekstrekker van het festival gaat worden. Dat doet het alleen al door de rolbezetting. Niemand minder dan David Bowie, getooid met een witte pruik, zal Andy Warhol vertolken in deze biopic over de roemruchte Haïtiaans-Puertoricaanse kunstenaar Jean-Michel Basquiat. Hij was een graffiti-artiest die in het New York van de jaren tachtig uitgroeide tot een megaster, maar al op 27-jarige leeftijd stierf aan een overdosis. Hoofdrolspeler Jeffrey Wright wordt verder geflankeerd door Courtney Love, Dennis Hopper, Christopher Walken en Gary Oldman.
Het gewone publiek heeft keus uit zes andere openingfilms, waaronder ‘La Promesse’ van de Belgische broers Jean-Pierre en Luc Dardenne. Een film over illegalen die door een ploert van een koppelbaas als citroenen worden uitgeperst. Zijn zoontje treedt slaafs in zijn voetsporen, maar als zijn verwekker de dood van een Afrikaan wil verdoezelen blijkt het bedorven ventje toch een hart te hebben. Hoewel het scenario net iets te schools is,beslist een aanrader.
Dat geldt ook voor ‘Trees Lounge’ van en met Steve Buscemi, bekend van ‘Reservoir Dogs’ en ‘Fargo’. In zijn regiedebuut werkte hij het gegeven uit wat er was gebeurd als hij geen succesvolle acteur was geworden. Door zijn vrouw in de steek gelaten en zonder werk moest hij wel als barfly eindigen in het plaatselijke buurtcafé Trees Lounge. Alles wat hij doet om zijn lot te verbeteren, sorteert een averechts effect. Een aanstekelijke film, vol gevoel en aangenaam lichtvoetig.
Beloftevol is ook een tweede film die zich afspeelt in de New Yorkse kunstscene rond Andy Warhol. ‘I Shot Andy Warhol’ van Mary Harron is een docudrama over de radicaal feministe Valerie Solanas, die zich met een pistoolschot toegang verschaft tot de kringen rond Warhol’s The Factory. Ze wil dat hij een toneelstuk van haar produceert. Hij is van haar gecharmeerd, maar houdt haar ook aan het lijntje. Lili Taylor eist alle aandacht op met een weergaloze vertolking van kettingrookster Solanas.
Geënt op de recente geschiedenis is eveneens de Italiaanse debuutfilm ‘La Seconda Volta’ van Mimmo Calopresti. Nanni Moretti, die we al eerder zagen in ‘Caro Diario’, speelt hierin een economie-professor die een aanslag van de Rode Brigades heeft overleefd. Tien jaar later komt deze vrijgezel op straat toevallig de vrouwelijke terrorist tegen die hem neerschoot. Hij achtervolgt haar en het komt tot een ontmoeting, maar ze blijkt hem niet te herkennen. Toch blijft de confrontatie in deze gedoseerde film niet uit.
Niet minder hoog zijn de verwachtingen van ‘The Funeral’ van Abel – ‘Bad Lieutenant’ – Ferrara. Wederom een obsessief onderzoek naar goed en kwaad gericht op de strijd tussen de maffia en de vakbonden tijdens de depressie in de jaren dertig. Over mannen die gedreven door bloedwraak hun gezinnen de afgrond in sleuren. Christopher Walken contra Annabella Sciorra en Chris Penn contra Isabella Rosselini, en zoveel mag ook duidelijk zijn, de mannen verdienen anders dan hun vrouwen geen plaats in de hemel.
Van een heel andere orde is ‘Crash’ van David Cronenberg naar het gelijknamige pornografische science-fiction boek van J.G. Ballard. De film is in verschillende landen verboden, omdat het zou aanzetten tot onverantwoord rijgedrag. Een echtpaar met een meer dan gemiddeld seksleven begeeft zich tussen lui die een seksuele kick krijgen van auto-ongelukken. De film is hier niet verboden dus let voortaan extra goed op uw medeweggebruiker!
Zoveel perversiteit bevatten de andere films die in Rotterdam worden vertoond niet. Een van de bijprogramma’s staat dit jaar in het teken van Fake. Wie mocht denken dat Arjan Ederveen met zijn ’30 minuten’ en Lodewijk Crijns met ‘Kutzooi’ en ‘Lap Rouge’ een nieuwe trend zetten heeft het mis. Het genre van de nepdocumentaire heeft een veelzijdige traditie. Een klassieker is bijvoorbeeld ‘F For Fake’ van Orson Welles, die in 1939 al borg stond voor de nodige paniek toen hij ‘War of the Worlds’ van H. G. Wells bracht als een nieuwsuitzending.
