Ruben IJperlaan en Thomas van Milligen deden vorige week in een dubbeltwee mee aan de Ringvaart Regatta. Naast geld inzamelen voor het Diabetes Fonds, wilden de roeiers aantonen dat ook diabetici in staat zijn tot topprestaties.
Delen
De jaarlijks door Laga georganiseerde Ringvaart Regatta is een uitputtingsslag, niet alleen voor diabetici. Het honderd kilometer lange traject loopt vanaf de Kaag via Aalsmeer, Zwanenburg, Lisse en Leiden naar Delft. “Het is echt heel lang en heel ver”, concludeerde Ruben IJperlaan, nadat hij met zijn maat de roeimarathon had volbracht.
Volkomen leeg geroeid, maar voldaan passeerden ze de finish, na 11 uur, 24 minuten en 57 seconden. Een dag na de tocht in de zinderende hitte voelde de 21-jarige luchtvaart- en ruimtevaarttechniekstudent overal spierpijn, pijn aan zijn zitvlak en de blaren op zijn handen. Pas in januari waren ze samen gaan trainen. Eerst op de ergometer, om conditie op te bouwen, daarna in de boot om aan de techniek te werken. Afstanden roeien van maximaal dertig kilometer, driemaal per week. Absolute zekerheid dat ze het zouden halen, was er uiteraard niet. “Je kunt ziek worden onderweg, maar onze instelling ‘falen is geen optie’ heeft ons er doorheen getrokken. We hebben aangetoond dat diabetici ook iets kunnen. Het voelde als een overwinning op onszelf.”
Met Thomas van Milligen (20, werktuigbouwkunde) schreef IJperlaan zich in onder de naam Hypocriet, een verwijzing naar de term hypoglycemie, wat staat voor een te laag bloedsuikergehalte waardoor je te weinig energie hebt om bijvoorbeeld een topprestatie te leveren. Diabetes is een stofwisselingsziekte waarbij het lichaam niet meer in staat is om zelfstandig suikers, ofwel glucose uit voeding te verwerken. “Roeien als diabeticus vraagt wat meer van je. Je moet je voeding goed in de gaten houden, regelmatig je glucosegehalte in je bloed meten en op basis daarvan bepalen of je wel of niet wat moet eten.”
Om een en ander in de gaten te houden reed een arts mee in de volgauto. “Op zo’n lange afstand ga je op een zeker moment suikervoorraden aanspreken die je anders niet aanspreekt. Normaal springt je lever bij om extra suiker los te maken. Op een tocht van honderd kilometer wordt dat een probleem.” Op sommige stukken moesten ze flink doorbijten, andere delen gingen wat vlotter. “Na 25 kilometer begon het behoorlijk pijn te doen. Dan weet je dat je nog 75 kilometer moet. Dat is dan zó ver.”
Terwijl verschillende boten onderweg moesten afhaken, vanwege uitdroging of blessures, hield Hypocriet het tot het einde toe vol. Na Leiden had het koppel voldoende energie over om het tempo op te schroeven van twaalf naar vijftien kilometer per uur. Er werd zelfs nog een acht ingehaald, vlak voor Leidschendam. “We wisten dat het van Leiden naar Leidschendam een korte etappe was. Vanaf daar zouden we alleen nog maar op bekend terrein roeien. We dachten dat we harder konden en dat zijn we gaan doen.” Met als beloning een prachtige binnenkomst in Delft. “Aan alle kanten stonden mensen te applaudisseren, bij de finish sprongen vrienden in het water om ons te feliciteren.”
Hun aan de regatta voorafgaande inzamelingsactie voor het Diabetes Fonds leverde rond de tweeduizend euro op. Ze zijn er tevreden mee. “Het ging ons om de uitdaging om de tocht uit te roeien. En verder om aandacht te trekken voor het feit dat diabetici ook iets kunnen en dat onderzoek loont. Als men tot het begrip komt van wat diabetes is en wat het veroorzaakt, kan naar genezing worden gezocht. Ze komen steeds dichter bij die genezing, mede door dit soort donaties.”
