Fax van verre

Sindsdien is hij redactiemedewerker van dit blad.

Veel reden voor heimwee heb je niet in Durban. De stad oogt Europees – maar dan wel in de subtropen. Bovendien kan het er in de regenperiode (september/oktober) echt Hollands miezeren, maar dan wel bij een comfortabele 23 graden. Voor de rest doet de Beach Front Golden Mile denken aan Scheveningen: druk, lawaaierig en goedkoop. Werklozen proberen er geld te verdienen door voor je auto een parkeerplaats en bescherming aan te bieden.

De veiligheidsmaatregelen hier vormen echter een opvallend verschil met Nederland. Je rijdt altijd met je autodeuren op slot en de huizen zijn voorzien van tralies voor deuren en ramen. Er heerst hier een panische angst voor geweld, wellicht aangewakkerd door sensationele berichtgeving in de kranten. Zeker is dat er hier bij ‘kleine criminaliteit’ vaak zwaar geweld wordt gebruikt: moorden voor een autoroof is niet verbazend. Een mogelijk gevolg van deze angst is dat de mensen erg kliekerig zijn. Als je niet tot het groepje behoort, kom je niet met ze in contact. In een bar raak je niet zomaar met een vreemde aan de praat.

De nationale sporten zijn rugby en cricket. Iedereen laat daar zijn zaakjes voor liggen. De sfeer in de stadions is een stuk vriendelijker dan bij onze voetbalwedstrijden: geen hekken, de groepen fans gemengd op de tribunes, en met het hele gezin naar de wedstrijd. Na de wedstrijd volgt de andere grote hobby, de braai (Afrikaans voor barbecue). Omdat men toch niet tegelijkertijd het parkeergrasveld kan verlaten, verschijnen de roosters uit de achterbak en wordt er massaal gebraaid. Lekker in het klapstoeltje een vette wors wegwerken. Voor degenen die geen mobiele braai hebben, is er bij de meeste stadions een algemene braai. Echte carnivoren hier: in een restaurant is een steak van een kilo geen uitzondering.

Van de vroegere apartheid merk je niet veel meer. Wel zijn alle niet-blanken achtergesteld in opleiding, banen, en dus in hun economische situatie. Maar langzaam aan begint de samenleving homogener te worden, wat trouwens niet zonder gemengde gevoelens gebeurt. Menige blanke zal nog wel eens terugdenken aan de apartheidperiode. Niet uit racisme, maar omdat het affirmative action programme van de overheid (positieve discriminatie) het voor de blanken op dit moment moeilijker maakt om een baan te vinden.

Daarnaast blijft dit land een cultureel kruitvat. Het is ongekend divers, met alleen al elf officiële talen. Maar in ieder geval kan iedereen nu gaan en staan waar hij wil. En velen zijn ervan overtuigd dat het land als een multiraciale samenleving een voorbeeld voor de wereld kan zijn. Maar voor hetzelfde geld eindigt het in eenzelfde drama als Joegoslavië.

,,Alles wat we kennen uit de tv-natuurdocumentaires kom je hier tegen. En de stranden zijn van een hoog Bountygehalte.” Onze correspondent Steven Hubeek, stagiair bij Unilever in Zuid-Afrika, studeerde Elektrotechniek en was lid van de universiteitsraad in het jaar ’94/’95. Sindsdien is hij redactiemedewerker van dit blad.

Veel reden voor heimwee heb je niet in Durban. De stad oogt Europees – maar dan wel in de subtropen. Bovendien kan het er in de regenperiode (september/oktober) echt Hollands miezeren, maar dan wel bij een comfortabele 23 graden. Voor de rest doet de Beach Front Golden Mile denken aan Scheveningen: druk, lawaaierig en goedkoop. Werklozen proberen er geld te verdienen door voor je auto een parkeerplaats en bescherming aan te bieden.

De veiligheidsmaatregelen hier vormen echter een opvallend verschil met Nederland. Je rijdt altijd met je autodeuren op slot en de huizen zijn voorzien van tralies voor deuren en ramen. Er heerst hier een panische angst voor geweld, wellicht aangewakkerd door sensationele berichtgeving in de kranten. Zeker is dat er hier bij ‘kleine criminaliteit’ vaak zwaar geweld wordt gebruikt: moorden voor een autoroof is niet verbazend. Een mogelijk gevolg van deze angst is dat de mensen erg kliekerig zijn. Als je niet tot het groepje behoort, kom je niet met ze in contact. In een bar raak je niet zomaar met een vreemde aan de praat.

De nationale sporten zijn rugby en cricket. Iedereen laat daar zijn zaakjes voor liggen. De sfeer in de stadions is een stuk vriendelijker dan bij onze voetbalwedstrijden: geen hekken, de groepen fans gemengd op de tribunes, en met het hele gezin naar de wedstrijd. Na de wedstrijd volgt de andere grote hobby, de braai (Afrikaans voor barbecue). Omdat men toch niet tegelijkertijd het parkeergrasveld kan verlaten, verschijnen de roosters uit de achterbak en wordt er massaal gebraaid. Lekker in het klapstoeltje een vette wors wegwerken. Voor degenen die geen mobiele braai hebben, is er bij de meeste stadions een algemene braai. Echte carnivoren hier: in een restaurant is een steak van een kilo geen uitzondering.

Van de vroegere apartheid merk je niet veel meer. Wel zijn alle niet-blanken achtergesteld in opleiding, banen, en dus in hun economische situatie. Maar langzaam aan begint de samenleving homogener te worden, wat trouwens niet zonder gemengde gevoelens gebeurt. Menige blanke zal nog wel eens terugdenken aan de apartheidperiode. Niet uit racisme, maar omdat het affirmative action programme van de overheid (positieve discriminatie) het voor de blanken op dit moment moeilijker maakt om een baan te vinden.

Daarnaast blijft dit land een cultureel kruitvat. Het is ongekend divers, met alleen al elf officiële talen. Maar in ieder geval kan iedereen nu gaan en staan waar hij wil. En velen zijn ervan overtuigd dat het land als een multiraciale samenleving een voorbeeld voor de wereld kan zijn. Maar voor hetzelfde geld eindigt het in eenzelfde drama als Joegoslavië.