Een ander bijprogramma besteedt aandacht aan het Hongkongse filmbedrijf Golden Harvest, dat Bruce Lee lanceerde. Een toepasselijk eerbetoon in het jaar dat Hong Kong wordt overgedragen aan China. De gerichtheid op Aziatische films, waarmee Rotterdam een naam heeft hoog te houden en wat, waarschijnlijk niet toevallig, ook een liefhebberij van Field is, komt tevens tot uitdrukking in het onderdeel Filmmakers in Focus. Daarin staat onder andere Jang Sun-Woo uit Zuid Korea centraal, ”het spannendste filmland van dit moment”, volgens Mark Duursma in De Filmkrant.
Uiteraard wordt ook de Nederlandse cinema in het zonnetje gezet met een selectie van de films die het afgelopen jaar uitkwam. Er zit zelfs nog een heuse wereldpremière bij: ‘Bastards and Bridesmaids’ van Eddy Terstall. Een no-budgetfilm – hoe kan het anders – over relatieperikelen in Amsterdam. Laten we hem niet op voorhand afknallen, want afgezien van een uitstekend filmfestival, wil hier heel af en toe ook nog wel een aardig filmpje wortel schieten.
Het International Filmfestival Rotterdam duurt van 29 jan. t/m 9 feb. Info: www.iffrotterdam.nl
Het International Filmfestival Rotterdam heeft zich voor zijn 26ste editie grondig opgepoetst. Het heeft een nieuwe directeur en de Pathé-megabioscoop aan het Schouwburgplein is voortaan de belangrijkste festivallocatie. Evenals vorig jaar staan er meer dan tweehonderd lange films op het programma. Een verkenning in vogelvlucht.
Het International Filmfestival Rotterdam is onder Emile Fallaux flink uit de kluiten gewassen. Met de aanstelling van zijn opvolger Simon Field, voorheen filmprogrammeur van het vermaarde Institute of Contemporary Arts (ICA) in Londen, lijkt het plafond bereikt. ,,Na de komende editie wil ik gaan kijken of we de omvang kunnen terugbrengen”, liet hij recentelijk al weten in De Filmkrant. Zelfs voor de meest verstokte cinefiel zijn de 210 lange speelfilms en documentaires plus de ruim honderd korte films en videoproducties inderdaad nauwelijks te behappen. Een kwantitatieve inperking kan op zich dus geen kwaad.
Met het gereedkomen van de megabioscoop van Pathé op het Schouwburgplein, dat met zeven zalen plaats biedt aan 2700 toeschouwers, heeft het festival een ambiance waarmee het zichzelf niet tekort doet. De schepping van architect Koen van Velzen mag er aan de buitenkant enigszins ongenaakbaar uitzien, het interieur schijnt een walhalla te zijn van licht, ruimte en comfort. Speciaal ter gelegenheid van de inauguratie van deze doos wordt het festival geopend in alle zeven zalen tegelijk.
Voor genodigden is er echter wel degelijk een echte openingsfilm: ‘Basquiat’ van beeldend kunstenaar Julian Schnabel. Een film die ongetwijfeld een publiekstrekker van het festival gaat worden. Dat doet het alleen al door de rolbezetting. Niemand minder dan David Bowie, getooid met een witte pruik, zal Andy Warhol vertolken in deze biopic over de roemruchte Haïtiaans-Puertoricaanse kunstenaar Jean-Michel Basquiat. Hij was een graffiti-artiest die in het New York van de jaren tachtig uitgroeide tot een megaster, maar al op 27-jarige leeftijd stierf aan een overdosis. Hoofdrolspeler Jeffrey Wright wordt verder geflankeerd door Courtney Love, Dennis Hopper, Christopher Walken en Gary Oldman.
Het gewone publiek heeft keus uit zes andere openingfilms, waaronder ‘La Promesse’ van de Belgische broers Jean-Pierre en Luc Dardenne. Een film over illegalen die door een ploert van een koppelbaas als citroenen worden uitgeperst. Zijn zoontje treedt slaafs in zijn voetsporen, maar als zijn verwekker de dood van een Afrikaan wil verdoezelen blijkt het bedorven ventje toch een hart te hebben. Hoewel het scenario net iets te schools is,beslist een aanrader.