Diabetespatiënten Ruben IJperlaan en Thomas van Milligen worden aan de finish verwelkomd door toeschouwers die in het water springen.
De jaarlijks door Laga georganiseerde Ringvaart Regatta is een uitputtingsslag, niet alleen voor diabetici. Het honderd kilometer lange traject loopt vanaf de Kaag via Aalsmeer, Zwanenburg, Lisse en Leiden naar Delft. “Het is echt heel lang en heel ver”, concludeerde Ruben IJperlaan, nadat hij met zijn maat de roeimarathon had volbracht.
Volkomen leeg geroeid, maar voldaan passeerden ze de finish, na 11 uur, 24 minuten en 57 seconden. Een dag na de tocht in de zinderende hitte voelde de 21-jarige luchtvaart- en ruimtevaarttechniekstudent overal spierpijn, pijn aan zijn zitvlak en de blaren op zijn handen. Pas in januari waren ze samen gaan trainen. Eerst op de ergometer, om conditie op te bouwen, daarna in de boot om aan de techniek te werken. Afstanden roeien van maximaal dertig kilometer, driemaal per week. Absolute zekerheid dat ze het zouden halen, was er uiteraard niet. “Je kunt ziek worden onderweg, maar onze instelling ‘falen is geen optie’ heeft ons er doorheen getrokken. We hebben aangetoond dat diabetici ook iets kunnen. Het voelde als een overwinning op onszelf.”
Met Thomas van Milligen (20, werktuigbouwkunde) schreef IJperlaan zich in onder de naam Hypocriet, een verwijzing naar de term hypoglycemie, wat staat voor een te laag bloedsuikergehalte waardoor je te weinig energie hebt om bijvoorbeeld een topprestatie te leveren. Diabetes is een stofwisselingsziekte waarbij het lichaam niet meer in staat is om zelfstandig suikers, ofwel glucose uit voeding te verwerken. “Roeien als diabeticus vraagt wat meer van je. Je moet je voeding goed in de gaten houden, regelmatig je glucosegehalte in je bloed meten en op basis daarvan bepalen of je wel of niet wat moet eten.”
Om een en ander in de gaten te houden reed een arts mee in de volgauto. “Op zo’n lange afstand ga je op een zeker moment suikervoorraden aanspreken die je anders niet aanspreekt. Normaal springt je lever bij om extra suiker los te maken. Op een tocht van honderd kilometer wordt dat een probleem.” Op sommige stukken moesten ze flink doorbijten, andere delen gingen wat vlotter. “Na 25 kilometer begon het behoorlijk pijn te doen. Dan weet je dat je nog 75 kilometer moet. Dat is dan zó ver.”
Terwijl verschillende boten onderweg moesten afhaken, vanwege uitdroging of blessures, hield Hypocriet het tot het einde toe vol. Na Leiden had het koppel voldoende energie over om het tempo op te schroeven van twaalf naar vijftien kilometer per uur. Er werd zelfs nog een acht ingehaald, vlak voor Leidschendam. “We wisten dat het van Leiden naar Leidschendam een korte etappe was. Vanaf daar zouden we alleen nog maar op bekend terrein roeien. We dachten dat we harder konden en dat zijn we gaan doen.” Met als beloning een prachtige binnenkomst in Delft. “Aan alle kanten stonden mensen te applaudisseren, bij de finish sprongen vrienden in het water om ons te feliciteren.”
Hun aan de regatta voorafgaande inzamelingsactie voor het Diabetes Fonds leverde rond de tweeduizend euro op. Ze zijn er tevreden mee. “Het ging ons om de uitdaging om de tocht uit te roeien. En verder om aandacht te trekken voor het feit dat diabetici ook iets kunnen en dat onderzoek loont. Als men tot het begrip komt van wat diabetes is en wat het veroorzaakt, kan naar genezing worden gezocht. Ze komen steeds dichter bij die genezing, mede door dit soort donaties.”
Diabetespatiënten Ruben IJperlaan en Thomas van Milligen worden aan de finish verwelkomd door toeschouwers die in het water springen.
Comments are closed.