Feel good en happy end. In het ideale geval twee termen die hand in hand gaan met de tentamenperiode. In het minder ideale geval laat je de UB even voor wat het is, en ga je zelf op zoek naar een happy end, tijdens het Internationale Filmfestival in Rotterdam.
Delen
br />
Als we de trein uitstappen zien we al een groot digitaal reclamebord dat filmpjes afspeelt. Overal hangen vlaggen en reclameposters. De hele stad ademt het filmfestival.
In de Doelen, waar de kaartverkoop plaatsheeft, is het superdruk. Je kunt er eten en er staan informatiestandjes. Twee vrouwen in extreem rare verkleedkleren lopen rond om een film te promoten. Ondanks de drukte heerst er een rustige sfeer, iedereen praat zachtjes en schuifelt langzaam vooruit. Er zijn veel verschillende types, maar de meeste mensen hebben wel wat artistieks. Een aantal heeft een volledig excelsheet bij zich, om ervoor te zorgen op de juiste tijd op de juiste plaats te zijn. Wij doen het wat rustiger aan, en gaan eerst wat eten in de Witte de Withstraat, waar volgens de plattegrond ook festivallocaties zijn. De gehesen vlaggen zijn echter het enige dat naar het festival verwijst. Verder is er helemaal niets of niemand! Ik heb het hier nog nooit zo rustig gezien.
Dit festival is helemaal niet feestelijk. Iedereen zit in een donkere zaal stil naar een scherm te gluren, en er gebeurt verder helemaal niets. Als we terug zijn op het Schouwburgplein wordt het antifeest versterkt door mensen die aangeslagen de film uit komen lopen. “Wow, zo’n einde had ik niet aan zien komen.” Andere mensen staan voor de ingang van Pathé te wachten op hun partner.
Wij moeten in de schouwburg zijn, deze is voor de gelegenheid aangekleed met fatboys waarop mensen dicht bij elkaar zitten te kletsen. Het is een heel intieme sfeer, maar ook weer erg kalm. Ik had toch meer opgewonden mensen verwacht, of misschien zelfs muziek, maar hier lijkt de sfeer meer op die in een bliotheek of museum.
Het echte feest begint eigenlijk pas met de film ‘Tiramisu’ van Paula van der Oest. ‘Tiramisu’ betekent zoiets als ‘maak me blij’, en dat lukt aardig. Het is een leuke Nederlandse film over een boekhouder die wordt meegesleurd in het leven van zijn cliënte, een actrice. De gezelligheid van het feestelijke leven van de acteurs spettert van het doek. In de laatste scène komt inderdaad alles weer goed, en de film eindigt met een groots feest.
Bij het applaus wordt het publiek dan eindelijk toch wat uitbundiger. En wanneer de makers en de acteurs het podium op komen wordt er zelfs gefloten en gejoeld. Tijdens het nagesprek vertelt Paula van der Oest over het schrijven en maken van de film.
Het heeft allemaal wel iets extra’s, ook om zo met de acteurs in de zaal te zitten. Maar als we beneden komen wordt de scheiding weer duidelijk. Er is een feest, alleen voor de celebrities. En wij druipen af, zonder feest, met de trein. (CD)
Weet je een feest? Mail
Feel good en happy end. In het ideale geval twee termen die hand in hand gaan met de tentamenperiode. In het minder ideale geval laat je de UB even voor wat het is, en ga je zelf op zoek naar een happy end, tijdens het Internationale Filmfestival in Rotterdam.
Als we de trein uitstappen zien we al een groot digitaal reclamebord dat filmpjes afspeelt. Overal hangen vlaggen en reclameposters. De hele stad ademt het filmfestival.
In de Doelen, waar de kaartverkoop plaatsheeft, is het superdruk. Je kunt er eten en er staan informatiestandjes. Twee vrouwen in extreem rare verkleedkleren lopen rond om een film te promoten. Ondanks de drukte heerst er een rustige sfeer, iedereen praat zachtjes en schuifelt langzaam vooruit. Er zijn veel verschillende types, maar de meeste mensen hebben wel wat artistieks. Een aantal heeft een volledig excelsheet bij zich, om ervoor te zorgen op de juiste tijd op de juiste plaats te zijn. Wij doen het wat rustiger aan, en gaan eerst wat eten in de Witte de Withstraat, waar volgens de plattegrond ook festivallocaties zijn. De gehesen vlaggen zijn echter het enige dat naar het festival verwijst. Verder is er helemaal niets of niemand! Ik heb het hier nog nooit zo rustig gezien.
Dit festival is helemaal niet feestelijk. Iedereen zit in een donkere zaal stil naar een scherm te gluren, en er gebeurt verder helemaal niets. Als we terug zijn op het Schouwburgplein wordt het antifeest versterkt door mensen die aangeslagen de film uit komen lopen. “Wow, zo’n einde had ik niet aan zien komen.” Andere mensen staan voor de ingang van Pathé te wachten op hun partner.
Wij moeten in de schouwburg zijn, deze is voor de gelegenheid aangekleed met fatboys waarop mensen dicht bij elkaar zitten te kletsen. Het is een heel intieme sfeer, maar ook weer erg kalm. Ik had toch meer opgewonden mensen verwacht, of misschien zelfs muziek, maar hier lijkt de sfeer meer op die in een bliotheek of museum.
Het echte feest begint eigenlijk pas met de film ‘Tiramisu’ van Paula van der Oest. ‘Tiramisu’ betekent zoiets als ‘maak me blij’, en dat lukt aardig. Het is een leuke Nederlandse film over een boekhouder die wordt meegesleurd in het leven van zijn cliënte, een actrice. De gezelligheid van het feestelijke leven van de acteurs spettert van het doek. In de laatste scène komt inderdaad alles weer goed, en de film eindigt met een groots feest.
Bij het applaus wordt het publiek dan eindelijk toch wat uitbundiger. En wanneer de makers en de acteurs het podium op komen wordt er zelfs gefloten en gejoeld. Tijdens het nagesprek vertelt Paula van der Oest over het schrijven en maken van de film.
Het heeft allemaal wel iets extra’s, ook om zo met de acteurs in de zaal te zitten. Maar als we beneden komen wordt de scheiding weer duidelijk. Er is een feest, alleen voor de celebrities. En wij druipen af, zonder feest, met de trein. (CD)
Weet je een feest? Mail
Comments are closed.