Feuilleton

Haar aanstaande liefde Chris neemt haar mee voor een drankje.

Chris haalt twee bier. Hij bijt op zijn nagels, ziet Sanja. Wat ze eigenlijk wel schattig vindt. Al zou ze het op dit moment zelfs cute vinden als hij boeren liet, op zijn duim zoog en van Sumo-worstelen hield.

,,Dit was mijn laatste dag bij Worldcom”, begint Chris.

,,Voor mij ook”, lacht Sanja, wat geforceerd. Ze is nog steeds ontzet over haar EO-assignment in het callcenter. En verder is een eerste gesprek met een leuke jongen altijd moeizaam. Ze wou dat ze alle eerste gesprekken kon overslaan. Dat doet ze dan meestal ook maar. De kennismaking met Ivan was vrijwel sprakeloos. En Ralf ontmoette ze na een lange nacht feesten. Er viel weinig meer te zeggen. Ze hadden gewoon zin in elkaar. Praten kwam later.

Chris grijnst: ,,Supercool dat je precies de dingen zei die ik al wekenlang in mijn hoofd had. Maar het stomme is dat je langzaamaan gaat geloven dat die telemarketing echt is. Dat het heel belangrijk is wat je doet.”

Sanja realiseert zich dat ze als een soort idioot mee zit te knikken. Maar Chris is echt leuk.

,,Heb je een vriendin?”, gooit ze er per ongeluk uit.

,,Shit, dat bedoel ik niet. Dit heb je me niet horen zeggen, oké?” Haar hoofd is rood. Soms lijkt het wel of de voorselectie van wat ze wel en niet zou moeten zeggen, ontbreekt. Dat haar spraakorgaan een directe link met haar hersens heeft.

,,Ik hoorde het wel. En nee, ik heb geen vriendin. En jij?”

Sanja wil iets zeggen, lacht en zegt: ,,Ik heb geen vriend.”

,,Je wou een flauwe grap over ‘vriendin’ maken, maar je bedacht je, klopt dat?”

,,Ja, dat was wel erg voor de hand liggend. Maar waarom was dit ook jouw laatste dag bij Worldcom?”

Chris zucht: ,,Ik had er al langer genoeg van. En vorige week begon ik thuis de telefoon aan te nemen met mijn pseudoniem, Jan De Vries. Maar de druppel was dat ik altijd gezeik met mijn uitzendbureau heb. Nu zijn ze de declaraties van de laatste vier weken kwijtgeraakt. Ik wacht straks een maand op dat geld.”

Sanja voelt hoe de vlinders in haar buik verstenen. Ze kijkt naar haar jas, die achter Chris hangt. Zijn declaratieformulieren zitten nog altijd in haar binnenzak. Ze begrijpt sowieso nauwelijks dat hij haar niet herkent. Geluk.

Chris vervolgt, terwijl Sanja overweegt om onder de tafel te duiken: ,,Ik weet zeker dat ik die formulieren aan zo’n uitzendmiep heb overhandigd. Maar goed, ik krijg het geld uiteindelijk wel.”

Sanja aarzelt. Zal ze het vertellen? Het zou wel een ontzettend eerlijk begin zijn. Maar misschien ook meteen het einde. Ze besluit, alweer, om haar mond te houden.

,,Ik weet nu ook niet wat ik zal gaan doen. Het geld heb ik hard nodig, dus ik zal wel weer terug naar het uitzendbureau moeten”, zucht Sanja. Ze peutert aan haar bierviltje, tot ze zich bedenkt dat zoiets op een gefrustreerd seksleven duidt, en wacht op Chris’ antwoord: ,,Er is overal werk te vinden. En ik voel wel wat voor wat jij zei, gewoon doen waar ik echt zin in heb. Ik wil wel als fotograaf aan de slag. Toen ik met mijn studie stopte was dat mijn plan. Maar ja, je moet toch ook de huur betalen. Mijn ouders vonden het sowieso belachelijk om te stoppen. Misschien dat dit het moment is.”

Terwijl Chris het over fotografie heeft, maakt hij onbewust wrijvende bewegingen over het tafelblad met zijn handpalmen. Hij heeft vrij kleine handen, ziet Sanja. Niet te klein, en wel gespierd. Zijn handen lijken net zo groot, of klein, als de hare.

,,Doe je handen eens zo? Ik wil vergelijken”, zegt Sanja, haar eigen handen in de lucht stekend. Ze raken elkaar aan. De eerste stap. Zijn vingertoppen steken net boven die van haar uit. Hij voelt warm, niet te, en Sanja voelt zich als in de brugklas toen ze voor het eerst iets met een jongen had. Chris kijkt haar aan en vraagt: ,,Je zei dat je geen vriendje had. Maar je hebt wel iemand op het oog? Misschien dat ik een stomme vraag stel, maar we zijn toch al’ Ik bedoel”, nu is het Chris’ beurt om verlegen rond te peuteren ,,in je fatale gesprek met die mevrouw zeije ook nog iets over achter een leuke jongen aanlopen.”

