Fax van verre

br />
Kamers in Cambridge zijn afschuwelijk duur. Dat komt onder andere door een oude universiteitsregel: als studenten niet binnen drie mijl afstand tot Sint Mary’s Kerk in het centrum wonen, dan zijn ze niet in residence, en zijn ze officieel geen student! Vanwege het tekort aan woonruimte van de universiteit zijn de colleges genoodzaakt extra woonruimte te kopen, maar die moet dan wel binnen die drie mijl liggen. Een normale kamer doet per maand dan ook ongeveer 750 gulden, excluding bills.

Veel colleges zijn gebouwd in de late Middeleeuwen (1300- 1600) en werden zelfs toen al als college gebruikt. Ik probeerde ook een kamer te bemachtigen in één van deze paleizen, maar dat bleek onmogelijk. Studenten hebben rond de kerstperiode ongeveer zes weken vakantie en de colleges worden hermetisch afgesloten. Opvallend is dat de Universiteit van Cambridge zich nog steeds veel langere vakantieperioden kan permitteren, vanwege haar goede naam.

Mensen fietsen hier allemaal naar hun werk, maar hebben dan een helm op en een reflecterende gele band over hun jas. En dat terwijl ik op mijn tweedehands fietsje – natuurlijk zonder licht, iets heel uitzonderlijks hier – eigenlijk de enige ben die bescherming nodig heeft, want links rijden is zo makkelijk nog niet.

Revolutionair is de nieuwe wet over de winkelsluitingstijden. Alle winkels mogen vanaf deze maand 24 uur per dag geopend zijn, ook op zondag. Opvallend is dat niemand zich daar druk over lijkt te maken, terwijl pubs nog steeds op hemeltergendvroege tijden sluiten. Twaalf uur is sluitingstijd, was mij in Delft verteld. Maar zelfs dat bleek niet haalbaar. Om elf uur word je overal uitgetrapt, zelfs in Londen, en op zondag al om half elf!

Gelukkig zijn er ook nachtclubs. In tegenstelling tot de Delftse Lorre is er in Engelse clubs geen damestekort. Dat is niet altijd een onverdeeld genoegen, want soms betekent dat for couples only. Dus geschiedt veel van het echte versierwerk buiten voor de deur. De draconische toegangsweigering hoeft zelden te worden toegepast, want hoewel de Universiteit van Cambridge Delftse verhoudingen kent in het damespercentage – ongeveer 1 op 4 – compenseren de vele taleninstituten de verhoudingen. Ze trekken meisjes uit de hele wereld aan en het moge duidelijk zijn dat zij een wel zeer gemakkelijke prooi vormen voor de student op babe hunt.

Ik doe hard mijn best te wennen aan het Engelse bier, maar word daarin nauwelijks gestimuleerd, als mijn Engelse drinkpartners rustig telkens een continental pilsje pakken. Engels bier is namelijk warm en dood. Dat zou nog niet zo erg zijn als je er niet telkens een halve liter van zou moeten drinken. Maar het is natuurlijk not done een kleiner glas tebestellen. Met stoere drinkverhalen hoef ik hier dan ook niet aan te komen; die Nederlandse pilsjes met vijf centimeter schuimkraag worden terecht niet voor vol aangezien. Cheerio.

Joep Ketelaar, zesdejaars student industrieel ontwerpen, loopt stage bij Philips Telecom, Private mobile Radio, in Cambridge. Vorige keer schreef hij over zijn bejaarde collega’s, Armani-pakken en de studentonvriendelijke selectiemethodes van de colleges.

Kamers in Cambridge zijn afschuwelijk duur. Dat komt onder andere door een oude universiteitsregel: als studenten niet binnen drie mijl afstand tot Sint Mary’s Kerk in het centrum wonen, dan zijn ze niet in residence, en zijn ze officieel geen student! Vanwege het tekort aan woonruimte van de universiteit zijn de colleges genoodzaakt extra woonruimte te kopen, maar die moet dan wel binnen die drie mijl liggen. Een normale kamer doet per maand dan ook ongeveer 750 gulden, excluding bills.

Veel colleges zijn gebouwd in de late Middeleeuwen (1300- 1600) en werden zelfs toen al als college gebruikt. Ik probeerde ook een kamer te bemachtigen in één van deze paleizen, maar dat bleek onmogelijk. Studenten hebben rond de kerstperiode ongeveer zes weken vakantie en de colleges worden hermetisch afgesloten. Opvallend is dat de Universiteit van Cambridge zich nog steeds veel langere vakantieperioden kan permitteren, vanwege haar goede naam.

Mensen fietsen hier allemaal naar hun werk, maar hebben dan een helm op en een reflecterende gele band over hun jas. En dat terwijl ik op mijn tweedehands fietsje – natuurlijk zonder licht, iets heel uitzonderlijks hier – eigenlijk de enige ben die bescherming nodig heeft, want links rijden is zo makkelijk nog niet.

Revolutionair is de nieuwe wet over de winkelsluitingstijden. Alle winkels mogen vanaf deze maand 24 uur per dag geopend zijn, ook op zondag. Opvallend is dat niemand zich daar druk over lijkt te maken, terwijl pubs nog steeds op hemeltergendvroege tijden sluiten. Twaalf uur is sluitingstijd, was mij in Delft verteld. Maar zelfs dat bleek niet haalbaar. Om elf uur word je overal uitgetrapt, zelfs in Londen, en op zondag al om half elf!

Gelukkig zijn er ook nachtclubs. In tegenstelling tot de Delftse Lorre is er in Engelse clubs geen damestekort. Dat is niet altijd een onverdeeld genoegen, want soms betekent dat for couples only. Dus geschiedt veel van het echte versierwerk buiten voor de deur. De draconische toegangsweigering hoeft zelden te worden toegepast, want hoewel de Universiteit van Cambridge Delftse verhoudingen kent in het damespercentage – ongeveer 1 op 4 – compenseren de vele taleninstituten de verhoudingen. Ze trekken meisjes uit de hele wereld aan en het moge duidelijk zijn dat zij een wel zeer gemakkelijke prooi vormen voor de student op babe hunt.

Ik doe hard mijn best te wennen aan het Engelse bier, maar word daarin nauwelijks gestimuleerd, als mijn Engelse drinkpartners rustig telkens een continental pilsje pakken. Engels bier is namelijk warm en dood. Dat zou nog niet zo erg zijn als je er niet telkens een halve liter van zou moeten drinken. Maar het is natuurlijk not done een kleiner glas tebestellen. Met stoere drinkverhalen hoef ik hier dan ook niet aan te komen; die Nederlandse pilsjes met vijf centimeter schuimkraag worden terecht niet voor vol aangezien. Cheerio.