Dat geldt ook voor ‘Trees Lounge’ van en met Steve Buscemi, bekend van ‘Reservoir Dogs’ en ‘Fargo’. In zijn regiedebuut werkte hij het gegeven uit wat er was gebeurd als hij geen succesvolle acteur was geworden. Door zijn vrouw in de steek gelaten en zonder werk moest hij wel als barfly eindigen in het plaatselijke buurtcafé Trees Lounge. Alles wat hij doet om zijn lot te verbeteren, sorteert een averechts effect. Een aanstekelijke film, vol gevoel en aangenaam lichtvoetig.
Beloftevol is ook een tweede film die zich afspeelt in de New Yorkse kunstscene rond Andy Warhol. ‘I Shot Andy Warhol’ van Mary Harron is een docudrama over de radicaal feministe Valerie Solanas, die zich met een pistoolschot toegang verschaft tot de kringen rond Warhol’s The Factory. Ze wil dat hij een toneelstuk van haar produceert. Hij is van haar gecharmeerd, maar houdt haar ook aan het lijntje. Lili Taylor eist alle aandacht op met een weergaloze vertolking van kettingrookster Solanas.
Geënt op de recente geschiedenis is eveneens de Italiaanse debuutfilm ‘La Seconda Volta’ van Mimmo Calopresti. Nanni Moretti, die we al eerder zagen in ‘Caro Diario’, speelt hierin een economie-professor die een aanslag van de Rode Brigades heeft overleefd. Tien jaar later komt deze vrijgezel op straat toevallig de vrouwelijke terrorist tegen die hem neerschoot. Hij achtervolgt haar en het komt tot een ontmoeting, maar ze blijkt hem niet te herkennen. Toch blijft de confrontatie in deze gedoseerde film niet uit.
Niet minder hoog zijn de verwachtingen van ‘The Funeral’ van Abel – ‘Bad Lieutenant’ – Ferrara. Wederom een obsessief onderzoek naar goed en kwaad gericht op de strijd tussen de maffia en de vakbonden tijdens de depressie in de jaren dertig. Over mannen die gedreven door bloedwraak hun gezinnen de afgrond in sleuren. Christopher Walken contra Annabella Sciorra en Chris Penn contra Isabella Rosselini, en zoveel mag ook duidelijk zijn, de mannen verdienen anders dan hun vrouwen geen plaats in de hemel.
Van een heel andere orde is ‘Crash’ van David Cronenberg naar het gelijknamige pornografische science-fiction boek van J.G. Ballard. De film is in verschillende landen verboden, omdat het zou aanzetten tot onverantwoord rijgedrag. Een echtpaar met een meer dan gemiddeld seksleven begeeft zich tussen lui die een seksuele kick krijgen van auto-ongelukken. De film is hier niet verboden dus let voortaan extra goed op uw medeweggebruiker!
Zoveel perversiteit bevatten de andere films die in Rotterdam worden vertoond niet. Een van de bijprogramma’s staat dit jaar in het teken van Fake. Wie mocht denken dat Arjan Ederveen met zijn ’30 minuten’ en Lodewijk Crijns met ‘Kutzooi’ en ‘Lap Rouge’ een nieuwe trend zetten heeft het mis. Het genre van de nepdocumentaire heeft een veelzijdige traditie. Een klassieker is bijvoorbeeld ‘F For Fake’ van Orson Welles, die in 1939 al borg stond voor de nodige paniek toen hij ‘War of the Worlds’ van H. G. Wells bracht als een nieuwsuitzending.
Een ander bijprogramma besteedt aandacht aan het Hongkongse filmbedrijf Golden Harvest, dat Bruce Lee lanceerde. Een toepasselijk eerbetoon in het jaar dat Hong Kong wordt overgedragen aan China. De gerichtheid op Aziatische films, waarmee Rotterdam een naam heeft hoog te houden en wat, waarschijnlijk niet toevallig, ook een liefhebberij van Field is, komt tevens tot uitdrukking in het onderdeel Filmmakers in Focus. Daarin staat onder andere Jang Sun-Woo uit Zuid Korea centraal, ”het spannendste filmland van dit moment”, volgens Mark Duursma in De Filmkrant.
Uiteraard wordt ook de Nederlandse cinema in het zonnetje gezet met een selectie van de films die het afgelopen jaar uitkwam. Er zit zelfs nog een heuse wereldpremière bij: ‘Bastards and Bridesmaids’ van Eddy Terstall. Een no-budgetfilm – hoe kan het anders – over relatieperikelen in Amsterdam. Laten we hem niet op voorhand afknallen, want afgezien van een uitstekend filmfestival, wil hier heel af en toe ook nog wel een aardig filmpje wortel schieten.
Het International Filmfestival Rotterdam duurt van 29 jan. t/m 9 feb. Info: www.iffrotterdam.nl
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.