Feuilleton

Ze slaagt erin om dit voor iedereen geheim te houden en na een one-night-stand met een Macedonische uitwisselingsstudent stort ze zich nu weer op haar telemarketeer.

,,Welkom allemaal. Ik ben Peter Wijnen en zal jullie wegwijs maken in de wereld van telemarketing.” Het is maandagochtend en Sanja volgt de basistraining voor haar uitzendbaan. Ze zit helemaal vooraan in het lokaal. En moet deze cursus doorstaan om haar aanstaande liefde Chris te ontmoeten. Als haar plan tenminste werkt.

Naast Sanja zit een Mavo-meisje uit Zoetermeer en daarachter twee huisvrouwen, uit dezelfde plaats. Ze lijken onder de indruk van de docent. Helemaal achterin het lokaaltje een overspannen leraar die ‘alles van verzekeringen weet’ en nu op zoek is naar ander werk. Daarnaast als laatste een pukkelige jongen. Die niets zegt. In de eerste anderhalf uur tekent Peter Wijnen enthousiast schema’s op het whiteboard. Zinderend zinloze schema’s zoals: ,,Dit is de opdrachtgever, dit is zijn klant en dit zijn wij; Worldcom.” Wijnen tekent blokken en pijlen en gebruikt drie verschillende kleuren om aan te geven dat Worldcom domweg de telefoontjes voor grote bedrijven regelt.

Sanja verveelt zich. Het enige wat ze tot nu toe heeft geleerd, is dat mensen uit Zoetermeer ontzettend dom zijn. Dus speelt ze wat met de computer op haar tafel. Patience is boeiender dan het gladde zelfpromoverhaal van de Disneydas voor de klas. Elke keer als Wijnen zich omdraait doet ze twee zetten. Als dit niet Zoetermeer maar Las Vegas was, had ze inmiddels tweehonderdzestien dollar verdiend. Nu niet meer dan tweeëntwintig en een halve gulden. Voor anderhalf uur geblaat. Is op zich zo slecht niet. Sanja begint op de Windows-calculator uit te rekenen hoeveel geld ze volgens dit cursustarief voor alle hoorcolleges ontvangen zou hebben. Dat komt heel erg dicht in de buurt van haar huidige studieschuld. Kan geen toeval zijn. Sanja stelt zich het uitzendbureau voor: ,,We zoeken ingenieurs. Maar je moet wel een vijfjarige introductiecursus volgen. Á vijftien gulden per uur. En meestal lopen de cursussen wat uit.”

Eén van de huisvrouwen heeft door dat Sanja met de computer bezig is. ,,Dat jij dat zomaar kan, ik wou dat ik zo handig met computers was.” Sanja draait zich om en glimlacht bescheiden. Maar voelt zich klote. Omdat ze niet wil dat de vrouw zoiets tegen haar zegt. Ze zou zo graag eens zien dat iemand haar echt verraste: een slimme huisvrouw, een lieve skinhead, een boeiende cursus. Want alles is werkelijk té cliché. Het glimmende gebouw met spiegelramen. De pasjes om binnen te komen. En eigenlijk verder alles hier in Zoetermeer, waar iedereen met een onbestendige mix van Haags, Rotterdams en Westlands praat. ‘Where the streets have no name’. Nou ja, bijna dan. Waar de straten kleuren zijn. Of de enige kleurstraten.

,,Sanja, een klant belt om te klagen over zijn verzekering. Als je het vorige schema volgt, wat is dan het beste om te doen?”

Sanja staart zogenaamd peinzend langs Wijnen naar het bord. Daar staat: ‘Laat Uitpraten, Kom tot de Kern en maak TerugBelAfspraak.’

,,Ik zou de klant laten uitleggen wat het probleem is. Maar wel proberen tot de kern te komen. En vervolgens de”, Sanja zoekt de andere hoek van het bord, ,,de NAW-gegevens noteren om een terugbelafspraak te maken.” Wijnen kijkt voldaan. ,,Héél goed Sanja. Ik zie jullie allemaal terug na de koffie.”

Tijdens de pauze, waarin de cursisten een half uurloon uitgeven aan koffie en roze koeken, komt de docent op haar af: ,,Sanja, ik heb een vraag. We hebben op dit moment extra mensen nodig voor een spoedopdracht. En omdat je erg goed presteert, heb ik tegen de groepsupervisor gezegd dat jij direct na de koffie inzetbaar bent. Dus als je het aandurft mag je meteen het diepe in. Lijkt dat je geen uitdaging?”

Haar supervisor heet Gerda en Gerda legt onderweg naar de belruimte uit: ,,We moeten voor het einde van de week voor een omroep zoveel mogelijk tv-gidsen verkopen. Dat gebeurt volgens een simpel script dat je zo spontaan mogelijk van het scherm opleest.”

Sanja luistert nauwelijks meer. Want daar zit hij: Chris. In een blauwe trui, nog altijd aantrekkelijk. Ze moet naast hem gaan zitten en een koptelefoon met microfoontje opzetten. Gerda friemelt met de snoeren. Sanja kijkt alleen maar naar rechts. Waar Chris de knop voor het volgende gesprek aanklikt. Hij kijkt naar Sanja en lacht. En zegt in de microfoon: ,,Goedemorgen mevrouw, u spreekt met Jan De Vries van de Evangelische Omroep.”