Druk (10) Frust

Sanja is voor de rest van het jaar geschorst. Ze slaagt erin dit voor iedereen geheim te houden. Ze neemt een baantje aan als telemarketeer, maar haar eerste gesprek loopt meteen mis. Haar aanstaande liefde Chris neemt haar mee voor een drankje.

Chris haalt twee bier. Hij bijt op zijn nagels, ziet Sanja. Wat ze eigenlijk wel schattig vindt. Al zou ze het op dit moment zelfs cute vinden als hij boeren liet, op zijn duim zoog en van Sumo-worstelen hield.

,,Dit was mijn laatste dag bij Worldcom”, begint Chris.

,,Voor mij ook”, lacht Sanja, wat geforceerd. Ze is nog steeds ontzet over haar EO-assignment in het callcenter. En verder is een eerste gesprek met een leuke jongen altijd moeizaam. Ze wou dat ze alle eerste gesprekken kon overslaan. Dat doet ze dan meestal ook maar. De kennismaking met Ivan was vrijwel sprakeloos. En Ralf ontmoette ze na een lange nacht feesten. Er viel weinig meer te zeggen. Ze hadden gewoon zin in elkaar. Praten kwam later.

Chris grijnst: ,,Supercool dat je precies de dingen zei die ik al wekenlang in mijn hoofd had. Maar het stomme is dat je langzaamaan gaat geloven dat die telemarketing echt is. Dat het heel belangrijk is wat je doet.”

Sanja realiseert zich dat ze als een soort idioot mee zit te knikken. Maar Chris is echt leuk.

,,Heb je een vriendin?”, gooit ze er per ongeluk uit.

,,Shit, dat bedoel ik niet. Dit heb je me niet horen zeggen, oké?” Haar hoofd is rood. Soms lijkt het wel of de voorselectie van wat ze wel en niet zou moeten zeggen, ontbreekt. Dat haar spraakorgaan een directe link met haar hersens heeft.

,,Ik hoorde het wel. En nee, ik heb geen vriendin. En jij?”

Sanja wil iets zeggen, lacht en zegt: ,,Ik heb geen vriend.”

,,Je wou een flauwe grap over ‘vriendin’ maken, maar je bedacht je, klopt dat?”

,,Ja, dat was wel erg voor de hand liggend. Maar waarom was dit ook jouw laatste dag bij Worldcom?”

Chris zucht: ,,Ik had er al langer genoeg van. En vorige week begon ik thuis de telefoon aan te nemen met mijn pseudoniem, Jan De Vries. Maar de druppel was dat ik altijd gezeik met mijn uitzendbureau heb. Nu zijn ze de declaraties van de laatste vier weken kwijtgeraakt. Ik wacht straks een maand op dat geld.”

Sanja voelt hoe de vlinders in haar buik verstenen. Ze kijkt naar haar jas, die achter Chris hangt. Zijn declaratieformulieren zitten nog altijd in haar binnenzak. Ze begrijpt sowieso nauwelijks dat hij haar niet herkent. Geluk.

Chris vervolgt, terwijl Sanja overweegt om onder de tafel te duiken: ,,Ik weet zeker dat ik die formulieren aan zo’n uitzendmiep heb overhandigd. Maar goed, ik krijg het geld uiteindelijk wel.”

Sanja aarzelt. Zal ze het vertellen? Het zou wel een ontzettend eerlijk begin zijn. Maar misschien ook meteen het einde. Ze besluit, alweer, om haar mond te houden.

,,Ik weet nu ook niet wat ik zal gaan doen. Het geld heb ik hard nodig, dus ik zal wel weer terug naar het uitzendbureau moeten”, zucht Sanja. Ze peutert aan haar bierviltje, tot ze zich bedenkt dat zoiets op een gefrustreerd seksleven duidt, en wacht op Chris’ antwoord: ,,Er is overal werk te vinden. En ik voel wel wat voor wat jij zei, gewoon doen waar ik echt zin in heb. Ik wil wel als fotograaf aan de slag. Toen ik met mijn studie stopte was dat mijn plan. Maar ja, je moet toch ook de huur betalen. Mijn ouders vonden het sowieso belachelijk om te stoppen. Misschien dat dit het moment is.”

Terwijl Chris het over fotografie heeft, maakt hij onbewust wrijvende bewegingen over het tafelblad met zijn handpalmen. Hij heeft vrij kleine handen, ziet Sanja. Niet te klein, en wel gespierd. Zijn handen lijken net zo groot, of klein, als de hare.

,,Doe je handen eens zo? Ik wil vergelijken”, zegt Sanja, haar eigen handen in de lucht stekend. Ze raken elkaar aan. De eerste stap. Zijn vingertoppen steken net boven die van haar uit. Hij voelt warm, niet te, en Sanja voelt zich als in de brugklas toen ze voor het eerst iets met een jongen had. Chris kijkt haar aan en vraagt: ,,Je zei dat je geen vriendje had. Maar je hebt wel iemand op het oog? Misschien dat ik een stomme vraag stel, maar we zijn toch al’ Ik bedoel”, nu is het Chris’ beurt om verlegen rond te peuteren ,,in je fatale gesprek met die mevrouw zeije ook nog iets over achter een leuke jongen aanlopen.”