Erik Roijackers, net afgestudeerd bij Wiskunde, toog naar Brazilië om daar op een Cray een probleem te kraken. Hij krijgt er niet voor betaald, zijn giropas doet het niet maar het weer aldaar is ‘aangenaam’.
Delen
br />
Hoewel de aio-banen in Delft niet voor het grijpen liggen (in ieder geval niet op de faculteit TWI) ben ik er in Porto Alegre, Brazilië, al drie keer op gewezen dat er plaats is om een vervolgopleiding te doen. De tweejarige ‘mestrado’ ligt voor mij open. De beurs zou zo’n vijfhonderd dollar bedragen, genoeg om van te leven.
Porto Alegre ligt in het Zuiden van Brazilië en is een redelijk welvarende stad met bijna anderhalf miljoen inwoners. Welvarend voor Braziliaanse begrippen, want het is er zeker niet makkelijk om rond te komen. De prijzen zijn vergelijkbaar met het Nederlandse peil, terwijl het minimumloon slechts zo’n honderdtwintig gulden bedraagt. Voor studenten (die geen beurs krijgen) betekent dat: werken naast je studie en je ouders flink laten meebetalen. Dat laatste is meestal niet zo’n probleem, want als je ouders geen geld hadden was je überhaupt niet aan de universiteit toegekomen. Daarom is het ook niet zeldzaam dat studenten een eigen appartement of een auto hebben.
Mijn stage vindt plaats op de faculteit Wiskunde alwaar ik aan het onderzoeken ben of ik een bepaald wiskundig probleem uit de coderingstheorie met de kracht van de Cray-supercomputer zou kunnen kraken. Tevergeefs misschien, want zelfs met een supercomputer zou het jaren kunnen duren, maar desalniettemin interessant. Ik reis er dagelijks voor naar de universiteitscampus, die zich per bus zo’n drie kwartier uit het centrum bevindt. De campus is bijna paradijselijk: kleine gebouwtjes tegen een heuvel aan, bomen, struiken, cafetaria’s. En een groot deel van het jaar aangenaam weer.
Aangezien voor de stage twintig uur per week staat, heb ik nog voldoende gelegenheid wat rond te reizen en goed Portugees te leren spreken. Zeker nu het er naar uitziet dat ik geen cent ontvang voor het verrichte onderzoek, omdat mijn aanvraag om een of andere reden niet door de Braziliaanse bureaucratische molen is gekomen. Het is me wel gelukt een bankrekening te openen, iets waar vrienden van hier al flink jaloers op zijn, want voor hen is dat niet zo makkelijk. Maar waarschijnlijk breng ik mijn bankpas als souvenir mee naar Nederland, want iedere gang naar de giromaat is tot nu toe tevergeefs geweest.
Giromaten zijn er in overvloed, omdat Brazilië dankzij de voormalige inflatie een uiterst modern bankwezen kent. Op dit moment is de inflatie (die begin dit jaar opliep tot vijftig procent per maand) teruggebracht tot vijf procent per maand, dankzij het ‘Plano Real’. Het plan omvat de per 1 juli ingevoerde nieuwe munt Real, gekoppeld aan de dollar, en tevens een aantal monetaire maatregelen om de koers ook daadwerkelijk in de hand te houden. Daardoor kent Brazilië nu tijdelijk harde valuta. Tijdelijk, want alles wijst erop dat het plan niet meer is dan een truc om de nieuwe kandidaat Fernando Henrique gekozen te krijgen bij de komendeverkiezingen van 3 oktober. De gigantische corruptie en verkwistingsdrang van het regeringsapparaat (uiteraard ten bate van de rijken) zal daarna de inflatie wel weer eens flink op gang kunnen brengen.
Erik Roijackers, net afgestudeerd bij Wiskunde, toog naar Brazilië om daar op een Cray een probleem te kraken. Hij krijgt er niet voor betaald, zijn giropas doet het niet maar het weer aldaar is ‘aangenaam’.
Hoewel de aio-banen in Delft niet voor het grijpen liggen (in ieder geval niet op de faculteit TWI) ben ik er in Porto Alegre, Brazilië, al drie keer op gewezen dat er plaats is om een vervolgopleiding te doen. De tweejarige ‘mestrado’ ligt voor mij open. De beurs zou zo’n vijfhonderd dollar bedragen, genoeg om van te leven.
Porto Alegre ligt in het Zuiden van Brazilië en is een redelijk welvarende stad met bijna anderhalf miljoen inwoners. Welvarend voor Braziliaanse begrippen, want het is er zeker niet makkelijk om rond te komen. De prijzen zijn vergelijkbaar met het Nederlandse peil, terwijl het minimumloon slechts zo’n honderdtwintig gulden bedraagt. Voor studenten (die geen beurs krijgen) betekent dat: werken naast je studie en je ouders flink laten meebetalen. Dat laatste is meestal niet zo’n probleem, want als je ouders geen geld hadden was je überhaupt niet aan de universiteit toegekomen. Daarom is het ook niet zeldzaam dat studenten een eigen appartement of een auto hebben.
Mijn stage vindt plaats op de faculteit Wiskunde alwaar ik aan het onderzoeken ben of ik een bepaald wiskundig probleem uit de coderingstheorie met de kracht van de Cray-supercomputer zou kunnen kraken. Tevergeefs misschien, want zelfs met een supercomputer zou het jaren kunnen duren, maar desalniettemin interessant. Ik reis er dagelijks voor naar de universiteitscampus, die zich per bus zo’n drie kwartier uit het centrum bevindt. De campus is bijna paradijselijk: kleine gebouwtjes tegen een heuvel aan, bomen, struiken, cafetaria’s. En een groot deel van het jaar aangenaam weer.
Aangezien voor de stage twintig uur per week staat, heb ik nog voldoende gelegenheid wat rond te reizen en goed Portugees te leren spreken. Zeker nu het er naar uitziet dat ik geen cent ontvang voor het verrichte onderzoek, omdat mijn aanvraag om een of andere reden niet door de Braziliaanse bureaucratische molen is gekomen. Het is me wel gelukt een bankrekening te openen, iets waar vrienden van hier al flink jaloers op zijn, want voor hen is dat niet zo makkelijk. Maar waarschijnlijk breng ik mijn bankpas als souvenir mee naar Nederland, want iedere gang naar de giromaat is tot nu toe tevergeefs geweest.
Giromaten zijn er in overvloed, omdat Brazilië dankzij de voormalige inflatie een uiterst modern bankwezen kent. Op dit moment is de inflatie (die begin dit jaar opliep tot vijftig procent per maand) teruggebracht tot vijf procent per maand, dankzij het ‘Plano Real’. Het plan omvat de per 1 juli ingevoerde nieuwe munt Real, gekoppeld aan de dollar, en tevens een aantal monetaire maatregelen om de koers ook daadwerkelijk in de hand te houden. Daardoor kent Brazilië nu tijdelijk harde valuta. Tijdelijk, want alles wijst erop dat het plan niet meer is dan een truc om de nieuwe kandidaat Fernando Henrique gekozen te krijgen bij de komendeverkiezingen van 3 oktober. De gigantische corruptie en verkwistingsdrang van het regeringsapparaat (uiteraard ten bate van de rijken) zal daarna de inflatie wel weer eens flink op gang kunnen brengen.
Comments are closed.