Druk (8)

Visie

Sanja is voor de rest van het collegejaar geschorst, nadat ze tijdens een tentamen op spieken is betrapt. Ze slaagt erin om dit voor iedereen geheim te houden en na een one-night-stand met een Macedonische uitwisselingsstudent stort ze zich nu weer op haar telemarketeer.

,,Welkom allemaal. Ik ben Peter Wijnen en zal jullie wegwijs maken in de wereld van telemarketing.” Het is maandagochtend en Sanja volgt de basistraining voor haar uitzendbaan. Ze zit helemaal vooraan in het lokaal. En moet deze cursus doorstaan om haar aanstaande liefde Chris te ontmoeten. Als haar plan tenminste werkt.

Naast Sanja zit een Mavo-meisje uit Zoetermeer en daarachter twee huisvrouwen, uit dezelfde plaats. Ze lijken onder de indruk van de docent. Helemaal achterin het lokaaltje een overspannen leraar die ‘alles van verzekeringen weet’ en nu op zoek is naar ander werk. Daarnaast als laatste een pukkelige jongen. Die niets zegt. In de eerste anderhalf uur tekent Peter Wijnen enthousiast schema’s op het whiteboard. Zinderend zinloze schema’s zoals: ,,Dit is de opdrachtgever, dit is zijn klant en dit zijn wij; Worldcom.” Wijnen tekent blokken en pijlen en gebruikt drie verschillende kleuren om aan te geven dat Worldcom domweg de telefoontjes voor grote bedrijven regelt.

Sanja verveelt zich. Het enige wat ze tot nu toe heeft geleerd, is dat mensen uit Zoetermeer ontzettend dom zijn. Dus speelt ze wat met de computer op haar tafel. Patience is boeiender dan het gladde zelfpromoverhaal van de Disneydas voor de klas. Elke keer als Wijnen zich omdraait doet ze twee zetten. Als dit niet Zoetermeer maar Las Vegas was, had ze inmiddels tweehonderdzestien dollar verdiend. Nu niet meer dan tweeëntwintig en een halve gulden. Voor anderhalf uur geblaat. Is op zich zo slecht niet. Sanja begint op de Windows-calculator uit te rekenen hoeveel geld ze volgens dit cursustarief voor alle hoorcolleges ontvangen zou hebben. Dat komt heel erg dicht in de buurt van haar huidige studieschuld. Kan geen toeval zijn. Sanja stelt zich het uitzendbureau voor: ,,We zoeken ingenieurs. Maar je moet wel een vijfjarige introductiecursus volgen. Á vijftien gulden per uur. En meestal lopen de cursussen wat uit.”

Eén van de huisvrouwen heeft door dat Sanja met de computer bezig is. ,,Dat jij dat zomaar kan, ik wou dat ik zo handig met computers was.” Sanja draait zich om en glimlacht bescheiden. Maar voelt zich klote. Omdat ze niet wil dat de vrouw zoiets tegen haar zegt. Ze zou zo graag eens zien dat iemand haar echt verraste: een slimme huisvrouw, een lieve skinhead, een boeiende cursus. Want alles is werkelijk té cliché. Het glimmende gebouw met spiegelramen. De pasjes om binnen te komen. En eigenlijk verder alles hier in Zoetermeer, waar iedereen met een onbestendige mix van Haags, Rotterdams en Westlands praat. ‘Where the streets have no name’. Nou ja, bijna dan. Waar de straten kleuren zijn. Of de enige kleurstraten.

,,Sanja, een klant belt om te klagen over zijn verzekering. Als je het vorige schema volgt, wat is dan het beste om te doen?”

Sanja staart zogenaamd peinzend langs Wijnen naar het bord. Daar staat: ‘Laat Uitpraten, Kom tot de Kern en maak TerugBelAfspraak.’

,,Ik zou de klant laten uitleggen wat het probleem is. Maar wel proberen tot de kern te komen. En vervolgens de”, Sanja zoekt de andere hoek van het bord, ,,de NAW-gegevens noteren om een terugbelafspraak te maken.” Wijnen kijkt voldaan. ,,Héél goed Sanja. Ik zie jullie allemaal terug na de koffie.”

Tijdens de pauze, waarin de cursisten een half uurloon uitgeven aan koffie en roze koeken, komt de docent op haar af: ,,Sanja, ik heb een vraag. We hebben op dit moment extra mensen nodig voor een spoedopdracht. En omdat je erg goed presteert, heb ik tegen de groepsupervisor gezegd dat jij direct na de koffie inzetbaar bent. Dus als je het aandurft mag je meteen het diepe in. Lijkt dat je geen uitdaging?”

Haar supervisor heet Gerda en Gerda legt onderweg naar de belruimte uit: ,,We moeten voor het einde van de week voor een omroep zoveel mogelijk tv-gidsen verkopen. Dat gebeurt volgens een simpel script dat je zo spontaan mogelijk van het scherm opleest.”

Sanja luistert nauwelijks meer. Want daar zit hij: Chris. In een blauwe trui, nog altijd aantrekkelijk. Ze moet naast hem gaan zitten en een koptelefoon met microfoontje opzetten. Gerda friemelt met de snoeren. Sanja kijkt alleen maar naar rechts. Waar Chris de knop voor het volgende gesprek aanklikt. Hij kijkt naar Sanja en lacht. En zegt in de microfoon: ,,Goedemorgen mevrouw, u spreekt met Jan De Vries van de Evangelische Omroep.”